-
ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ھﯘﯞﻟﯩﻤﺎﻗﺘﺎ
ۋاقىت:2014/10/21 | تۈرى:مۇھىببەت تەرمىلىرى
بەت ئارىسى ئېلانى اھادىر نادىر يازمىلار دەرىسلىكلەر بىلوگىﺟﺎﮬﺎﻥ ﻣﻪﻧﺰﯨﻠﯩﺪﻩ
ﻣﻪﻥ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺑﯩﺮ ﺭﻭﮬﯩﻲ ﻳﯚﻟﻪﻛﻨﯩﯔ ﻣﻪﺩﯨﺘﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻮﺭﻧﯘﻣﺪﯨﻦ ﺗﯘﺭﺩﯗﻡ. ﻗﺎﻥ - ﻳﺎﺵ، ﺋﯩﺲ - ﺗﯜﺗﻪﻙ ﻗﺎﭘﻠﯩﻐﺎﻥ ﻗﯩﺸﻼﻗﻨﻰ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﺪﻩ ﻗﺎﻟﺪﯗﺭﯗﭖ، ﺳﻪﭘﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﺩﺍﯞﺍﻣﻼﺷﺘﯘﺭﺩﯗﻡ. ﻣﻪﻥ ﻗﺎﭼﯘﺭﯗﯞﻩﺗﻜﻪﻥ ﮬﯧﻠﯩﻘﻰ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﺗﯧﭙﯩﺶ ﻧﯩﻴﯩﺘﯩﮕﻪ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ. ﻣﻪﻥ ﻛﻮﻧﺎ - ﻳﯧﯖﻰ ﻗﯘﺭﯗﻗﻠﯘﻗﻨﯩﯔ ﺧﯧﻠﻰ ﺟﺎﻳﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﺎﺭﯨﻠﯩﺪﯨﻢ، ﻗﻪﺩﯨﻤﻜﻰ ﺋﯚﯕﻜﯜﺭﻟﻪﺭﮔﻪ ﻛﯩﺮﺩﯨﻢ، ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺗﺎﺷﻘﺎ ﺋﻮﻳﯘﻟﻐﺎﻥ ﻣﯘﺑﺎﺭﻩﻙ ﺳﯜﺭﻩﺗﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ ، ﻛﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﺳﯜﺭﺗﺘﯜﻡ. ﺗﻮﻗﯩﺴﯩﻐﺎ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﯨﻨﯩﯔ ﺑﯚﺭﯨﻨﻰ ﺋﯧﻤﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﻛﯚﺭﯛﻧﯜﺷﻠﯩﺮﻯ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﻟﮕﻪﻥ ﻛﻪﻣﻪﺭﻧﻰ ﺑﯧﻠﯩﻤﮕﻪ ﺑﺎﻏﻠﯩﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﺋﯩﺮﺍﺩﻩ ﻛﻪﻣﯩﺮﻯ ﺋﯩﺪﻯ. ﺩﻩﺳﺘﯩﺴﯩﮕﻪ ﺑﯚﺭﻩ ﺳﯜﺭﯨﺘﻰ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﻟﮕﻪﻥ ﻗﺎﻣﭽﯩﻨﻰ ﻗﻮﻟﯘﻣﻐﺎ ﺋﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﮬﻪﺭﮔﯩﺰ ﺑﻮﺷﺎﺷﺘﯘﺭﻣﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﮬﻪﻳﺪﻩﻛﭽﻰ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﯩﮕﯩﺮﯨﮕﻪ ﺑﯚﺭﻩ ﺳﯩﻤﺎﺳﻰ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﻟﮕﻪﻥ ﻛﯚﻙ ﺗﯘﻟﭙﺎﺭﻧﻰ ﻣﯩﻨﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﺋﻪﺭﻛﻪﻛﻨﯩﯔ ﻗﺎﻧﯩﺘﻰ ﺋﯩﺪﻯ. ﺗﯧﺒﯩﺮ ﺩﻩﺭﻳﺎﺳﯩﻨﯩﯔ ﺗﯩﺮﺭﯨﻦ ﺩﯦﯖﯩﺰﯨﻐﺎ ﻗﯘﻳﯘﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﺟﺎﻳﯩﺪﺍ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺑﺎﻟﯩﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺋﯧﻤﯩﺘﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺋﺎﻧﺎ ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﮬﻪﻳﯟﻩﺗﻠﯩﻚ ﮬﻪﻳﻜﯩﻠﯩﻨﻰ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ. ﺑﯘ ﻛﻪﻣﯩﺮﯨﻤﺪﯨﻜﻰ ﺋﻮﻳﻤﯩﻨﯩﯔ ﭼﻮﯕﺎﻳﺘﯩﻠﻐﺎﻥ ﮬﻪﻡ ﻣﯘﻛﻪﻣﻤﻪﻝ ﺷﻪﻛﻠﻰ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﮬﻪﻳﻜﻪﻝ ﮬﻪﻗﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﮬﯧﻜﺎﻳﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﺪﯨﻢ: ﻗﻪﺩﯨﻢ - ﻗﻪﺩﯨﻢ ﺯﺍﻣﺎﻧﻼﺭﺩﺍ ﺩﻩﻝ ﻣﯘﺷﯘ ﺩﻩﺭﻳﺎ ﺳﺎﮬﯩﻠﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺩﯙﻟﻪﺕ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﻜﻪﻥ. ﺋﯘﻛﯩﺴﻰ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎﮪ ﺋﺎﻛﯩﺴﯩﻨﻰ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭖ ﺗﺎﺟﯘ - ﺗﻪﺧﺘﯩﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﯟﺍﭘﺘﯘ، ﺋﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﺎﻛﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﺋﯘﺭﯗﻕ - ﺟﻪﻣﻪﺗﯩﻨﻰ ﻗﯩﺮﯨﭙﺘﯘ. ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺑﯩﺮ ﺟﻴﻪﻥ ﻗﯩﺰﻻ ﺋﺎﻣﺎﻥ ﻗﺎﭘﺘﯘ. ﺟﻴﻪﻥ ﻗﯩﺰ ﺋﯚﻣﯜﺭ ﺑﻮﻳﻰ ﺗﻮﻱ ﻗﯩﻠﻤﺎﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻣﻮﻧﺎﺥ ﺑﻮﻟﯘﺷﻘﺎ ﻣﻪﺟﺒﯘﺭ ﻗﯩﻠﯩﻨﯩﭙﺘﯘ. ﻟﯧﻜﯩﻦ، ﺋﻮﻳﻠﯩﻤﯩﻐﺎﻥ ﻳﻪﺭﺩﻩ ﺑﯘ ﻣﻮﻧﺎﺥ ﻗﯩﺰ ﻗﻮﺷﻜﯧﺰﻩﻙ ﭘﻪﺭﺯﻩﻧﺖ ﺗﯘﻏﯘﭘﺘﯘ. ﻏﻪﺯﻩﭘﻠﻪﻧﮕﻪﻥ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎﮪ ﻣﻮﻧﺎﺥ ﻗﯩﺰﻧﻰ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭖ، ﺋﯩﻜﻜﻰ ﺑﺎﻟﯩﻨﻰ ﺩﻩﺭﻳﺎﻏﺎ ﺗﺎﺷﻠﯩﯟﯦﺘﯩﭙﺘﯘ. ﺑﯘ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭﻧﻰ ﺑﯩﺮ ﭼﯩﺸﻰ ﺑﯚﺭﻩ ﻗﯘﺗﯘﻟﺪﯗﺭﯗﯞﯦﻠﯩﭗ، ﺋﯚﺯ ﺳﯜﺗﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯧﻘﯩﭗ ﭼﻮﯓ ﻗﯩﭙﺘﯘ ﺑﺎﻟﯩﻼﺭ ﭼﻮﯓ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎﮬﻨﻰ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭘﺘﯘ ﯞﻩ ﺑﯚﺭﻩ ﺋﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﻗﯘﺗﯘﻟﺪﯗﺭﯗﯞﺍﻟﻐﺎﻥ ﺟﺎﻳﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺑﯩﻨﺎ ﻗﯩﭙﺘﯘ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﺎﻛﺎ - ﺋﯘﻛﺎ ﺋﯩﻜﻜﯩﺴﻰ ﺑﯘ ﺷﻪﮬﻪﺭﻧﻰ ﻗﺎﻳﺴﯩﺴﯩﻨﯩﯔ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﺗﺎﺵ ﻣﻪﺳﯩﻠﯩﺴﯩﺪﻩ ﺋﺎﺭﺍﺯﻟﯩﺸﯩﭗ ﻗﯧﻠﯩﭗ ﺋﺎﻛﯩﺴﻰ ﺋﯘﻛﯩﺴﯩﻨﻰ ﺋﯚﻟﺘﯜﺭﯛﭘﺘﯘ ﯞﻩ ﺑﯘ ﺷﻪﮬﻪﺭﻧﻰ ﺋﯚﺯﯨﻨﯩﯔ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ «ﺭﯗﻡ» ﺩﻩﭖ ﺋﺎﺗﺎﭘﺘﯘ. ﻛﯧﻴﯩﻦ ﺋﯘ، ﺧﻮﺗﯘﻥ - ﻗﯩﺰﻻﺭﻧﻰ ﻗﻮﻟﻐﺎ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﯛﺵ ﻣﻪﻗﺴﯩﺘﯩﺪﻩ ﻗﻮﺷﻨﺎ ﻗﻪﺑﯩﻠﻪ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﺭﯗﺷﯘﭖ ﻣﻪﻏﻠﯘﭖ ﺑﻮﻟﯘﺵ ﮔﯩﺮﺩﺍﺑﯩﻐﺎ ﻛﯧﻠﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ، ﺋﺎﺭﯨﻐﺎ ﺑﯩﺮﻧﻪﭼﭽﻪ ﺋﺎﻧﺎ ﺑﯚﺭﻩ ﻛﯩﺮﯨﭗ ﺋﯘﻻﺭﻧﻰ ﻳﺎﺭﺍﺷﺘﯘﺭﯗﭘﺘﯘ. ﺷﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺷﻪﮬﻪﺭﺩﻩ ﺗﯩﻨﭽﻠﯩﻖ ﺋﻮﺭﻧﯩﺘﯩﻠﯩﭗ، ﺑﯘ ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺑﯚﺭﻩ ﺷﻪﮬﯩﺮﻯ ﺩﻩﭖ ﺋﺎﺗﯩﻠﯩﭙﺘﯘ .
ﺑﯘ ﮬﯧﻜﺎﻳﯩﻨﻰ ﺋﺎﯕﻠﯩﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﮬﻪﻳﻜﻪﻟﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺧﯩﻴﺎﻟﻐﺎ ﭼﯚﻣﺪﯛﻡ. «ﻗﯘﺭﺋﺎﻥ»ﺩﯨﻜﻰ ﮬﺎﺑﯩﻞ - ﻗﺎﺑﯩﻞ ﺋﺎﻛﺎ - ﺋﯘﻛﺎ ﮬﯧﻜﺎﻳﯩﺴﻰ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﯩﻴﻪﺗﺘﯩﻜﻰ ﺗﯘﻧﺠﻰ ﻗﺎﺗﯩﻠﻠﯩﻖ ﯞﻩﻗﻪﺳﯩﮕﻪ ﺳﻪﯞﻩﺑﭽﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﮬﻮﻗﯘﻕ ﯞﻩﺳﯟﻩﺳﯩﺴﻰ ﯞﻩ ﻗﯩﺰ ( ﺋﯩﻘﻠﯩﻤﻪ) ﻛﺎﻟﻼﻣﺪﯨﻦ ﻳﺎﻟﺖ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﯚﺗﺘﻰ. ﮬﯘﻥ، ﺋﯘﺳﯘﻥ، ﻗﺎﯕﻘﯩﻞ، ﺗﯜﺭﻛﻠﻪﺭ ﺋﯧﻠﯩﺪﯨﻤﯘ، ﺋﻪﺭﮔﯩﻨﻪ ﻗﯘﻧﺪﯨﻤﯘ، ﺋﻮﻏﯘﺯﺧﺎﻥ ﻣﻪﻧﺰﯨﻠﯩﺪﯨﻤﯘ، ﻣﻮﯕﻐﯘﻝ ﺯﯦﻤﯩﻨﯩﺪﯨﻤﯘ، ﻣﯩﺴﯩﺮ ﯞﻩ ﻓﺎﺭﺱ ﺩﯨﻴﺎﺭﺩﯨﻤﯘ، ﻓﯧﻦ، ﮔﯧﺮﻣﺎﻥ ﯞﻩ ﺳﻼﯞﯨﻴﺎﻥ ﺋﻪﻟﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻤﯘ، ﮬﻪﺗﺘﺎ ﺋﯩﻨﺪﯨﺌﺎﻧﻼﺭﺩﯨﻤﯘ ﮬﻪﺭ ﻗﯧﺘﯩﻤﻠﯩﻖ ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻼﺭ ﻗﻪﺗﻠﯩﺌﺎﻣﯩﺪﺍ ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﻳﺎ ﺋﺎﻧﯩﻠﯩﻖ، ﻳﺎ ﺋﺎﺗﯩﻠﯩﻖ ﻳﺎﻛﻰ ﻳﻮﻟﺒﺎﺷﭽﻰ ﺳﯜﭘﯩﺘﯩﺪﻩ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﯨﻐﺎ ﭼﯩﻘﯩﭗ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻐﺎ ﻧﯩﺠﺎﺗﻠﯩﻖ ﺋﯧﻠﯩﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﻠﯩﻜﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﻼﮬﯩﻲ ﻗﯘﺩﺭﻩﺗﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﺘﯩﻨﯩﯔ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﻳﻪﺭﻟﯩﺮﯨﮕﻪ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻧﻐﺎﻥ ﻳﯩﺮﺗﻘﯘﭺ ﻗﺎﺗﯩﻠﻠﯩﻖ ﺧﯘﺳﯘﺳﯩﻴﻪﺕ ﮬﻪﺭﺑﯩﺮ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﭘﺎﺭﺗﻠﯩﻐﺎﻧﺪﺍ، ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺑﻪﺭﮬﻪﻡ ﺑﻪﺭﮔﯜﭼﻰ، ﺋﯘﻧﻰ ﭼﻪﻛﻠﯩﮕﯜﭼﻰ، ﺋﯘﻧﻰ ﺗﯩﻨﭽﻠﯩﻘﻘﺎ ﻳﯧﺘﻪﻛﻠﯩﮕﯜﭼﻰ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﮬﻪﺭ ﻗﯧﺘﯩﻢ ﺑﯚﺭﻩ ﺳﯜﭘﯩﺘﯩﺪﻩ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﯨﻐﺎ ﭼﯩﻘﯩﺪﯗ؟ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﺎﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻳﯩﺮﺗﻘﯘﭼﻠﯘﻗﻨﻰ ﭼﻪﻛﻠﯩﮕﯜﭼﻰ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﻧﻪﺯﯨﺮﯨﺪﻩ ﮬﻪﻡ ﻧﯩﺠﺎﺗﻜﺎﺭ، ﮬﻪﻡ ﻳﯩﺮﺗﻘﯘﭺ ﮬﯧﺴﺎﺑﻠﯩﻨﯩﺪﯗ؟
ﺩﻩﺭﮬﻪﻗﯩﻘﻪﺕ، ﻛﯜﭺ - ﻗﯘﺩﺭﻩﺕ، ﻗﯘﺩﺭﻩﺕ ﺋﯩﮕﯩﺴﻰ ﺋﯜﭼﯜﻧﻤﯘ، ﻗﺎﺭﺷﻰ ﺗﻪﺭﻩﭖ ﺋﯜﭼﯜﻧﻤﯘ ﺋﯩﻜﻜﻰ ﺗﻪﺭﻩﭘﻠﯩﻤﯩﻠﯩﻜﻜﻪ ﺋﯩﮕﻪ ﺋﯩﻜﻪﻥ؛ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻧﻪﭘﺮﻩﺕ، ﻳﺎﺧﺸﯩﻠﯩﻖ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻳﺎﻣﺎﻧﻠﯩﻖ، ﺋﯚﺯﯨﻨﻰ ﻛﯚﺯﻟﻪﺵ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯚﺯﮔﯩﮕﻪ ﺑﯧﻐﯩﺸﻼﺵ ﺭﻭﮬﻰ ﮬﻪﺭﺑﯩﺮ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻣﯘﻛﻪﻣﻤﻪﻝ ﮬﻪﻣﺠﻪﮬﻪﺗﻠﯩﻚ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﻐﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ.
