ئاھ، قەدىرلىك كەسپىم! (رومان)

ئۇتغۇر

	yollar يوللىغان ۋاقتى  2014-10-10 10:17 PM ئەدەبىي ئەسەرنىڭ ماۋزۇسى يېشىمىدىن ئۇچۇر بىرىپ تۇرىدى ...    خېلى ئىلمىي، جانلىق پىكىرلەرنى قىلاتتىڭىز، كاللىڭىز ساپلا تەتۈر قويۇندەك ئايلىنىپ قاپتۇغۇ؟ ئوبدانراق چۈشەندۈرۈپ بېقىڭە، سىزنىڭ نەزىرىڭىزدىكى ‹‹ساپ ئەدەبىياتقا تەۋە ھالدىكى سەنئەتلىك›› قانداق بولىشى كېرەك؟

ئەخمەد

	مېنىڭ بېرىدىغان ئەڭ چوڭ تەكلىپىم ماۋۇ ئەسىرىڭىزنى تولۇق تاماملاپ بوپ يوللىغان بولىسىڭىز  ئوقۇپ بولۇش نىسبىتى تېخىمۇ ئاشاتتى

yollar

	ئۇتغۇر يوللىغان ۋاقتى  2014-10-10 10:28 PM خېلى ئىلمىي، جانلىق پىكىرلەرنى قىلاتتىڭىز، كاللىڭى ... يۈز مىڭ شۈكرى، نەچچە كۈندىن بۇيان كاللام نېمىشقا بىر قىسما بولۇپ قالغاندۇ دېسەم ئەسلى قۇيۇندا قاپتىكەن ئەمەسمۇ، سىزگە كۆپ رەھمەت، مەن كاللامنى قۇيۇندىن قۇتۇلدۇرۇپ كىلىپ ئاندىن سىزگە ئۇچۇر قىلاي، ئۇنىڭغىچە بۇ رومانىڭىزنى يېزىۋېرىڭ!

