غۇلجا.خىيالىمدا مۇنداق بىر شەھەر
ئىگىز يەردە سالقىن ھەم پاكىز
پورەكلەپ ئېچىلغان گۈل-غۇنچىلار ئارىسىدا
لەيلەپ چىقىپ قالغان ئادەملەر
پەسكە قاراپ سايىدايدۇ.
نەغمە-ناۋا قىلىشىپ چاخچاقلىشىدۇ،
لەتىپە،ھەزىل ئېيتىشىپ تاڭ ئاتقۇزالايدۇ،
يەڭگىل، پۈۋ دېسە ئۇچۇپ كېتىدۇ.

غۇلجىنى كۆرۈپ كەلگەن ئاغىنەم دەيدۇ
ئىچىرقىغان،نىرۋىسى ئتتىك،ئېقىن سۇدەك،
بايقىمىساڭ
يىللارنىڭ جاراھىتىنى كۆزۈڭگە كۆرسىتىدۇ
كۈندىزى ھوشيار بول
مۈجمەل جۈملىلەر، جىددى چىرايلار
ھېچنىمە بولمىغاندەك سۈركۈلۈپ ئۆتۈپ كېتىدۇ
غۇلجا
غايەت زور دەرەخكە ئوخشايدۇ
كېچىدە قارىساڭ قارانچۇق، سۈر باسىدۇ.
قايتار چاغدا قارىساڭ
تەرلەپ كەتكەندە پاشا چىقىۋالغاندەك
ئاز-پاز ئېغىر كېلىدۇ.
غۇلجىغا شۇنداق بارغۇم بار.
بارسام شەھەر ئىچىدە تۇرماي
ئىلى دەريا بويىدا شاۋقۇنغا قۇلاق سالغاچ
يېتىپ قالغۇدەك كەيىپ قىلىشىم مۈمكىن
يول بەرسە خۇدا كېلەر يىلى
بىرەر كىچە تالادا قىلىش ئۈچۈن
ھەمدە، باشقىلار ئىيتقاندەك،
ھەممىنى كۆرۈش مۈمكىندەك
غۇلجىغا يەنىلا يازدا بارغانغا يەتمەيدۇ.

مەنبە؛ ئىلى دەريا ژورنىلى.