ئابرال تۇراسى

   
نوزۇگۇم!   
سېنى چاقىرسام 
قومۇشلار تىترەپ كەتتى،  
يالا ڭئاياق پۇتلىرىمغا تېكەن پاتتى.  
سەن يېنىمغا كەلدىڭ،   
قولۇڭدىكى پىچاقنى قولۇمغا بەردىڭ .  
چۇۋۇلغان چاچلىرىمىز،   
يىرتىلغان كۆينىكىمىز....   
سوغۇق شامالدا يەلپۈندى.
كۆزلىرىمىز يىراقلارغا تەلپۈندى.  
  
ـ نوزۇگۇم!  
ـ ھە ... 
ئۆزىمىزچە كۈلۈشىپ كەتتۇق،   
يېشىمىز بىلەن،  
توپىلارنى لاي
قومۇشلارنى نەي ئەتتۇق.   
نوزۇگۇم   
قوللىرىڭنى مۇجۇدۇم .  
لەۋلىرىمنى قانىغىدەك چىشلىدىم،   
بىر چاغلاردا مەنمۇ،   
سەندەك قېچىشنى،
سەندەك كۆيۇشنى، ) 
سەندەك ئۆلۈشنى ئويلايدىغان قىز ئىدىم!
ئاتلارنىڭ كىشنەشلىرى ئاڭلاندى،  
پەريادىڭ بىلەن  
يۈرەك باغرىم داغلاندى:  
«تاغدىن چۈشكەن لاي سۇنى،
سۈزۈپ ئىچەر ئەر بارمۇ؟   
نوزۇك باشىغا مۇڭ چۈشتى، _
ئېلىپ قاچار ئەر بارمۇ؟»   
 
ـ نوزۇگۇم!   
قەپەزدە سايرايدۇ مېنىڭ بۇلبۇلۇم،   
ئۇنىڭمۇ تاغى بار،   
بەلۋىغىدا پىچاق،
يۈرىكىدە داغى بار!   
مەنلا ئېچىلىدىغان
قىيامەتلىك باغى بار..   
مېنىڭمۇ ساڭا ئوخشاش توۋلىغىم كېلەر!   
ئىچىمدىكى ئوتنى بىر ئۇ بىلەر،   
بىر ئاللاھ بىلەر:   
يالغۇز كىيىك تاغدا قالدى،  
كۈن چۈشكىدەك يەر بارمۇ؟   
بۇقىسمەتنى ئىگەم سالدى،  
ئېپ قاچقۇدەك ئەر بارمۇ؟   
 
نوزۇگۇم! 
ئاتلارنىڭ كىشنەشلىرى ئاڭلاندى،   
ھەسرەتلىرىم ھەسرىتىڭگە باغلاندى