ئۇتغۇر

	5     ھەممە شېرىن ئۇيقۇغا كېتىشكەن، پاقىلارنىڭ كوركىشىدەك تەرەپ-تەرەپتىن چىقىۋاتقان خورەك ئاۋازلىرى يۇرتۇمنىڭ قۇمۇشلۇق كۆل بويلىرىنى ئەسلىتىپ قويدى. ھەي، ئەتتىگىنى ئېشەكنى ياغاچ شال ھارۋىغا قېتىپ، ئورغاق ۋە ئىككى-ئۈچ تال نان چېگىلگەن داستىخاننى ئېلىۋېلىپلا ئۆيدىن چىقىپ كېتىدىغان، كەچلىكى تازا بىر ھارۋا ھۆل قومۇشنى بېسىپ، ئۈستىگە چاپىنىمنى سېلىپلا ئولتۇرۇپ ئۆيگە قايتىدىغان ئاشۇ غەمسىز بالىلىق چاغلىرىم... ئۇ چاغ نە گۈزەل ئىدى-ھە؟ پاكار، ۋىجىك، ئۆينى تېپىپ بارالايدىغان ھېلىقى بوز ئىشەكنى بولىشىغا قويۇۋېتىپ، پاقىلارنىڭ كوركىرىغان ئاۋازىغا جۆر بولۇپ ناخشا توۋلاشلىرىم، شېئىرلارنى دېكلىماتسىيە قىلىشلىرىم...     ‹‹ھەي، ۋارتار! ئۆيۈڭگە ئوغرى كەتتى...››. نەمتۇلنىڭ جۆيلىشى بىلەن تەڭ ئۆزۈمنىڭ مەكتەپ ياتىقىدا ئىكەنلىكىنى ئېسىمگە ئالدىم. مەن نەمتۇل تەرەپكە بېشىمنى كۆتۈرۈپ قارىدىم، تۇم-قاراڭغۇلۇقتا ئۇنى كۆرەلمىدىم. ھەتتىڭەي، ئۇ پۇتبول تىپىپ چۈشەپ قالغان چېغى، بىپەرۋا ۋارتارنى ئاگاھلاندۇرۇپ قويدى. ئەسلى مەن ئۇنىڭغا: ‹‹نەمتۇل، بولدى بۇ كېچىدە توپ ئوينىما، ئۇتتۇرىۋەتسەڭ كۆڭلۈڭ بۇزىلىدۇ.›› دەپ چاقچاق قىلماقچى ئىدىم، ئەمما ئۇنىڭ گۈزەل چۈشىنى بۇزىۋەتمەسلىك ئۈچۈن، ئېغىزىمنىڭ ئۇچىغا كەلگەن گېپىمنى يۇتىۋەتتىم ۋە ئوڭدا يېتىپ، قاپقارا تورۇسقا تىكىلگىنىمچە خىيالىمنى يۆتكىدىم.     ياتاقتىكى ئىككى كۈننى بەكمۇ مەنىلىك ئۆتكۈزدۈم: ئاساسلىق قىلغان ئىشىم كىتاب ئوقۇش ۋە خاتىرە قالدۇرۇش بولدى. مەن ‹‹مەرھابا›› ناملىق غەزەللەر توپلىمىنى قايتا بىر رەت ئوقۇپ چىقتىم، بۇ قېتىم ئۇنىڭ ئىچىدىكى شېئىرلارنىڭ كۆپلىرىنى يادلىۋالدىم، بۇنداق قىلىش مەن ئۈچۈن ئالەمچە كۆڭۈللۈك ۋە ھوزۇرلۇق ئىش. ئەلۋەتتە، پەرۇخ بىلەن ئوقۇغان ئەسەرلىرىمىز توغرىسىدا قىلىشقان ئۆتكۈر مۇنازىرىلىمىز، تۇلۇقسىزدىكى مەنىلىك، ئۇنتۇلماس ئىشلىرىمىزنى زوق ۋە شوخلۇق بىلەن بىر-بىرىمىزگە سۆزلەپ بېرىشلىرىمىز، ھېيتەم بىلەن بولغان ئىلمىي، يۇمرىستىك پاراڭلىرىمىز، غايە توغرىسىدىكى ھەرخىل پىكىرىمىز ۋە بېكىتكەن نىشانىمىزنى بىر-بىرىمىزگە گەپ بەرمەستىن سۆزلەپ كېتىشلىرىمىز، ياتاق ئىچىدىكى قىزىقارلىق ئىشلار، رېھىمجاننىڭ قاقاقلاپ كۈلۈشلىرى... بۇمۇ كۆڭۈللۈك ئىدى. بىردىنلا خىيالىم تۈنۈگۈنكى ھېلىقى ئىشلارغا قايتتى.     قۇياش تىكلىنىپ، كۈچلۈك نۇرلىرى بىلەن دەرىزە تەكچىسىگە قويۇۋالغان پىيالەمنى چاقناتقان چاغ. ئەنە، پەرۇخ بىلەن پەرھات تەنتەربىيە مەيدانىدا. ئۇلار ياغاچ تاختايلىق گارغا ھەدەپ توپ ئاتماقتا، گاردىن قايتقان توپنى باشقىلارغا بەرمەي يۇلۇپ ئېلىۋالماقتا. قارىغاندا ئۇلار ئىككىسى بىر گۇرۇپپا ئوخشايدۇ، پەرۇخ ئالغان توپىنى ئۈچ نومۇرلۇق سىزىق سىرتىدا پاس كۈتۈپ تۇرغان پەرھاتقا ئېتىپ بەرگەن ئىدى، ئۇ توپنى ئېلىپلا مەيدان ئىچىگە قۇيۇندەك تېزلىكتە پىرقىراپ كىردى-دە، ھېچ توسقۇنسىزلا گارغا بىر توپ تاشلىدى. ئىككى دوست ھاياجان بىلەن ۋارقىرىشىپ بىر-بىرىنىڭ ئالقىنى بىلەن چاۋاك چىقىرىشتى، مەيدان سىرتىدىكى يۆلەنگۈچىسى يوق، ئىككى پۇتلۇق ئۇزۇن ياغاچ ئورۇندۇقتا دوستلىرىنىڭ غەلبىسىدىن ئالەمچە خۇش بولغان رېھىمجان تەرەپدارلىرى بەس-بەستە چۇقان سېلىشىپ كۈلۈشەتتى.     ئەنە، توختى گازىر چاققاچ ئەتراپقا ھەيرانلىق بىلەن نەزەر تاشلاپ، مەيداندا لاغەيلەپ يۈرەتتى. ئۇ چوكا مۇز يەۋايقان بىر ئوقۇغۇچى ئالدىدا پۇتلىرىنى كېرىپ، كۆزىنى ھېلىقى چوكا مۇزدىن ئۈزمەي گازىرىنى چېقىپ بىردەم قاراپ تۇردى-دە، تىك-تاك توپ تاختىسى ئەتراپىغا ئولىشىۋالغان ‹‹تاماشىبىن››لار تەرەپكە قەدىمىنى يۆتكىدى.     