ئاتىلاردىن «ئوغۇل بالىنى سېرىقتال بېقىش كېرەك» دېگەن ھېكمەت قالغان، بۇ سۆزنىڭ مەنىسى بەلكىم «زەر ئوتتا ئايرىلىدۇ، مۇشەققەت ئوغۇل بالىنى تاۋلايدۇ» دېگەنلىك بولسا كېرەك. دېمىسىمۇ ئوغۇل بالىنى تاۋلاپ ھەقىقىي «ئەر» گە ئايلاندۇرۇش ئۈچۈن، ئۇلارنى مۇشەققەتنىڭ پىچىدا تاۋلاپ ئىرادىسىنى بېسى يانماس مىسرانغا ئايلاندۇرۇش؛ ئۆزىگە بولغان ئىشەنچىسىنى مۇستەھكەملەپ، ھەرقانداق قىيىنچىلىققا باش ئەگمەيدىغان قىلىپ چىقىشقا توغرا كېلىدۇ. گەپنى يىغقاندا، ئوغۇل بالىنى تەربىيەلەشتە ئىشنى مۇنداق نۇقتىلاردىن باشلاش ئاقىلانىلىك:

   قىيىنچىلىقنىڭ تەمىنى تېتىش. ئەۋزەل ماددىي تۇرمۇش ئوغۇللارنىڭ ئەركەكلىك خۇرۇچىنى يوقىتىدىغان بىرىنچى ئامىل، چۈنكى بۇنداق تۇرمۇش بالىلارنى تەييارتاپ، ئىش – ئەمگەكتىن قاچىدىغان قىلىپ قويىدۇ. ئاتا – ئانىلار بالىلارنىڭ خىراجىتىنى تىزگىنلىشى زۆرۈر بولسىمۇ، بىراق ئۆسۈپ يېتىلىش ۋە ئۆگىنىش سېلىنمىسىنى قىسىشى نادانلىق، شۇنداقلا بالىلارنىڭ تەلىپىنى سىنىپتا قانچىنچى بولۇش ياكى قانچە نومۇر ئېلىشقا باغلاپ قاندۇرۇش بىمەنىلىك.

   مەغلۇبىيەتنى تېتىش: قىيىنچىلىققا دۇچ كەلسە، ئاتا – ئانا پىرىنسىپ جەھەتتە ئوغۇل بالىنى ئۆزى ھەل قىلىشقا بۇيرۇپ، داۋاملىق مەغلۇپ بولسىمۇ ئىچ ئاغرىتمىغىنى، بولۇپمۇ ئۇلارغا ۋاكالىتەن قىلىپ بەرمىگىنى ياخشى، ئەمما بالىغا كۆرسەتمە بېرىپ ئۇلارغا مەسىلىنى قانداق ھەل قىلىشنى ھېس قىلدۇرمىسا بولمايدۇ.

   مۇستەقىل ياشاشنى ئۆگىتىش. بەزى ئىستۇدېنتلار كىر كىيىملىرىنى پوسۇلكا قىلىپ ئۆيىگە ئەۋەتىدۇ، بۇنداق خەۋەرلەر ھەقىقەتەن ئادەمنى ھەيران قالدۇرىدۇ، بىراق مۇنداق ئىش ھەقىقەتەن مەۋجۇت. ئوغۇل بالا دېگەن جەمئىيەتتىكى ھەرقانداق خىرىسىغا يۈزلىنىشى كېرەك، بۇنىڭ ئۈچۈن ئەلۋەتتە بالىلاردا ئۆزى قىلالايدىغان ئىشنى ئۆزى مۇستەقىل قىلىشنى ئۆگىتىش زۆرۈر.

   ئۇۋالچىلىققا ئۇچراپ باقمىسىمۇ بولمايدۇ. رېئاللىقتا ئادىل بولمايدىغان ئىشلار نۇرغۇن، شۇڭا ئوغۇل بالىنى كىچىكىدىن تارتىپلا ئۇۋالچىلىققا بەرداشلىق بېرەلەيدىغان قىلىش. ھەرقانداق ئىشنىڭ سەۋەبى بارلىقى ئېنىق، شۇڭا ئوغۇل بالا باشقىلارنىڭ بوزەك قىلىشىغا ئۇچرىسا، ئالدى بىلەن بالىدىن ئۇنىڭ ئاۋۋال باشقىلارغا چېقىلغان ياكى چېقىلمىغانلىقىنى ئايدىڭلاشتۇرۇش ئارقىلىق، ئۇلارغا مەسئۇلىيىتىنى زىممىسىگە ئېلىشنى ئۆگىتىش كېرەك.

   قىلغان ئىشنىڭ بېشىمۇ، ئاخىرىمۇ بولۇشى كېرەك. بالا ھەرقانداق ئىشقا باشتا ئوتتەك قىزىيدۇ، ئىشنىڭ يېرىمىغا كەلگەندە زېرىكىشكە باشلايدۇ. بۇنداق چاغدا ئاتا – ئانا ئۇلارنىڭ يېرىم يولدا توختاپ قېلىشىغا يول قويماسلىقى، بەلكى ئۇلارنى ئىشنى ئاخىرىغا ئېلىپ چىقىشقا يېتەكلىشى كېرەك؛ ناۋادا بالىنىڭ ۋاز كېچىشىگە يول قويۇلسا، ئۇنداقتا بالىدا ئىشنى كەينىگە تارتىدىغان، كۆڭۈل قويمايدىغان، قىيىنچىلىق بولسىلا ۋاز كېچىدىغان بولۇپ قالىدۇ