تەزكىرىمىز شاھىددۇركى، ئەسلى دېھقان بىز،
كىمسەن؟ دېسە ، ئۇيغۇر مەن ! دەپ ناخشا ئېيتقان بىز.

ھايات دېگەن ھېچكىم ئۈچۈن مەڭگۈلۈك ئەمەس،
بۇ دۇنياغا ھەم ساھىپخان ، ھەمدە مېھمان بىز.

ئالتۇنى بار ئادەملەر بىز ، ئالتۇنى - مەشرەپ،
ئالتۇن،دېسەك كەملىك قىلۇر ، گۆھەرگە كان بىز.

گويا ھەسەل ھەرىسىدەك تۈمەنلەپ گۈلدىن،
مەشرەپ بىلەن ھايات ئۈچۈن شىرنە يىغقان بىز.

مەشرەپ دېگەن بىزلەر ئۈچۈن تەۋەررۈك مەكتەپ،
شۇ مەكتەپنى تالايلاردىن بالدۇر ئاچقان بىز.

ئات بېشىدەك ئالتۇنغىمۇ بەرمەس ئەخلاقنى،
نەچچە ئەۋلاد ئىزدەپ يۈرۈپ شۇندىن تاپقان بىز.

مەشھۇرىمىز مەشرەپ بىزنىڭ ئەنئەنىمىزدە،
مەشرەپ بىلەن قۇشلار كەبى كۆكتە ئۇچقان بىز.

مەشرەپ - پىرى ناخشا ، نەغمە ئۇستازلىرىنىڭ،
نېمە ياخشى ، نېمە يامان ، شۇندىن ئۇققان بىز.

ئۆلۈم بولسا ، ئوتتۇز ئوغۇل چىرايلىق يەرلەپ،
مەرىكىدە ئەھلى مەشرەپ يۆلەن تارتقان بىز.

يولدىن چىققان يىگىتلەرگە مەشرەپ كۆرمىگەچ،
ئادىمىيلىك مىزانىدىن گۇناھ ئارتقان بىز.

مەشرەپ بەرگەن ساۋاقلاردا نۇقسان نە قىلسۇن،
شەيتان كۆرسەك ئەگەشمەستىن ، بەدەر قاچقان بىز.

ئازغۇنلارنى گۈلتاياقتا بەللەپ - ئەدەبلەپ،
ياخشىلارغا گۈلچاي تۇتۇپ قوشاق قاتقان بىز.

كۆڭۈللەرنى كۆڭۈللەرگە ئۇلايدۇ گۈلچاي،
گۈلچاي بىلەن ئەتتىرگۈلدەك پۇراق چاچقان بىز.

تەقدىرىدىن تەلەي كەتكەن مۇساپىر كۆرسەك،
ئىككىلەنمەي ئاڭا دەرھال ئىشىك ئاچقان بىز.

يادىمىزدا ، مەشرەپ ئۈچۈن مەھكۇملۇق يېتىپ،
بىر يىللىرى جۇدالىقتا ھازا تۇتقان بىز.

بۈگۈن مانا ئىسلاھاتنىڭ شاراپىتىدە،
مەشرەپ بىلەن يار - بۇرادەر ، ئۇرۇق - تۇغقان بىز.


      __   ئاپتورى :  مۇھەممەدجان  راشىدىن