شەپقىتىڭنى ياغقۇزغىن .

قانغا تويماس زالىمنى ،

ئۆزۈڭ زاۋال تاپقۇزغىن .

سېيىت نوچى ھەر يەردە ،

يىرتىق چاپان، تون كۆردى .

توننى بويلاپ تۆكۈلگەن ،

لەختە - لەختە خۇن كۆردى .

يۈرەك باغرى ئۆرتىنىپ ،

كاۋاپ بولۇپ ياناتتى .

ساماۋاردا ئولتۇرۇپ ،

ئىچ قارنىنى تولدۇرۇپ ،

ئەل - يۇرت بىلەن مۇڭدىشىپ ،

دىدارىغا قاناتتى .

ساماۋارنىڭ چۆرىسى ،

ئادەم بىلەن لىق تولغان .

ئۇلۇغ - ئۇششاق قەشقەرلىك ،

ئەتراپىغا جەم بولغان .

چىقىپ كەپتۇ بىر چاغدا ،

بىر توپ چېرىك ئات بىلەن .

يارلىق ئېلىپ يامۇلدىن ،

تىتەي يازغان خەت بىلەن ،

چېرىك سالام بېرىپتۇ ،

قاتارلىشىپ تۇرۇپتۇ .

سېيىت ئۇقۇپ ئەھۋالنى ،

دەرھال يولغا يۈرۈپتۇ .

دوست - يارەنلەر ئەگىشىپ ،

تولىسى گەپ تېگىشىپ ،

يۈرگەندە تېز يۈرۈپتۇ .

كۆپ خىياللار سۈرۈپتۇ .

تьندە كцرگەن چьشىنى ،

يول توسقان قارا ئىتنى ،

قانچە تەكرار كۆرۈپتۇ .

شەھەرگە يېقىن كەلگەندە ،

قارىغا ٭ سۇ بەرگەندە ،

كۇسۇلدىشىپ چېرىكلەر ،

سۆشلەشكەننى كۆرگەندە ،

نېمە گەپ دەپ؟ دەپ سوراپتۇ ،

جاۋابىنى تىڭشاپتۇ .

باغلاپ ئەكىر دېگەننى ،

چېرىكلەردىن ئاڭلاپتۇ ،

ئاڭلاپتۇ - دە دەرھاللا ،

ئۆز - ئۆزىنى ئوڭلاپتۇ .

بەلنى مەھكەم باغلاپتۇ .

باغلاڭلار دەپ قولىنى ،

ئارقىسىغا جۇغلاپتۇ .

ئۇ ئۆزىنى يولۋاستەك ،

گويا شىردەك چاغلاپتۇ،

چېرىك دېگەن تىترىشىپ ،

چىۋىن ئوخشاش چىرمىشىپ ،

سېيىت ئاخۇننى باغلاپتۇ .

ئاندىن بىر سۆز ئاڭلاپتۇ :

ھېچ گۇناھ يوق سىلەردە ،

خاننىڭ ۋاجىپ يارلىقى ،

يۇرت جامائەت خوش ئەمدى .

رىزا بولۇنە قەشقەرلىك

ئۇلۇغ ئۇششاق بارلىقى .

يۇرت شۇ سۆزنى ئاڭلاپتۇ ،

يۈرەك باغرىن داغلاپتۇ .

كۆكرەك كېرىپ سېيىت ئاخۇن ،

ئالغا ماڭغان چاغلاردا

ھەممە ھۈر - ھۈر يىغلاپتۇ .

 

-

ئەمدى گەپنى قەشقەرنىڭ دارېنلىرىدىن ئاڭلايمىز :

ئۇ پۇقرالار بىلەن دىدار كۆرۈشۈپ بولغۇچە يوق قىلىۋەتمىسەك بىزگە ئامانلىق بولماس ، شۇڭا دەرھال سەكسەن چېرىك ھازىر بولسۇن، سېيىت نوچىنى تۇتۇشقا يۈرسۇن ، سېيىت نوچى گۇندىخانىغا كەلتۈرۈلسۇن . سېيىت نوچىنى ئاشۇنداق كەلتۈرۈشتى. سېيىت نوچى ما تىتەينى كцرمەك تەلىپىنى بەردى. تىتەي قوبۇل كۆردى. سېيىت نوچى شۇنداق دەپتۇ:

 

كېزىپ دەشتى باياۋان ،

ئاشتىم تاغ - داۋان .

