يولباش بىلوگى

版权声明：转载时请以超链接形式标明文章原始出处和作者信息及本声明
http://www.blogbus.com/yolbash-logs/36965693.html

           ﺋﺎﻧﺎ ﻣﯧﮭﺮى

    ﺟﯧﺶ ﺳﭙﯧﺮﻣﻪن (ﺋﯩﺴﺮاﺋﯩﻠﯩﻴﻪ)

    11 ﻳﺎﺷﻘﺎ ﻛﯩﺮﮔﻪن ﺗﻮﻏﯘﻟﻐﺎن ﻛﯜﻧﯜﻣﻨﻰ ﺋﯚﺗﻜﯜزۈپ ﺋﯘزۇن ﺋﯚﺗﻤﻪي، ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ راك ﻛﯧﺴﯩﻠﯩﮕﻪ ﮔﺮﯨﭙﺘﺎر ﺑﻮﻟﯘپ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﺑﺎﻳﻘﺎﻟﺪى. ﻣﻪن راك ﻛﯧﺴﯩﻠﯩﻨﯩﯔ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﻗﻮرﻗﯘﻧﭽﻠﯘق ﻛﯧﺴﻪل ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﻪﺗﺘﯩﻢ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻣﻮﻣﺎم راك ﻛﯧﺴﯩﻠﻰ ﺑﯩﻠﻪن ﺗﯜﮔﻪپ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﯩﺪى. ﺑﯩﺮاق ﺋﺎﭘﺎم ﺑﯩﺰﮔﻪ: «ﻛﯧﺮەك ﻳﻮق، ﺗﯧﻨﯩﻢ ﺋﺎﺟﯩﺰلاپ، ﭼﺎﭼﻠﯩﺮﯨﻢ ﭼﯜﺷﯜپ ﻛﯧﺘﯩﯟاﺗﻘﺎن ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ، ﺑﯩﺮ ﻣﻪزﮔﯩﻞ دوﺧﺘﯘرﺧﺎﻧﺎ ﻛﯚرۈﻧﺴﻪﻣلا ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺑﻮﻟﯘپ ﻛﯧﺘﯩﻤﻪن، ﻣﻪﻧﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﯨﻤﻪﯕلار» دەﻳﺘﺘﻰ.
    ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﭼﯜﺷﺘﯩﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎم ﻳﻪﺗﺘﻪ ﻳﺎﺷﻠﯩﻖ ﺳﯩﯖﻠﯩﻢ ﻣﻮرى ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﮬﯘﺟﺮﯨﺴﯩﻐﺎ ﭼﺎﻗﯩﺮﯨﭗ:
    − ماڭا بىر ئىشنى قىلىپ بېرىڭلار، ﺑﻮلاﻣﺪۇ؟ − دﯦﺪى.
   − سىزگە دوﺧﺘﯘرﺧﺎﻧﯩﻐﺎ ﺋﺎﭘﯩﺮﯨﺪﯨﻐﺎن ﻧﻪرﺳﯩﻠﻪرﻧﻰ ﺗﻪﻳﻴﺎرلاپ ﺑﯧﺮەﻣﺪۇق؟ − دﯦﺪۇق ﺑﯩﺰ.
