شېئىرنىڭ مونولوگى

 

 ئاپتورى: ئىمىن تۇرسۇن

ئادا قىل

ئەي قەلەم بۇرچۇڭنى.

ئىلھامنى ئەمگەن زىمىرىڭ

سىزسۇن روھىمنى،

بەيگىدە كۆرسەت ئۆزۈڭنى.

دۇردانىدىن تاللاپ دۇرلار

تۈزگىن سۆزۈڭنى.

تەڭرى كۆلى تېرەنلىكىدەك

مەنەن،

تەسەۋۋۇر قىل تۇرقۇمنى،

كۈيلە ئەينەن خۇلقۇمنى.

ياشاي-ياشناي

تەبىئىي چىرايىم بىلەن،

تەبىئەت بىلەن تەڭمۇ تەڭ.

ھاياتتىن ئايرىلماي

تۈسلىنەي راسا رەڭمۇ رەڭ.

چوڭ قەدەملەپ،

نىشاندىن ئاداشماي،

يازىقتا يۈگۈرسەم.

ئارتلاردىن ئاتلاي،

ھازىرىمدىن ئۆكۈنسەم.

ئاغۇنلار شەنىنى ئاقلاي،

بوغۇنلارنى ئېسىمدە ساقلاي.

ئىمىپ شەربەت

قاندەك قىزىل ئىلھامدىن،

يۈكسىلەي ئەبەد.

سولماي ياشىراي

ھەرزامان، ھەرماكاندا

قۇرۇپ سۆھبەت،

رۇسلاپ تۇراي قەددىمنى،

ئەل ئارا، قوۋملار ئارا،

قەدرىمنى ئاشۇراي!

*  *  *  *

بەرگەي ماڭا

ھاياتلىق ئىلھامى

كەڭلىك-ئازادىلىك،

ۋۇجۇدۇمدىن ياڭرىغاي

تەڭلىك كۇشادىلىك

ئىر-ئۈلەن ئەلھانى.

ئوزۇقلىنىپ،

تەبىئەت ئوغۇزىدىن

تۈزۈلسۇن ئۇز سىياقىم،

تۈزەلسۇن ئەگرىلىكتىن

قول-ئاياغىم.

*  *  *  *

ئۆمۈردە،

ئىنسانىيەت بىلەن

قۇرداشمەن.

سەپەردە

مەدەنىيەت بىلەن

يولداشمەن.

گۈزەللىكتە

پاساھەت بىلەن

يىلىكداشمەن.

نۇكتەدارلىقتا

تېرەن دېڭىز بىلەن

يىلتىزداشمەن.

ئەمما قېرىمىدىم ھەم قېرىمايمەن،

ھەرزامان ياشمەن،

ئەدەبىياتقا باشمەن.

*  *  *  *

ۋەزنىم بولسۇن

ئالتۇندىنمۇ قىممەتلىك.

تىنىقلىرىمدىن قۇيۇلسۇن

مەردلىك-ھىممەتلىك.

كۆرۈنمەس

جىن ئەمەسمەن،

جىسمىم باردۇر؛

شەكىلسىز رەسىم ئەمەسمەن،

ئىسمىم باردۇر.

ئول شېئىر

قاپىيەسىز گەپ ئەمەس،

ئەمما تىلغا ماھىر.

ۋەزىپەم مۈشكۈل-قۇتلۇق،

تەپتىم شۇنچە

ئاتەشتىنمۇ ئوتلۇق.

ئوتقاشلىرىم

 كۆيدۈرسۇن ھەسەتنى،

كۈل قىلىۋەتسۇن شەخسىيەتنى.

تىنىقلىرىم بىلەن

ئېرىغدالسۇن

ھاياتلىق ھاۋاسى؛

سەپلىرىمدە قىزلار

سالسۇن شوخلۇق ساماسى.

تاۋلانغاندەك ئوتتا تۆمۈر

تەپتىمدە تاۋلانغاي

ئېسەنلىك، ئېھسان؛

تەنھالىق-مۇختار

ئاتا قىلغاي ماڭا

تىنلىق ئاتىسى ئىنسان!

*  *  *  *

سەگىتكۈچى سەلكىن بولاي،

چۇقانلىق قاينىغان

بازار رەستىگە.

سۈنگۈ بولۇپ سانجىلاي

قارا نىيەتكە-

كاساتچىلىق قەستىگە.

