|
ئېلىمىزدىكى بۈيۈك يازغۇچى پوسۇڭلىڭ ئۆزىنىڭ ‹‹لىياۋجەي رىۋايەتلىرى›› دېگەن ئۆلمەس ئەسىرىدە ئاجايىپ سىرلىق بىر گاچا راھىبنى تەسۋىرلەپ يازىدۇ، ‹‹بۇ راھىب ئۆزىنىڭ پەۋقۇلئاددە پۇراش سېزىمىگە تايىنىپ ماقالىلەرنىڭ ياخشى – ناچارلىقىنى ئايرىيدۇ. ئىمتىھانغا قاتناشقانلار ئۆزلىرى يازغان ماقالىلىرىنى ئېلىپ كېلىپ ئۇنىڭغا پۇرىتىدۇ. راھىب ناچار ماقالىلەرنى پۇراپلا قۇسۇۋېتىدۇ، ئۇ ناچار ماقالىلەردىن بىر خىل سېسىق پۇراق چىقىدۇ، دەيدۇ. بىراق كېيىن ئۇ پۇراپ قۇسۇۋەتكەن ماقالىلەر تاللىنىپ، ئۇ خۇشپۇراق دەپ قارىغان ماقالىلەر شاللىنىپ قالىدۇ››. تەيۋەندىكى بۇنۇڭ مىللىتىدە مۇنداق بىر ھېكايە تارقىلىپ يۈرۈيدۇ: بىر كەنتتە پۇراش سېزىمى پەۋقۇلئاددە تەرەققىي قىلغان بىر قەبىلە ياشايدىكەن، بۇ قەبىلىدىكى كىشىلەر ئاش – تاماققا ناھايىتى ئىنتايىن ئۇستا بولۇپ، ناھايىتى مەزىلىك تائاملارنى تەييارلىيالايدىكەن، بىراق بۇ تائاملارنى ئۆزلىرى يېمەيدىكەن، ئۇلار بۇ تائاملارنى تەييار قىلغاندىن كېيىن تاختا بېشىغا تىزىپ قويىدىكەن، قەبىلىدىكى ھەممە ئادەم كېلىپ بۇ تائاملارنىڭ خۇشبۇي پۇرىقىنى پۇراپ، توختىماي بۇرنىنى تارتىدىكەن. ئۇلار مۇشۇ پۇراققا تايىنىپ ھاياتىنى ساقلاپ قالىدىكەن. يەرلىك كىشىلەر كېلىپ پەۋقۇلئاددە پۇراش سېزىمىگە ئىگە بۇ قەبىلىنىڭ تائاملىرىنى ئوغرىلاپ قاچىدىكەن. كېيىن مەن بۇنى ھېكايە قىلىپ يېزىپ چىقتىم. ھېكايىدە ئۆزۈمنى تائاملارنى ئوغرىلايدىغان بالا قىلىپ يازدىم. ھېكايە ئېلان قىلىنغاندىن كېيىن ناھايىتى پۇشايمان قىلدىم، مەن ئەسلىدە ئادەتتىكى كىشىلەرنىڭ مەيدانىدا ئەمەس، پۇراش سېزىمىگە ئىگە قەبىلىنىڭ مەيدانىدا تۇرۇپ يېزىپ چىقسام بوپتىكەن دەپ ئويلىدىم. ئەگەر مەن ئۆزۈمنى پەۋقۇلئاددە پۇراش سېزىمىگە ئىگە قەبىلىنىڭ بالىسى سۈپىتىدە تەسەۋۋۇر قىلىپ يېزىپ چىققان بولسام ھېكايەم چوقۇم تېخىمۇ سىرلىق تۈس ئالغان بولاتتى. |
