بىرىنچى باپ.


دېخاننىڭ زارى:


تاغ-ئىدىر ۋە قىرلاردا قار ئېرىگەن مەھەل،
ئىلى سۈيى لۆمشۈپ تولۇق ئاقماقتا شۇرمەل.
ئوخاندى يەر، قۇرۇت-قوڭغۇز كۆزىنى ئاچتى،
كۈنمۇ ئىسسىپ بىر خىل ئىللىق نۇرىنى چاچتى.
ئېرىق-ئوستەڭ كوچىلارغا تولدى لاي سۇلار،
باي يېرىگە ئىشلەش ئۈچۈن ماڭدى يوقسۇللار.
ھارۋۇ ھايداپ كېلەر بىر چال خېلە جىراقتىن،
بېنەملىككە ماڭغان ئۆزى ئويمانبۇلايتىن.
ئۇ پىيادە پاتقاق كېچىپ، ھايدار ئېتىنى،
بىلەتتى ئۇ بۇ يوللارنىڭ ئېپى-جېپىنى...
كۈندە كۆيگەن، ئازاپ چەككەن، خورلاڭھان ئۆزى.
قوللىرى ھەم قاداق بولۇپ، يېرىلغان ئۈزى.
پېشەنىسى كەڭرەك كەلگەن، قاشلىرى ئۇزۇن.
كەكە ساقال، غەملىك چىراي، قاڭشالىق بۇرۇن.
يوقسىزلىقنى كۆرسىتەتتى پۇتىدا چورۇق،
دەرت-ئەلەمنى ئەسلىتەتتى ئۈزىدە قورۇق.
تال-تال بولۇپ ئاقارغان ھەم ساقال چاچلىرى،
نە دەرتلەرنى كۆرۈپ ئۆتكەن ئۇنىڭ باشلىرى...
"چۇ، جانىۋارلار!" – دەپ، ئاتلارنى سىلار يېتىلەپ،
ئاتلار ماڭار ئاپپاق كۆۋۈك، پۇشۇلداپ تەرلەپ.
ئىككى ساپان قوشنى سالغان ھارۋۇغا بېسىپ،
ئۈچ ئۆكۈزنى چېتىپ ئالغان بۇرنىنى تېشىپ،
بىر ھازادىن كېيىن دېخان دەم ئالدى توختاپ،
تۇرۇپ كەتتى كۆزنى جۇمۇپ، بىر نېمە ئويلاپ.
ئۇنىڭ ئويى، خىيالى ھەم يالغۇز قىزىدا،
قىزى قالغان ئانا بىلەن يالغۇز يېزىدا.
ئانىسى بار قىزنى ھېچ كىم يالغۇز دەلەلمەس،
لېكىن ئۇ قىز تالا-تۈزدە يالغۇز جۈرەلمەس.
شۇنىڭ ئۈچۈن ئاتا ئويلار قىزنىڭ غېمىنى،
قىز ئۆستەرگەن كىشى بىلەر بۇنىڭ سىرىنى...
يوقسۇل دېخان ئاتلىرىنىڭ تەرلىرىنى ئېتىپ،
يەنە ماڭدى ئۆكۈزلەرنى ياخشىلاپ چېتىپ.
ئىشلەتتى ئۇ قىش-ياز تىنماي ئەڭگە چولاققا،
ئاشلىق ھايداپ، بېنەم بىلەن ئويمان بۇلاققا.
"سادىر چاققان" – دەتتى ئۇنى ئۆز تەڭ-تۇشلىرى،
ھازىر بولسا، قېرىپ ئۇنىڭ چۈشتى چىشلىرى.
ھېلىمۇ ھەم بوش كەلمەيدۇ ئىشتا - ئەمگەكتە،
چۈنكى سادىر ئۆسكەن ئېدى زور مەشەقەتتە.
ئېغىر ياتقۇ بملەن سادىر بېنەمگە يەتتى.
ئۇنىڭغا ھەم ئاتلارغىمۇ ھادۇق كېپ كەتتى...
٭٭٭
قاراڭغۇ تۈن، ئاسمان بۇلۇت، كۆرۈنمەس ھېچ كىم،
ھايات تامام كۆمۈلگەندەك ئەتراپ ياتار جىم.
پەقەت كېلەر قۇلاققا شوخ شامال پەرۋىزى،
ھوقۇشنىڭكى "ھۇۋ... ھۇۋ..." دېگەن سۈرلۈك ئاۋازى.
ئۇ ئاڭلىنار ئەڭگە باينىڭ ئاۋازىدەك جۇت، (تەھرىرلىگۈچى:admin ئەسەر ئورتاقلاشقاندا مەنبەنى ئۇنۇتماڭ.)