ئۆرىلەي دەپ قالغان نەچچە ئېغىز ئەبجەق ئۆي، توپا ئۆرلەپ تۇرغان كونا كىگىز، چىۋىن گىژىلدىغان قازاندىن باشقا روزغارى يوق شۇ ئاۋارىلەر «رەھمەت» دەپ مىننەتدارلىق ياشلىرىنى تۆكۈپ تېلېۋىزور ئېكرانىدا، گېزىت بەتلىرىدە پەيدا بولغىنىدا، ئۇلارنىڭ كۆزىنىڭ كەينىدە يەنە بىر جۈپ كۆزى باردەك، تۆككەن ياشلىرى مىننەتدارلىق ئۈچۈن ئەمەستەك ھېس قىلىمەن.
نېمە، ئىشەنمەيۋاتامسىز؟ بىزدەك شەھەردە ياشاپ يالغان كۈلۈشكە، يالغان يىغلاشقا ئادەتلىنىپ كەتكەنلەرنىڭ بۇنى سېزىشى تەس. ئىشلارنى پاك دېھقاننىڭ كۆزىدە، جاپاكەش ئىشچىنىڭ كۆزىدە، ئىمانى ئەركەك زىيالىينىڭ كۆزىدە، قىسقىسى بۇلغانمىغان ئەقىل، پەردىلەنمىگەن كۆزدە كۆزىتىپ باقسىڭىز نۇرغۇن ئىشلارنى ھېس قىلىسىز. نەچچە يىل كۆزى تۇتۇلۇپ، جاھاننى كۆرەلمىگەن ئەما كىشىنىڭ تۇيۇقسىز كۆزى ئېچىلىپ، «ۋاھ…» دېگىنىدەك ئەھۋالنىڭ يۈز بېرىشىگە مەن ئىشىنىمەن.
خۇلاسە كالام، ئىنسان ئۈچۈن بىر باك ماي، بىر خالتا گۈرۈچكە قارىغاندا ئىنسانىي غۇرۇر تېخىمۇ مۇھىمراق. باشقىلارغا ياردەم بېرىش بەدىلىگە ئۇلارنىڭ غۇرۇرى، ئىززەت-ھۆرمىتى دەپسەندە قىلىنمىغاي. ياخشى نىيەت بىلەن قىلغان ياردەملىرىمىز ئەكس ئۈنۈم بەرمىگەي، ئاتىلار سۆز بىلەن ئېيتقاندا، «ئوڭ قولۇڭ قىلغان ياخشىلىقنى چەپ قولۇڭ بىلمىگەي» …
ئاپتورى: قىسمەت | سەھىپە: ماقالە-يازمىلار | ۋاقتى: 14-07-2011 | باھا: 3 پارچە | زىيارەت: 613 قېتىم
