ئاھ، قەدىرلىك كەسپىم! (رومان)

ئانىجان

	رومانىڭىز ياخشى باشلىنىپتۇ، ياخشى داۋاملىشىدۇ، ھارمىغايسىز. تەكلىپ بەرسەم كوڭلىڭىزگە ئالماسسىز، قارىسام جالالىدىن بەھرام ئۇسلۇبىدا باشلىغاندەك تۇرىسىز، لېكىن ئىچكى تەسۋىر بىلەن ئەمىلى تۇرمۇش بايانلىرىنى سەل ئەمەلىيەتكە ئۇيغۇنراق يازسىڭىز ياخشىراق بولامدىكىن دەپ ئويلىدىم، بەزى يەرلىرى سەل زورۇققانداك بىلىندى، ئاندىن ئەنە............، ئەنە............دىگەن بايانلار بەزى يەردە بەكلا ئارتۇقچىدەك بىلىندى، ئۆزۈمغۇ بىرنىمە يازالمايمەن، لېكىن خەقنىڭكىنى ئوقۇپ مۇشۇنداق قۇسۇر چىقارغىلى ئۇستا(چاقچاق)، خاپا بولسىڭىز بەك ئاچچىقلاپ كەتمەڭ ھە ،قورقىمەن

مەھمەت94

	بۇ رۇماننى نەچچە كۇندە يىزىپ بۇلارسىز؟

ئۇتغۇر

	ئانىجان يوللىغان ۋاقتى  2014-10-13 01:57 PM رومانىڭىز ياخشى باشلىنىپتۇ، ياخشى داۋاملىشىدۇ، ھارمى ...    ئەىسسالامۇ-ئەلەيكۇم، قىممەتلىك تەكلىپ-پىكىرلىرىڭىزنى ئايىمىغانلىقىڭىزغا تەشەككۈر.    ئاللاھ خالىسا ئۆز ئۇسلوبىمدا يېزىۋاتىمەن ۋە يازىمەن. بۇ ئەسەرنىڭ باشلىنىشى بۈگۈنكى ئەمەلىيىتىمىزگە ئۇيغۇن چىقمىغانلىقى مېنىڭ مۇۋەپپەقىيىتىم، ئەسەر پۈتۈن يوللىنىپ بولغاندا بەزى ‹‹يېتەرسىزلىك››لەرنىڭ ناھايىتى مۇۋاپىق ئورۇنلاشتۇرۇلغىنىنى ھېس قىلىپ قالىسىز. مەرھەمەت، دىققىتىڭىز ئەسەرنىڭ داۋامىدا بولغاي...

ئۇتغۇر

	مەھمەت94 يوللىغان ۋاقتى  2014-10-13 03:49 PM بۇ رۇماننى نەچچە كۇندە يىزىپ بۇلارسىز؟      ئەسسالامۇ-ئەلەيكۇم، ئاللاھ خالىسا تۆت-بەش ئاي كېتەرمىكىن...