ﻣﻪﻥ ﺟﺎﮬﺎﻥ ﻣﻪﻧﺰﯨﻠﯩﺪﻩ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﯩﺰ - ﻧﯩﺸﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺗﺎﭘﺘﯩﻢ. ﺑﯚﺭﻩ ﺑﯧﺸﯩﻨﯩﯔ ﺳﯜﺭﯨﺘﻰ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﻟﮕﻪﻥ ﺗﯘﻍ - ﺋﻪﻟﻪﻣﻠﻪﺭ ، ﻳﺎﻏﺎﭺ ﺋﻮﻳﻤﯩﻼﺭ؛ ﺑﯚﺭﻩ ﺳﯩﻤﺎﺳﻰ ﭼﯜﺷﯜﺭﯛﻟﮕﻪﻥ ﻗﯧﻴﯩﻖ ﯞﻩ ﺗﯜﯞﺭﯛﻛﻠﻪﺭ، ﻛﯚﻛﺘﯩﻜﻰ ﻳﯘﻟﺘﯘﺯﻻﺭ ﺋﺎﺭﯨﺴﯩﺪﺍ ﻳﯜﺭﮔﻪﻥ ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﺳﯜﺭﯨﺘﻰ ﻛﻪﺷﺘﯩﻠﻪﻧﮕﻪﻥ ﺭﻩﺧﺖ ، ﺋﯩﻨﺪﯨﺌﺎﻧﻼﺭ ﻗﺎﻟﺪﯗﺭﻏﺎﻥ ﺋﯘﭼﺎﺭ ﺑﯚﺭﻩ ﺭﻩﺳﯩﻤﻠﯩﺮﻯ ، ﺑﯚﺭﻩ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯩﻼﮪ ﻧﺎﻣﻰ ﺗﻪﯓ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﺋﺎﺗﺎﻟﻐﺎﻥ ﻣﯘﻗﻪﺩﺩﻩﺱ ﺋﯩﺒﺎﺩﻩﺗﺨﺎﻧﯩﻼﺭ ﯞﻩ ﺑﺎﻳﺮﺍﻣﻼﺭ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺷﺎﻧﻠﯩﻖ ﺋﯚﺗﻤﯜﺷﯩﺪﯨﻦ ﺩﯦﺮﻩﻙ ﺑﻪﺭﺩﻯ. ﻣﻪﻥ ﻳﯩﺮﺍﻕ - ﻳﯩﺮﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﯜﺷﻠﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﺋﺎﻧﯩﻠﯩﻖ - ﺋﺎﺗﯩﻠﯩﻖ ﺋﻪﺟﺪﺍﺩﻟﯩﺮﯨﻤﻨﯩﯔ ﺋﯩﺰﻧﺎﺳﯩﻨﻰ ﺗﺎﭘﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﯞﯗﺟﯘﺩﯨﺪﯨﻜﻰ ﺑﺎﺗﯘﺭﻟﯘﻕ، ﻗﻪﻳﺴﻪﺭﻟﯩﻚ، ﻣﯧﮭﺮﯨﺒﺎﻧﻠﯩﻖ، ﮬﻪﻣﺪﻩﻣﻠﯩﻚ، ﻗﺎﻥ - ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻠﯩﻖ ﺗﯘﻳﻐﯘﺳﯩﻨﯩﯔ ﺋﻪﺳﻠﯩﻲ ﻳﯩﻠﺘﯩﺰﯨﻨﻰ، ﺋﯩﻠﮭﺎﻣﭽﯩﺴﯩﻨﻰ ﺗﺎﭘﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ. ﻳﯩﻠﺘﯩﺰﺩﺍﺷﻠﯩﻖ، ﺯﯦﻤﯩﻨﺪﺍﺷﻠﯩﻖ، ﺗﻪﻗﺪﯨﺮﺩﺍﺷﻠﯩﻖ ﺑﯘﺭﭼﻰ ﻗﺎﻧﻠﯩﺮﯨﻤﻨﻰ ﺋﯘﺭﻏﯘﺗﺘﻰ.
