تۇزچى بوۋاي ئېيتتىكى :

 

خەير ، ئوغلۇم ،

ساڭا ئاقيول بولسۇن ،

خەۋپ - خەتەر سەندىن يىراق تۇرسۇن .

دۈشمىنىڭ قان قۇسۇپ ئۆلسۇن ،

دوستلىرىڭ شاد - خورام كۈلسۇن .

 

ئەلقىسسە ، سېيىت نوچى تۇزچى بوۋاي بىلەن خەيرلىشىپ ئېتىغا يەنە مىندى ، ئالغا قاراپ يول يۈردى . يولنى كۆپ بېسىپ ، كۆرگەنلا يەردە كىشىلەر قازان ئېسىپ ، ئاخىر دەمدە قەشقەرگە يېتىپ باردى . قان - ياش ئاقار تۈمەن دەرياسى بىلەن كۆزىچى يار بېشىنى كۆردى .

 

سېيىت نوچى دېگەن گاڭگۇڭ ،

دۆڭنىڭ ئۈستىگە چىقسا .

ئانا مېھرىنىڭ شامى ،

باغرىدا ئېرىپ ئاقسا .

ھەر ياقتىن خاراب يۇرتى ،

ھەسرەت ئوتىنى ياقسا .

تۈمەن تولغۇدەك قان - ياش ،

تۇرماي تامچىلاپ ئاقسا .

ياش قۇيغان كۆزلەر بىرلە ،

تويماي ھەر تامان باقسا ،

ئىشىككە كېلىپ قاقسا ،

ئىشىك تاقىلىپ قاپتۇ ،

چىراغمۇ ئۆچۈپ قاپتۇ .

ئانىسى غېرىب مەزلۇم ،

ئاھ . . . چېكىپ يېتىپ قاپتۇ ،

غەملەرگە پېتىپ قاپتۇ ،

ئۇخلاپمۇ قېتىپ قاپتۇ .

جان ئانا ... جېنىم ئانا ...

دەپتۇ سۆزىنى باشلاپ .

ئاڭلىتالماي ئۆگزىگە ،

قوشلاپ چالمىنى تاشلاپ .

يەنە تەكرار توۋلاپتۇ ،

بوتىلاقتەك بوزلاپتۇ .

جاراھەتلىك باغرىنى ،

ھەسرەتلىرى تۇزلاپتۇ ،

توۋلاشلىرى تېزلەپتۇ .

ئاخىر ئاڭلاپ ئانىسى ،

يائىدۇرۇپتۇ چىراغنى .

ئويلاپ يېقىن - يىراقنى ،

ئىچىنى خىيال ئوراپتۇ ،

كىملىكىنى سوراپتۇ .

<< جان ئانا ، جېنىم ئانا >>

دېگەن بىر سادا كەلدى .

ئىشىكنى ئاچ ، جان ئانا ،

مۇساپىر بالاڭ كەلدى .>>

شۇ سۆز بىلەن ئانىسى ،

ئىشىككە ئوقتەك ئېتىلىپ ،

سۆزگە قان - ياش قېتىلىپ .

بوينىغا گىرە سېلىپ ،

ھارماڭ ، بالىكام دەپتۇ .

يىرتىق داستىخان ئېچىلىپ ،

گۈلە قاقلار چېچىلىپ ،

ھىجىردا چاي ئىچىلىپ ،

ئۆيگە ئادەم تولۇپتۇ ،

تۈنمۇ تامام بولۇپتۇ .

ئەتىسى تاڭ ئاتقاندا ،

مەزىن ئەزان ئېيتقاندا ،

سېيىت نوچى جامەدە

جامائەتنى كۆرۈپتۇ .

يىغلاپتۇ ھەم كۈلۈپتۇ .

ئۆيگە قايتىپ كېلىپتۇ ،

ئېگىلىپ سالام بېرىپتۇ .

پەستە تۇرۇپ قول باغلاپ ،

چاپان كىيىپ بەل باغلاپ ،

ئانىسىغا خۇش قاراپ ،

شۇنداق بىر سۆز قىلىپتۇ .