ئۇتغۇر

	8     دۆلەت قۇرۇلغانلىقىنڭ قىرىق تۆت يىللىقىغا قويۇپ بېرىلگەن ئۈچ كۈنلۈك دۆلەت بايرىمىنى مەكتىپىمدە بەكمۇ كۆڭۈللۈك ئۆتكۈزدۈم، ۋاقىتنىڭ ئۆتىشىگە ئەگىشىپ ماڭا توڭ كۆرۈنىدىغان ئادىلنىمۇ ئوبدانلا چۈشۈنۈپ يېتىشكە باشلىدىم: ئۆزىنىڭ ئىچكى سىرلىرىنى ئاسانلا باشقىلارغا بىلدۈرۈشنى خالىمايدىغان، بىراۋغا ئاسانلا ‹‹يوغان پوق، نەزىرى ئۈستۈن›› كۆرۈنىدىغان بۇ يىگىتنىڭ ئۆزگىچە خارەكتېرى ئۇنىڭ ھازىرقى تۇرقىغا بەكمۇ ماس كەلگەن، چۈنكى ئۇ كىچىكىدىن باشلاپلا مانا مۇشۇنداق ئەركە ۋە نازۇك. ئۇنىڭ ئىچىگە ئوبدان كىرىپ چىقىدىغان بولسىڭىز ئېگىز تاغ چوقىسىدىكى قار لەيلىسىدەك پاكىز ۋە ئەركىن، يىراقتا سۇلىرى ئۆركەشلەپ ئاقىدىغان ئېقىن بويلىرىدىكى مامكاپتەك نازۇك ۋە تىنچ، خۇددى بۇلبۇلنىڭ كېلىپ قونۇشىنى تەقەززالىق بىلەن كۈتىدىغان، كۆڭلى نېمىدىندۇر ياتسىراپ قالغان تەنھا گۈل غۇنچىسىدەك پاك ۋە غۇبارسىز قەلىب دۇنياسىنى كۆرۈۋالالايسىز.     مەكتەپ ــــ  بىر ئىللىق ئائىلە. ئوقۇتقۇچىلار ــــ مەسئۇلىيەتچان ئائىلە باشلىقى، ئوقۇغۇچىلار بولسا بۇ چوڭ ئائىلىنىڭ كەپسىز بالىلىرى. خۇددى ئائىلىدىكى كەپسىز بالىلار بىردەملىك ھاياجان بىلەن ئۇرۇشۇپ قېلىپ، يەنە بىردەمدىلا چىن قېرىنداشلىقىغا قايتقىنىغا ئوخشاش، مەنمۇ ئادىل بىلەن ئۇزۇنغا قالماي يېقىن دوستلاردەك بولۇپ كەتتىم. ئىلگىرى دەرسلەرنى كۆڭۈل قويۇپ ئاڭلىماي، دائىم دەرىزە سىرتىغا قاراپ نېمىلەرنىدۇر خىيال قىلىدىغان بۇ ساۋاقدېشىم، شۇ قېتىمقى كىچىك بىر جېدەلنىڭ نەتىجىسى ــــ پەرھات ۋە پەرۇخلارنىڭ قېرىنداشلارچە تاتلىق نەسىھەتلىرى، مېنىڭ ۋە ياتاقداشلارنىڭ دوستانە ئىللىق مۇئامىلىلىرى بىلەن ئۆزىگە قايتقاندەك بولدى: دەرس ۋاقتىدا ئۇنىڭغا پات-پات ئوغرىلىقچە كۆز يۈگۈرتكىنىمدە قوشۇمىسى تۈرۈلگەن، ھەيرانلىقتىن يوغىنىغان كۆزلىرى مۇئەللىمنىڭ ئېغىزىغا تىكىلگەن ئىدى؛ ئىستىھارەت ۋاقىتلىرىدا ئىلگىركىدەك مەيدانغا چىقىپ قىز مارىلايدىغان ھەرىكىتى ھازىر چۈشىنەلمىگەن مەسىلىلەرنى، ئىددىيىسىدىن ئۆتمىگەن بەزى پىكىرلەرنى مەن ۋە باشقا ساۋاقداشلار بىلەن ئورتاقلىشىش ئۈچۈن ئۆزگەرگەنىدى؛ ياتاقتا ساندۇقىغا ئالدىنئالا تەييارلاپ قويۇلغان ئاق شامىنى ياندۇرۇپ ئۇزۇنغىچە تاپشۇرۇق ئىشلەيتتى... ئۇنىڭغا بارغانچە مەستلىگۈم كېلەتتى...     مەكتەپتىكى كۈنلىرىم ئۆتۈلگەن دەرسلەرنى ۋاقتىدا پىششىقلاش، باسقۇچلۇق ئىمتىھان تەييارلىقى، ساۋاقداشلار ئارا مۇناسىۋەت... ئىشقىلىپ، ئالدىراشچىلىق بىلەن بىر-بىرىدىن مەنىلىك ئۆتۈۋەردى. ئەلۋەتتە، دوستلىرىم بىلەن ئارام ئېلىش، ھاردۇق چىقىرىشمۇ مەن ئۈچۈن كەم ئەمەس ئىدى ۋە تېخىمۇ كۆڭۈللۈك ئىدى.     