ئەنە، ئادىل قوللىرىنى شىمىنىڭ ئىچىگە سېلىۋېلىپ، ئارقان سەكرىشىپ ئويناۋاتقان قىزلار تەرەپكە يېنىك قەدەملىرى بىلەن كېتىپ باراتتى. ئۇنىڭ ئۆيى ناھىيە بازىرى ئىچىدە بولسىمۇ، ئاتا-ئانىسىنىڭ خېلىلا قول-ئىلكىدە بار تۇرۇقلۇق نېمە ئۈچۈن ياتاقتا يېتىپ ئوقۇماقچى بولغانلىقىنى مۇشۇ ھەرىكىتىدىنلا غىل-پال بىلىپ يەتكەنىدىم.     ئۇ توغرۇلۇق خىيال قىلىشتىن تېزلا يالتايدىم-دە، مېنىڭ نازۇك دوستۇم نەمتۇلنى ئېسىمگە ئېلىپ، مەيدانغا سەپ سېلىپ قارىدىم. ئۇ كۆرۈنمەيتتى، ئېھتىمال خالى بىر جاينى تېپىۋېلىپ چىگىش خىياللارغا غەرق بولغاندۇ، ياكى ياتاق بىناسى ئارقىسىدىكى پۇتبول مەيدانىدا توپ تېپىۋاتقاندۇ... ئىشقىلىپ ئۇ بەكمۇ يات مىجەز ئىدى، ئىككى كۈندىن بۇيان ياتاقتا مەندىن بۆلەك ھېچكىمگە گەپمۇ قىلمىدى. مەيلىلا، كېيىنچە ياتاقتىكىلەرگە بۇ توغرۇلۇق چۈشەنچە بېرىپ قويارمەن.     مەن كۆزۈمنى دەرىزىدىن ياتاق ئىچىگە ئايلاندۇردۇم، ياتاقتا ھېيتەم بىلەن ئىككىمىزلا بار. ھېيتەمغۇ ئۆز ئورنىدا كىتاب ئوقۇپ ئولتۇرۇپتۇ، مەنچۇ؟ يا ھازىر قولۇمدا كىتاب يوق، يا پەرۇخلاردەك توپ ئويناشقا رايىم يوق، شۇڭىمۇ سەمرىپ كېتىپ بارىمەن.     مەن ھېيتەمنىڭ دىققىتىنى بۆلىۋەتمەسلىك ئۈچۈن ئاستا كارىۋاتتىن چۈشتۈم ۋە ئۇنىڭ قېشىغا باردىم. ئۇ كەلگىنىمنى تۇيمىدىمۇ، تېخىچە كىتابقا تىكىلىپ تۇراتتى. ئۇنىڭ ئوقۇۋاتقان كىتابىغا قارىدىم، بەكمۇ كونىراپ، يىرتىلاي دەپ قالغان مۇقاۋىسىدىن ‹‹تارىم، 1›› دېگەنلەرنى ئاران ئوقۇيالىدىم. ئۇ مەيدە يانچۇقىدىكى قەلەمنى ئېلىش ئۈچۈن بېشىنى كۆتۈرمەستىن كۆكرىكىنى سىيپىدى، قەلەم ئۇ يەردە يوق ئىكەن، كۆرپە ئۈستىنى سىلاشتۇردى، قولى تىزىمغا تېگىش بىلەن تەڭ چۆچۈگەندەك بېشىنى كۆتۈرۈپ ماڭا قارىدى. مەن كۈلۈمسىرەپ تۇرۇپ يېنىمدىكى قەلىمىمنى ئېلىپ ئۇنىڭغا سۇندۇم، ئۇ قولۇمدىن قەلەمنى ئىتتىك يۇلۇپ ئېلىپ، كىتابقا ئۆزى چۈشىنىدىغان بەلگىلەرنى سىزىپ بولۇپ، قايتا بېشىنى كۆتۈرۈپ پىسسىڭڭىدە كۈلۈپ تاشلىدى. مەن ئۇنىڭ چىرايىدىن تۇنجى تەبەسسۈمنى كۆردۈم، دېمەك ئۇمۇ كۈلۈشنى بىلىدىكەن.     ــــ قەلىمىم نەدە يوقالغاندۇ؟ ــــ ئۇ ئەتراپقا خېلى ئوبدان قاراپ چىقتى ۋە: ــــ ھە، ئوسال مىجەز، دەڭلا مەن. قارىمامسىلە، شۇنچە بىپەرۋالىق بوپتۇ. كىتابقا بىر قارىۋالىمەن، ھەممىنى ئۇنتۇيمەن. رەھمەت جۇمۇ... قەلەم ياخشى نەرسە. ــــ دېدى كۈلۈپ قولىدىكى قېرىنداشنى ماڭا كۆرسىتىپ.     ــــ نەدىكىنى؟ ــــ دېدىم مەن ئۇنىڭ كەمتەرلىك بىلەن ئېيتىلغان سۆزىگە، ــــ مۇشۇنداق ئىشتىياق بولغاندىلا ئاندىن نەتىجە بولىدۇ. سومكامدا قەلەم كۆپ، بۇنى سىلىگە بېرەي، قەلەم دېگەنمۇ ياخشى سوۋغات.     ــــ ھا-ھا-ھا... قايتۇرۇپ بېرەي، دېمىدىمغۇ تېخى. بوپتۇ ئەمىسە، قۇبۇل قىلاي.     ئۇ قاقاقلاپ كۈلدى، مەنمۇ ئىختىيارسىز كۈلۈپ تاشلىدىم. ئۇنىڭ بۇنچە قاتتىق كۈلەيدىغانلىقىنى تەسەۋۋۇر قىلالمايتتىم. ئەمما، كىتابنى كۆپ ئوقۇغان كىشى بەكلا نازۇك، كىچىك ئىشلاردىنمۇ كۈلكە ئىزدەيدۇ. دائىملا قاپىقى تۈرۈك، خىيالچان يۈرگىنى بىلەن قانداق سورۇندا، قانداق كۈلۈشنى خېلى ئوبدان بىلىدۇ. مەن ئۇنىڭ بۇرۇنقى ھالىتىگە قاراپ بۇ نوقتىنى ئۇنۇتقان ئوخشايمەن.     ــــ ئىسمىڭلا نېمە؟ ــــ ئۇ تېخىچە ئىسمىمنىمۇ بىلمەيدىكەن، قارىغاندا ياتاقتىكىلەر بىلەن ئانچە پاراڭلاشمىغان ئوخشايدۇ. ئۇ ئۆزىنى تونۇشتۇرغاچ قولىنى چىقاردى: ــــ مېنىڭ ئىسمىم ھېيتەم، بۇ يىل يىگىرمە ياشقا كىردىم. ئۆزۈم پۇرچاقچى يېزىسىدىن، توققۇزىنچى يىللىق ئىككىنچى سىنىپ ئوقۇغۇچىسىمەن.     