ئۇ ئەنە شۇ سىياقتا بىر خىل جۇلالىق نۇردەك ئايۋاندا ھاڭۋېقىپ تۇراتتى؛ شۇ تۇرقىدا ئۇ چەكسىز سۆيگۈ-مۇھەببەت ساھىبى ئىدى. مېنىڭ نەزىرىمدە بۇ يەر چەكسىز ساماغا ئەڭ يېقىن جاي ئىدى؛ قولنى شۇنداقلا سوزسا سامادىكى بۇلۇتلار قولغا ئۇرۇلاتتى. مەن ياغاچ ئىشىك ئالدىدا تۇرۇپ ئۇنىڭغا تەلمۈرگەن ۋاقتىمدىمۇ ئۇ خۇددى چەكسىز سامادا تۇرغاندەك ھېس قىلغان ئىدىم. ئۇ ئەنە شۇ سامادا بولغان ئىكەن، ئۇنىڭ بۇ رەھىمسىز ئادەتلەرگە تولغان تۇرمۇشتىن يىراق تۇرۇشى مۇقەررەر ئىدى؛ ئۇ پەقەت مېنىڭدەك بىر شەھەرلىك ئادەم ئارقىلىقلا ئۆزىگە ناتونۇش بولغان بۇ دۇنيانى چۈشىنەتتى. بىپايان زېمىندا داۋاملىشىۋاتقان بىر خىل رېتىمدىكى تۇرمۇش ئۇنىڭ ئۈچۈن مەڭگۈلۈك مۇئەمما بولۇپ، ئۇ بۇ خىل تۇرمۇشنىڭ قوينىغا كىرىشكە ئامالسىز ئىدى.

بىر خىل ئازاب بار، خۇددى ئۆتكۈر خەنجەر پەرزەنتىنىڭ يۈرىكىگە سانجىلغاندەك، بۇ ئازابنىڭ ئارقىسىغا پەرزەتنىڭ ئاتا-ئانا مېھرىگە تەشنالىقى يوشۇرۇنغان. بۇ خىل بىشارەت كېچىلىرى چۈشتىن ئويغانغىنىمدا تاشقىن دەريا سۈيىدەك قەلبىمگە بۆسۈپ كىرىپ، ئۈنسىز ياشلىرىم مەڭزىمنى بويلاپ ئاققىنىدا، ئۆزۈمنىڭ بەردەم بولۇش بىلەن بىرگە يەنە ئاجىز چاغلىرىمنىڭمۇ بارلىقىنى بايقايمەن. ئۆمۈرلۈك تىرىشچانلىقىم ئارقىلىق ئۆگەي ئانامغا ئاراملىق ئاتا قىلماقچى بولىمەن. ئۆگەي ئانام ئاشۇ كۈنلەرگە ئۇلىشالامدۇ يوق بۇنى بىلمەيمەن. پەقەت مەن ئۈچۈن ئېيتقاندا ئانىسىز ئۆتكەن ھاياتنىڭ مەززىسىزلىكىنى، ئانىسىز ئۆتكەن كۈنلەرنىڭ ئورۇنسىز كۈتۈش ئىكەنلىكىنى بىلىمەن.