   ﺋﺎﭘﺎم ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﭼﺎﻳﻘﯩﺪى، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺳﯩﯖﻠﯩﻢ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰﻧﻰ ﻗﯘﭼﺎﻗلاپ، ﭘﯩﺸﺎﻧﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﺳﯚﻳﯜپ ﻗﻮﻳﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﻮرﻧﯩﺪﯨﻦ ﺗﯘرۇپ، ﺋﻪﻳﻨﻪﻛﻜﻪ ﺑﯩﺮ ﮬﺎزا ﻗﺎراپ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘ ﮔﻪرﭼﻪ ﺗﻪﻧﮭﻪرﯨﻜﻪت ﺋﯩﺸﺘﯩﻨﻰ ۋە ﻛﻪڭ ﻣﺎﻳﻜﺎ ﻛﯧﻴﯩﯟاﻟﻐﺎن ﺑﻮﻟﺴﯩﻤﯘ، ﻳﻪﻧﯩلا ﮔﯜزەل ۋە لاﺗﺎﭘﻪﺗﻠﯩﻚ ﻛﯚرۈﻧﻪﺗﺘﻰ، ﺑﻮﻟﯘﭘﻤﯘ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﻨﮕﯩﻠﯩﺰ ﭼﯩﺴﻰ ﻛﯧﻠﯩﺪﯨﻐﺎن ﭘﺎرﻗﯩﺮاق ﮬﻪم ﺳﯩﻠﯩﻖ زﯦﻐﯩﺮرەڭ ﺋﯘزۇن ﭼﯧﭽﯩﻐﺎ ﺳﯩﯖﻠﯩﻢ ﺋﯩﻜﻜﯩﻤﯩﺰ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﮬﻪۋەﺳﻠﯩﻨﻪﺗﺘﯘق.
    − چېچىمنى ياساپ ﻗﻮﻳﯘﯕلار، ﺑﯘلاﻣﺪۇ؟ − دﯦﺪى ﺋﺎﭘﺎم ﭘﻪرداز ﺋﯚﺳﺘﯩﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﻗﺎﻳﭽﯩﻨﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯘﺗﻘﯘزۇپ.
   − نېمە؟ ﭼﯧﭽﯩﯖﯩﺰﻧﻰ ﻳﺎﺳﺎپ ﻗﻮﻳﺎﻣﺪۇق؟ − دﯦﺪﯨﻢ ﻣﻪن ﮬﺎڭ - ﺗﺎڭ ﻗﺎﻟﻐﺎن ﮬﺎﻟﺪا.
    ﮔﻪرﭼﻪ ﻣﻪن ﺋﺎران 11 ﻳﺎﺷﺘﺎ ﺑﻮﻟﺴﺎﻣﻤﯘ، ﮬﯧﭽﻜﯩﻤﻨﯩﯔ، ﺑﻮﻟﯘﭘﻤﯘ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﭼﯧﭽﯩﻨﻰ ﻛﯩﭽﯩﻚ ﺑﺎﻟﯩﻐﺎ ﻳﺎﺳﺎﺗﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺑﯩﻠﻪﺗﺘﯩﻢ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﮕﻪ، ﺋﺎﭘﺎم ﺋﺎدەﺗﺘﻪ ﭼﯧﭽﯩﻨﻰ ﺷﻪﮬﻪرﮔﻪ ﻛﯩﺮﯨﭗ، ﺋﻪڭ داﯕﻠﯩﻖ ﺳﺎﺗﯩﺮاﭼﺨﺎﻧﯩﺪا ﻳﺎﺳﯩﺘﺎﺗﺘﻰ. ﻣﻪن ﻗﺎﻳﭽﯩﻨﻰ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﭼﯧﭽﯩﻐﺎ ﺋﺎﭘﯩﺮﯨﭗ:
    − راﺳﺖ ﻳﺎﺳﺎﻣﺪﯨﻢ؟ − دەپ ﺳﻮرﯨﺪﯨﻢ.
