تولۇقسىز ئوتتۇرا مەكتەپكە يېڭى كۆچكەن ۋاقتىمدا مۇئەللىمىمىزبىزنى ئىنتايىن ئوچۇق چىراي كۇتىۋالدى.ئۇ بىزنى ئۆزىنىڭئىنى-سىڭىللىرىدەك كۆرۇپ  بىزگە ناھايىتى كۆيۇندى. بىزنىڭ قانداق قىيىنچىلىقىمىز بولسا كۇچىنىڭ يېتىشىچە ياردەم بېرىپ،قولىدىن كېلىدىغان ياردىمىنى ئايىمىدى.بىزمۇ مۇئەللىمنى ئۆز ئاكىمىزدەك كۆرۇپ ھۆرمەتلەيدىغان بولۇپ كەتتۇق.ۋاقىتنىڭ ئۆتۈشىگە ئەگىشىپ مۇئەللىمنىڭ قەلبىمىزدىكى ئوبرازى ئىنتايىن يۈكسەكلىشىپ كەتتى.

ئىككى يىل ئەنە شۇنداق كۆيۇنۇش،قوللاش،ئۆز-ئارا ياردەم بېرىش بىلەن ناھايىتى مەنىلىك ئۆتكەن بولسىمۇ ئاخىرقى ماۋسۇمگە كەلگەندە مۇئەللىم ئىچكىرى ئۆلكىلەردىكى شىنجاڭ تولۇق ئوتتۇرا سىنىپلىرىغا كۆپرەك ئوقۇغۇچى ئۆتكۇزۇش ئۇچۇن بىزنى دەرستە ياخشى ۋە ئاجىز دەپ ئايرىپ،بىزگە بولغان مۇئامىلىسىنى ئۆزگەرتتى. دەرستە ياخشى ئوقۇغۇچىلارغا ئىلگىرىكىدەكلا ياخشى مۇئامىلە قىلدى.دەرستە ئاجىز ئوقۇغۇچىلار بىلەن كارى بولماي،خۇددى ئۇلارنىڭ ھېچقانداق ئارتۇقچىلىقى يوقتەك ئۇلارنى سىنىپتا يوق قاتارغا چىقىرىۋەتتى.شۇنىڭ بىلەن مۇئەللىمنىڭ قەلبىمىزدىكى ئوبرازى بارا-بارا تۆۋەنلەپ كەتتى.

مۇئەللىم، سىز مەندەك بىر ئاددىي ئوقۇغۇچىنىڭ قەلپ ھېسياتىنى چۇشەنگەنسىزمۇ؟دەرستە ئاجىز ئوقۇغۇچىلارنىڭ ئىلگىرىكىدەك ئىناق،مەنىلىك ئۆتكەن كۇنلەرگە بولغان تەلپۇنىشىنى ھېس قىلالارسىزمۇ؟قەلبىمىزدىكى يۈكسەك ئوبرازىڭىزنى قايتا تىكلىيەلەرسىزمۇ؟

(شىنجاڭ ئۆسمۇرلىرى گېزىتى 2006-يىل11-ئاينىڭ 29-كۇنى 2749-سانىدىن ئېلىندى.)