ئىيۇن 29
ئەينەك، مەن ۋە باشقىلار
«مەن نەگە بارىمەن»
ھاۋا ئاۋۋالقى ھەپتىنى ئەسلىتەتتى. ئىشىكنى قۇلۇپلاپ سىرتقا چىقتىم. نېرىراقتا خوشنىمىزنىڭ كىچىك قىزى تىترەپ تۇرۇپ بىر توپ ئاداشلىرى بىلەن ئويناۋاتاتتى. ئۇ مىنى كۆرۈپ ۋاقىردى:
–ئارمان قېنى؟
–ئۇخلاۋاتىدۇ،– بۇ سۆزنىڭ ئېغىزىمدىن قانداق چىقىپ كەتكىنىنىمۇ تۇيماپتىمەن. «ئۇ ئەمدى نىمە دەپ ئويلاپ قالار»، قىسقا خىيالىمنى ئۇنىڭ چۆچۈك ئاۋازى يەنە بۆلدى:
–تاڭ ئاتسىمۇ ئوخلاۋاتامدۇ؟
–سوغۇقتا توڭلىمىسۇن دەپ ئويغاتمىدىم.
–ئۇغۇل بالا دىگەنمۇ سوغۇقتىن قورقامدۇ؟ تولۇق ئوقۇيمەن »