    ﺋﺎﭘﺎم ﺗﺎﺗﻠﯩﻘﻘﯩﻨﺎ ﻛﯚﻟﯜپ ﻗﻮﻳﯘپ:
    ﺋﻪﻟﯟەﺗﺘﻪ راﺳﺖ، ﻗﯧﻨﻰ ﺑﺎﺷلا، − دﯦﺪى. ﻣﻪن ﻗﻮﻧﭽﯩﻘﯩﻤﻨﯩﯔ ﭼﯧﭽﯩﻨﻰ ﻳﺎﺳﺎپ ﺋﻮﻳﻨﺎﺷﻘﺎ ﺑﻪك ﺋﺎﻣﺮاق ﺋﯩﺪﯨﻢ ﮬﻪﻣﺪە داﺋﯩﻢ ﺷﯘﻧﺪاق ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺘﺘﯩﻢ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯘ ﻣﯧﻨﯩﯔ راﺳﺖ ﺋﺎدەﻣﻨﯩﯔ ﭼﯧﭽﯩﻨﻰ ﺗﯘﻧﺠﻰ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﻳﺎﺳﯩﺸﯩﻢ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ، ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻠﯩﻨﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﯩﻢ ﮬﻪﻣﺪە ﺳﻪل ﺟﯩﺪدﯨﻴﻠﻪﺷﺘﯩﻢ. »ﻛﺎرت« ﻗﯩﯩﻠﭗ ﻛﯧﺴﯩﺸﯩﻤﮕﻪ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺑﯩﺮ ﺗﯘﺗﺎم ﭼﯧﭽﻰ ﻳﻪرﮔﻪ ﭼﯜﺷﺘﻰ. ﺑﯩﺮ ﺋﺎزدﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﻮرﯨﻤﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﻗﻮﺷﯘﻟﺪى.
    − ئاپلا، ﺑﻪك ﻗﯩﺴﻘﺎ ﺋﯧﻠﯩﯟەﺗﺘﯩﻢ، − دﯦﺪى ﺋﯘ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﭼﯧﭽﯩﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﻗﺎﻳﭽﺎ ﺳﯧﻠﯩﭗ.
   − كېرەك ﻳﻮق، ﺑﻪك ﭼﯩﺮاﻳﻠﯩﻖ ﻛﻪﺳﺘﯩﯔ، ﮬﺎ! ﮬﺎ! ﮬﺎ!...
    − ئاپلا، ﻳﻪﻧﻪ ﻗﯩﺴﻘﺎ ﺋﯧﻠﯩﯟەﺗﺘﯩﻢ، دﯦﺪى ﻣﻮرى ﻳﻪﻧﻪ ﻛﯚﻟﯜپ ﺗﯘرۇپ.
   ﮬﯘﺟﺮا ﺑﯩﺰﻧﯩﯔ ﺷﺎد ﻛﯜﻟﻜﯩﻤﯩﺰﮔﻪ ﺗﻮﻟﺪى، ﻳﻪردﯨﻜﻰ ﭼﺎﭼلار ﺑﺎرﻏﺎﻧﺴﯧﺮى ﻛﯚﭘﻪﻳﺪى.
    ﺑﯩﺮدەﻣﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺑﯧﺸﻰ ﻛﯘﻣﺒﺎﻳﯩﻦ ﺳﯧﻠﯩﯟﯦﺘﯩﻠﮕﻪﻧﺪەك ﺑﻮﻟﯘپ ﻗﺎﻟﺪى. ﺋﺎﭘﺎم ﺋﻪﻳﻨﻪﻛﻜﻪ ﻗﺎراپ ﻗﺎﻗﺎﮬلاپ ﻛﯜﻟﯜپ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺑﯩﺰﮔﻪ:
  −  رەﮬﻤﻪت ﻗﻮزﯨﻠﯩﺮﯨﻢ، ﻣﻪن ﺑﯘ ﭼﺎچ ﭘﻮﺳﻮﻧﯩﻨﻰ ﺑﻪك ﻳﺎﻗﺘﯘردۇم، ﻣﻪن ﺗﻮﻟﻐﯩﻤﺎ ﺋﯘﺳﺴﯘل ﻧﺎﺧﺸﺎ ﭼﻮﻟﭙﯩﻨﻰ دﯦﻨﺎ ﺗﯩﻨﺎﻏﯩلا ﺋﻮﺧﺸﺎپ ﻗﺎﭘﺘﯩﻤﻪن، − دﯦﺪى.
