ئۆزقان

 بالىنىڭ چۆچىكى

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 ئايدالا، خامان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 دۆۋە-دۆۋە دان.

چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 ھەتتا بۇردا نان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 تىكەنلىك ئازغان.

چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 سەندەلۇ بازغان،

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 سېىخىي-مېھرىبان.

چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 يولدىن ئاداشقان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 قەپەستىكى جان.

چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 خۇشخۇي-خۇشزۇۋان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 مەكتەپلەر ئاچقان.

چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 ئادىلدەك پالۋان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ،

 قۇلاق ئاڭلىغان.

 كۆرگىنىمۇ چۆچەكتە،

 بولار نامايان.

 چۆچىكىدە ئۆزىمۇ،

 ئۇچرايدۇ ناگان.

 ئەلدى قوغداپ خەتەردىن،

 بولۇپ باسىبان.

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ…

 چۆچىكىدۇر بالىنىڭ…

1998-يىلى ئىيۇل، قەشقەر

(«قەشقەر ئەدەبىياتى»نىڭ 1999-يىللىق2-سانىدا ئېلان قىلىنغان)

 بوۋامنىڭ چۆچىكى

 باشلار بوۋام چۆچىكىنى:

 «بۇرۇن-بۇرۇندا…»

 «پۇش-پۇش» تىنىپ ئۇكام ئاستا،

 كېتەر ئۇيقۇغا…

ئاڭلا-ئاڭلا شۇ «بۇرۇن»غا،

 كەتتىم خىيالەن.

 قاناتلىنىپ تاغلار ئاشتىم،

 قۇش بوپ گويا مەن.

 چەكسىز دالا، ئېدىر-سايلار،

 ئاچاتتى قۇچاق.

 جانلىقلارمۇ خۇشخۇي كۈلۈپ،

 قىلاتتى چاخچاق.

 سائادىتى يېغىپ تۇرار

 ئېدى، ئاسماننىڭ.

 تۆت پەسلى باي نېئىمەتلەرگە،

 ھوزۇرى جاننىڭ.

 چۆچىكىنى ئېيتار-ئېيتار،

 بوۋاممۇ ئاستا.

 «بۇرۇنقى شۇ زاماندا…» دەپ،

 كەتتى ئۇيقۇغا…

1998-يىلى ئىيۇل، قەشقەر

(«قەشقەر ئەدەبىياتى»نىڭ 1999-يىللىق2-سانىدا ئېلان قىلىنغان)

كىچىككىنە كەپسىزلىك

بوۋىسىدىن بوۋايغا،

قالغان بىرلا چۆچەك بار.

بوۋار ئېيتار:

ـــ بۇرۇندا…

ـــ ھە، بىلىمىز:دېۋە بار.

ـــ بۇرنى ئۇنىڭ…

ـــ ئىسلاشقان،

ئىكەنتۇققۇ گويا غار؟

ـــ جىم!…كۆزلىرى…

ـــ ھى، ھى، ھى…

دېمەكچىسەن، ئوت چاچار.

ـــ خەپشۇك!… دېۋە…

ـــ دەيسەنغۇ:

«يەپ قويىدۇ بالىلار»

كىم قورقاتتى…

ـــ يوقىلىش!

تېرىكتۈرۈپ بوۋاينى،

قېچىپ كېتەر ساقىلار.

1998-يىل ئىيۇل، قەشقەر

(«قەشقەر ئەدەبىياتى»نىڭ 1999-يىللىق2-سانىدا ئېلان قىلىنغان)

يازما ئاپتورى: ئۆزقان

مەن ئۆزۈمدىن باشلانغان يول، ئۆزۈمنىڭ چەكسىزلكىگە تاشلانغان تۇنجى ھەم ئاخىرقى قەدەم...