سېنى دەپ قەدەھكە مەي قۇيدۇم «تۇتاي»- دەپ لىپمە لىپ،
كەلمەدىڭ، كەتتىڭ ئۇزاققا، باقمادىڭ مەررە يېنىپ.

كۆرمەدىم ئائىنىدە، كۆردۈم سېنى ئاي ھۆسنىدە،
شۇ تۇلۇن ئاينى نىقاب ئەتكەن فەرى ساڭا رەقىب.

گويا ھۆسنىڭ كۆك يۈزىدە كۈن نۇرىغا زىت ئىمىش،
ساڭا زىت بولغان بىر چىقارمۇ دەيمەن بەسلىشىپ.

سەسكىنىپ ئويغانسام ئۇيقۇمدا ئېمىش تاتلىق رۇيا،
سۇ پەرىسى ئوقيانۇسىدا قولۋاق ئۇرارمىش شىپمە شىپ.

ئويلىسام كۆك دە ، دېڭىزدا ھەم ئويۇمدا بىرلا سەن،
ساڭا چىقماس مەن كەبى بىرسى يەنە جاندىن كېچىپ.

رەقىش ئېتىپ رىشتەڭ بىرلە بوغدۇڭ رەھىمسىز نازىنىن،
كەلگىنە باغرىمنى داغ قىلغان ئوتىڭغا ئەرگىشىپ.

شۇنچىلا كۆيدۈم يېتەر، قىلماسسەنمۇ بىر ئىلتىفات،
بۇ كۆيۈكنى ئاب – رەيھان بىرلە دەفئەتكىن چېچىپ.

بىر كۆزۈم ئاچتىم كۆرۈندى يەلپۈنۈپ سايەڭ سېنىڭ،
بەد بەختلىك سورىنىدىنمۇ ئۇ يەنە كەتتى قېچىپ.

ۋاي تۇتۇپ قالدىم قەدەھنى ھاڭقىراپ تەبىر كۈتۈپ،
بىر نىدا تەبىر دېسەڭ ئىزلە ئۇنى مەيگە بېقىپ.

ئەمدى بىلدىم مەي ئەمەس تولقۇن ئۇرارمىش شور دېڭىز،
ئەنە شۇ تولقۇن ئارا بارمۇ ئامال تولقۇن ئېشىپ.

بىر ئامال بۇزماق خىيالنى ، سۈرەتى – فەرىسىنى،
شور دېڭىزدە لەيلەسۇن، تولقۇن بىلەن كەتسۇن ئېقىپ.

كەلدى ئويغانماق مەدېدى ئۇيقۇلىرىڭىدىن ئەي تىمەن،
ئات قەدەھنى: «تۇرما مەستلىك بىرلىك شۇنچە تىركىشىپ».