   ﺋﯜﭼﯩﻤﯩﺰ ﻗﻮﭼﺎﻗﻠﯩﺸﯩﭗ، ﻗﺎﻧﻐﯘﭼﻪ ﻛﯜﻟﯜﺷﺘﯘق. ﺋﺎﭘﺎم ﺋﺎﻏﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮى، ﺋﯚﻳﺪە ﺑﯘﻧﺪاق ﺷﺎد ﻛﯜﻟﻜﻪ ﺑﻮﻟﯘپ ﺑﺎﻗﻤﯩﻐﺎﻧﯩﺪى.
    ﻛﻪﭼﺘﻪ دادام ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﻰ ﻛﯚرۈپ ﭼﯚﭼﯜپ ﻛﯧﺘﯩﭗ:
  − سۆيۈملۈكۈم، ﭼﯧﭽﯩﯖﯩﺰﻏﺎ ﻧﯧﻤﻪ ﺑﻮﻟﺪى؟ − دﯦﺪى ﺋﺎﭘﺎﻣﻐﺎ.
   ﺋﺎﭘﺎم ﮬﯧﭻ ﺋﯩﺶ ﺑﻮﻟﻤﯩﻐﺎﻧﺪەك:
   − ھە، ﺟﯧﺶ ﺑﯩﻠﻪن ﻣﻮرى ﻳﺎﺳﺎپ ﻗﻮﻳﺪى، ﭼﯧﭽﯩﻢ ﺑﻪرﯨﺒﯩﺮ ﺧﯧﻤﯩﻴﯩﻠﯩﻚ داۋاﻟﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﭼﯜﺷﯜپ ﻛﯧﺘﻪﺗﺘﻰ، ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﻛﯚرە ﺑﺎﻟﯩلارﻧﻰ ﺧﯘش ﺑﻮﻟﯘپ ﻗﺎﻟﺴﯘن دﯦﺪﯨﻢ، − دﯦﺪى.
    ﻣﻪن ﺋﯘ ﭼﺎﻏﺪا ﺗﯧﺨﻰ ﻛﯩﭽﯩﻚ ﺑﻮﻟﻐﺎﭼﻘﺎ، ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﺑﯘ ﮔﻪﭘﻠﯩﺮﯨﮕﻪ ﺋﺎﻧﭽﻪ ﺋﯧﺮەن ﻗﯩﻠﻤﯩﻐﺎن ﺋﯩﻜﻪﻧﻤﻪن. ﮬﺎلا ﮬﺎزﯨﺮ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺑﯩﺮ ﺋﺎﻧﺎ ﺑﻮﻟﺪۇم، ﺋﺎﭘﺎﻣﻨﯩﯔ ﻗﺎﻧﭽﯩﻠﯩﻖ ﻗﺎﻟﺘﯩﺲ ﺋﺎﻳﺎﻟﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﻪﻣﺪى ﮬﻪﻗﯩﻘﯩﻲ ﭼﯜﺷﻪﻧﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﺋﺎﻏﺮﯨﻖ ۋە ﺋﯚﻟﯜم ﺧﻪۋﭘﻰ ﺋﺎﻟﺪﯨﺪا ﺋﻪڭ ﺋﺎۋۋال ﻗﯩﺰﻟﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﺧﯘﺷﺎﻟﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﯩﻐﺎﻧﯩﻜﻪن. ﺋﯘ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺧﯘش ﻗﯩﻠﯩﺶ ﺋﯜﭼﯜن ﻗﯩﻠﭽﻪ ﺋﯩﻜﻜﯩﻠﻪﻧﻤﻪي، ﺗﻪﻗﺪﯨﻢ ﻗﯩلالاﻳﺪﯨﻐﺎن ﺋﻪڭ ﺋﺎﺧﯩﺮﻗﻰ ﻧﻪرﺳﯩﺴﯩﻨﻰ ﺑﯩﺰﮔﻪ ﺗﻪﻗﺪﯨﻢ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﯩﻜﻪن.
   «شىنجاڭ ئىقتىساد گېزىتى» دىن ئېلىندى
     ﺋﯧﻠﻰ ﺟﺎﻣﺎل ﺗﻪرﺟﯩﻤﯩﺴﻰ