توپۇرغان بولۇپ ئوجۇقتۇراي

شىۋىرغان قوزغىغان

بوھران ئۇستازلىرىنى،

ئۇچۇرۇپ كېتەي

قۇيۇن بولۇپ،

پۇل بىلەن ئويناشقان-

زەردارلار مۇمتازلىرىنى.

ئارقان بولۇپ بوغۇپ تاشلاي

جۇدۇن يىتىشتۈرگەن-

ھەسەتخور ئىختىساسنى؛

شاخار بولۇپ ئېرىتىۋىتەي

توڭۇر-داشقال ئۈندۈرگەن-

سۆلەتۋاز ئىقتىسادنى.

يىپ ئېشىپ،

رەڭگارەڭ كالاۋۇتۇندىن،

توقاي سۆرىتىنى-

سەلكىن ۋە قۇياشنىڭ؛

تىڭشىمايمەن ئەمدى،

ئورنى يوق سورۇندا،

كۆرەش دەپ چالۋاقاشنىڭ.

*  *  *  *

تىن ئالغاي

ۋۇجۇدۇمدا

ئۇچار قانات، گۈل گىياھ؛

بۇ دۇنيا

بولغاي ئۇلارغا

ئاراملىق بوستانى.

بەلكى، ساۋابلىق ھەم

مەدھىيە داستانى.

مەن شۇنداق،

خالايمەنكى يالغۇزلۇقنى؛

بارلىق بىلگەي

قەدرىمنى-قىممىتىمنى-

دىلسۇزلۇقنى.

بولايكى،

تەنھالىق قۇدرىتىم بىلەن،

ئوڭتەي-توڭتەي قىلىۋىتەي

ئىمتىيازلىق كۈرەلىرىنى؛

گۈزەل چۈشلىرىم بىلەن چاپايكى،

شېرىن شەبنەم ۋە ھاياتلىق ئۈرەنلىرىنى،

جەمئىيەتنىڭ ئۇنتۇلغان چەت-ياقىلىرىغا؛

ئۇرانىم بولغاي

ئادالەت، ئامانلىق؛

ئۈرەنىم بولغاي

ئېھسان ۋە ئاراملىق.

دەررە بولايكى،

ئەرسەكلىك جومباقلىرىغا؛

ئۈمىد بولايكى،

تۆھمەت-بوھتان چوماقچىلىرىغا.

سۈپۈرگە بولايكى،

تەخسىكەشلىك-

خۇشامەت يۇناقلىرىغا.

لىنىيە تەپەككۇرلىرىم بىلەن،

ماختانچاقلىقنى چىتلاي.

ئاجايىب تەسەۋۇرلىرىم بىلەن

سۆلەتۋاز-

ئۆكتەملىكنى كاچاتلاي.

*  *  *  *

شېرىن شەربەتلىرىم

ئېرىق-ئۆستەڭ بولۇپ ئاققاي،

ئىنسانىيەتكە ۋە بالا چاقىلىرىغا؛

قادالغاي

ھەققانىيەت تۇغۇم

كۆك سۆيگەن تاغنىڭ چوققىلىرىغا.

بۇرچۇم، ئارمانىم-

ھايات ۋە مۇھەببەت،

تەرك قىلماي ئۇنى جان بىلەن قوغداي.

رەقىبىم كۈشەندىم-

ئوقۇبەت تۆھمەت،

بۇنى ئارىدىن قوغلاي.

ئانىلار-بالىلار

ھاياتلىق بۇلىقىم؛

ئەل يۇرت ئۈچۈن

سەمىمىيەت ھەم جان پىدالىق

ھەر زامان، ھەر ماكان

كۆزۈم، قۇلىقىم.

گۇپپاڭچى مەدداھقا

بولاي ئىسكەنجە،

يالاقچىنىڭ ئاغزىغا

سالاي پەنجە.

قولۇم كۆكسۈمدە،

چىن تۇيغۇنى نامايان قىلاي.

ھەممە تىنلىق ئالدىدا

خىتابىمنى ئايان قىلاي.

*  *  *  *

شېئىرىيەت

ھاياتلىقنىڭ جۈرئىتى سەن.

تۇرمۇش دېڭىزىنىڭ سۆرىتى سەن.

مانا بۇ-

شېئىرنىڭ مونولوگى،

ھەم ھوشى-ئۆزلۈكى.

 

———-

2009-يىل. مارت

«تارىم» ژۇرنىلىنىڭ 2009-يىللىق 5-سانىدىن ئېلىندى