مەكتەپ ھاياتىدا كۆڭۈللۈك ئىشلار نۇرغۇن. بۇلارنىڭ ئىچىدىكى تېخىمۇ قىززىق ۋە ئەڭ نازۇك ئىش لەقەم سىڭىپ قېلىش. بىرسى سېنى چاقچاق قىلىپ بىرەر نەرسىگە ئوخشاتتىمۇ، بولدى. خۇددى ئاسماندىن چۈشكەندەك، ئاخۇنۇم تەكبىر ئوقۇپ، ئەزان توۋلاپ چاقىرغان ئىسىمدەك تاكى شۇ مەكتەپتىن ئايرىلغۇچە ساڭا مۆھۈر بولۇپ بېسىلىدۇ، تېخى ئۇ بىراۋنىڭ مەڭگۈ ئۆزگەرمەس خاسلىقىدەك، مەكتەپتىن ئايرىلغان بولساڭمۇ بىر-بىرىڭ بىلەن ئۇچراشقىنىڭدا دەرھال ئېسىڭگە كېلىپ گۈزەل چاغلارنى ئەسلىتىدۇ. بۇ ئىشمۇ بەزىدە ياخشى: ئادەمنىڭ نېمىدىندۇر غېرىپسىنغان، نېمىگىدۇر سېغىنىپ تارتىشقان يۈرىكىنى ۋاقىتلىق بولسىمۇ ياشارتىپ تۇرىدۇ. ئەلۋەتتە، ئۇلار ماڭىمۇ لەقەم سىڭدۈرۈپ ئۈلگۈردى، لېكىن مەن باشقىلاردەك ئاسانلا خاپا بولمايتتىم. ‹‹ھەي، ئىدرىس باداڭ››، ‹‹ھەي، كىتاب تاغىرى›› دەپ چاقىرىشلىرىنىڭ قايسىسىغا خاپا بولاي؟ باشقىلارنىمۇ ‹‹نەمتۇل بەز، رېھىمجان مايمۇن، ئادىل سۈندۈك، پەرھات كاتاك، پەرۇخ مەشرەپ...›› دەپ چاقىرىشسا نەمتۇلدىن باشقىسى چاقچاق بىلەن گەپ قايتۇرىدىغۇ؟     سىنىپىمىزدىكى قىرىق يەتتە ئوقۇغۇچىنىڭ ئوتتۇز ئۈچى ئوغۇللار بولغانلىقىمىز ئۈچۈن گاھى كۈنلەردىكى ئىستىھارەت ۋاقتىدا سىنىپ ئىچى بەكمۇ قىززىيتتى: كەچ كۈزنىڭ غۇي-غۇي سوغۇق شاماللىرىدا مەيدانغا چىقىپ توپ ئويناشنى، بىكاردىن يەر چىڭداپ، لاغەيلەپ يۈرۈشنى خالىمايدىغان ماڭا ئوخشاشلار سىنىپنىڭ ئوتتىرىسىغا ئورنىتىلغان چېلەك مەشنىڭ ئەتراپىغا ئورۇندۇقلارنى تىزىپ ئولتۇرۇشۇپ، قولىدا مەش كوچىلايدىغان زىخچىنى ئويناپ تۇرۇپ زوق بىلەن سۆزلەپ كېتىدىغان ‹‹گەپدان››لارنىڭ سۆزلىرىنى ئىشتىياق بىلەن ئاڭلىشاتتى، ئۆتكۈر چاقچاقلارنى قىلىشىپ قاقاقلاپ كۈلۈشەتتى، قىززىق تالاش-تارتىشلارغا چۈشۈپ بەزىدە قىزىرىشىپمۇ قالاتتى؛ قىزلار كىمنىڭ كىمگە بولمىغۇر چاقچاقلارنى قىلغانلىقى، ئاخشام كىمنىڭ ياتاق دەرىزىسى تۈۋىدە كىمنىڭ مارىلاپ يۈرگەنلىكى، يەنە كىملەر كىمنىڭ پارتىسىغا خەت تاشلاپ قويغانلىقى... توغرىسىدا بىر-بىرىگە گەپ بەرمەي سۆزلىشىپ، قوڭغىراقتەك جىرىڭلاپ كۈلۈشەتتى؛ يەنە بەزىلىرى قېلىن چاپىنىنىڭ ئىچىگە تىقىۋالغان بېشىنى پارتىغا قويۇۋېلىپ بىردەم مۈگدىۋالاتتى...     ئادىل، بولۇپمۇ رېھىمجان ‹‹سورۇن››نى خېلىلا قىززىتىپ قوياتتى.     بىر كۈنى چۈشلۈك دەم ئېلىشتا ‹‹سايىت كاپ-كاپ›› دەيدىغان ساۋاقدېشىمىز سۆزلەۋاتقان قىززىق پارىڭىنى تۈگەتمەيلا رەتلىك، لېكىن نېپىز كىيىنىۋالغانلىقى ئۈچۈن مەش كانىيىغا قولىنى سوزۇپ ئىسسىنىۋاتقان بولسىمۇ تىترەپ ئولتۇرغان ئادىلغا قېشىنى ئوينىتىپ گەپ ئاتتى:     ــــ ھە، ماۋۇ ئالدىغىراق كېلىپ ئولتۇرۇڭلا، سۈندۈكتەك تىترىگىچە.     ھەممە كۈلۈشتى، لېكىن ئادىلمۇ بوش كەلمىدى:     ــــ سىلە ئېغىزىڭلىدىن كۆپۈك قايناپ كەتسىمۇ تولا كاپىلداپ، ئادەمگە تۈكرۈك چاچرىتىسىلە. ئورنۇمدا ئولتۇرۋېرەي، بولدى.     باشقىلار كۈلۈشكىنىچە تەرەپ-تەرەپتىن ئادىلنىڭ قاتارىغا ئۆتتى:     ــــ شۇ، شۇڭا ياقىسى ساتراچنىڭ كېپىدەك شالتاق بۇنىڭ.     ــــ يوقىلاڭ ئىشلارغىمۇ ياقىسىنى تولا چىشلەپ يۇمشىتىپ تۇرىدۇ، بۇ!     