بىھۇدە خىتاب
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
كىچىك چاغلىرىمىزدا، مومام بىزگە چۆچەك ئېيتىپ بېرەتتى، يىرىك ئەمما، ئىللىق قوللىرى بىلەن بېشىمىزنى سىلايتتى، بىز كۈلەتتۇق، شادلىناتتۇق، تەئەججۈپلۈك ئويلارغا چۈمەتتۇق، بەزەن- بەزەن مومامغا سوئال مەنىسىدە قاراپ قوياتتۇق، موما- سېنىڭ چېچىڭ نېمىشقا ئاق؟ نېمىشقا بىزلەرنىڭ قارا؟- دەپ سوئال قوياتتۇق. مومام ئۇنداق چاغلاردا كۈلۈپ قوياتتى، بەلكىم بىزنىڭ سەبىيلەرچە سوئالىمىزدىن شادلانسا كېرەك.
ئەپسۇس! مومام تالاي سوئاللارغا كۈلۈپ قويۇپ، بىزلەرنى تاشلاپ كەتتى. سېنىڭمۇ موماڭ يوق ئىدى، مېنىڭمۇ مومام يوق بولدى.
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
ئاكاڭ بىزگە لەگلەك ياساپ بەردى، بىز ئۆينىڭ ئارقىسىدىكى بىدىلىكتە لەگلەك ئۇچاردۇق. شۇنداق ئىگىز ئۇچتى، بىز قوغلىشىپ كۈلدۇق. خەپ! خەپ!!، تاش يۈرەك شامال لەگلىكىمىزنى ئۈزۈپ قاچتى، يەرگە يەكسان قىلدى، شۇنداق قىلىپ بىز لەگلەكتىنمۇ ئايرىلىپ قالدۇق.
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
ئاپىمىز بىزگە جىلتە تىكىپ بەردى. بىز ئۇنى بوينىمىزغا ئېسىپ، نۇرغۇن قۇرداشلار بىلەن بىرگە بولدۇق. ھېلىقى قارا كۆز ئاكىمىز «ئاي» دېسە، بىزمۇ «ئاي» دېدۇق؛ «باغ» دېسە، بىزمۇ «باغ» دېدۇق. شۇنداق، ھېلىقى قارا كۆز ئاكىمىز نۇرغۇن نەرسىلەرنى دېدى، بىزمۇ نۇرغۇن نەرسىلەرنى ئەگىشىپ دېدۇق. بارا- بارا ئۆزگەردۇق، ھېلىقى قارا كۆز «باغ» دېسە، بىز ياق، «باغ» ئەمەس، «تاغ» دەيدىغان بولدۇق. شۇنداق قىلىپ بىزمۇ بىر نەرسىلەرنى دەيدىغان بولدۇق.
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
بوۋىلىرىمىز دەيدىغان ھېلىقى بەخت قۇشى بىزگە قوندى. سەن ئۇياققا، مەن بۇياققا قۇشقا ئەگىشىپ يول ئالدۇق، ئەمما نىيەت بىر ئىدى.
شۇنداق، بىز خەت يېزىشتۇق، خەت دېگەن يېرىم دىدارغۇ ؟!.
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
بەخت قۇشى ئاپارغان ماكان مېنى ئۆز قوينىغا ئالدى، ھەم سېنىمۇ!. ئانا ماكان مېھرى بۆلەكچە بولىدىكەن، مېنىڭ مەھەللىمىزنى كۆرگۈم، لاي سۇلارغا سەن بىلەن بىرگە چۈمۈلگۈم، تام ئاتلاپ قوغۇن ۋاشاڭ قىلغۇم كەلدى. يېڭى ماكانمۇ ماكان دە؟! قاخشىساق بولماس، يەنىلا مېھىرلىك، باغرى يۇمشاق بولىدۇ دەپ ئويلىدۇق.
ئۇ مېنى يولغا سالدى، مەن يولغا چىقتىم، يۈرەكلىرىم ھاياجاندىن قاتتىق دۈپۈلدەيتتى، بەلكىم سېنىمۇ يولغا سالغاندۇر ؟، سەنمۇ يولغا چىققانسەن ؟ ھاياجانلانغانسەن ؟. ئانا ماكان باغرىغا ئۆزۈمنى ئاتتىم، تىپىچەكلىدىم، سېنى ئىزلىدىم، لېكىن سېنى تاپالمىدىم…
ئەپسۇس! مىڭ- مىڭ ئەپسۇس! كۆككە باقسام ئاي غەمكىن سىياقتا، يۇلتۇزۇڭ نەگىدۇر يول ئالغان، قۇياش بولسا ئاللىبۇرۇن نۇرلۇق كۆزلىرىنى يۇمۇپ مۇسىبەتكە چۈمگەن.
