ﺳﯘﻻﻳﻤﺎﻥ ﮔﯘﯞﺍﮬ
ﺗﺎﮬﯩﺮ ﺗﺎﻟﯩﭗ

ﻣﯧﮭﻤﺎﻥ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺩﯨﺪﻯ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ،
ﺧﻮﺵ ﻛﯧﻠﯩﭙﺴﯩﺰ ﺩﯨﺪﯨﻢ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﮬﻪﻡ.
ﺩﻩﺳﺘﺨﺎﻧﻨﻰ ﻛﻪﯓ ﺳﺎﻟﺪﯨﻢ ﺋﺎﯕﺎ،
ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺳﻮﺭﺍﭖ ﻳﻪﻧﻪ، ﺩﻩﻣﻤﯘ - ﺩﻩﻡ

ﭼﯜﺷﯜﺭﻣﯩﺪﯨﻢ ﺗﯚﺭﯨﺪﯨﻦ ﮬﯩﭽﻘﺎﭼﺎﻥ.
ﮬﻪﻡ ﻳﯩﮕﯘﺯﺩﯗﻡ ﺗﻮﻳﯘﭖ ﻳﺎﻧﻐﯘﭼﻪ،
ﺑﺎﻍ-ﯞﺍﺭﺍﻧﺪﺍ ﺋﻮﻳﻨﺎﺗﺘﯩﻢ ﻛﯘﺗﺘﯘﻡ،
ﺋﯘ ﻳﺎﻳﺮﯨﺪﻯ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻗﺎﻧﻐﯘﭼﻪ.

ﻗﻮﺭﺳﺎﻕ ﺳﯧﻠﭗ،ﺳﻪﻣﯩﺮﯨﭙﻤﯘ ﻛﻪﺗﺘﻰ،
ﭘﻮﻟﻮ-ﮔﯚﺵ ﻳﻪﭖ ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﻟﯩﮕﻪﻧﺪﯨﻦ.
ﻟﯧﻜﯩﻦ ﻣﯧﮭﻤﺎﻥ ﺗﻪﯞﺭﯨﻤﻪﺱ ﻳﻪﻧﻪ،
ﺋﯧﻐﯩﺰ ﺋﺎﭼﻤﺎﺱ ﻗﺎﻳﺘﯩﺶ ﺩﯨﮕﻪﻧﺪﯨﻦ.

ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ ﻗﺎﻧﺪﺍﻕ ﻣﯧﮭﻤﺎﻥ ﺑﯘ،
ﻛﯚﺭﻣﯩﮕﻪﻧﻤﻪﻥ ﻛﻪﺗﻤﻪﺱ ﻣﯧﮭﻤﺎﻧﻨﻰ.
ﺑﯘ ﻣﯧﮭﻤﺎﻧﻨﯩﯔ ﺧﯘﻟﻖ ﻣﯩﺠﻪﺯﻯ،
ﮬﻪﻳﺮﺍﻥ ﻗﯩﻠﺪﻯ ﺗﺎﻣﺎﻣﻰ ﺟﺎﻧﻨﻰ .

ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘﻗﺴﺎﻡ ﺋﺎﻛﺎﻡ ﺋﯩﻜﻪﻥ ﺋﯘ،
ﺩﺍﺩﺍﻡ ﺗﺎﭘﻘﺎﻥ ﮬﻪﺟﮕﻪ ﭼﯩﻘﻘﺎﻧﺪﺍ.
ﻗﯘﭼﺎﻗﻼﺷﺘﯘﻕ ﻗﺎﻳﺘﯩﺪﯨﻦ ﺋﯘﺯﺍﻕ،
ﺋﯧﭽﯩﻠﻤﯩﻐﺎﻥ ﺳﯩﺮﻧﻰ ﺋﯘﻗﻘﺎﻧﺪﺍ.

ﺋﯚﮔﻪﻱ ﺋﺎﻧﺎﻡ-ﻳﻮﻟﻼﭘﺘﯘ ﺋﯘﻧﻰ،
ﺋﺎﺗﺎﯓ ﻗﺎﻳﺘﻘﺎﻥ ﻳﻮﻟﺪﺍ ﭼﺎﭘﻘﯩﻦ ﺩﻩﭖ.
ﺋﺎﺑﻰ ﺯﻩﻣﺰﻩﻡ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﻮﺯﯨﻐﺎ،
ﺋﯩﻨﯩﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯚﻳﯩﻨﻰ ﺗﺎﭘﻘﯩﻦ ﺩﻩﭖ.

ﺋﯘﻣﯘ ﺗﯚﺭﺩﯨﻦ ﭼﯘﺷﻤﯩﺪﻯ ﻛﯩﻴﯩﻦ،
ﻣﻪﻥ ﻳﻪﺗﻜﯘﺯﺩﯗﻡ ﺗﯘﻗﻘﺎﻧﭽﯩﻠﯩﻘﻨﻰ،
ﺗﺎﭘﺎ ﻗﯩﻠﺴﺎ، ﻏﯩﯔ-ﭘﯩﯔ ﻗﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ،
ﺳﯩﺮ ﺗﯘﺗﻤﯘﺩﯗﻡ ﺑﯩﺮ ﺗﺎﻝ ﺗﯧﺮﯨﻘﻨﻰ .

ﻣﺎﻧﺎ ﮬﺎﺯﯨﺮ ﻣﻪﻥ ﺋﺎﯕﺎ ﻣﯩﮭﻤﺎﻥ،
ﻗﻮﺭﯗﻧﯩﻤﻪﻥ ﺋﯚﺯ ﺋﯚﻳﯘﻣﺪﯨﻨﻤﯘ.
ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﻪﺟﺮﻯ ﻛﯚﭘﺘﻪﻙ ﺑﯩﻠﯩﻨﻪﺭ،
ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺋﯩﭽﻜﻪﻥ ﭼﺎﻱ-ﺳﯜﻳﯩﻤﺪﯨﻨﻤﯘ.

ﮔﺎﮬﻰ ﻓﺎﺭﺱ،ﮔﺎﮬﻰ ﺋﻪﺭﻩﺑﻰ،
ﺳﯚﺯﻟﻪﻳﺪﯗ ﺋﯘ ﻛﯘﻧﺪﻩ ﻣﺎﯕﺎ ﮬﻪﻡ.
ﺋﻪﻗﯩﻞ ﺋﯘﻧﺪﯨﻦ،ﭘﯘﺕ-ﻗﻮﻝ ﻣﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ،
ﺧﻮﺵ-ﺧﻮﺵ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ ﺋﺎﯕﺎ ﺩﻩﻣﻤﯘ-ﺩﻩﻡ.

ﻣﻪﻥ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺋﻪﯞﻻﺩ ﺋﯩﻜﻪﻧﻤﻪﻥ،
ﻛﯚﯕﻠﯘﻣﻤﯘ ﺋﺎﻕ ﺑﺎﻏﺮﯨﻤﻤﯘ ﻳﯘﻣﺸﺎﻕ.
ﺋﯩﺸﻪﻧﻤﯩﺴﻪﯓ ﺳﯘﻻﻳﻤﺎﻥ ﮔﯘﯞﺍﮬ ،
ﻗﯘﺷﻼﺭﻏﯩﻤﯘ ﺑﻮﻟﯩﻤﻪﻥ ﻗﻮﻧﺪﺍﻕ.