ــــ سوپۇن ئىشلەتمەيدۇ، دېگىنە، ماغزىپى ئۆزىدىن بولغاندىكىن. ھا-ھا-ھا...     ــــ ھەي، سېنىڭ ماغزىپىڭ توقاچ سوپۇندەك قاتتىق بولمىغاندىكىن، سۇيۇق قىلىپ سوپۇن ئىشلىسەڭ بولمامدۇ، بىكارغا كاپىلدىغۇچە.     ــــ تۈكرۈكۈڭ ‹‹ئەپەندىم›› سوپۇنىچىلىك پاكىز ئەمەس، راست!     ــــ ھا-ھا-ھا...     ھەممەيلەن تېلىقىپ كۈلۈشتۇق، رېھىمجاننىڭ كۆزلىرىدىن ياش چىقىپ كەتكەنىدى. بۇ قېتىم ‹‹كاپ-كاپ›› ئۆزىنى ئوڭشاپ رېھىمجانغا گەپ تاشلىدى:     ــــ قاراڭلا، مايمۇنمۇ يىغلىيالايدىكەن-ئەنە! قانداق، ئورمانلىقتا مۇسىبەت بولمىغاندۇ، ئاداش؟     رېھىمجان ئەمدىلا يېشىنى سۈرتۈپ، گازىر كۆزى تېخى ئېچىلماي تۇرۇپلا ‹‹كاپ-كاپ››نىڭ بۇژغۇن پەيدا بولغان ئېغىزىنى كۆرۈپ قېلىپ تولغۇنۇپ تېلىقتى، كۈلكىمىز تېخى ئاياقلاشماستىلا ئۇنىڭ كۈلكىسىگە قاراپ قاقاقلىشىپ كەتتۇق. باشقىلار بۇ قېتىم ‹‹نىشان››نى رېھىمجانغا قاراتقانىدى:     ــــ يۇرتىدا ناماز بولىۋاتسا كۈلۈۋاتقىنىنى، مانىڭ...     ــــ ھېلى يىغلايدۇ، ھېلى كۈلىدۇ، ساراڭ مايمۇن ئوخشايدۇ.     ــــ ھەي، بوش تولغىنىڭلا، مەشنى قۇچاقلىۋالماڭلا، يەنە! ھا-ھا-ھا...     ــــ ئالتۇن قاشلىرىڭلا كۈمۈش قاش بولۇپ قالمىسۇن، ھېلى!     ــــ ئوچاقتا چوغ تۈگەپ قالىدۇ، ھەممىنى قېشىڭلىغا سۈركىۋېلىپ...     بۇ قېتىممۇ سىنىپ ئىچىنى بىر ئالغانىدۇق: بەزىسى ئورۇنلىرىدىن قوزغىلىپ، بەزىسى بىر-بىرىنىڭ مۆرىلىرىگە، يوتىلىرىغا شاپىلاقلىشىپ، يەنە بەزىلىرى ئۈستەلگە مۇشتلاپ قاقاقلىشىپ كۈلۈشەتتى. ئۇخلاۋاتقانلار ئويغۇنۇپ كەتكەنىدى، قىزلار بىزگە قاراپ ھەيرانلىق بىلەن كۇسۇرلىشاتتى، قوشنا سىنىپتىكى ساۋاقداشلار ئىشك تۈۋىدە پەيدا بولۇپ ‹‹نېمە ئىش بولغاندۇ، بۇلارغا؟›› دىيىشىكىنىچە بىزگە قاراپ قالاتتى...     بەزى چاغلار مانا مۇشۇنداق كۈلكە-چاقچاق بىلەن ئۆتۈپ كېتىدۇ. ئەمما، ئۆگىنىش قىلىدىغان ۋاقىتتا ھېچكىممۇ ئۈنلۈك پاراڭ قىلمايدۇ، چوقۇم تىنچ ئولتۇرۇپ ئۆزىنىڭ ئىشىنى قىلىشى كېرەك ياكى سىرتقا چىقىپ كېتىش كېرەك. بۇ ھەممەيلەن ئورتاقلىشىۋالغان قائىدە.     مەن سىنىپىمنىڭ باشقىلارنىڭكىگە ئوخشىمايدىغان بۇ قائىدىسىنى ياقتۇرىمەن، بۇنىڭدىن ئوبدان پايدىلىنىمەن: بەزى كۈنلىرى توپ ئوينىغىلى چىقمايدىغان پەرۇخ بىلەن بىللە ئولتۇرۇپ مەسىلە ئىشلەيمەن، كونسېپت يازىمەن، خەنزۇچە جۈملە يادلايمەن؛ رېھىمجاندىن تاپشۇرۇق ئىشلىگەن-ئىشلىمىگەنلىكىنى پات-پات سوراپ قويىمەن ۋە جېكىلەپ تۇرىمەن؛ ئادىلجاننى جۈملە يادلاتقۇزىمەن، ئۆتۈلگەن دەرسلەردىن بىر قۇر سوراپ چىقىمەن... ئىشقىلىپ، ئۇلار مېنىڭ مۇشۇنداق قىلىشىمنى ياقتۇرىدۇ، مەنمۇ ئەلۋەتتە خالايمەن ۋە ئۇلارغا زېھىن بېرىمەن. چۈنكى ئۇلار مېنىڭ يېقىن ھەمراھلىرىم ئىچىدىكى ‹‹پارلاۋاتقان يۇلتۇز››لاردۇر.     (داۋامى بار...)     2014-يىل 10-ئاينىڭ 14-كۈنى سەيشەنبە، قاراقاش.     مەنبە: ھەسەنجان ئابدۇراخمان ئۆز قەلىمى.

