2013مىزان26
بۈگۈن ئالاھىدە بىر كۈن، شۇنداقلا بۇ خاتىرىنىڭ تامام بولىدىغان كۈنى.
ھەممە ئىشلار مەن ئويلىغاندەك، ئارزۇ قىلغاندەك بولدى. ئۆزۈم ئارزۇ قىلغان خاتىرە، ئەسلىمىلەرگە ئېرىشتىم.

ئۆيدىن تەييارلىقىمنى قىلىپ يولغا چىققاندا دىيىشكەن ۋاقىتقا بىر سائەت بارئىدى. پىلانىم بويچە گۈل دوكىنىغا كىرىپ چىرايلىق بىر تەشتەك گۈل ئالدىم. پەرۋىش قىلىش ئۇسۇلىنى سورىۋالاي دىسەم خەنزۇۋاننى بىلمەيمەن شۇنىڭ بىلەن ئىسىم كارتىسىنى سورىسام يوق دىدى. تەييارلىۋالغان قەغەزگە ئىسىم ۋە تېلفۇن نۇمۇرىنى يېزىۋالدىم. سوۋغاتلىق بۇيۇم دوكىنىغا كىرىپ بىردانە قەغەزسومكا سېتىۋالدىم. يەنە يېرىم سائەت بارئىكەن، ئاستا ماڭدىم. دىيىشكەن ۋاقىتقا تۆت مىنۇت قالغاندا چىقىپ بولدۇم. تازىلىق ئۆيىگە كىرىپ ئەينەككە قارىسام تەرلەپ چىرايىم قىزىرىپ كىتىپتۇ. يۈزۈمنى يۇيۇپ پاخپىيىپ كەتكەن چاچلىرىمنى ئوڭشاپ ئاشخانىغا كىردىم. بۇرۇن پىلانلاپ قويغان ئۇرۇنغا كىلىپ ئويلاپ قويغان تاماقلارنى بۇيرۇتۇپ تۇرىشىمغا ئۇمۇ كىردى. قىسقىغىنە سالاملاشقاندىن كىيىن ئولتۇردى.
كۆز ئالدىم تۇمانلىشىپ قالغاندەك ئۇنىڭ چىرايى ۋە قىياپىتىنى كۆرەلمەي قالدىم. ھەرقېتىم ئۇنىڭ بىلەن ئۇچىراشقاندا ئەنە شۇنداق بۇلاپ قالاتتىم. كۆزلىرىم ئەسقاتماي قالاتتى، پەقەت قەلبىمنىڭ بىر يەرلىرى ئۇنىڭ تۇلىمۇ چىرايلىق، نازۇك، يېقىملىق قىز ئىكەنلىكىنى ئەسكەرتىپ تۇراتتى.
جىمجىت ئولتۇرۇپ ئۇنى ئۇڭايسىزلاندۇرۇپ قويماسلىق ئۈچۈن تەييارلىۋالغان پاراڭلىرىمنى خاتىرەمدىن تاپالماي قالدىم. گاللىرىمنى قىراتتىم، ئوڭ ۋە سولغا ئىغاڭشىيتتىم، چاي ئىچەتتىم، توختىماي ئۇنى بۇنى يەيتتىم. ھەممىسى ئۇنىڭ ئالدىدىكى تەمتىرەش ئۇڭايسىزلىنىشنى بېسىش ئىدى.
نەچچە كۈندىن بىرى ئاشقازىنىنىڭ بىئارام قىلىۋەتكىنىنى، يۇرتنىڭ ھاۋاسىغا تېخى ماسلىشىپ بولالمىغانلىقىنى، ئۇرۇقلاپ كەتكىنىنى ئېيتتى. بۇرۇنمۇ مۇشۇنداق ئۇرۇقمۇ ياكى ھازىر ئۇرۇقلاپ قالدىمۇ بىلەلمىدىم.
خۇددى قۇرسىقى ئېچىپ، ئۈچىيى چاپلىشىپ كەتكەن ئادەمگە، بىردانە ئالمىنى بىرىپ، يەپ بولغاندا «ئالما چىرايلىقمىكەن» دىسە «ئوھ قارىماپتىمەن» دىگەندەك. ئۇنىڭ يېنىدىن كەتسەملا ئۇنىڭ قىياپىتى، چىرايى، ئاۋازى ھېچ نەرسىسىنى ئەسلىيەلمەي قالىمەن. قەلبىم ئۆزى بىلگەنچە ئەڭ يېقىملىق ئاۋاز، ئەڭ گۈزەل چىراي، ئەڭ كىلىشكەن قىياپەت باھالىرىنى بىرىۋىتەتتى .