مەن ئۇنىڭ پۇرچاقچى يېزىسىدىن ئىكەنلىكىنى ۋە يېشىنى بىلمەيدىكەنمەن، ھەم يەنە، تېخى باشقا نۇرغۇن ئىشلىرىنى بىلمەيمەن. مەنمۇ قولۇمنى چىقىرىپ، ئۇنىڭ تارشىدەك قاتتىق بارماقلىرىنى سىقىپ تۇرۇپ جاۋاب بەردىم:     ــــ ھە، مېنىڭ ئىسمىم ئىدرىس، بۇ يىل ئون توققۇز ياشقا كىردىم. مەن قاراساي يېزىسىدىن، توققۇزىنچى يىللىق بىرىنچى سىنىپقا تەقسىم قىلىنىپتىمەن.     ــــ پاھ، خۇددى يېڭى كەلگەن سىنىپ مۇدىرىدەك ‹‹تەقسىم قىلىنىپتىمەن›› دەيسىلەرغۇ؟ ھە، كېيىنچە ئەپەندى بولغۇڭلا بار ئوخشىمامدۇ؟ ئۇ گەپكە بەكمۇ ئۇستا ئىكەن، بىردەمدىلا چاقچاق ئارىلاشتۇردى.     ــــ ھە، ئوقۇتقۇچىلىققا بۆلەكچىلا ئىشتىياقىم بار. كېيىنچە مۇنبەر ئالدىدا تۇرۇپ دەرس سۆزلەيدىغانلىقىمنى ئويلىساملا باشقىچە ھوزۇرلىنىپ كېتىمەن. ھە، سىلىنىڭ قانداق غايەڭلا بار؟     ــــ نېمە، غايە دەمسىلە؟ بۇنىڭغا تېخى جاۋاب بېرىشكە بالدۇرلۇق قىلىمەن. نۇرغۇن ئارزۇ قىلىدىغانلىرىم بار، لېكىن ئۇنىڭ ئارىسىدىن غايەمنى تاپالمايۋاتىمەن، خۇددى تۈن-قاراڭغۇدا سايەمنى تاپالمىغاندەك.     ــــ ھە قېنى، سۆزلەپ باقمامسىلە ئاۋۋال. مەن تېپىشىپ بەرمەيمەنمۇ؟     ــــ مېنىڭمۇ باشقىلاردەك ئوقۇغۇچىسى ھەل قىلالمىغان قىيىن مەسىلىنى چۈشەندۈرۈپ، ئۇلارغا بارلىق مېھر، بىلىمنى بېرىپ ياشاپ كېلىۋاتقان ھالال يوللۇق ئەپەندىلەردىن بولغۇم؛ ئاغرىق ئازابىدا چىرايى سۇلغۇن، كۆڭلى پەرىشان، جان قايغۇسى تارتىۋاتقان دىلى سۇنۇق بىمارلارغا ئۆزىنىڭ بارلىق سەۋەب-دۇئالىرىمنى ئايىماي بېغىشلايدىغان ئاق خالاتلىق ھەكىملەردىن بولغۇم؛ ياخشى ئۆگىنىپ، ئالىي مەكتەپلەردە ئەدەبىيات فاكۇلتېتىدا ئوقۇپ، دوكتور ياكى پىرافىسۇرلاردىن بولغۇم؛ خېمىيە، فىزىكا، ماتېماتىكا دېگەندەك تەبىئىي پەنلەردىن بىرەر ئوتۇق قازىنىپ نوبېل، ھېچ بولمىغاندا پاتنېت مۇكاپاتلارغا ئېرىشكۈم بار. ۋاي-ۋۇي، سۆزلەپ كەلسەم تۈگىمەيدۇ، شوپۇر، كۆك ئاسماندا ۋە ئالەم بوشلۇقىغا چىقالايدىغان ئۇچقۇچى... بوپتۇ، سېھكىتار، يېزا باشلىقى، ھاكىم، ۋالىي، نازىر دېگەندەك ئەمەلدارلىقنىمۇ قىستۇرۇپ قوياي. بۇرادەر قانداق، تاماكا چەكمىگىنىم بىلەن بەڭگىدىن ئۆتەر خىيالىم كۆپ مېنىڭ.  ھا-ھا-ھا...     ئۇ زوق ۋە شوخ بىلەن سۆزلىدى: قوشۇما قاشلىرىنى ئوينىتىپ، قولىدىكى قەلەم بىلەن ھاۋاغا ئاللىنېمىلەرنى سىزىپ، يۈكۈنۈپ ئولتۇرۋالغان ئورنىدىن قوزغىلىپ قويۇپ ھاياجان بىلەن سۆزلىدى. مەن ئۇنىڭ بىلەن غايە توغرىسىدا، قولىدىكى 1984-يىلنىڭ 1-ئايلىق ئەدەبىي ژورنىلى ئىچىگە سەرخىل ئەسەرلەر توشقۇزۇلغان ‹‹تارىم›› توغرىسىدا، ئىلگىرىكى قىزىقارلىق ئىش، ئېچىنىشلىق ۋەقەلەر توغرىسىدا... خېلى ئۇزۇنغىچە پاراڭلاشتىم. ئۇنىڭ يۇمرىستىك تىلى، ئورۇنلۇق پىكىرى، سۆزلىگەندىكى بەدىئىي گۈزەللىكى مېنىڭ ئۇنىڭغا قاراپ قايتا تەپەككۈر قىلىشىمنى ئۈندەيتتى. توغرا، ھەربىر كىشىنىڭ قەلىب دۇنياسى گويا يېزىلمىغان ياكى ئوقۇلمىغان بىر پارچە ھوزۇرلۇق كىتاب، سەن ئۇنى يېزىشقا، ئوقۇشقا تېرىشىسەن، ئەمما چىن مەنىدىن مەنپەئەتلىنىپ تۇرۇپ يازالمايسەن ياكى ئوقۇيالمايسەن. مەن ئالدىمدا تىرىك تۇرغان بۇ ‹‹كىتاب››نى ۋاراقلاپ باقاتتىم، يېزىلمىغان بولسا بىلگىنىمچە يازاتتىم، ئوقۇلمىغان بولسا قولۇمغا قەلەم ۋە خاتىرەمنى ئالاتتىم-دە، ئىشتىياق بىلەن ئوقۇشقا كىرىشىپ كېتەتتىم...     تۈنۈگۈنكى گۈزەل ئەسلىمىلىرىمنى خىيال قىلىپ ھوزۇرلىنىپ كەتتىم ۋە يوتقان ئىچىگە ئازراق سۈرۈلۈپ كىرىپ كۆزۈمنى يۇمدۇم. شېرىن چۈش بۈگۈن كېچىمۇ ماڭا ھەمراھ بولىدىغاندەك قىلاتتى.     (داۋامى بار...)     2014-يىل 5-ئاينىڭ 11-كۈنى يەكشەنبە، قاراقاش.     مەنبە: ھەسەنجان ئابدۇراخمان ئۆز قەلىمى.

