ئاپتوردىن:
     ئەسسالامۇ ئەلەيكۇم قەدىرلىك ئوقۇرمەنلىرىم. بۇ سىزلەرگە ئەنگلىيىدىكى بىر يىللىق مۇساپىرچىلىقنى تۈگىتىپ كەلگەندىن بۇيانقى تۇنجى مەتبۇئات سالىمىم. بەزىلەر ئېلخەت، بەزىلەر تېلېفون بىلەن نېمە يېزىۋاتقانلىقىنىمنى سوراشتى؛ خېلىدىن بېرى بىزنى تەرك قىلىۋەتتىڭىز، دەپ رەنجىش ئىزھار قىلىشتى. بۇنىڭدىن خېجىل بولدۇم، سەۋەبى، راست شۇنداق بولدى. يەنە بۇنىڭدىن خۇشھال بولدۇم. سەۋەبى، ئوقۇرمەنلىرىم مېنى سېغىنىپتۇ. مەندە باشقىلارنى ئاز-تولا سېغىندۇرغۇدەك قىممەت بار ئوخشايدۇ.

    «بىلمىگەن يەرنىڭ ئوي-دۆڭى كۆپ» دېگەندەك، يات مۇھىتنىڭ تۇرمۇشى زېھنىڭىزنى يەيدۇ. بۇنداق يەردىكى ماڭغان-تۇرغاننىڭ ھەممىسى تۇيغۇرلىرىڭىزنى يېڭىلاپ، پىكىر جەھەتتە بىر قېتىم قاسراق تاشلاتقۇزىدۇ. بىر يىل جەريانىدا تەنھا ئۆزۈمنى تىڭشىدىم، ئاڭلىغانلىرىم نەچچە ئەسىر تەنھالىقتا يوقاتقانلىرىمىزدىن ئاپىرىدە بولغان يوقلۇق شىۋىرغانلىرى بولدى. قىزىق يېرى، ئاڭلىغانلىرىمنى يەنىلا يالغۇزلۇق ھەسرەتلرىنىڭ پىنھان ھاڭلىرىغا تاشلىۋەتتىم.
 
     ھازىرچە سىزلەرگە «لوندوندىكى ئۇيغۇر بالىلىرى» ناملىق شېئىرىم بىلەن دىدارى ئايان قىلىپ تۇراي، ئېھتىمال، لوندون ھەققىدىكى بۇ شېئىر سىزنىڭ ياۋروپا ھەققىدىكى شېرىن تەسەۋۋۇرلىرڭىزنى بۇزۇپ، ئەندىكتۈرۈپ قويار. بۇنداق شېئىرىي تەسىرات گەرچە يېقىمسىز بولسىمۇ، ئۇنىڭدىن پاكىتنىڭ ئىچىدىكى مۇزدەك چىنلىققا ئېرىشىسىز. چىنلىق دېگەن بەرىبىر چىنلىق-تە، ئۇ ھامان ئەقىل كۆزىڭىزنى ئېچىپ قويىدۇ. ناقىس قەلىمىم بۇ قېتىمقى مۇساپىرەتتىن ئىبرەتلىك تەسىرات سۇنۇشقا ئۇرۇنۇپ كۆرگۈسى، ئۇنىڭ ئۈچۈن ۋاقىت كېرەك. قېنى، بىز ھازىرچە مۇشۇنداقلا كۆرۈشۈپ تۇرايلى.
 

 
2006- يىل دېكابىر، لوندون
«شىنجاڭ مەدەنىيىتى» 2007- يىللىق 6- ساندىن ئېلىندى.