ئېسىڭدىمۇ دوستۇم ؟
بىز نۇرغۇن ئىشلارنى قىلماقچى ئىدۇق، گەرچە ئۇ ئاددى بولسىمۇ؛ ئىككىمىز نۇرغۇن يەرلەرگە بارماقچى ئىدۇق، گەرچە ئۆينىڭ ئارقىسىدىكى تاغ بولسىمۇ؛ ئىشقىلىپ ئارمان بار ئىدى، ئارمان…
شۇنداق! مومام بىزدىن ئايرىلغاندا ئىككىمىز بىللە مومامنىڭ گېپىنى قىلاتتۇق؛ ئاكاڭ ياساپ بەرگەن لەگلەك شامالغا يەم بولغاندا، ئىككىمىز بىرلىكتە شامالنى تىللىغان، قاخشىغان ئىدۇق؛ ئەمدىچۇ؟! ئەمدى مەن كىم بىلەن بىللە بۇ رەھىمسىز قىسمەتنى تىللايمەن، زارلايمەن… !
گەپ قىلساڭچۇ دوستۇم؟! قۇلاقلىرىڭ پاڭ، تىللىرىڭ كېكەچمۇ يا؟!؟…
‹2003- يىل 13- ئاپرىل›
- خۇشخۇي: بۇ بۆلەكتىن بىلىشىمچە ياخشى چىققان رومانكەن. ھەزرەتئىلىنىڭ ت
- غازى: ئۆزلۈك پايانىغا سەپەر قىلدىم
- Adeline K. Sampson: رەھمەت ئاكا، «يىگىرمە پارچە مۇھەببەت لېرىكىسى ۋە بىر ئۈمىدسى
- خۇشخۇي: ئالدى بىلەن «چۈشتاق تور پۈتۈكلىرى»تورى ئۇسلۇبىنىڭ يېڭىلانغان
- تۈركزات: شائىر ئوسمانجان ساۋۇتنىڭ ئانا تىل ھەققىدىكى شېئىرىنى ئوقۇپ ي
- ئاتىلار، خەنجەر ئوسمانجان ساۋۇت، ئانا تىل ئىجادىيەت، خاسلىق ئىجادىيەت، يازغۇچى ئىجادىيەت، يازغۇچى، قەلەم ئىمىن تۇرسۇن، شېئىر ئۆز، رومكا، شامال ئۆزلۈك ئۈندىدار ئەدەبىيات، ئىستىل ئەدەبىيات، بىمەنە ئەدەبىيات، نادىر، ئالىيجاناب باغنا، يايلاق باھار، شېئىر بۇلاق، سۆيگۈ بېي داۋ، تۇيغۇ بەخت، فىلىم تار كوچا، پوۋېست تارىم تارىم، ئەدەبىيات تۇلپار، ئەسەر، پوۋېست تېڭىرقاش، ياشاش، ھېكمەت تەرجىمە، شېئىر تەنقىد، بايقاش تەنھالىق، ئالۋۇۇن جىبران، شەپە جەننەت، ئەما خازان، كىتاب دادام رومان، ۋاڭ ئەنيى رىيۇ ئەنكىم زاھىر ئابدۇراخمان سايە، تەنھالىق، يېتىم سوسۇر، ئانا تىل سوسۇر، ئەدەبىيات شائىر، ئاۋام، قەلب شۈ جىمو، شېئىر، تەبىئەت شېئىر، ئانا، ۋاقىت شېئىر، تەرجىمە شېئىر، شامال، ئۆلۈم شېئىر، ماكان شەھەر، غېرىبلىق غوجىمۇھەممەد غېرىپ، ساراڭ قار، يار قىسمەت، مۇھەببەت كاتلىن راينى، شېئىر كۆز، دادام كۆز، گۈل كۆكلەم، چىمەن مويەن، نوبېل مۇھەممەد خېۋىر مېھىر، ئىران نەسىر، تەرجىمە نەسىر، تەرجىمە، سىرلىق يالعۇز يايلاق، خاتىرە يۇرتۇم، بەشكېرەم پابلو نېرۇدا، شېئىر پەرھات تۇرسۇن چۈشتاق گوركى، ۋاقىت ۋىسال، ھىجران، پەسىل، ئەركەم
بۇ تاتلىق لىرىكىلاردىن ھوزۇرلاندىم رەھمەت