تىنى ئاجىز كىشىلەر مىھرىبان كىلىدۇ، قەلبى ساغلام، تىرىشچان كىلىدۇ. ئالدىمدىكى مۇنۇ قەلب شەيداسىمۇ ئەنە شۇنداق روھى ساغلام جىسمانىيتى ئاجىز بىرى ئىدى.
بارماقلىرى گويا لەغمەن چوكىسىنى ئۇلاپ قويغاندەك ئىنچكە ئىدى. ئىھتىمال ئۇنىڭ قولىنى تۇتقاندا ئادەم ئېقىن سۇغا قۇلىنى چىلىغاندەك بىر تۇيغۇدا بۇلىشى مۇمكىن ئىدى.
« ئېلىڭە يەڭ » بىر جۈملە گەپ قۇلۇقۇمدىن كىرىپ باغرىمنىڭ بىريەرلىرىنى لەرزىگە كەلتۈرۋەتتى. چۈنكى بۇنىڭدا شۇنچىلىك تەبئىيلىك، كۆيۈم، ئەنسىرەش، ئۆتۈنۈش، ئوخشىتىشلار بارئىدى.
ئاشىق مەشۇقىنى تاماققا زورلىغىنىغا، ئايال ئىرىنى تاماققا ھەيدىگىنىگە، قىز يىگىتىنى تاماققا تەكلىپ قىلغىنىغا ئوخشايتتى.
ئېلىڭە قۇرسىقىڭىز ئاچ قالىدۇ. ئېلىڭە تەمى ئۇبدانكەن جېقىراق يەۋىلىڭ، ئېلىڭە تۈگەپ كىتەي دەپ قالدى. ئېلىڭە ھېچقانچە نەرسە يىمىدىڭىز . . . دىگەندەك بىرمۇنچە مەنالار زاھىر بۇلاتتى.
تاماقنى خلى كۈچەپ يەپ باققان بولساممۇ يەنە بىرمۇنچە ئېشىپ قالدى. نىمىشقىمۇ بۇنچىۋىلا جېق نەرسە بۇيرۇتقاندىمەن دەپ قالدىم. ئۇ گەرچە مىنىڭ تاماق بۇيرۇتىشىمدىن ساپايىمغا باھا بىرىدىغان يەردىن ئۆتۈپ كەتكەن بولسىمۇ. ئەمما، ھەممە يەردە سۆكۈپ تۇرغان ئىككى جانغا سەككىز قاچا تاماق بۇيرۇتۇپ ئالتە قاچىسى ئېشىپ قالغان ئەھۋالغا ئوخشايتتى. ئۇنى بۇنداق سۆكۈلۈشكە تىگىشلىك سورۇنغا باشلاپ كىرسەم بولمايتتى.
كاللامدا بىرمۇنچە خىياللار قاينايتتى، ئېشىپ قالغان تاماقنى قۇيۇپ قۇيايمۇ ئېلىۋالايمۇ، ماۋۇ بىر تەخسىنى زورلاپ يەۋىتەيمۇ قالسۇنمۇ ؟ ئېلىڭە دەپ تاماققا ھەيدىسەم قۇرسىقى توق بولسا تەڭلىكتە قالارمۇ، ھەيدىمىسەم ئاۋۇي قىلىپ يىمىگەن بولسا قۇرسىقى ئاچ قالارمۇ ؟ بىردەم ئولتۇرۋالسام بۇلاتتى لېكىن ئۇنىڭ ۋاقتى قىس بولسا تەڭلىكتە قالارمۇ ؟
ئېشىپ قالغان تاماقنى ئورىتىپ ئېلىۋالدۇق. تاماقنى سىز ئالغاچ كىتىڭ دىگۈم كەلدىيۇ ئاشقان تاماقنى تۇتقۇزۇپ قويغاندەك بولىدىغاندەك ھېس قىلىپ توختاپ قالدىم.
ئاشخانىدىن چىقىپ بىللە ماڭدۇق، بۇۋاقىتتا خېلىلايەڭگىللەپ قالغان ئىدىم. ئۇنىڭ بىلەن ئارلىقىمىزدا بىر مىتىرچە يەر بولسىمۇ ئەمما گويا بىرتەن بۇلۇپ كەتكەندەك ئاجايىپ يېقىن ھېس قىلىپ قالدىم. گويا بۇ ئۆيگە قايتىدىغان يول ئەمەس ھاياتلىق سەپىرىمىزدىكىدەك، مەن ئۇنىڭ بىلەن بىر ئۆمۈر سەپەرداش بۇلۇش شەرىپىگە ئېرىشكەندەك تۇيغۇدا بۇلۇپ كەتتىم.