musilina

	رومانىڭىز ياخشى داۋاملىشۋاتىدۇ.... ئەدەبىيات دېگەن رىئاللىقتىن كېلىدۇ.... داۋامىنى كۈتىمىز....

ئۇتغۇر

	6     قىزىل رەڭدە يېڭىلا سىرلانغان قوش كىشلىك پاكار ياغاچ پارتا-ئورۇندۇقلار ئۈچ قاتار قىلىپ رەتلىك تىزىلغان، چوڭ ئىككى دەرىزىسى كۈن چىقىش تەرەپكە ئورنىتىلغانلىقتىن يورۇق، ئازادە سىنىپ ئىچىدە ئۈچ-تۆتتىن توپ بولۇشۇپ كۇسۇرلىشىۋاتقان، چىرايلىرىدىن كۈلكە، خۇشاللىق، تەمتىرەش، خۇدۈكسىرەش، ھەيرانلىق يېغىپ تۇرغان يېڭى ساۋاقداشلىرىم... مەنمۇ پەرۇخلار بىلەن تېخى بور ئىزى تەگمىگەن قارا دوسكا ئالدىدىكى سېمنۇت پەشتاقتا يېڭى قوشۇلىدىغان پەن، يېڭى مېتودلار بىلەن دەرس ئۆتىدىغان ئوقۇتقۇچى، بىز چىرايىنى كۆرۈپمۇ باقمىغان يېڭى ساۋاقداشلار توغرىسىدا ھاياجان ئىلكىدە پاراڭلاشماقتىمەن.     ــــ بالىلار، مۇئەللىم كەلدى.     ئىشك تەرەپتىن ئالدىراپ كىرگەن قوي كۆز يىگىت ئىتتىكلا بىر ئورۇندۇققا بېرىپ ئولتۇرىۋالدى. ھەممەيلەن خۇددى نېمىدىندۇر ئۈركىگەن پادىلاردەك ئوپۇر-توپۇر بولۇشۇپ ئورۇن ئىگەللىدۇق. دېگەندەك ساۋۇت مۇئەللىم كىرىپ كەلدى، ھەممەيلەن سالامغا تۇردۇق:     ــــ سالام مۇئەللىم!     بىزنىڭ ھەرخىلدىكى ئېلىشاڭغۇ ئاۋازلىرىمىز سىنىپ ئىچىدە جاراڭلىدى. ساۋۇت مۇئەللىم قولىغا سېرىق تاشلىق تىك دەپتەر كۆتۈرۋالغانىدى، ئۇ مۇنبەر ئالدىغا كېلىپ، بىر قولى بىلەن دوستكا ئۆچۈرگۈچنى ئوينىغاچ سالىمىمىزنى ئېلىك ئالدى:     ــــ سالام ساۋاقداشلار، قېنى ئولتۇرۇڭلار! ــــ ئۇ بېشىنى يېنىك لېڭشىتىپ، بىزنى سانىۋالغاندىن كېيىن سۆزىنى داۋام قىلدى: ــــ ئىككى كۈندىن بۇيان مەكتەپنىڭ ئەمەلىي ئەھۋالىنى ئاز-تولا بولسىمۇ كۆرۈپ يەتكەنسىلەر؟ پاكىز، ئازادە، يېڭى تۈستىكى ئوقۇتۇش مۇھىتى، باغچىلاشقان مەكتەپ مەنزىرىسى، ھەرخىل تۈردىكى كەڭرى تەنتەربىيە مەيدانى... قانداق، بۇ سىلەرگە يېڭىلىق تۇيۇلمىدىمۇ؟     سىنىپ ئىچى يەنە بىر قېتىم جاراڭلىدى.     ــــ شۇڭا، مۇشۇنداق ياخشى پۇرسەتنى قولدىن بەرمەسلىك كېرەك، تىرىشىپ ئوقۇش كېرەك! ئەمدى، ۋاقىتلىق سىنىپ ھەيئەتلىرىنى تۇرغۇزىۋالايلى، ئۇنىڭدىن كېيىن يېڭى دەرسلىك كىتابلارنى تارقىتىمىز. ئۈچىنچى سائەتتىن باشلاپ دەرس باشلايدۇ. قېنى، ئىلگىرى سىنىپ ھەيئىتى بولۇپ باققانلار ئورنۇڭلاردىن تۇرۇڭلار، راستچىل، سەمىمىي بولۇڭلار. سىنىپ كادىرى بولماقمۇ ئاسان ئىش ئەمەس، ئۇنىڭغا كۈچلۈك مەسئۇلىيەتچانلىق، قىزغىن ئۆگىنىش ئېڭى، ئوقۇغۇچىلارغا خاس ئۈلگە كېرەك...     بىرىنچى رەتتە، ئىشك تۈۋىدىلا ئولتۇرۋالغان ھېلىقى قوي كۆز يىگىت، شۇ قاتاردىكى ئاخىرىدىن ساناپ ئۈچىنچى پارتىدا قاڭشارلىق، ئات يۈز، بەستلىك، چىرايىدىن سۈر يېغىپ تۇرىدىغان قارا قاش يىگىت، دەرىزە تۈۋىدىكى پارتىدا پاكىز چىراي ئادىل، ئۈچىنچى قاتارنىڭ بىرىنچى پارتىسىدا ئىككى ئۈرۈمە قىلىنغان ئۇزۇن چېچىنى ھال رەڭ گاز ياغلىقىنىڭ ئارقىسىدىن ساڭگىلتىۋالغان، قاشلىرى توم، يۇمىلاق يۈزلۈك پاكار بىر قىز، ئوتتۇرا قاتار، ئالدىدىكى ئىككىنىچى ئورۇندا مەن بىلەن بىللە ئولتۇرغان پەرھات... ئۇلار ئورنىدىن تۇرۇشقان ئىدى. مەن بۇلارنىڭ ئارىسىدىن نەمتۇلنىڭ بولۇپ قېلىشىنى ئارزۇ قىلغان ئىدىم، ئەمما ئۇ ئارقامدىلا قولى بىلەن ئېڭىكىنى دىيىگىنىچە، مۇئەللىمنىڭ ئېغىزىغا قاراپ ئولتۇراتتى. مەنمۇ ئىتتىكلا ئۆزۈمنى رۇسلىدىم.     ــــ ھە، ياخشىغۇ، يەنە ئۇنىڭدىن باشقا ‹‹مەن ئۈلگىلىك سىنىپ ھەيئىتى بولالايمەن›› دەيدىغانلار بولسىمۇ تۇرساڭلار بولىدۇ.     سىنىپ ئىچىدە كۇسۇرلىشىشلار باشلاندى. بۇ قېتىم مەن ئارقامغا بۇرۇلۇپ نەمتۇلنى نۇقۇدۇم ۋە پەس ئاۋازدا دېدىم:     ــــ تۇرە، سەنمۇ بولالايسەن، تېز تۇرە!     ــــ ئۆزۈڭ نېمىشقا تۇرمايسەن؟ قويە ئۇنداق نەپ تەگمەيدىغان ئىشنى!     ئۇ گېپىمنى سىلكىۋەتتى. مەن پەرۇخنى ئۈندەش ئۈچۈن يېنىمغا قارىغانىدىم، ئۇ بالدۇرلا ئورنىدىن تۇرغانىدى.     ــــ ھە، يەنە بارمۇ يا تۈگىدىمۇ؟ ئۇنداقتا مۇنۇ ساۋاقداشلارغا ئون مېنۇت ۋاقىت بېرەي، سىنىپ ھەيئىتى بولساڭلار نېمە ئىشلارنى قىلماقچى، قانداق ئۆزگىچە ئالاھىدىلىكىڭلار بار؟ مۇشۇلارنى ئىخچام يېزىپ چىقىڭلار. مېنىڭ سىنىپ كادىرى بولۇش ئويۇم بولمىسىمۇ قولۇمغا قەلەم ئېلىپ يېزىپ باقماقچى بولدۇم.     ــــ قانداق، ئۆگىنىش ھەيئەتلىكنى ئاۋۇ قىزدىن تارتىۋالماقچىمۇ سىلە؟ ــــ دېدى پەرۇخ پىخىلداپ كۈلۈپ.     