مەن يامۇلغا كىرەيمەن ،

ما تىتەينى كۆرەيمەن .

ئالدى بىلەن ئۇنىڭغا ،

ھۆرمەت سالام بېرەيمەن .

سوڭرە ئامانەت خەتنى ،

ئۆز قولىغا بېرەيمەن .

شۇنداق دەپ سېيىت ئاخۇن ،

ئىجازەتنىمۇ ئاپتۇ .

خۇداغا ئامانەت دەپ ،

ئانا ئىشىكتە قاپتۇ .

خەتنى ئوقۇپ ما تىتەي ،

باشنى ئاستا چايقاپتۇ .

يۇمشاق كۈلكىدىن نوچى ،

ھەر ئەھۋالنى بايقاپتۇ .

شۇندا تۇزچى بوۋاينى ،

دەررۇ يادىغا ئاپتۇ .

شۇ ئوي ، شۇ خىيال بىرلە ،

تىتەيگە قاراپ قاپتۇ .

سۇڭرە سۆزلەپ ما تىتەي ،

ئۈچ كۈنلۈك سۈرۈك دەپتۇ .

ئۈچ كېيىن يامۇلغا

سەن ئۆزەڭلا كەل دەپتۇ .

بىز كېڭەشنى پۈتتۈرسەك ،

پېشانەڭگە يېزىلغان

كارامەتنى كۆر دەپتۇ .

ئۈچىنچى كۈن سېيىت ئاخۇن ،

ئاجايىپ چۈش كۆرۈپتۇ .

چۈشىدە تېخى شۇنچە ،

نۇرغۇنلا ئىش كۆرۈپتۇ :

چوڭ يولدا كېتىپ بېرىپ ،

قارا ئېتىنى كۆرۈپتۇ ،

ئويغىنىپ ئۇ ئويلاپتۇ ،

باش - ئاياغدىن ئويىنى .

دەرھال بېرىپ ھاممامغا ،

سۇغا ساپتۇ بويىنى .

ئانىسىغا سۆز قوشۇپ ،

دەپتۇ : سەندىن سورايمەن .

بۈگۈن ئۇلۇغ جۈمە كۈن ،

ئاپاق غوجامغا چىقىپ ،

ناماز ئوقۇپ كىرەيمەن .

ئانا بېرىپ ئىجازەت ،

ئىشىك تۈۋىدە قاپتۇ .

دۇئا بىرلە سېيىت ئاخۇن ،

ھەزرەت ياققا يول ئاپتۇ ...

ئاڭلىناتتى ھەر ياقتىن ،

دەرد - ئەلەم ، پىغان زارى ،

تاشۋايدەك راۋاپچىنىڭ ،

ئۈزۈلگەن يۈرەك تارى .

ئۈجمىلىك باغ ئەتراپى ،

ئايلىنىپتۇ مازارغا .

يالىڭاچ تەن ، يوقسۇللار ،

چىقالماپتۇ بازارغا

ئارىلاپ سېيىت نوچى ،

كۆردى ئەلنىڭ ھالىنى ،

بۇلاپ ئالغان ئاچ كۆزلەر ،

يۇرتنىڭ بار - يوق مالىنى .

كۆزى چۈشتى ھەر يەردە ،

ياخشى بىلەن يامانغا .

يۈرىكىدە ئوت ياندى ،

لەنەت ئوقۇپ زامانغا .

ھەممە يۇرتتا خار پۇقرا .

دەرد ئەلەمگە يار پۇقرا .

قان يىغلايدۇ ھەسرەتتە ،

بۇردا نانغا زار پۇقرا .

ئاھ ... خۇدايا ، ئالەمنى ،

ئۆزۈڭ ئالغان ھцددەڭگە .

رەھىم - شەپقەت قىلساڭچۇ ،

بىزدەك مىسكىن بەندەڭگە .

ئالىمىڭنى كەڭ قىلىپ ،

زامانەڭنى تار قىلىپسەن .

ئادىمىڭنى ئەلەملەپ ،

ئىت - ئېشەكتەك خار قىلىپسەن .

شاپائەت قىل قەشقەرگە ،