جۇنۇن

چىمەنگۈل ئاۋۇت

مەن سېنى چاھار باغدا دەپ قىلىمەن خىيال،
ئۆيۈڭنىڭ ئارقىسىغا باغلايمەن بوزئات .
چىمەنلەر يەلپۈنۈپ تۇرار شامالدا ،
ھوجرىنىڭ ئىشىكىدە نەۋكەرلەر قات-قات.

گۈل يوپۇرمىقىدا دەملەپ بىرەر چاي ،
سەن ئۈچۈن ھەركۈنى بىرلا كېنىزەك .
توزۇيدۇ مېۋىسىز، غەمسىز ھەم سۇلغۇن،
باھاردا سەن ئۈچۈن ئېچىلغان چېچەك .

سازىڭنىڭ تارىدىن ئۆرلەيدۇ ئاتەش،
پىراقىڭ زۇلمىتىدىن كۆكلەيدۇ يۇلتۇز.
ئىشىكىڭ تۈۋىدە يىغلايدۇ بۇلبۇل ،
دەريانىڭ قىرغاقلىرىغا ئۇرۇلار قۇندۇز .

نەچچە ياز،نەچچە قىش،نەچچە كۈز ئۆتۈپ،
ئاخىرى گۇگۇمدا چىقساڭ ھويلىغا .
سېنى كۈتكىنىچە تۇرار شۇ پېتى ،
بىر ئايال ھەسرىتىنى تۇتۇپ قولىدا .

باغرىڭ قان قەدىمىڭ شۇ قەدەر ئېغىر ،
كېلىسەن يېنىغا بىرىسەن تىللا .
توختايدۇ تىنىقى ئۇنىڭ ئەشۇ چاغ .
بىلىنمەس ئۆزۈڭگە ئۆتكۈزگەن گۇناھ.

نەۋكەرلىرىڭگە بۇيرۇپ ئۇنى سەن ،
كۆمەرسەن ساۋاپ ئۈچۈن دۇئادا بەلكىم .
ئۇنىڭ ۋۇجۇدىغا ئزۈڭ پۈتكەن كۈي .
بىر كۈنى تۈڭلىكىڭدىن ئاقىدۇ تىم-تىم....