مەن ئۇنىڭ گېپىگە كۈلۈمسىرەپ قويۇپ يېزىشىمنى داۋام قىلدىم.     ــــ ھە، ۋاقىت توشتى. قېنى، يازغانلىرىڭلارنى ئۈنلۈك ئوقۇڭلار. ھە، سىز باشلاڭ.     ساۋۇت مۇئەللىم قوي كۆز يىگىتنى ئىشارەت قىلدى، قارىغاندا رەت بويىچە ئوقۇيدىغان ئوخشايدۇ. ئۇ ئورنىدىن تۇرغانىدى، ھەممەيلەن ئۇنىڭغا تىكىلدۇق.     ــــ ئەسسالامۇ-ئەلەيكۇم، سىنىپ مۇدىرىم ۋە ساۋاقداشلار. مېنىڭ ئىسمىم ئىلھام، بۇ يىل يىگىرمە بىر ياشقا كىردىم. مەن ئون بەش يېشىمدىن تارتىپ سىنىپ باشلىقى بولۇپ كېلىۋاتقانمەن. ئەگەر كۆپچىلىك مېنى قوللىسا ھەم مېنىڭ سىنىپىمىزنى ئالدىنقى ئورۇن بىلەن يېتەكلەپ كېتەلىشىمگە ئىشەنسە، مەن بارلىق كۈچۈم بىلەن بۇ مەسئۇلىيەتنىڭ ھۆددىسىدىن تامامەن چىقالايمەن. خەت يېزىشقا ئۇستا ئەمەسمەن، شۇڭا كېيىنكى ئىپادىلىرىم بىلەن ماڭا باھا بەرگەيسىلەر. كۆپچىلىككە رەھمەت!     ئۇ قولىدىكى قەغەزنى قىلچە ھۇدۇقماستىن، جاراڭلىق بىلەن ئوقۇدى.     نۆۋەت بىلەن باشقىلارمۇ ئوقۇپ ئۆتتى، ئوخشىمىغان پىكىردىكى جانلىق سۆزلەر ھەممىمىزنى ھاياجانلاندۇردى.     ــــ ساۋاقداشلار خەپشۈك.     ساۋۇت مۇئەللىم ئالتەيلەننىڭ ئىسمىنى دوستكىغا چىرايلىق قىلىپ،  رەت بىلەن يازدى: ئىلھام، ئېلى، ئادالەت، ئادىل، پەرھات، پەرۇخ...     ــــ ھازىرچە ۋاقىتلىق تەيىنلەيمىز، كېيىن ھەر قايسى ئىپادىسىگە قاراپ مۇقىملاشتۇرىمىز ياكى ئالماشتۇرىمىز. سايلام ‹‹بېلەت تاشلاش›› پىرىنسىپى بويىچە ئېلىپ بېرىلىدۇ. ھە، ئاۋۋال سىنىپ باشلىقىنى تۇرغۇزىۋالايلى، ئۆزۈڭلار لايىق دەپ قارىغان نامزاتقا قولۇڭلارنى كۆتۈرسەڭلار بولىدۇ. قېنى، ئىلھامغا... ساۋاقداشلار ئىپادە بىلدۈرۈشتى.     شۇنداق قىلىپ ۋاقىتلىق ھەيئەتلەر مەيدانغا كەلدى: ھلېقى سۈرلۈك يىگىت ــــ ئېلى سىنىپ باشلىقى، ئىلھام تۇرمۇش ھەيئىيى، پەرھات تەنتەربىيە ھەيئىتى، ئادالەت ئۆگىنىش ھەيئىتى بولۇپ تەيىنلەندى. مەن پەرۇخنىڭ چىرايىغا ئىتتىكلا كۆزۈمنى ئاغدۇردۇم، ئۇ خۇددى ھېچ ئىش بولىمىغاندەك، مۇشۇنداق بولۇشلار نورمال ئىشتەك پەرۋاسىزلىق بىلەن چاۋاك ياغدۇرۇپ ئولتۇراتتى.     ــــ ھە، ئەمدى دەرسلىك كىتاب تارقىتىپ بېرىمىز. ئىلھام، ئېلى، پەرھات يۈرۈڭلار، كىتابلارنى ئەكىرىمىز. ساۋۇت مۇئەللىم ئۇلارنى باشلاپ چىقىپ كەتتى.     پاھ، ساندۇقتەك-ساندۇقتەك چوڭلۇقتا قىلىپ چىگىلگەن كىتابلارنى مۇنبەر ئۈستىگە قويغانىدى، پەس ئاۋازدىكى كۇسۇرلىشىشلار ئاۋۇدى. مەنمۇ بويۇنۇمنى سوزۇپ ئىختىيارسىز ئالدىغا سىلجىدىم.     ــــ تىنچ، ساۋاقداشلار! ئەسلى ئورۇنۇڭلارنى قايتىدىن تەڭشەپ قويۇش كېرەكتى، لېكىن سىلەر ناھايىتى ئوبدان ئولتۇرۇپسىلەر. شۇڭا كىتابنى تارقىتىۋېرەيلى، ئەھۋالغا قاراپ بىر ئىش قىلارمىز. قېنى، ھەر پەندىن ھەممەيلەنگە بىر پارچىدىن تارقىتىڭلار...     كىتاب تارقىتىلدى. ساۋاقداشلىرىمنىڭ بەزىسى كىتابنى ھاياجان ئىچىدە ۋاراقلاپ پۇراپ بېقىشاتتى، بەزىسى ئالدىراپ ئىسىملىرىنى يېزىشاتتى، يەنە بەزىسى ئاللىبۇرۇن ئوقۇشقا كىرىشىپ كەتكەنىدى. مەنمۇ ئەدەبىياتنىڭ ‹‹كىرىش سۆز›› قىسمىغا كۆز يۈگۈرتتۈم.     ــــ ھە، ساۋاقداشلار ھەممىڭلارغا تولۇق تەگدىمۇ؟ ــــ ساۋۇت مۇئەللىم سۆزلەۋاتاتتى، ــــ كىتاب يەتمىگەنلەر بولسا ئېلىغا ئىسمىڭلارنى دەپ بېرىڭلار، مۇشۇ ھەپتە ئىچىدە تولۇقلاپ بېرىمىز.     قولۇقۇمغا ھېچ نېمە كىرمىدى، پەرۇخ بىلەن يېڭى كىتابلارنى رەتلىك تىزىپ پارتىمىزغا سالدۇق. ئالگېبرا، گېئومېتىرىيە، فىزىكا، خېمىيە، جۇغراپىيە، تارىخ، سىياسەت، بوتانىكا، زوئولوگىيە، ئۇيغۇرتىلى، خەنزۇتىلى، ئەدەبىيات... قاتارلىق ھەرخىل مۇقاۋىدىكى يېڭى كىتابلارنى ھەر قېتىم قولىمىزغا ئالغىنىمىزدا خۇددى ئىچىدىكى ھەممە يېڭى بىلىملەرنى ھازىرلا ئۆگۈنۈۋالغۇمىز باردەك قايتا-قايتىدىن ۋاراقلاپ چىقاتتۇق، ئەمما بىز ئۇنىڭغا قادىر ئەمەس-تە!     مەن ئۈچىنچى سائەتلىك دەرسكە داڭ چېلىنغۇچە سىرتقىمۇ چىقماي ئولتۇرۇپ، بىزگە تۇنجى سۆزلەيدىغان دەرسلىك ‹‹ئالگېبرا››نىڭ بىرىنچى پىراگرافىنى تەپسىلىي كۆرۈپ چىقتىم. ئەنە، ھېلىقى توققۇزىنچى يىللىق ئىككىنىچى سىنىپنىڭ سىنىپ مۇدىرى ــــ ئورۇق، پەينەك مۇئەللىم كىرىپ كەلدى، ھەممىمىز سالامغا تۇرۇپ يېڭى مۇئەللىمنىڭ يېڭىچە دەرىسىنى ھاياجانلىق بىلەن كۈتىۋالدۇق.     (داۋامى بار...)     2014-يىل 10-ئاينىڭ 12-كۈنى يەكشەنبە، قاراقاش.     مەنبە: ھەسەنجان ئابدۇراخمان ئۆز قەلىمى.

