ﺋﺎﺩﯨﻞ ﺗﯘﻧﯩﻴﺎﺯ
ﺋﯚﮔﺰﯨﺪﯨﻜﻰ ﺳﻪﮬﻪﺭ ﺑﻮﯞﺍﻳﻨﯩﯔ
ﭼﺎﻗﻨﺎﭖ ﺗﯘﺭﻏﺎﻥ ﺳﺎﻗﺎﻟﻠﯩﺮﯨﻨﻰ
ﺋﻮﻳﻨﺎﺭ ﺋﯩﺪﯨﻢ ﺗﺎﺭﺍﭖ ﮬﻪﺭ ﻛﯜﻧﻰ.
ﺳﻪﮬﻪﺭ ﻏﺎﻳﯩﭗ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻩﻙ
ﻛﯧﺘﯩﭗ ﻗﺎﭘﺘﯘ ﺋﻪﯞﻟﯩﻴﺎ ﺋﻪﺯﻩﻡ
ﺋﺸﯩﻜﻰ ﻳﻮﻕ ﻛﻮﭼﯩﻼﺭ ﺑﯩﻠﻪﻥ.
ﻳﯜﺯﻟﯩﺮﻯ ﮬﯚﻝ ﺋﻪﻱ ﺋﺎﻗﺴﺎﻗﺎﻟﻼﺭ
ﭘﺎﻙ، ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﺋﯧﺘﯩﻘﺎﺩ ﺑﯩﻠﻪﻥ
ﺗﻪﯕﺮﯨﮕﻪ ﺧﺎﺱ ﻗﺎﻳﻐﯘﻧﻰ ﺋﯧﻠﯩﭗ
ﺋﺎﺭﺍﯕﻼﺭﻏﺎ ﻛﯩﺮﺩﯨﻢ ﻗﯩﺴﺘﯩﻠﯩﭗ.
ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻗﻮﻧﻐﺎﻥ ﺗﺎﯓ ﻧﯘﺭﻯ ﺳﯩﻤﺎﻥ
ﺋﯜﺳﺘﯜﯕﻼﺭﻧﻰ ﻛﯚﻣﮕﻪﻥ ﺗﻮﭘﺎ-ﭼﺎﯓ.
ﺑﺎﻏﺮﯨﻢ ﺋﯧﺰﯨﻚ ﺳﯩﻠﻪﺭﮔﻪ ﺋﻮﺧﺸﺎﺵ
ﺗﺎﺭﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﯩﺮﺍﻕ ﺋﺎﯞﺍﺯﺩﺍ
ﺋﯚﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺷﯘ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﺋﺎﮬﺎﯓ.
ﻗﺎﻏﯩﻠﯩﻖ
ﻗﻮﻟﻠﯩﺮﯨﻨﻰ ﺳﻮﺯﯗﭖ ﺑﻪﻙ ﻛﯩﭽﯩﻚ
ﻳﺎﺗﻘﯩﻨﯩﺪﺍ ﺋﺎﻱ ﻧﯘﺭﻯ ﺋﯧﻤﯩﭗ،
ﭘﻪﻳﺪﺍ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﮬﺎﺟﯩﻢ ﻣﯧﮭﺮﺍﭘﺘﺎ
ﻳﺎﯕﺮﺍﺭ ﺋﯩﺪﻯ ﺋﻪﺯﺍﻥ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ.
ﻏﯩﭽﯩﺮﻟﯩﺸﯩﭗ ﺩﺍﯞﺯﯨﻼﺭ ﺷﯘﺋﺎﻥ
ﺟﯩﻤﯩﺮﻻﻳﺘﺘﻰ ﻣﻪﺳﭽﯩﺖ ﺋﯜﺳﺘﯩﺪﻩ
ﭘﻪﺭﯨﺸﺘﻪ ﯞﻩ ﻳﯘﻟﺘﯘﺯ ﭘﻪﺭﯞﺍﺯﻯ.
ﺋﯘ ﻛﯜﻧﻰ
ﺟﯩﻨﺎﺯﯨﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ
ﺑﯧﺸﯩﻨﻰ ﭼﺎﯕﮕﺎﻟﻼﭖ
ﻳﯩﻐﻼﭖ ﺳﺎﻟﺪﻯ ﺋﻪﺯﺭﺍﺋﯩﻞ ﺋﯚﺯﻯ.
ﺑﯩﺮ ﻗﻪﻟﺌﻪﺩﯗﺭﻛﻰ ﺋﯘ ﺗﺎﻣﺴﯩﺰ
ﺷﯘ ﻗﻪﻟﺌﻪﺩﻩ ﺑﻮﻟﻤﺎﻗﺘﺎ ﻣﯧﮭﻤﺎﻥ
ﺧﯘﺩﺍ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺑﯩﺮ ﺋﯩﻨﺴﺎﻥ.
ئادىل تۇنىيازنىڭ:«ﺑﻮﻳﺘﺎﻕ ﺷﺎﺋﯩﺮﻧﯩﯔ ﻣﻪﺧﭙﯩﻴﯩﺘﻰ» ناملىق ئەسىرىدىن ئىلىندى.