نەگە بارسام پۇقرانىڭ ،

ھالى بەك يامان .

رەڭگى سولغۇن، زەپىران،

باغرى لەختە قان .

ئىچكىنى ئوغا ، زەھەر ،

چەككىنى پىغان .

ئۇچتۇرپاندا ماتىتەي ،

يېزىپ بەردى خەت .

سىزگە تىلەپ ئامانلىق ،

بەخت - پاراغەت .

ما دوتەينىڭ خېتىنى ،

مەندىن ئالدىڭىز ،

ئەمدى نىچۈن بىلمىدىم ،

ئاينىپ قالدىڭىز ؟

 

ئەلقىسسە ، ما تىتەي مۇئۈئەممبەرلىك بىلەن سېيىت گاڭڭۇڭغا قاراپ قالدى، خۇپسەنلىك بىلەن ھىچنىمىنى ئۇقماس كىشى بولۇۋېلىپ ئۆز يېغىدا ئۆزىنى قورۇشقا پۇرسەت تاپتى، ھېلى مىكىرلىك نىقابىنى يۈزىگە تارتتى:

 

ھەي نوچى سېيىت گاڭڭۇڭ ،

ئۆزۈڭنىڭ ئۆلۈم نامەڭنى،

سەن ئۆزۈڭ ئېلىپ كەپسەن ،

مېنىڭ بۇ يۈرىكىمگە ،

نادامەت سېلىپ كەپسەن .

خەت بىلەن مېنىڭ بىلسەڭ ،

كۆكسۈمگە پىچاق پاتتى .

قانداق قىلىمىز ، گاڭڭۇڭ ،

ئەجەپمۇ بېشىم قاتتى .

مەن ساڭا ئىدىم ئامراق ،

ئۆلتۈرەي سېنى قانداق ؟

ئۆلتۈرمەي دېسەم نوچى ،

خاننىڭ يارلىقى شۇنداق .

ئەي ئامبال __ دېدى گاڭڭۇڭ،

تەڭلىكتە تۇرۇپ قالما .

خاننىڭ ئالدىدا ئاسى ،

گۇناھكار بولۇپ قالما .

چېرىكلەرگە ئېيت دەرھال .

مىلتىقىغا ئوق سالسۇن .

مويتۇڭزىغا ئېپچىقىپ ،

ھايالسىز جېنىم ئالسۇن ،

ئەزىزانە قەشقەرلىك،

مېنى بىر كۆرۈپ قالسۇن!...

جاللاتلار كېلىپ شۇ دەم ،

بوينىغا تاقاق سالدى .

پۇتىغا سېلىپ ئىشكەل ،

زىندان باغرىغا ئالدى .

ئون تۆت كۈن ئۆتۈپ كېتى ،

تاقىتى تۈگەپ كەتتى .

مەرد يىگىت سېيىت گاڭڭۇڭ ،

سۆزىنى بايان ئەتتى ،

دېدى ئۇ: چىدامىم يوق ،

يا بۆلەك تەمەيىم يوق ،

ئۆلتۈرسەڭ بۈگۈن ئۆلتۈر ،

جۈمە كۈن كېلىپ يەتتى .

. . . . . .

جەم بولۇشتى ئامباللار ،

يەڭۈشلىشىپ تامباللار .

داچەي ھارۋۇنى قوش دەپ

يارلىق قىلدى دەرھاللا .

تۆت ئاتلىق يوغان ھارۋا ،

تەييار بولدى تەخ بولدى .

سېيىت نوچىنى ئاتماققا ،