ئۇتغۇر

	داۋامى يوللاندى.

melody

	مەكتەپ  ھاياتىمنى ئەسلەتتىڭىز ،ئەي تولۇق ئوتتۇرا نىمە دىگەن گۇزەل  ھە،ئاخىرنى  ساقلايمەن

ئۇتغۇر

	9     سېنتەبىرنىڭ غۇي-غۇي سوغۇقلىرى ئورۇقلارنى خېلىلا ‹‹سەمرىتىپ›› قوياتتى. قېلىن پاختىلىق چاپىنىنى ئالا رەڭ پوتىدا چىڭ باغلاپ، خۇددى مەھەللەمدىكى جامائەتلەرنىڭ ئالدىراپ نامازغا ماڭغىنىغا ئوخشاش دۈگدەرەپ يۈرىشىۋاتقان بىر قىسىم ئوقۇغۇچىلار ياتاق تەرەپكە، سىنىپ تەرەپكە، مەيدان تەرەپكە، بەزىسى ئاللىقاياقلارغا ئىتتىك كىچىك قەدەملىرى بىلەن ئالدىرىشاتتى. مەن سىنىپ ئىچىدىن دېگۈدەك سىرتقا چىقمايتتىم، ئادىل بىلەن بىللە ئولتۇرۇپ سىرتتىكى مەنزىرىنى تاماشا قىلاتتىم. لېكىن بۈگۈن ھەممە ئوقۇغۇچى سىرتتا ــــ مەكتەپ مەيدانلىرىدا ئىدى.     سوغۇق كىرىشى بىلەنلا، بولۇپمۇ سېنتەبىر ئايلىرىدا تەنھەرىكەت يىغىنلىرى تەرەپ-تەرەپتىن ئۆتكۈزۈلۈپ تۇرىدۇ. كەڭرى كەتكەن زەيلىك مەيداننىڭ قاشلىرىغا، خۇددى بىرسى راستلاپ قويغاندەكلا تۆت چاسا بولۇپ ئۆزلۈكىدىن ئۈنۈپ قالغان پاكار قومۇشلار ئۈششۈك كىرىپ قالغان بولسىمۇ تېخىچىلا ياپيېشىل. مەيداننىڭ بىر بېشىغا ئورنىتىلغان ئۇزۇن تاياقلىق قىزىل لوزىنكا ئەتراپىدىن تارتىپ، قومۇشلۇق قاشلارنى چۆرىدەپ سوغۇق، زەي يەردە ئولتۇرشىۋالغان، چىرايىدىن جىددىيلىك چىقىپ تۇرغان ھەرخىل كىشىلەر بىر-بىرىگە لاي چاچرىتىپ چېپىشىۋاتقان يۈگۈرۈك ئاتلارغا جېنىنىڭ بارىچە ۋارقىراپ مەدەت بەرمەكتە، ئات ئۈستىدە دولقۇندەك كۆتۈرۈلۈپ تۇرىدىغان قاۋۇل ماھىرلار باشقىلار تەرىپىدىن ئېلىپ قېچىلغان بېشى يوق ئوغلاقنى قولغا چۈشۈرۈش ئۈچۈن ئېتىنىڭ بارچە تېزلىكىنى قويۇپ بەرمەكتە، ئىككى تەرەپ بولۇشقان تاماشېبىنلار ئۆز-ئارا ئۈنلۈك ۋارقىرىشىپ ئۆز تەرەپدارلىرىنى ماختاشماقتا، مەيدان ئىچى قىقاس، چوقان، گۈلدۈر ئاۋازلار بىلەن تېخىمۇ قىززىماقتا...     مېنىڭ كەڭرى كەتكەن سايلىق مەھەللەمدىمۇ ئەنە ئاشۇنداق سوغۇق كۈنلەر ئىللىقلىق بىلەن داۋام قىلاتتى ۋە داۋاملىشىۋاتىدۇ. ئەمما مەن ھازىر ئۇنداق گۈزەل مەنزىرىنى بۇ مەيداندىن ھېس قىلالماسلىقىم مۈمكىن.     