جەلىپكار تور خاتىرىسى

 دادام بەرگەن ھېيتلىق

(ھېكايە)

ئاپتورى : مۇھەممەت ئېلى تۇردى (بابۇرىم)

مەن دادامنى بەكمۇ ياخشى كۆرىمەن. ئۇ ئۆيدە بولمىسا:«نەگە كەتكەندۇ؟» دەپ ھەمىشە ئاچىلىرىمدىن سورايمەن.
   مانا بۈگۈن قوربان ھېيتنىڭ تۇنجى كۈنى ئەتىگەندىلا ئورنۇمدىن تۇرۇپ قارىسام، دادام يوق تۇرىدۇ. ئاچىلىرىمدىن سورىسام، ئاچىلىرىم:
- دادىمىز ھېيت نامىزىغا چىقىپ كەتتى،- دېدى. كىيىملىرىمنى كىيىپ، يۈزلىرىمنى يۇيۇپ، ئىشىكە يېنىش - يېنىشلاپ تەلمۈردۈم. بىر چاغدا ئىشىك ئېچىلىپ، دادام خوشال كىرىپ كەلدى. مەن ئاچىلىرىم بىلەن بىللە دادامنىڭ ئالدىغا يۈگۈردۈم. دادام:
   - بالىلىرىم، ھېيتىڭلارغا مۇبارەك بولسۇن! - دەپ ئاچىلىرىمغا 10 كويدىن ھېيتىلىق بەردى. مەنمۇ ئاچىلىرىمنىڭ قاتارىدا دادامغا قاراپ تۇرغىنىمدا، ئۇ ماڭا قاراپ كۈلۈپ تۇرۇپ:
   - ئوغلۇم، ساڭا پۇل ئەمەس، ئۆزۈڭ ياخشى كۆرىدىغان بىر نەرسىنى ھېيتلىق بېرىمەن، -دېدى.
   مەن ئىچىمدە«شاكىلات ياكى كەمپۈت بولسا كېرەك» دەپ ئويلىدىم - دە:
   - شاكىلات!-دېدىم.
   - ياق!-دېدى دادام بېشىن چايقاپ.
  - كەمپۈت!
   - ياق!
   دادام ماڭا ھەمىشە مۇشۇنداق نەرسىلەرنى ئېلىپ بەرگەچكە، ئانچە قىزىقىپ كەتمەيتتىم.
   - شاكىلات ھەم كەمپۈت بولمىسا، ئەمىسە نېمە ئۇ؟ -دېدىم - دە، سومكىسىدىن يېڭىدىن نەشىر قىلىنغان «خەيرىلىك كەچ ھېكايىلىرى» دېگەن كىتابنى ئالدى، - مانا بۇ سېنىڭ ھېيتلىقىڭ.
   - ھېكايە كىتاب! -خۇشاللىقتىن ۋارقىراپ كەتكىنىمنى تۇيماي قاپتىمەن. چۈنكى، بۇ كىتابنى مەن ھېيتلىق پۇلۇمغا ئېلىشنى ئويلاپ قويغانىدىم.
  - رەھمەت دادا، - دېدىم - دە، دادامنىڭ بېلىدىن قۇچاقلىدىم، لېكىن غۇلىچىم دادامنىڭ بېلىگە يەتمىدى.

تارىم غۇنچىلىرى 2006-يىل، 5-سان