ئۇتغۇر

	داۋامى يوللاندى.

ئۇتغۇر

	7     مەكتەپ ھاياتى ــــ بىر خىل تۇرمۇش، ئۆگىنىش قىلىش بۇ تۇرمۇشنىڭ ئاساسىي مەزمۇنى. بۇ خۇددى تەرتىپلىك ھاياتتا ئۈچ ۋاخ تاماق يېگەندەكلا، سودىگەرلەر پۇل تاپقاندەكلا ۋە ياكى دوختۇرلار كېسەل داۋالىغاندەكلا بىر ئىش. ئوقۇغۇچىلار بۇ خىل تۇرمۇشنىڭ تەمىنى تېتىغۇچىلار، ئۇلار ھەر قاچان ھەر نېمە ئۆگىنىۋالايدۇ، مانا بۇ ئاچ قورساق بىر كىشىنىڭ قورسىقىنى ئوبدان تويغۇزىۋالغىنىغا ئوخشايدۇ. ئوقۇتقۇچى ــــ دەل بۇ تۇرمۇشتىكى مېھرىبان ئانا، ئاچ قورساق كىشىگە مېھنەت بىلەن تائام بەرگۈچىدۇر...     ئىلىمگە ئۆزىنى بېغىشلىغۇچىلار خۇددى پەرۋانە، ئۇ ــــ ئۆلگۈچى. ئەمما ئۇ ئوتنىڭ ئۆزىنى كۆيدۈرۈپ تاشلايدىغانلىقىنى بىلىپ تۇرۇپ، ئۆلۈمنى ئويلىماي ئۆزىنى ئاتىدۇ، بۇنداقلارنىڭ ھاياتى بەكمۇ مەنىلىك بولىدۇ، بۇلارنىڭ نام-شەرىپى قىيا تاشلىرىغا بېسىلىدۇ، مەڭگۈ ئۆچمەيدۇ. لېكىن ئويۇن-تاماشا، كەيپ-ساپاغا ئۆزىنى ئاتىدىغانلارچۇ؟ بۇلار خۇددى ئادەمنى بىزار قىلىدىغان قاشاڭ چىۋىنغا ئوخشايدۇ، بۇلارنىڭ ھاياتى تىلەمچىنىڭ ھېسسىياتىدەك بىردەملىك ۋە ئەھمىيەتسىز. بۇلارنىڭ نام-شەرىپى بولمايدۇ، ئەلۋەتتە، بىرەر خاتىرىسىمۇ مەۋجۇت ئەمەس...     مانا بۇلار مەن بايراق سۇپىسىدا ئولتۇرۇپ، مەكتەپ مەيدانىدا ھەرخىل پائالىيەتلەر بىلەن مەشغۇل بولىۋاتقان ئوقۇغۇغىچىلارغا قاراپ ھېس قىلغانلىرىم.     ھەش-پەش دېگۈچە ئۆگىنىش، كىتاب ئوقۇش، ئۆگىنىش، خاتىرە يېزىش، يەنە ئۆگىنىش، پىكىر قىلىش...لار بىلەن بىر ئاي ئۆتكەنىدى. كۈزنىڭ ئاچچىق شامىلى جاندىن ئۆتمەكتە. ئەنە، ئون يەتتە مېتىر ئېگىزلىكتىكى دۆلەت بايرىقى بۇ سۇغۇق، لېكىن سۇس شامالغا بەرداشلىق بېرەلمەي، خۇددى نازۇك قىزنىڭ بەدىنىدەك لەرزان تولغانماقتا. مېنىڭ يوللىرى توپىلىق، ئەتىگەندە تورغايلار، سېرىق قۇچقاچلار ۋىچىرلىشىپ ئوينايدىغان، خورازلار مەزىندىن سەھەر تۇرۇۋېلىپ ئادەمنىڭ زوقىنى كەلتۈرگىدەك چىللايدىغان، كەچقۇرۇنلىقى تەييارلاپ بەرگەن ھەلەپلىرىنى كېچىچە ئۇخلىماي يەپ بولۇپ، ئەتىگىنى قورسىقى ئېچىپ ئەنسىز مەرىشىدىغان... گۈزەل يۇرتۇمنىڭ سېماسى بۇ يەردە يوق. خۇددى بۇ يەرنىڭ ئادەملىرى كۈزنىڭ نۇرسىز قۇياشلىرىدەك خۈنۈك، قاچانلا قارىساڭ ئاۋۇ ئاچچىق تالغا ئوخشاش شۈمشەيگەن.     لېكىن، بۇنداق شارائىتلارغا قارىماي مېنىڭ روھىم خېلىلا كۆتۈرەڭگۈ. چۈنكى مەن دوستلۇقتىن لەززەت ئېلىۋاتىمەن، ھوزۇرلىنىۋاتىمەن، مېھرى-مۇھەببەتكە تەشنا بولىۋاتقان قاقاس يۈرىكىمنى قاندۇرىۋاتىمەن.     دوستلۇق ھەم بەخت، دوستلۇق مۇھەببەت بىلەن قېرىنداش. ئۇ سېنىڭ سۇلغۇن كۆڭلۈڭگە مەلھەم، يۈرەكنى قاپلىغان دەرد ئەلەمنى سۈرۈپ چىقارغۇچى سەلكىن شامال. دوستلۇق لەززىتى سېنى ھاياتنى، ئىنساننى، ئۆزۈڭ قەدىرلەپ ياشاۋاتقان ماكاننى سۆيۈشكە، ئەتىۋارلاشقا رىغبەتلەندۈرىدۇ.     مانا بۇ بىر ئابزاس ھېكمەتنى مەن ‹‹ئىزدىنىش›› رومانىدىن يادلىۋالغانمەن. شۇنداق، دوستلىرىمنىڭ قايسى گەپلىرى ماڭا مۇناسىۋەتسىز ئىشلار ئۈچۈن ئادىلدىن تېپىۋالغان كۆڭۈل ئاغرىقىمغا مەلھەم بولمىدى؟ قايسى ئىشى مېنى ھوزۇرلاندۇرمىدى؟     ھەي، ئۆلۈشكۈن ئاخشامدىكى ئاشۇ ئىش! نېمىشقىمۇ ھېيتەمنى ئىزدەپ ئۇنىڭ سىنىپىغا كىرگەندىمەن؟     كەچلىك مۇزاكىرىگە ئازلا قالغان چاغ. ئارقا ئورۇندىكى پارتىدا مەكتەپ فورمىسىنى ئالماشتۇرىۋالغان، ئىلگىرىكىدەك ياسىنىۋالغان ئادىل چىرايلىق بىر قىزغا ھەدەپ، قارا كۆز سېلىنغان كۈمۈش ئۈزۈكىنى زوق ۋە شوخلۇق كۆز-كۆز قىلىۋاتاتتى. قىز سۈزۈك ئالقىنىنىڭ دۈمبىسى بىلەن جىنەستىدەك لەۋلىرىنى توسۇپ كۈلەتتى، ھەر كۈلگىنىدە ئادىلنىڭ قولىغا، چىرايىغا مەنىلىك قاراپ قوياتتى. سىنىپتا ئۇ ئىككىسىدىن بۆلەك ھېچ كىم يوق ئىدى. مەن ئۇنىڭ يېنىغا بېرىپ چاندۇرماستىن سورىدىم:     ــــ قانداق، سەنمۇ ھېيتەمنى ئىزدەپ كىرگەنمىدىڭ ئاداش؟     ــــ ياقەي، ئۆزۈمنىڭ ئىشى.     ئۇ ماڭا پەرۋاسىزلىق بىلەن جاۋاب بېرىپ ھەرىكىتىنى داۋاملاشتۇردى. قىلچىمۇ ھەسەت، ئىچى تارلىق ياكى كۆرەلمەسلىك نەزىرىدە ئەمەس، بەلكى، ئۇنىڭ تېخىچە ئوقۇغۇچى ئىكەنلىكىنى كۆزدە تۇتۇپ دوستلارچە تەلەپپۇزدا ئۇنىڭغا دېدىم:     ــــ يۈرە ئاداش، ھېيتەمنى ئىزدىشىپ بەر. مۇزاكىرىگىمۇ ئاز قالدى، ھېيتەم ماڭا كىتاب بەرمەكچى ئىدى، ئۇنى تاپالمايۋاتىمەن.     