كېچە. كۆككە بالقىپ چىقتى ئاي،
زېمىن تېنچ ئۇيقۇدا، دېمەك…
بىر مەنزىرە بەخش ئەتكەن تۇيغۇ،
شاماللارغا تەلپۈنەر يۈرەك.
بەختكە تولۇپ، شادلىنىپ ئالەم،
گۈلگۈن ھايات ئۆزرە گۈل تۇتار.
پەقەت، پەقەت ئاينىڭ ئارقىدىن،
ئەگىشىدۇ ئوتلۇق بۇلۇتلار.
مېنىڭدىن ھېچ نەرسە سورىما…بەلكىم،
بەختكە ئىنتىلىپ ياشىغۇچى مەن ئەڭ.
مەن ياشاپ ئۆتكەن شۇ پۈتكۈل ھاياتنى،
بۈگۈنكى كۈنۈمگە قىلالماسمەن تەڭ.
خۇداغا ئىلتىجا قىلىمەن تىنماي،
قولۇمدىن كەتسىمۇ مەيلى كۈچ–مادار.
بۈگۈنكى كۈنۈمدىن ئەسلا داجىماي،
بەختىمنى تېپىشقا قىلىمەن قارار.
تۆكۈلسىمۇ، ئاھ، شۇنچە خازان،
كۆمەلمەپتۇ، باردىم ئالغىلى.
ھەمدە قىلدىم يولۇمنى داۋام،
چۆنتىكىمگە سېلىپ ئالمىنى.
…
گۈل–غۇنچىگە چۈشتى تىترەك–زەرب،
تەقدىر مېنى باقتىمۇ سىناپ.
بەلكىم بىرى چاخچاق قىپ ئەتەي،
كۈلۈپ تۇرار بىر چەتتە قاراپ…
شۇنداق خىيال قىلسام ھەر زامان،
تىترەك تارار شۇ دەم تېنىمگە.
بىگانە بوپ تۆكۈلگەن خازان
ۋە بىر ئالما كېلەر ئېسىمگە…
”ئوغرى“ دېگەن نامنى مەن گويا،
يىللار ئۆتۈپ قالارمەن ئېلىپ،
ئالما بولۇپ قالساڭدى دۇنيا،
كەتسەم ئېدى چۆنتەككە سېلىپ…
img src="../../wp-content/uploads/2011/11/未标题-5-150x150.jpg" alt=" ھەممەيلەننىڭ قۇربان ھېيتى">