ﻣﻪﻥ ﻗﯘﻳﺎﺷﻘﺎ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺋﺎﻕ ﺗﻪﻧﻠﯩﻚ ﻗﻮﯞﻣﻼﺭﻧﯩﯔ ﻗﯘﻳﺎﺵ ﺋﯩﻼﮬﯩﻨﻰ ﺑﯚﺭﻩ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻗﻮﺷﯘﭖ ﺋﺎﺗﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﺋﯧﺴﯩﻤﮕﻪ ﭼﯜﺷﺘﻰ، ﻗﯘﻳﺎﺵ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﮬﺎﺭﺍﺭﻩﺗﻠﯩﻚ ﺑﯩﻠﯩﻨﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﻳﯧﻴﯩﻠﯩﭗ ﻳﺎﺗﻘﺎﻥ ﺋﻮﺗﻼﻕ، ﻳﻪﻟﭙﯜﻧﯜﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻼﺭﻏﺎ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺑﻪﺯﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺋﯩﻼﮬﯩﻨﯩﻤﯘ ﺑﯚﺭﻩ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯘﻟﯘﻏﻠﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﻧﻪﺯﯨﺮﯨﻤﻨﻰ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﻛﻪﯕﻠﯩﻜﻜﻪ ﺗﺎﺭﺍﺗﺘﻰ. ﻳﻪﻧﻪ ﺑﻪﺯﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ ﺋﯩﻼﮬﯩﻨﻰ ﺑﯚﺭﻩ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﺗﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﻛﯚﻙ ﺑﯚﺭﻩ ﺗﻪﺳﻪﯞﯞﯗﺭﯗﻣﻨﻰ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﺑﯜﻳﯜﻛﻠﯜﻛﻠﻪﺭﺩﻩ ﭘﻪﺭﯞﺍﺯ ﻗﯩﻠﺪﯗﺭﺩﻯ. ﺋﻪﻗﯩﻞ - ﭘﺎﺭﺍﺳﻪﺕ ﺋﯩﻼﮬﻰ ﻣﯩﺮﻛﻮﺭﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ «ﻗﯘﺭﺋﺎﻥ»ﺩﺍ ﺯﯨﻜﯩﺮ ﻗﯩﻠﯩﻨﻐﺎﻥ ﺑﯚﺭﻩ ﻳﯘﻟﺘﯘﺯﻯ ﮬﻪﻗﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﺋﻮﺧﺸﺎﺷﻠﯩﻖ ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺗﻪﭘﻪﻛﻜﯘﺭﯗﻣﻨﻰ ﺗﯧﺨﯩﻤﯘ ﻳﯜﻛﺴﻪﻟﺪﯛﺭﺩﻯ. ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺑﯩﺮ ﺗﯘﻳﻐﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﻪﺳﯩﺮ ﻗﯩﻠﯩﯟﺍﻟﺪﻯ. ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻨﻰ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘﻟﯘﻗﺘﯩﻦ ﻳﻮﺭﯗﻗﻠﯘﻗﻘﺎ، ﮬﺎﻻﻛﻪﺗﺘﯩﻦ ﻧﯩﺠﺎﺗﻜﺎﺭﻟﯩﻘﻘﺎ، ﺋﯜﻣﯩﺪﺳﯩﺰﻟﯩﻜﺘﯩﻦ ﺋﯜﻣﯩﺪﯞﺍﺭﻟﯩﻘﻘﺎ، ﭼﯜﺷﻜﯜﻧﻠﯜﻛﺘﯩﻦ ﺟﯘﺷﻘﯘﻧﻠﯘﻗﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﻐﺎﻥ ﺷﯘ ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺩﻩﯞﺭﻟﻪﺭﺩﯨﻜﻰ ﻗﯘﺩﺭﻩﺗﻠﯩﻚ ﺭﻭﮪ ﺑﯚﺭﻩ ﺭﻭﮬﻰ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻐﺎ ﭼﯚﻣﺪﯛﺭﺩﻯ.
ﺑﻮﻳﻨﯘﻣﻐﺎ ﺋﯧﺴﯩﯟﺍﻟﻐﺎﻥ ﺑﯚﺭﻩ ﺋﻮﺷﯘﻗﯩﻨﻰ ﮬﯚﺭﻣﻪﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺳﯚﻳﺪﯛﻡ، ﻣﺎﯕﺎ ﻛﯜﭺ ﻛﯩﺮﺩﻯ. ﺑﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﺑﯚﺭﻩ ﺭﻭﮬﯩﺪﯨﻦ ﻛﯩﺮﮔﻪﻥ ﻛﯜﭺ ﺋﯩﺪﻯ.
ﺋﻮﯞﭼﯩﻨﻰ ﻗﺎﭼﯘﺭﯗﺵ
ﻣﻪﻥ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ، ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺋﺎﻟﺪﯨﻤﻐﺎ ﺑﯩﺮ ﺋﻮﯞﭼﻰ ﺋﯘﭼﺮﺍﺷﺘﻰ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﺮ ﻗﻮﻟﯩﺪﺍ ﻣﯩﻠﺘﯩﻖ، ﺑﯩﺮ ﻗﻮﻟﯩﺪﺍ ﺑﯚﺭﻩ ﺗﯧﺮﯨﺴﻰ ﺑﺎﺭ ﺋﯩﺪﻯ. ﻧﯧﺮﻯ - ﺑﯧﺮﯨﺴﯩﻨﻰ ﺋﻮﻳﻠﯩﻤﺎﻳﻼ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻗﻮﻟﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﯚﺭﻩ ﺗﯧﺮﯨﺴﯩﻨﻰ ﺗﺎﺭﺗﯩﯟﺍﻟﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﻣﯩﻠﺘﯩﻘﯩﻨﻰ ﺗﻪﯕﻠﯩﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭘﻤﯘ ﻗﻮﻳﻤﺎﻱ ﺑﯚﺭﻩ ﺗﯧﺮﯨﺴﯩﻨﻰ ﻳﯧﭙﯩﻨﺪﯨﻢ. ﻣﻪﻥ ﺷﯘ ﺗﺎﭘﺘﺎ ﺋﯚﺯﯛﻣﭽﻪ ﺑﯚﺭﻩ ﻗﯩﻴﺎﭘﯩﺘﯩﮕﻪ ﻛﯩﺮﮔﻪﻧﯩﺪﯨﻢ. ﺋﯘ ﻣﺎﯕﺎ ﭘﻮﭘﻮﺯﺍ ﻗﯩﻠﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﭼﻪ ﺧﯩﺮﯨﺲ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ؛ ﺋﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﻣﻪﻧﺴﯩﺘﻤﻪﻱ ﻛﯜﻟﺪﻯ، ﻣﻪﻥ ﻛﯚﯕﻠﯜﻣﺪﻩ ﺋﯘﻧﻰ ﺳﺎﺭﺍﯕﻐﺎ ﭼﯩﻘﺎﺭﺩﯨﻢ. ﻣﻪﻥ ﺋﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﯩﺮﺗﺎﺭﺩﯗﺷﻼﺭﻧﻰ ﮬﺎﻻﻛﻪﺗﺘﯩﻦ ﺧﻪﯞﻩﺭﻟﻪﻧﺪﯛﺭﯛﺵ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺋﯚﺗﯜﻛﻪﻥ ﺑﯚﺭﯨﺴﻰ ﮬﯧﺴﺎﺑﻼﻳﺘﺘﯩﻢ. ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﯞﺍﺭﻗﯩﺮﯨﺪﯨﻢ: «ﺳﻪﻥ ﺳﻪﻧﻠﻪﺭ ﮬﺎﻻﻙ ﺑﻮﻟﯘﺵ ﺧﻪﯞﭘﯩﺪﻩ ﺗﯘﺭﯗﯞﺍﺗﯩﺴﯩﻠﻪﺭ!» ﺋﯘ ﺗﯘﺭﯗﭘﻼ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﺋﯘ ﻣﯧﻨﻰ ﺳﺎﺭﺍﯕﻐﺎ ﭼﯩﻘﺎﺭﺩﯨﻤﯘ ﻳﺎﻛﻰ ﺋﺎﻟﻠﯩﻘﺎﻧﺪﺍﻕ ﯞﻩﮬﯩﻤﯩﮕﻪ ﭼﯚﻣﺪﯨﻤﯘ، ﺑﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ، ﻣﯩﻠﺘﯩﻘﯩﻨﻰ ﻣﺎﯕﺎ ﺗﻪﯕﻠﯩﮕﯩﻨﯩﭽﻪ، ﻛﻪﻳﻨﯩﮕﻪ ﺩﺍﺟﯩﭗ - ﺩﺍﺟﯩﭗ ﺑﯩﺮﺋﺎﺯ ﻳﯩﺮﺍﻗﻠﯩﺸﯩﯟﺍﻟﻐﺎﻧﺪﯨﻦ ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻗﯧﭽﯩﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
ﺋﯧﮕﯩﺰ ﭼﻮﻗﻘﯩﺪﯨﻜﻰ ﺑﯚﺭﻩ
ﻣﻪﻥ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ، ﺑﯚﺭﻩ ﺗﯧﺮﯨﺴﯩﻨﻰ ﻳﯧﭙﯩﻨﯩﭗ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ، ﺋﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﺑﯚﺭﻩ ﭼﺎﻏﻼﭖ، ﺑﯚﺭﻩ ﺟﺎﻣﺎﺋﯩﺘﯩﻤﻨﻰ ﺋﯩﺰﺩﻩﭖ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ. ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﯩﺰﻟﯩﺮﯨﻨﻰ ﺑﺎﻳﻘﯩﺴﺎﻡ ﭘﯘﺭﯨﺪﯨﻢ، ﺗﯩﻜﻪﻧﻠﻪﺭﮔﻪ ﺋﯩﻠﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﻳﯘﯕﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺑﺎﻳﻘﯩﺴﺎﻡ ﻛﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻤﮕﻪ ﺳﯜﺭﺗﺘﯜﻡ. ﺋﯘﻻﺭﻧﻰ ﺋﻪﻧﻪ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﺳﯧﻐﯩﻨﯩﺶ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻛﯧﺘﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ. ﻧﺎﮬﺎﻳﻪﺕ ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ ﺋﺎﯕﻼﻧﺪﻯ. ﮔﻮﻳﺎ ﺑﯩﺮ ﯞﻩﮬﯩﻲ ﺋﺎﯕﻼﻧﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﯞﯗﺟﯘﺩﯗﻡ ﻟﻪﺭﺯﯨﮕﻪ ﻛﻪﻟﺪﻯ. ﻳﯜﮔﯜﺭﺩﯛﻡ، ﺋﺎﯞﺍﺯ ﭼﯩﻘﻘﺎﻥ ﺗﻪﺭﻩﭘﻜﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻳﯜﮔﯜﺭﺩﯛﻡ. ﭼﺎﺗﻘﺎﻟﻼﺭ ﭘﻪﺷﻠﯩﺮﯨﻤﮕﻪ ﺋﯧﺴﯩﻠﺪﻯ، ﭘﻪﺭﯞﺍ ﻗﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ؛ ﺋﯘﭼﻠﯘﻕ ﺗﺎﺷﻼﺭ ﭼﺎﭘﯘﺗﻠﯩﺪﻯ، ﭘﯩﺴﻪﻧﺖ ﻗﯩﻠﻤﯩﺪﯨﻢ، ﻳﯜﮔﯜﺭﺩﯛﻡ، ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻢ ﺗﯜﯞﯨﺪﻩ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﮬﯘﯞﻟﯩﺸﯩﻼ!
ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯚﺭﺩﯛﻡ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﯘ ﻧﺎﮬﺎﻳﯩﺘﻰ ﺗﯩﻚ ﺑﯩﺮ ﭼﻮﻗﻘﯩﻨﯩﯔ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ ﺋﯩﺪﻯ. ﭼﻮﻗﻘﯩﻐﺎ ﻳﺎﻣﺎﺷﺘﯩﻢ، ﺳﯧﺮﯨﻠﺪﯨﻢ، ﻳﻪﻧﻪ ﻳﺎﻣﺎﺷﺘﯩﻢ، ﻳﻪﻧﻪ ﺳﯧﺮﯨﻠﺪﯨﻢ، ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻗﯩﻠﺴﺎﻣﻤﯘ ﺑﻮﻟﻤﯩﺪﻯ. ﺋﺎﻳﺎﻏﻠﯩﺮﯨﻢ ﻳﯩﺮﺗﯩﻠﺪﻯ، ﻗﻮﻟﻠﯩﺮﯨﻢ ﻗﺎﻧﯩﺪﻯ، ﻛﯩﻴﯩﻤﻠﯩﺮﯨﻢ ﺟﯘﻟﺠﯘﻝ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﻣﻪﻥ ﺋﯘ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﻳﯜﻛﺴﻪﻛﻠﯩﻜﻜﻪ ﭼﯩﻘﺎﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﺋﺎﺧﯩﺮ ﻣﻪﻥ ﺋﯘ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﭼﻮﻗﻘﯩﻨﻰ ﻣﻪﺭﻛﻪﺯ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﭘﻪﺳﺘﻪ ﺋﺎﻳﻠﯩﻨﯩﺸﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ، ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﻼﺭﺩﺍ ﻣﯧﻨﻰ ﻣﻪﺭﻛﻪﺯ ﻗﯩﻠﯩﭗ ﺋﺎﻳﻼﻧﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﺎﻳﻼﻧﺪﯨﻢ، ﻛﯚﺯﯛﻡ ﮬﺎﻣﺎﻥ ﺋﯘ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﻧﯘﻗﺘﯩﺪﺍ ﺋﯩﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﭼﯚﺭﮔﯩﻠﻪﻳﺘﺘﯩﻢ، ﻛﺎﻟﻼﻣﺪﯨﻤﯘ ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺧﯩﻴﺎﻟﻼﺭ ﭼﯚﺭﮔﯩﻠﻪﻳﺘﺘﻰ.
«ﺋﻪﻱ ﺑﯚﺭﻩ، ﺩﻩﻳﺘﺘﯩﻢ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ، ﺳﻪﻥ ﺋﺎﺷﯘ ﻳﯜﻛﺴﻪﻛﻠﯩﻜﻜﻪ، ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻨﻤﯘ ﻳﯘﻗﯩﺮﻯ ﻳﯜﻛﺴﻪﻛﻠﯩﻜﻜﻪ ﻣﻪﻧﺴﯘﭖ. ﺳﯧﻨﯩﯔ ﺭﻭﮬﯩﯔ ﺗﺎﻍ - ﺋﻮﺭﻣﺎﻧﻼﺭﻏﺎ، ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ، ﻳﯘﻟﺘﯘﺯﻻﺭﻏﺎ ﺳﯩﯖﮕﻪﻥ. ﻳﯩﺮﺍﻕ ﺋﯚﺗﻤﯜﺷﻠﻪﺭﺩﻩ ﺋﺎﺗﺎ - ﺑﻮﯞﺍﻡ ﺳﺎﯕﺎ ﺳﯧﻐﯩﻨﻐﺎﻥ، ﻣﻪﻥ ﮬﯧﻠﯩﮭﻪﻡ ﺳﺎﯕﺎ ﺳﯧﻐﯩﻨﯩﻤﻪﻥ. ﻣﻪﻥ ﺳﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﯘﯕﺪﺍﺷﻘﯩﻠﻰ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ، ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﯨﻜﯩﻨﻰ ﺋﯧﻴﺘﻘﯩﻠﻰ ﻛﻪﻟﺪﯨﻢ »
ﮬﯘﯞﻻﺵ
ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ، ﺑﯚﺭﻩ ﮬﯘﯞﻟﯩﺪﻯ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﮬﯘﯞﻟﯩﺸﻰ ﺗﻮﻟﯩﻤﯘ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﺋﯩﺪﻯ. ﺋﯘﻧﯩﯔ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﮬﺎﻝ - ﻣﯘﯓ ﺑﻮﻟﯘﯞﺍﺗﻘﺎﻧﻠﯩﻘﯩﻨﻰ ﭼﯜﺷﻪﻧﺪﯨﻢ. «ﺳﻪﻥ ﻣﯘﯕﻠﯩﻨﯩﺸﻘﺎ ﮬﻪﻗﻠﯩﻖ، ﺩﯦﺪﯨﻢ ﺋﯩﭽﯩﻤﺪﻩ، ﺩﯗﻧﻴﺎﺩﺍ ﻗﺎﻳﺴﻰ ﺑﯩﺮ ﺟﺎﻥ ﺋﯩﮕﯩﺴﻰ ﺳﺎﯕﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ ﺋﺎﯞﯞﺍﻝ ﺷﯘﻧﭽﻪ ﺯﺍﻣﺎﻥ ﺋﯘﻟﯘﻏﻠﯩﻨﯩﭗ، ﻛﯧﻴﯩﻦ ﻣﯘﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﺎﺭﯨﻼﻧﻐﺎﻥ ﮬﺎﻗﺎﺭﻩﺗﻠﯩﻚ ﺗﺎﺭﯨﺨﻨﻰ ﺑﺎﺷﺘﯩﻦ ﻛﻪﭼﯜﺭﯛﭖ ﺑﺎﻗﻘﺎﻥ؟!»
ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﮬﯘﯞﻟﯩﺸﻰ ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ ﺋﯚﺯﮔﻪﺭﺩﻯ، ﺋﯘﻧﯩﯖﻐﺎ ﺑﯩﺮﻧﻪﭼﭽﻪ ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﮬﯘﯞﻟﯩﺸﻰ ﻗﻮﺷﯘﻟﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﺋﺎﯞﺍﺯﻻﺭﺩﯨﻦ ﺩﺍﺩ - ﭘﻪﺭﻳﺎﺩ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ، ﺋﯘ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭﻧﯩﯔ ﺋﯚﺯﻟﯩﺮﯨﮕﻪ ﻗﯩﻠﻐﺎﻥ ﺋﺎﺩﺍﻟﻪﺗﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﭘﻪﺭﻳﺎﺩ ﺋﯘﺭﯗﯞﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﻗﻪﺩﯨﻤﺪﻩ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺑﯘ ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺕ ﺩﯗﻧﻴﺎﺳﯩﺪﺍ ﺗﻪﯓ ﻳﺎﺷﺎﭖ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻐﺎ ﺭﻭﮬﯩﻲ ﻣﻪﺩﻩﺕ ﯞﻩ ﺋﯘﻟﯘﻏﯟﺍﺭﻟﯩﻖ ﺑﯧﻐﯩﺸﻠﯩﻐﺎﻧﻠﯩﻘﻰ ﺋﯜﭼﯜﻥ، ﺋﯘ ﺋﻪﻣﺪﯨﻠﯩﻜﺘﻪ ﻗﯩﺮﻏﯩﻦ ﻗﯩﻠﯩﻨﯩﺶ «ﻣﯘﻛﺎﭘﺎﺗﯩﻐﺎ ﺳﺎﺯﺍﯞﻩﺭ»ﻣﯘ؟ ﻣﻪﻥ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺩﺍﺩ - ﭘﻪﺭﻳﺎﺩﯨﻨﯩﯔ ﺗﯧﮕﯩﻨﻰ ﭼﯜﺷﯩﻨﯩﯟﺍﺗﯩﻤﻪﻥ: ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺕ ﺩﯗﻧﻴﺎﺳﯩﺪﺍ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﺪﯨﻦ ﻣﺎﻛﺎﻥ ﺗﺎﻟﯩﺸﯩﺪﯨﻐﺎﻥ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻐﺎ ﮬﯘﺟﯘﻡ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻥ ﻏﺎﻟﺠﯩﺮ ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺗﻨﻰ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﯞﯗﺟﯘﺩﯨﻐﺎ ﺳﯩﯖﺪﯛﺭﮔﻪﻧﻤﯘ ﺋﻪﺳﻠﯩﻲ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺋﯩﺪﻯ. «ﻧﻪﺳﻠﯩﻨﻰ ﻳﺎﺧﺸﯩﻼﺵ» ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﺎﻥ ﻗﺎﻧﺪﺍﻗﺘﯘﺭ ﺑﯩﺮ ﻏﻪﻟﯩﺘﻪ ﺋﯩﺴﺘﻪﻛﻨﯩﯔ ﻗﯘﺗﺮﯨﺘﯩﺸﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﯩﺘﻨﻰ ﺋﯘﻧﯩﯔ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﭼﯧﺘﯩﺸﺘﯘﺭﻣﯩﻐﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﺋﯘﻧﯩﯔ ﯞﯗﺟﯘﺩﯨﺪﺍ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻐﺎ ﺋﯚﭼﻤﻪﻧﻠﯩﻚ ﭘﻪﻳﺪﺍ ﺑﻮﻻﺭﻣﯩﺪﻯ!؟»
ﺗﯘﻳﯘﻗﺴﯩﺰ، ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﮬﯘﯞﻟﯩﺸﯩﺪﺍ ﺑﯩﺮ ﺳﯜﺭ ﺋﻪﻛﺲ ﺋﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﻗﺎﻧﺪﺍﻗﺘﯘﺭ ﺑﯩﺮ ﯞﻩﮬﯩﻤﻪ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﻧﺎﮬﻪﻕ ﻗﺎﺭﯨﻼﻧﻐﺎﻥ، ﻧﺎﮬﻪﻕ ﺟﺎﺯﺍﻻﻧﻐﺎﻥ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯩﺴﻴﺎﻥ ﻛﯚﺗﯜﺭﻣﻪﻛﭽﯩﻤﯩﺪﯗ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﺪﯨﻦ ﻗﯩﺴﺎﺱ ﺋﺎﻟﻤﺎﻗﭽﯩﻤﯩﺪﯗ؟ ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﻣﺎﯕﺎ ﻳﻮﭘﯘﺭﯗﻟﯘﭖ ﻛﻪﻟﻤﯩﺪﻯ. ﺩﯦﻤﻪﻙ، ﺑﯘ ﯞﻩﮬﯩﻤﻪ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﺳﺎﺩﺍﺳﻰ. ﺋﯘﻻﺭ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﺪﯨﻦ ﯞﻩﮬﯩﻤﻪ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﯩﯟﺍﺗﯩﺪﯗ.
ﻣﻪﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﮬﯘﯞﻻﺷﻠﯩﺮﯨﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺰﻟﯩﻚ ﮬﯧﺲ ﻗﯩﻠﺪﯨﻢ. ﺋﯘﻻﺭ ﺋﯚﺯﯨﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﯞﺍﺗﺎﺗﺘﻰ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﺪﯨﻦ ﺋﻪﻧﺴﯩﺮﻩﯞﺍﺗﺎﺗﺘﻰ. ﺭﺍﺳﺖ، ﺑﯚﺭﯨﻨﯩﯔ ﻧﻪﺳﻠﯩﻨﻰ ﺋﯚﺯﮔﻪﺭﺗﯩﯟﻩﺗﻜﻪﻥ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯚﺯ ﻧﻪﺳﻠﯩﻨﻰ ﺋﯚﺯﮔﻪﺭﺗﯩﺸﻜﻪ ﻛﯩﺮﯨﺸﯩﯟﺍﺗﯩﺪﯗ. ﺋﯩﻜﻜﻰ ﺟﯩﻨﺴﺘﯩﻦ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﺑﻪﻟﻜﻰ ﺗﺎﻕ ﺑﯩﺮ ﺟﯩﻨﺴﺘﯩﻦ ﭘﻪﻳﺪﺍ ﺑﻮﻟﯩﺪﯨﻐﺎﻥ (ﻳﺎﻛﻰ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ؟) ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻨﻰ ﻧﯧﻤﻪ ﻛﻮﻳﻐﺎ ﺳﺎﻻﺭ؟ ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺗﻨﻰ ﻧﯧﻤﻪ ﻛﻮﻳﻐﺎ ﺳﺎﻻﺭ؟
ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﮬﯘﯞﻻﺷﻠﯩﺮﻯ ﻛﯜﭼﻪﻳﺪﻯ، ﺋﯘﻻﺭﻏﺎ ﻧﯘﺭﻏﯘﻥ - ﻧﯘﺭﻏﯘﻥ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭﻧﯩﯔ ﮬﯘﯞﻻﺷﻠﯩﺮﻯ ﻗﻮﺷﯘﻟﻐﺎﻧﯩﺪﻯ. ﺗﯩﻠﺴﯩﺰ ﺗﺎﻏﯘ - ﺗﺎﺷﻼﺭ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺯﯗﯞﺍﻧﻐﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﺋﻪﻛﺲ ﺳﺎﺩﺍ ﭼﯩﻘﺎﺭﺩﻯ، ﺑﻮﺭﺍﻥ ﭘﻪﻳﺪﺍ ﺑﻮﻟﺪﻯ. ﺩﻩﻝ - ﺩﻩﺭﻩﺧﻠﻪﺭ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺋﯩﺴﻴﺎﻧﻜﺎﺭ ﭼﯘﻗﺎﻧﯩﻨﻰ ﭼﺎﯞﺍﻙ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﺎﻟﻘﯩﺸﻼﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺷﺎﻟﺪﯨﺮﻻﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ. ﮔﯜﻝ - ﮔﯩﻴﺎﮬﻼﺭ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺋﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﺧﯩﺘﺎﺑﯩﻨﻰ ﺗﻪﺳﺘﯩﻘﻼﭖ ﺑﺎﺵ ﻟﯩﯖﺸﯩﺘﯩﭗ ﺋﯜﻟﮕﯜﺭﻩﻟﻤﻪﻳﯟﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ؛ ﺑﯘﻻﻕ ﺳﯘﻟﯩﺮﻯ ﺷﯩﺮﯨﻠﺪﺍﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﻪﻣﻪﺱ، ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺗﻮﺧﺘﯩﻤﺎﻱ ﭘﯩﭽﯩﺮﻟﯩﺸﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ. ﻛﯚﻝ ﺳﯘﻟﯩﺮﻯ ﺩﻩﻳﺪﯨﻐﯩﻨﯩﻨﻰ ﺋﻪﻣﺪﻯ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﺑﯩﻠﯩﭗ ﻳﺎﺗﻤﺎﻱ، ﺑﯩﺮ ﮬﻪﻕ ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻠﯩﺶ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﺎﻏﺰﯨﻨﻰ ﺋﯚﻣﻪﻟﻠﻪﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ، ﺩﻩﺭﻳﺎ - ﺩﯦﯖﯩﺰﻻﺭ ﺗﺎﺷﻘﯩﻨﻼﭖ ﻣﻪﻳﺪﯨﺴﯩﮕﻪ ﻣﯘﺷﺘﻼﭖ ﺳﯚﺯﻟﻪﯞﺍﺗﻘﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﯩﺮ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﻳﯜﺯ ﺑﻪﺭﺩﻯ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﻗﯧﻨﯩﻤﻤﯘ ﺋﯘﺭﻏﯘﺩﻯ. ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺑﯚﺭﻩ ﺑﯩﻠﻪﻥ، ﺑﻮﺭﺍﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ، ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻗﻮﺷﯘﻟﯘﭖ ﮬﯘﯞﻻﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ. ﻣﯧﻨﯩﯔ ﮬﯘﯞﻻﺷﻠﯩﺮﯨﻤﺪﺍ ﮬﺎﻳﺎﺟﺎﻧﻐﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﻐﺎﻥ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﺘﯩﻨﯩﯔ ﮬﻪﻣﺠﻪﮬﻪﺗﻠﯩﻜﻰ ﺋﻪﻛﺲ ﺋﯧﺘﻪﺗﺘﻰ. ﻣﻪﻥ ﺑﯘ ﮬﯘﯞﻻﺷﻠﯩﺮﯨﻤﺪﺍ ﺩﯗﻧﻴﺎﻏﺎ ﺧﯩﺘﺎﺏ ﻳﺎﯕﺮﯨﺘﯩﯟﺍﺗﺎﺗﺘﯩﻢ: «ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭ، ﻗﯘﻻﻕ ﺳﯧﻠﯩﯖﻼﺭ، ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ. ﺋﯘ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭﻧﯩﯔ ﺋﻪﺳﻠﯩﻲ ﺑﯩﺮ ﻣﻪﻧﺒﻪﺩﯨﻦ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﻗﺎﻥ - ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺵ ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺟﺎﻛﺎﺭﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ. ﺋﯘ ﺋﯚﺯﻟﯩﺮﯨﻨﯩﯖﻤﯘ، ﺑﯩﺰﻧﯩﯖﻤﯘ، ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺟﺎﻧﻠﯩﻘﻼﺭﻧﯩﯖﻤﯘ ﺑﯩﺮ ﻣﺎﻛﺎﻧﺪﺍﺵ، ﻛﺎﺋﯩﻨﺎﺗﺘﺎ ﺑﯩﺮﻻ ﻣﺎﻛﺎﻧﺪﺍﺵ ﺑﯩﺮﻻ ﻳﻪﺭﺷﺎﺭﯨﻐﺎ ﻣﻪﻧﺴﯘﭖ ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺟﺎﻛﺎﺭﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ. ﺋﯘ، ﺋﺎﻟﻪﻣﻠﯩﻚ ﺗﺎﺭﺗﯩﺸﯩﺶ ﻛﯜﭼﻰ ﻗﺎﻧﯘﻧﯩﻴﯩﺘﯩﻨﯩﯔ ﮬﻪﻣﻤﯩﮕﻪ، ﮬﻪﻣﻤﯩﮕﻪ ﺋﻮﺭﺗﺎﻕ ﺋﯩﻜﻪﻧﻠﯩﻜﯩﻨﻰ ﺟﺎﻛﺎﺭﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ. ﺋﯘ ﻗﯩﺮﻏﯩﻦ ﻗﯩﻠﯩﺸﻤﺎﻳﻠﻰ ﺩﻩﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﻗﯩﺮﻏﯩﻦ ﻗﯩﻠﯩﺸﻤﺎﯕﻼﺭ ﺩﻩﯞﺍﺗﯩﺪﯗ؛ ﺋﯘ ﺑﯘ ﺟﺎﮬﺎﻧﻨﻰ ﺟﻪﻧﻨﻪﺕ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻤﯘ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ، ﺩﻭﺯﺍﺥ ﻗﯩﻠﯩﺪﯨﻐﺎﻧﻤﯘ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ، ﺩﻩﯞﺍﺗﯩﺪﯗ؛ ﺋﯘ ﻣﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﻣﯘﻗﻪﺩﺩﻩﺳﻠﯩﻜﻨﯩﯔ ﺳﺎﮬﯩﺒﻰ ﺋﯩﺪﯨﻢ، ﺋﻪﻣﺪﻯ ﻗﺎﺭﯨﻠﯩﻨﯩﭗ ﯞﻩﮬﺸﯩﻴﻠﯩﻜﻨﯩﯔ ﺳﯩﻤﯟﻭﻟﻰ ﻗﯩﻠﯩﻨﯩﭗ ﻗﺎﻟﺪﯨﻢ. ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ ﮬﯧﻠﯩﮭﻪﻡ ﺋﯘﻟﯘﻏﯟﺍﺭﻟﯩﻘﻨﯩﯔ ﺳﺎﮬﯩﺒﻰ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﺎﻳﻨﯩﯟﺍﺗﻘﺎﻥ ﺗﻪﺑﯩﺌﯩﺘﻰ ﺗﯜﭘﻪﻳﻠﻰ ﺑﻪﻟﻜﯩﻢ ﺑﯩﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﻏﺎﻟﺠﯩﺮﻟﯩﻘﻨﯩﯔ ﺗﯩﻤﺴﺎﻟﻰ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻗﯧﻠﯩﺸﻰ ﻣﯘﻣﻜﯩﻦ، ﺩﻩﯞﺍﺗﯩﺪﯗ.
ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﺋﻪﻱ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭ، ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﮬﻪﺭﺑﯩﺮ ﺑﯚﺭﻩ ﺋﯚﺯﯨﮕﻪ ﺧﺎﺱ ﺋﺎﯞﺍﺯﺩﺍ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺑﯩﺮ ﺧﯩﻞ ﺋﺎﮬﺎﯕﺪﺍ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﺪﯗ، ﻣﻪﻧﻤﯘ ﺋﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﺧﺎﺱ ﺋﺎﯞﺍﺯﺩﺍ ﮬﯘﯞﻻﯞﺍﺗﯩﻤﻪﻥ، ﺗﻪﺑﯩﺌﻪﺕ ﻗﯘﻻﻕ ﺳﯧﻠﯩﯟﺍﺗﯩﺪﯗ، ﺳﯩﻠﻪﺭﻣﯘ ﻗﯘﻻﻕ ﺳﯧﻠﯩﯖﻼﺭ، ﺋﻪﻱ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭ »
ﺋﻮﻳﻐﯩﻨﯩﺶ
ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﺪﯨﻢ، ﻗﺎﺭﯨﺴﺎﻡ ﭼﯧﺪﯨﺮ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻳﯧﺘﯩﭙﺘﯩﻤﻪﻥ. ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯚﺭﯨﻠﻪﺭ ﭼﯧﺪﯨﺮ ﺋﯩﭽﯩﮕﻪ ﺋﻪﻛﯩﻠﯩﭗ ﻗﻮﻳﺪﯨﻤﯘ ﻳﺎﻛﻰ ﺋﻪﺳﻠﯩﺪﯨﻤﯘ ﭼﯧﺪﯨﺮﺩﯨﻦ ﭼﯩﻘﻤﺎﻱ ﭼﯜﺵ ﻛﯚﺭﺩﯛﻣﻤﯘ، ﺑﯩﻠﻪﻟﻤﯩﺪﯨﻢ. ﭼﺎﯕﻐﯩﺮﺍﻗﺘﯩﻦ ﻛﯚﻛﻜﻪ ﻗﺎﺭﯨﻐﯩﻨﯩﻤﺪﺍ ﭼﯧﺪﯨﺮ ﻣﺎﯕﺎ ﻛﻮﻣﺰﻩﻛﺘﻪﻙ، ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺟﻪﺳﻪﺕ ﻛﯜﻟﻰ ﻗﺎﭼﯩﻼﻧﻐﺎﻥ ﻛﻮﻣﺰﻩﻛﺘﻪﻙ ﺑﯩﻠﯩﻨﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺋﯧﯖﻪﻙ، ﺑﻮﻳﻨﯘﻣﺪﯨﻜﻰ ﺗﻪﺭﻟﻪﺭﻧﻰ ﺳﯜﺭﺗﯜﯞﯦﺘﯩﭗ ﺳﯩﺮﺗﻘﺎ ﭼﯩﻘﺘﯩﻢ. ﻛﯚﻛﻜﻪ ﺗﯩﻜﯩﻠﺪﯨﻢ، ﻳﯩﺮﺍﻕ - ﻳﯩﺮﺍﻗﻼﺭﻏﺎ ﻗﺎﺭﯨﺪﯨﻢ. ﺑﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ ﺯﯦﻤﯩﻨﻨﻰ ﺋﻮﺭﺍﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﺋﺎﻳﻼﻧﻤﺎ ﺋﯧﺘﯩﻜﻰ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻣﺎﯕﺎ ﺋﯩﻨﺘﺎﻳﯩﻦ ﺯﻭﺭ ﭼﯧﺪﯨﺮﺩﻩﻙ ﺑﯩﻠﯩﻨﺪﻯ. «ﻣﻪﻥ ﭼﯧﺪﯨﺮ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻳﺎﺷﺎﯞﺍﺗﯩﻤﻪﻥ ﺑﯩﺰ ﭼﯧﺪﯨﺮ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﻳﺎﺷﺎﯞﺍﺗﯩﻤﯩﺰ» ﺩﯦﺪﯨﻢ ﺋﯚﺯ - ﺋﯚﺯﯛﻣﮕﻪ ﭘﯩﭽﯩﺮﻻﭖ. ﻣﻪﻥ ﮔﻪﭖ ﻗﯩﻠﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﯩﻢ، ﻟﯧﻜﯩﻦ ﺋﺎﯞﺍﺯﯨﻢ ﻗﯘﻟﯩﻘﯩﻤﻐﺎ ﮬﯘﯞﻟﯩﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺑﯩﻠﯩﻨﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﻛﯩﻢ ﺋﯩﺪﯨﻢ؟ ﻛﯩﻢ ﺑﻮﻟﺪﯗﻡ؟ ﻛﯩﻢ ﺑﻮﻟﯩﻤﻪﻥ؟ ﺑﯩﺰ ﻛﯩﻢ ﺋﯩﺪﯗﻕ؟ ﻛﯩﻢ ﺑﻮﻟﺪﯗﻕ؟ ﻛﯩﻢ ﺑﻮﻟﯩﻤﯩﺰ؟ ﻗﺎﺗﻤﯘ - ﻗﺎﺕ ﺳﻮﺋﺎﻟﻼﺭ ﺋﯩﭽﯩﺪﻩ ﺑﯧﺸﯩﻢ ﺋﯧﺴﻪﻧﮕﯩﺮﻩﭘﻼ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻣﻪﻥ ﺑﯧﺸﯩﻤﻨﻰ ﭼﺎﻳﻘﯩﯟﻩﺗﺘﯩﻢ. ﺋﯚﺯﯛﻣﻨﻰ ﺳﻪﻝ ﺋﺎﺯﺍﺩﯨﻠﯩﻜﻜﻪ ﺋﯩﮕﻪ ﻗﯩﻠﯩﺶ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺗﻮﯞﻻﺷﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﯨﻢ:
ﻳﯘﺭﺗﯘﻣﻨﯩﯔ ﺧﻪﯞﯨﺮﯨﻨﻰ ﺑﯩﻠﻪﻣﺴﻪﻥ، ﺋﯧﻴﺘﻘﯩﻦ ﻣﺎﯕﺎ
ﻗﺎﺭﺍ ﺑﺎﺷﯩﻢ ﻗﯘﺭﺑﺎﻥ ﺑﻮﻟﺴﯘﻥ ﺑﯚﺭﻩﻡ ﺳﺎﯕﺎ
ﻧﺎﺧﺸﺎﻡ ﭼﻪﻛﺴﯩﺰﻟﯩﻜﻠﻪﺭﺩﻩ ﭘﻪﺭﯞﺍﺯ ﻗﯩﻠﺪﻯ، ﻗﯘﺷﻼﺭ ﭼﯘﺭﯗﻗﻼﺷﻠﯩﺮﻯ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺗﻪﯕﻜﻪﺵ ﺑﻮﻟﺪﻯ؛ ﻧﺎﺧﺸﺎﻡ ﻛﻪﯕﻠﯩﻜﻠﻪﺭﮔﻪ ﺗﺎﺭﯨﻠﯩﺸﻘﺎ ﺑﺎﺷﻠﯩﺪﻯ، ﺗﺎﻏﯘ - ﺗﺎﺷﻼﺭ ﺋﻪﻛﺲ ﺳﺎﺩﺍ ﻳﺎﻧﺪﯗﺭﺩﻯ
ﻣﻪﻥ ﺧﯩﻴﺎﻟﺪﯨﻦ ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﺪﯨﻢ، ﻣﻪﻥ ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﺪﯨﻢ، ﺋﻪﻱ ﺋﯩﻨﺴﺎﻧﻼﺭ