بۈگۈن مەكتىپىمىز بويىچە چوڭ تەنھەرىكەت يىغىنى ئۆتكۈزۈلمەكتە ئىدى، سىنىپلار ئارا قىزغىن مۇسابىقىلەر ھەممەيلەندىن بۇ سوغۇق ھاۋانىڭ ئاچچىق تەمىنى كۆتۈرۈپ تاشلىغانىدى. ھەر قايسى جەھەتلەردە رولىنى جارى قىلدۇرىۋاتقان ماھىرلار ئۆز سىنىپىنىڭ شان-شەرىپى ئۈچۈن بارچە قابىلىيىتىنى ئىشقا سېلىپ پائالىيەتنى تېخىمۇ قىززىتماقتا ئىدى. ئۆزۈمنىڭ سېمىزلىكىگە باقماي خېلى ئۇستا چېلىشچى بولغانلىقىم ئۈچۈن، مەنمۇ بىر كىشلىك تۆھپە بىلەن مەيدانغا چۈشكەنىدىم. سىنىپىمدىكى نەمتۇلدىن باشقا ھەممە ئوغۇل-قىز مېنىڭ ئۇتتۇرىدىغانلىقىمنى ئالدىن بىلىدىغاندەك ئۈمىدسىزلىك بىلەن ئويۇنۇمنى كۆرۈۋاتاتتى، قارشى تەرەپتىكىلەر بولسا خۇددى ھازىرلا شەرەپكە ئېرىشىدىغاندەك ئېچىلىشىپ، كۈلۈشۈپ، ماڭا مەنسىتمەسلىك نەزىرى بىلەن قاراپ قوياتتى. ئۇلار مېنى نە بىلسۇن؟ مەن كىم؟ مېنىڭ ئامبۇردەك چىرماقلىرىم، يوغان قورسىقىم، كۈچلۈك بىلەكلىرىم بىلەن ئوتتۇرا مەكتەپتىكى قايسى ‹‹نوچى››نىڭ دۈمبىسى توپىغا تەگمىگەن؟ بەستلىك كەلگەن نەمتۇلمۇ ئىككى قېتىم كۈچ سىنىشىش بىلەنلا ئاستىنىمدا قېلىپ ماڭا قايىل بولغانغۇ؟ ئەجىبا بۇلار مېنى بوش چاغلاپ قاپتۇ-دە. كۆرىمىز، ھەيرانلىق، خۇشاللىق، تەبرىك ئارىلىشىپ كەتكەن قىزغىن چاۋاكلىرى ھامان مەن ئۈچۈن ياڭرايدۇ...     ئۇلارغا ئۆزۈمنى كۆرسىتىپ قويۇش ئۈچۈن بەكلا كۈچەپ كەتتىممۇ ياكى بۇ ئورۇق يىگىت ماڭا سەل قارىدىمۇ ۋە ياكى بۇرۇندىنلا مۇشۇنداق ھەرىكىتىم چەبدەسمۇ... ئىشقىلىپ بىردەمدىلا ئۈستۈنلۈككە ئېرىشكەنىدىم، ئويلىغىنىمدەك ھەممە ماڭا خۇددى قايتىدىن تونۇغاندەك نەزەردە ھەيرانلىق بىلەن قارىشاتتى. نەمتۇل يۈگۈرۈپ كېلىپ بېلىمدىكى پوتىنى قولىغا ئالدى-دە، مېنى ئورۇندۇق تەرەپكە باشلىدى. ياتاقداشلىرىم مەندىن پەخىرلىنىۋاتقاندەك مەيدىسىنى كۆتۈرۈشۈپ، پۇتلىرىنى ئالماشتۇرۇپ يېنىمدىن ئورۇن ئالدى. بۇ قېتىم باشقىلار مېنى ئورىۋېلىپ ھەرخىل گەپلەرنى قىلاتتى:     ــــ ئۇ شۇنچە ئېگىز تۇرسا، قانداقمۇ يىقىتقانسىلە؟     ــــ كۆرمىدىڭمۇ، باداڭدەك قېتىپلا تۇرسا ئۇنى كىم مىدىرلىتالايتتى؟     ــــ تېخى بۇ قېتىم ‹‹ئۇتتۇردۇق›› دەپ ئويلىغانىدىم، لېكىن قالتىس ئىش قىلدىڭلا جۇمۇ ئىدرىس!     ــــ قايىل بولمىغانلار مۇنۇ پوتىنى ئېلىپ ئۇنىڭ بىلەن تۇتۇشۇپ باقمامسىلە؟ قېنى...     نەمتۇلنىڭ ماختاش ئارىلاشقان بۇ سۆزى مېنى خىجىل قىلىپ قويدى، مەن دوستلىرىم بىلەن باشقا تۈردىكى مۇسابىقىلەرنى كۆرۈش ئۈچۈن ئورنۇمدىن تۇرۇپ توپنى يېرىپ چىقىپ كەتتىم.     