دېئاننا لونمارىس

ئەگەر ماڭا بالامنى قايتىدىن بېقىش نېسىپ بولسا:

مەن ئاۋال ئۆز غورورۇمنى تىكلەپ بولۇپ، ئاندىن ئۆي سالغان بولاتتىم.

مەن قولۇمنى بالامغا چىنەشكە، نوقۇشقا، دۈشكەللەشكە ئىشلەتمەستىن، بالام بىلەن بىللە رەسىم سىزىشقا ئىشلەتكەن بولاتتىم.

بالامغا ئاز تەنبىھ بېرىپ، ئۇنىڭ بىلەن كۆپ سىرداشقان بولاتتىم.

ئۇنىڭ بىلەن بىللە بولغاندا، كۆزۈمنى سائەتكە قاراشقا ئاز سەرپ قىلىپ، دۇنيانى كۈزىتىشكە كۆپرەك سەرپ قىلغان بولاتتىم.

بىلىدىغانلىرىم ئاز بولسىمۇ، بالامغا كۆپرەك كۆڭۈل بۆلۈشكە دىققەت قىلغان بولاتتىم.

بالامغا قاتتىق قول بولماستىن، ئۇنىڭ بىلەن تەڭ ئوينىغان بولاتتىم.

بالامنى ئەگەشتۈرۈپ كەڭرى دالىلارغا بېرىپ، ئۇنىڭ بىلەن تېخىمۇ كۆپ يۇلتۇزلارنى كۆرگەن بولاتتىم.

بالامنى ئاز سىلكىشلەپ، مېھرىم بىلەن كۆپرەك قۇچاقلىغان بولاتتىم.

بالامغا بەك كاجلىق قىلماي، ئۇنىڭغا قەتئىيلىكنى ئۆگەتكەن بولاتتىم.

ئۆزۈمنىڭ ھوقۇقۇمنى قوغداشنى مۇھەببەت دەپ قارىماستىن، ھەقىقىي مېھىر-مۇھەببەتنىڭ قۇدرىتىنى نامايان قىلغان بولاتتىم.