ئەتىراپىمنى كۆزۈمنىڭ قۇيرۇقىدا كۆزىتەتتىم، بىزنىڭ بىللە ماڭغىنىمىزنى كۆپرەك ئادەمنىڭ كۆرىشىنى ئارزۇ قىلاتتىم. ئۇلارنىڭ ۋاھ ئاۋۇلا ھەجەپ ماسلىشىدىكەن دىيشىنى ئۈمۈت قىلاتتىم.ئەمما، بىرەسىنىڭ قارىغانلىقىنى بايقىمىدىم.
تاكسىمۇ كەلمىدى بۇ مىنىڭ تەلىيىم ئىدى. مۇشۇ ماڭغانچە چىرا، كېريەلەرگىچە مېڭىپ كەتكۈم بارئىدى.
« تاكسى كەلمىدى، قانداق قىلىسىز» دىدىم. « مېڭىپ كىتەيمىكى قانداق قىلسام بولا» دىدى. بۇگەپتىن ناھايىتى سۆيۈنۈپ كەتتىم. نۇرغۇن ئادەملەرنىڭ يېنىدىكى ئادەمنىڭ ھېسياتىغا پەرۋا قىلماستىن ماڭىمەن، كىتىمەن، تۇرىمەن، دىگەندەك ئۆزى بىلىپ چىقىرىدىغان كەسكىن قارارلىرىغا ئۆچ ئىدىم.
ئۇ قانداق قىلسام بولا دەپ مىنىڭ قارىشىمنى سورا ۋاتاتتى. مىنىڭ ھېسياتىمنى ئاياۋاتاتتى. مىنىڭ ھۆرمىتىمنى قىلىپ مەسلىھەت سوراۋاتاتتى، مىنى چوڭ بىلىپ ماڭا مەسلىھەت بىرىڭ، يول كۆرسىتىڭ گىپىڭىزنى ئاڭلايمەن دەۋاتاتتى. ئەپسوس تاكسىدىن بىرسىگە قۇلۇمنى كۆتۈرۈپ بولغىچە توختاپ ئۇنى سېلىپلا كىتىپ قالدى.
مانا بۇ بىر باشلىنىش ۋە بىر ئاخىرلىشىش ئىدى، باشلىنىش بولسا ئۇنىڭ ھاياتىمدىكى تەسىرىنى تازىلاشنىڭ باشلىنىشى ئىدى. ئاخىرلىشىش بولسا ئۇنىڭ بىلەن بولىدىغان مەستخوش تۇيغۇلارنىڭ تۈگەنجىسى ئىدى. ئەمدى ئۇنى ئۇنى، بۇنى دەپ ئىزدىمەيتتىم. تېلفۇن قىلمايتتىم، تاماققا چاقىرمايتتىم.
مانا بۇ تاماق بىرىنچى ۋە ئاخىرقى قېتىم بىللە تاماق يىيشىمىز ئىدى.
ئەمما بۇ قارارىم مىنى قىيناپ قويدى. كەچكىچە ئۇنىڭ بىلەن بىللە ماڭغان ۋاقىتتىكى تۇيغۇمنى ئەسلەپ يۈردۇم، ئۇنىڭ بىلەن يەنە بىر قېتىم پەقەت بىر قېتىم مېڭىۋېلىشنى ئۈمۈت قىلىپقالدىم. ئۆزۈمنىڭ قارارىغا خىلاپ ھالدا ئۇنىڭ مىنى تاماققا چاقىرىپ قېلىشىنى ئۈمۈت قىلدىم.
خەيرىيەت ئۇنىڭ بىلەن توي قىلىش ئىمكانىيتى بولمىغان ئىكەن قەلبكە ئۇيۇلىدىغان بۇتۇيغۈلارنى بۇرۇنراق ئاخىرلاشتۇرۇش كىرەك. بولمىسا ئۇنىڭ يەنە بىرى بىلەن توي قىلىشى ئازاپقا باشلاپ قۇيىدۇ.

ھىندىستاننىڭ ئاتىسى گەندىنىڭ بىر جۈملە سۆزى بىلەن ئۆزۈمگە تەسەللى بىرىپ قايتىپ كەلدىم.

تەرىك ئەتتىم بولمايلا بىزار

ئۇزاققىچە چەكتىم ئاھۇزار