سېرتكا ئېگىزلىكى بىلەن تەڭ سەكرىشىپ توپ ئۇرىۋاتقان ۋالىبولچىلار، كەسكىنلىك بىلەن تىك-تاك توپ ئويناۋاتقانلار، بارچە تېزلىكى بىلەن ئالغا قاراپ يۈگۈرۈشىۋاتقانلار... ھەممە ئۆز غەلبىسى ئۈچۈن تىرىشماقتا ئىدى.     ئەمدىكى سەھنە پەرۇخ، پەرھات، سىنىپ باشلىقى ئېلى... قاتارلىقلارنىڭ ئىدى. ئەنە، ئۇلارنىڭ ئورتاق ھەمكارلىقى، ھەرىكەتلىرىنىڭ چاققانلىقى، تاشلىغان توپلىرىنىڭ كۆپ بولۇشى بىلەن يەنە بىر تۈردە غەلبىگە ئېرىشتۇق، ھەممەيلەن بۇ قېتىممۇ ھاياجان ئىلكىدە ئىدۇق. مەن ئۇلارغا قايناق سۇ توشۇپ بېرىپ ئۆز قايىللىقىمنى ئىپادىلىدىم. مۇشۇنداق ياخشى پائالىيەتنىڭ تۈرتكىسىدە، سىنىپىمدا كىمنىڭ قايسى تۈردە قانداق ئالاھىدىلىكى بارلىقىنى ئوبدانلا بىلىۋالغانىدىم. توغرا، تېخى پۇتبول مۇسابىقىسىمۇ بار...     بىز ياتاق بىناسى ئارقىسىدىكى چوڭ توپا مەيداننىڭ يۈگۈرۈش يولىدىن ئورۇن ئالدۇق. مەن نەمتۇلنىڭ قىززىق توپ تېپىشلىرىنى كۆرمىگىلىمۇ خېلى ئۇزۇن بولغانىدى، شۇڭا ئىشتىياق بىلەن كۆزۈمنى مەيدان ئىچىگە تىكتىم.     مەيدان ئوتتۇرىسىدا ئىككى تەرەپ قول ئېلىشىپ كۆرۈشۈپ چىقتى ۋە پۈشتەكچىنىڭ ئورۇنلاشتۇرىشى بىلەن بەلگىلەنگەن ئورۇنلىرىغا بېرىشىپ باشلىنىشنى كۈتۈپ تۇرۇشتى. ‹‹پۈشت!›› قىلغان ئاۋاز بىلەن تەڭ توپ ھاۋاغا كۆتۈرۈلدى، مۇسابىقە باشلانغان ئىدى. مەيداننىڭ ئىككى بېشىغا سىممېترىك قىلىپ ئورنىتىلغان ئالا-بالداق ياغاچ ۋارتار ئالدىدا خۇددى توشقان قوغلاۋاتقان قۇرۇق قول ئوۋچىدەك ھېلى ئۇياققا، ھېلى بۇياققا يۈگۈرۈپ تۇرىدىغان ۋارتارچىلارنىڭنىڭ چىرايىنى جىددىيلىك قاپلىدى. ئەنە، ھازىر توپنى پاكار بىر يىگىت كونترول قىلماقتا، ئۇنىڭ ھەرىكىتى چاققان، تەپكەن توپى ياخشى قاڭقىيدىغان بولۇپ، بەرگەن پاسلىرى شېرىكىنى ئوڭايلا تاپاتتى... ئەنە، نەمتۇل تەرەپتىكىلەر ھەدەپ توپ تالاشماقتا... ئاپلا، قارشى تەرەپ توپنى تېپىمەن، دەپ بىزنىڭ سىنىپتىكى ھېلىقى قوي كۆز يىگىتنىڭ پۇتىغا تېپىۋالغانىدى، ئۇ يىقىلىپ چۈشتى. پۈشتەك چېلىنىپ، توپ قايتا باشلاندى... قىزغىن كەيپىيات بىلەن مۇسابىقە داۋاملاشماقتا... ھە، ياخشى بولدى، تېز يۈگرە نەمتۇل، ھۇجۇم رايۇنىغا كىرىۋالدىڭ، ياخشى بولدى. ھەي، قېنى سېنىڭ سول پۇتۇڭغا توپ تاشلاپ، ئوڭ پۇتۇڭ بىلەن داۋام قىلىدىغان ھىيلىگەر ھەرىكەتلىرىڭ؟ قېنى ئادەمنىڭ كۆزى ئېچىلىپ قالغۇدەك چەبدەسلىك بىلەن ئالدىڭغا ئۆزۈڭنى ئېتىشلىرىڭ؟ ياخشى، ئاخىرى بۆسۈپ ئۆتتۈڭ. تېپە، ئەمدى تەپمىسەڭ كېچىكىسەن! پاھ، مانا سېنىڭ چۈشلىرىڭدىمۇ توپ چۈشەيدىغانلىقىڭنى ھەممە بىلىپ يەتتى، ئاخىرى بىر توپ كىرگۈزدۈڭ...     بىز ئوغۇللار ئورۇنلىرىمىزدىن تۇرۇشۇپ چىرقىراشتۇق، ئىسقىرتتاتتۇق، ‹‹ۋاي، مۈشۈككە يەم بولمايدىغان قېرى بەز!›› دەپ ۋارقىرىشاتتۇق، قىزلار يېنىك چاۋاكلىرى بىلەن ساۋاقدېشىغا تەبرىك قىلىشاتتى. ئۇزۇن كىرپىكى قارىقۇمچاق، چوڭ كۆزلىرىگە سايە تاشلاپ تۇرىدىغان، ئىككى ئورۇق مەڭزىنىڭ سۆڭىكى ئوزۇنچاق يۈزىنى تېخىمۇ ئات يۈز كۆرسىتىدىغان ئاۋۇ ئېگىز بويلۇق قىز نەمتۇلغا باشقىچە نەزەردە خىيالچانلىق بىلەن تىكىلىپ ئوتۇراتتى، ئۇ باشقىلاردەك چاۋاك چالمايتتى، دوستلىرى بىلەن ساۋاقدېشىنى تەبرىكلەپ پاراڭ قىلمايتتى. مەن ئادىل بىلەن بولغان ھېلىقى كۆڭۈلسىزلىكنى دەرھال ئېسىمگە ئالدىم-دە، يۈرۈكۈم نېمىدىندۇر ۋىژژىدە قىلدى. كۆزۈمنى ئۇنىڭدىن ئىتتىك قاچۇردۇم...     مانا، بۇ قېتىملىق تەنھەرىكەت يىغىنىمۇ كۆڭۈللۈك ئاياقلاشتى: بىزنىڭ سىنىپ ۋاسكىتبولدا ئىككىنچى، پۇتبولدا ئۈچىنچى، ۋالىبولدا بىرىنچى بولدى، نەتىجىسى كۆرۈنەرلىك بولغان بىر نەچچەيلەن ئالاھىدە تەقدىرلەندى، مەنمۇ قاتتىق تاشلىق خاتىرىدىن ئىككىسى بىلەن مۇكاپاتلاندىم.     يەنە دەرسخانىغا قايتتۇق، ئەڭ كۆڭۈللۈك ۋە مەنىلىك ئىش ــــ ئۆگىنىش يەنە باشلانغانىدى. مەن ۋاقىت ئىچىدىن ۋاقىت چىقىرىپ كىتاب ئوقۇيتتىم، بۇرۇنقى ئادىتىم بويىچە خاتىرە يېزىشنى داۋام قىلاتتىم، يېڭى خاتىرىنى يېڭىچە مەزمۇنلار بىلەن تولدۇرۇش ئۈچۈن ئەتراپنى كۆزۈتەتتىم، ئادىلنىڭ دەرىزە تۈۋىدىكى پارتىسىدا ئولتۇرۇپ سىرتقا قارىغىنمدا ھەممە ياق مەن ئۈچۈن بەكمۇ گۈزەل، بەكمۇ يېزىشلىق ئىدى.     (داۋامى بار...)     2014-يىل 10-ئاينىڭ 15-كۈنى چارشەنبە، قاراقاش.     مەنبە: ھەسەنجان ئابدۇراخمان ئۆز قەلىمى.

ئۇتغۇر

	داۋامى يوللاندى.

melody

	ھارمىغايسىز  ۋاقتىدا  ئوقۇۋالدىم ،مەن  بىر ئىشقا ھەيرانمەن ،مۇشۇنداق  ياخىشى  ساپ ئەسەرنى  ئوقۇيدىغانلار ئازكەن ئنكاسلارمۇ شۇ ،بۇزۇق ئۇ بۇ  توغۇرلۇق  ئاسانلا غىيۋەتكە  سالىدىغان ئەسەردە بولسا پوققا چىۋىن ئولاشقاندەك  بەكلا قىززپ كىتىدىكەن ،