ــــ ئۆزۈڭ ئىزدىمەمسەن، كۆرمىدىڭمۇ ئالدىراش ئىكەنلىكىمنى؟     ئۇ قاپىقىنى ئۇچۇرۇپ، ھىيلىگرلىك بىلەن قىزنى ئىشارەت قىلغاچ جاۋاب بەردى. بۇ قېتىم سەل ھاياجانلىنىپ كەتكەن بولسام كېرەك، ئادىلنى ئەيىبلەش ئورنىغا مېنىڭ ھەرىكىتىمگە دىققەت قىلىۋاتقان قىزغا زەردە بىلەن دېدىم:     ــــ خېنىم، سىزنىڭ باشقا دوستلىرىڭىز يوقمۇ، ياكى ئۇلار سىزنى ئارىغا ئالمامدۇ؟ نېمانداق بۇنچە كەچتە، تېخى دەرسخانىدا باشقىلارنىڭ ۋاقتىنى ئالىسىز؟     قىز تۇيۇقسىز ئاڭلانغان بۇ ئاچچىق سۆزلەردىن ئۆزىنى يوقاتقاندەك كۆزلىرى يۇغىناش، چىمدىپ قويغاندەك تۇرىدىغان بۇرنىنىڭ تۆشۈكى لىپىلداش، ئېغىر تىنىشلار بىلەن مېنى خۇددى ھازىرلا تىللىۋېتىدىغاندەك قاراپ تۇراتتى. مەنمۇ ئۇنىڭ چىرايىغا قاراپ خىجىل بولۇپ قالدىم.     ــــ ھەي، ئوغۇل بالىمۇ سەن، يا؟! گېپىڭ بولسا ماڭا دېسەڭ بولمامدۇ، نېمە ئۇنىڭغا زەھىرىڭنى چاچىسەن؟ تېخى، خۇددى ئۇنىڭ بىر نېمىسىدەك نەسىھەت قىلىپ كەتتىڭا؟     ئادىل ئورنىدىن چاچراپ تۇرۇپ ماڭا دېۋەيلىدى. ئۆزىنىڭ ھېمايىچىسىگە ئېرىشكەن قىز خۇددى ئانىسىنى كۆرگەن كىچىك بالىدەك پاڭڭىدە يىغلاپ تاشلىدى، مەن بەكمۇ ئوسال ئەھۋلغا چۈشۈپ قالغانىدىم.     ــــ ھەي نامەرد گۇي! يۈرە، سەن بىلەن سىرتتا دېيىشىمىز!     ئادىل ياقامغا ئېسىلىپ مېنى سىرتقا سۆرىدى، قىز تېخىچە قولىغا بېشىنى قويۇپ سىلكىنىپ يىغلايتتى.     ــــ ئادىل سەتلەشمە، ياقامنى قويىۋەت!     ــــ غەم قىلما، ھېلى بىراقلا قۇيىۋېتىمەن. ماڭە سىرتقا!     ئۇ سىنىپنى بېشىغا كېيدى. ئىككى قولۇم ئۇنىڭ ياقامنى چىڭ چىڭ قاماللىۋالغان ئامبۇردەك قولىدا ئىدى، ئىككىمىز بىر-بىرىمىزگە سۆرىشىپ كارىدورغا چىقتۇق. بالدۇرراق سىنىپقا كىرىش ئۈچۈن پەيدا بولغان ئوقۇغۇچىلار بىزنى چۆرىدەپ، تاماشا كۆرۈۋاتاتتى. مەن نومۇس ھېس قىلىپ ئادىلغا ۋارقىراپ تاشلىدىم:     ــــ قولۇڭنى بوشات، سۈيدۈك پۇرايدىغان ئىشەك!     ــــ مانا ئەمىسە!     ئادىل قول چىقاردى، مەن ئۇشتۇمتۇت تەگكەن مۇشتتىن ئۆزۈمنى رۇسلاپ، ئۇنىڭ ئورۇق قورسىقىغا قاتتىق بىرنى ئۈستۈم. ئۇ قورسىقىنى تۇتۇپ، ۋايجانلاپ تۈگۈلۈپ قالغانىدى. مەن ئۇنى يۆلەش ئۈچۈن يېنىغا باغانىدىم، ئۇ ۋارقىراپ، مېنى تىللاپ، پۇتلىرىدا تېپىپ يېقىن كەلتۈرمىدى. سىرتتىن يۈگۈرۈپ كىرگەن پەرھات، پەرۇخ ۋە رېھىمجانلار ‹‹سورۇن››نى بۆسۈپ ئۆتۈپ ‹‹نەق مەيدان›› ئۈستىدە پەيدا بولدى.     ــــ ئادىلغا نېمە بولدى، قاراپ تۇرۇپسەنغۇ ئىدرىس؟!     پەرھات مۆرەمدىن سىلكىپ يېنىك ۋارقىرىدى، رېھىمجان ئادىلنى يۆلىدى، پەرۇخ توپلىشىۋالغانلارنى تىللىدى:     ــــ ئۆگەي ئاكاڭ يېتىپ قاپتۇمۇ، بۇ يەردە؟! يوقىلىشە، كۆزۈمگە سەت كۆرەنمەي!     ــــ رېھىمجان، ئادىلنى ياتاققا ئەكىرىپ ياتقۇزۇپ، ئۇنىڭغا بىردەم ھەمراھ بولۇڭلا.     مەن پەرۇخلارغا بولۇنغان ئەھۋالنى سۆزلەپ بەردىم. ئىچىم بەكمۇ ئاچچىق ئىدى. پەرۇخ ‹‹ئەستا، ماۋۇ ھايتاقنى!›› دېگىنىچە ياتاققا ماڭغانىدى، پەرھاتنىڭ خۇددى قىيىن مەسىلىنى چۈشەندۈرمەكچى بولغان قېرى ئوقۇتقۇچىدەك سالماقلىق بىلەن ئېيتىلغان سۆزلىرى ۋە مېنىڭ توسۇۋېلىشىم بىلەن توختىغانىدى. ئېغىر قەدەملەر بىلەن سىنىپقا كىردىم. ئادىل بىلەن يوقىلاڭ ئىشلار ئۈچۈن قىزىرىشىپ قالغىنىمغا ئىچىم ئاچچىق بولاتتى، ئۆز-ئۆزۈمنى ئەيبلەيتتىم. دوستلىرىمنىڭ مەلھەملىك سۆزلىرى بىلەن بۇ ئىشنى بىردەمدىلا ئۇنتۇپ، قىززىق مۇزاكىرىگە چۈشۈپ كەتكەنىدىم.     ياتاققا چىقىپ خۇددى ھېچ ئىش بولمىغاندەك ئادىلغا گەپ قىلىۋېدىم، ئۇ غەزەپ بىلەن ماڭا ئالىيىپ قارىدى. مەندىن تېخىچە خاپا بولىۋاتقان بۇ نازۇك يىگىتكە ناماقۇل بولۇپ، چىرايلىققىنە قولۇمنى سۇنغانىدىم، ئۇ ماڭا تەتۈر قارىۋالدى، مەن ئازابلاندىم...     ئىچىمنى يەنە ئاچچىق قىلىۋالماسلىق ئۈچۈن، خىيالىمنى ئۈزۈپ ئورنۇمدىن تۇردۇم ۋە سىنىپ تەرەپكە يېنىك قەدەم سالدىم.     (داۋامى بار...)     2014-يىل 10-ئاينىڭ 13-كۈنى دۈشەنبە، قاراقاش.    مەنبە: ھەسەنجان ئابدۇراخمان ئۆز قەلىمى.

ئۇتغۇر

	داۋامى يوللاندى.

melody

	ئاخىرغا  تەشنامەن ..............................ياخىشى  داۋاملىشۋاتىدۇ ،بەك  ساقلاتماي يوللاسىز