قېرىلىق دېۋەڭلىكىگە گىرىپتار بولغان بىمارلارنىڭ تۇرالغۇ مۇھىتىغا كۆكۈل بۆلۈش كېرەك، ئۇلارنىڭ ھۈجرىسى ئىمكانىيەتنىڭ بارىچە ئاددىي ۋە يورۇق سەرەمجانلاشتۇرۇلۇشى، پۇتلىشىپ يىقىلىپ چۈشمەسلىكى ئۈچۈن ئۆي ئىچىدە نەرسە-كېرەكلەر ئاز بولۇشى لازىم.

كۈتۈلمىگەن ئەھۋاللار يۈز بەرگەندىن كېيىن ئېغىر ئاقىۋەتلەر كېلىپ چىقىپ، بىمارلار زەخىملىنىپ، بىمار ھەم ئائىلىسىدىكىلەرگە ئىقتىسادىي يۈك ۋە روھىي بېسىم پەيدا قىلماسلىقى ئۈچۈن، ئىشنىڭ باشلىنىشىدىلا چىڭ تۇتۇپ، خەتەرلىك ئامىللارنى ئازايتىپ، تاسادىپىيلىق يۈز بېرىشنىڭ ئالدىنى ئېلىش لازىم. ئىشلىتىشكە قولايلىق بولۇشى ئۈچۈن، كارىۋىتى ئىمكانقەدەر پەسرەك بولۇشى، ھاجەتخانا، يۇيۇنۇش ئۆيلىرىگە يېقىن بولۇشى كېرەك.

بىمارلارنىڭ ئۆزىنى زەخىملەندۈرۈۋالماسلىقى ياكى دورىلارنى خاتا ئىچىۋالماسلىقى ئۈچۈن، قايچا، پىچاق قاتارلىق ئۆتكۈر نەرسىلەرنى ۋە ئوڭاي سۇنىدىغان قاچا-قومۇچ ھەم دورا-دەرمەكلەر، ھاشارات ئۆلتۈرگۈچى دورا قاتارلىقلارنىڭ ھەممىسىنى ئۇلار تاپالمايدىغان يەرگە تىقىۋېتىش كېرەك. بىمارلارنىڭ يىقىلىپ چۈشۈشىدىن ساقلىنىش ئۈچۈن كارىۋات يانلىرىغا رېشاتكا بېكىتىش لازىم. تاسادىپىي ئىشلارنىڭ يۈز بېرىشىدىن ساقلىنىش ئۈچۈن ئۆيلەرنىڭ قۇلۇپلىرىنى بىمارلار ئاچالمايدىغان بولۇشى كېرەك.

ئۇنىڭدىن باشقا، دېۋەڭلىككە گىرىپتار بولغان بىمارلارنىڭ تېنى ئاجىز بولۇپ، ئىچكى-تاشقى مۇھىتنىڭ ئۆزگىرىشلىرىگە ماسلىشالمايدۇ، ئاغرىق-سىلاقنىڭ ئالدىنى ئېلىپ، بىمارلارنىڭ سالامەتلىكىنى ئاسراش ئۈچۈن، مۇمكىنقەدەر بىمارلارغا تەسىر قىلىدىغان ئىشلارنى ئازايتىپ، دېۋەڭلىك ئالامەتلىرىنىڭ ئېغىرلىشىپ كېتىشىدىن ساقلىنىش لازىم. ئالايلۇق، ئۆي كۆچكەندە بىمارلار ياتسىراپ، ئاسانلا جىددىيلىشىشى ۋە روھىي ھالىتى نورمالسىزلىشىشى مۇمكىن. شۇڭا ئىمكانقەدەر بىمارلارنى مۇقىم شارائىتتا تۇرغۇزۇپ، تۇرمۇش تەرتىپىنى ئۆزگەرتمەسلىك، كۈتۈلمىگەن ئوڭۇشسىزلىقلارنى ئازايتىش ئۈچۈن، بىمارغا قارىغۇچىلارنىمۇ ئالدىراپ يۆتكىمەسلىك لازىم.