مەسنەۋىي شەرىف

yadikar

مەسنەۋىي شەرىف

جالالىدىن رۇمىي «مەسنەۋىي شەرىف»نىڭ بىرىنچى كىتاپ. ئۆزبېك شائىرى جامال كامالنىڭ
پارىسچىدىن تەرجىمە قىلغان ئۆزبېكچە نۇسخىسىنىڭ 21-22-بەتلىرىدىن.

دېباچە قىسمىدىن پارچە
پادشاھنىڭ بىر كېنىزەككە ئاشىق بولۇپ، ئۇنى سېتىۋالغانلىغى ھەققىدىكى بايان:

بار ئىدى بىر شاھ كۆپ يىللار ئالدىن،
ھۆكمىدە ئول مۈلكى دۇنيا، مۈلكى دىن.

بىر كۈنى ئۇ ئات مېنىپ بولدى ساۋار،
كۆڭۈل ئاچماق ئىزلىدى، ئەيلەپ شىكار.

بىر گۈزەلنى كۆردى شاھ يول ئۈستىدە،
بولدى ئاڭا، ئول ئەسىرى مۇپتىلا.

باغرىدا بىر قۇش كەبى تەلپۈندى جان،
زەر بېرىپ ئالدى كېنىزەكنى ھامان.

شاھ سۆيۈندى ئاڭا قىسمەت يار بولۇپ،
قىز يىقىلدى، يېرىم جان بىمار بولۇپ.

بار بولسا ئىشەك، جابدۇغى يوق ئىدى،
تاپسا جابدۇق، ئېشىگىن بۆرە يىدى.

كوزا بار ئىكەنۇ، سۇ يوق، بولدى بەس،
سۇ تېپىلدى، كوزىغا يەتتى شىكەست.

شاھ تىۋىپلارنى چاقىردى، قاتتى سۆز:
«ئىلكىڭلاردا بىر ئەمەس، ئىككى جانىمىز.

ماڭا جان ئورنىدا تەنھا جان –مۇشۇ،
دەرتمەندۇرمەن! پەقەت دەرمان-مۇشۇ.

كىم ئەگەر ئەتسە داۋايى جانىمىز،
شۇنغىدۇر دۇر، ئۈنچە-مارجانىمىز».

دېېدىلەر دانا ھەكىملەرمۇ شۇ دەم:
«چارىيۇ-تەدبىرنى كۆرگەيمىز بۇ دەم.

ھەر بىرىمىز بىر مۆجىزە، يوق كېمى،
ئىلكىمىزدە ھەر ئەلەمنىڭ مەلھىمى.»

تەرك ئېتىپ ئىنشائاللاھ، سۆز قاتدىلەر،
بەس، خۇدا كۆرسەتتى نىمە ئاجىزى بەشەر.

تەركى ئىنشائاللاھ  دىيىشتىن مۇراد،
ئول كۆڭۈل باتىللىغىدۇر بېنىجات.

شۇل كەلىمىنى بىرمۇ زىكر ئەيلىمەي،
ئاللاھقا جاننى بەرگەنلەر تالاي.

لېك كۆپ سەۋەپنى ئەتتىلەر ئەيلەپ داۋا،
بولدى رەنج، ئەپسۇنۇ-ھاجەت ناراۋا.

ئۇستىخان بولدى كېنىزەك سارغىيىپ،
شاھ ئۆزى ئۆرتەندىن كۆزدىن ياش تۆكۈپ.

ئىچسە شەربەت، ھاسىلى سەپرا ئىدى،
ئىچتى بادام ياغىنى، بەتتەر قوزغىدى.

نە ھېلىلە بەردى ئۈنۈم بىر قېتىم،
سۇ ھارارەتنى ئاشۇردى ھەر قېتىم.

ئۆزبېكچىدىن ئۇيغۇرچىلاشتۇرغۇچى: مۇھەممەدتۇرسۇن ئابدۇكېرىم شەيدائى.
مەنبە: شىنجاڭ يازغۇچىلىرى

yadikar

«مەسنەۋىي شەرىف» بىرىنچى كىتاپ دېباچە قىسمىنىڭ داۋامى:

جالالىدىن رۇمىي

شاھنىڭ تىۋىپلەرنىڭ ئىلاجىسىزلىنى كۆرۈپ، ھەقكە ئىلتىجا قىلغانلىقى ۋە چۈشىدە ئەۋلىيا بىلەن ئۇچراشقانلىغى توغرىسىدا ھىكايە.

چۈنكى شاھ كۆردى ھەكىملەر ناتىۋان،
تۇردى، مەسچىتكە يۈگۈزدى شۇل زامان.

باردىيۇ، مېھراپقا قويدى باشىنى،
سەجدىگاھقا تۆكتى ھەسرەت ياشىنى.

كەتتى ھۇشتىن، بىر قەپەس تاپتى پاناھ،
كەلدى ھۇشقا، ئەيلىدى ھەمدۇ-ساناھ.

«ئەي ئۆزۈڭسەن ساھىبى مۈلكى جاھان،
مەلۇم ساڭا ھەممە ئاشكارۇ-نىھان.

ئەي ھەمىشە قوللىغۇچى رەببىمىز!
سەن نىجات بەر، بىز يوقاتتۇق يولىمىز.

سەن ئۆزۈڭ، ماڭا ئايان گەرچە سىرىڭ،
سىمايىم تىلدا كەلتۈرگىل دېدىڭ».

شۇنچىلا ياۋۇردى، چەكتى خوپ پىغان،
مەرھەمەتنىڭ نەرخىگە دولقۇنى چۈشتى نىھان.

قانچە يىغلاپ ئۇيقۇسى ئەتتى خۇرۇج،
ئۇيقۇسىدا مويسىپىتكە كەلدى دۇچ.

نىجاتكار:«ئەي شاھ!»-دېدى ئۇ؛«ھاجەت راۋا!
مۈشكۈلۈڭگە ئەمدى تاپقايسەن داۋا.

ئەتە كەلگەي ھەكىمى ھازىقىڭ،
ھازىقىڭ يەنى ئەمىرۇ-سادىقىڭ.

ھەر ئىلاجىن سېھرى مۇتلەق بىل ئۇنى،
ھەم مىجەزىن قۇدرىتى ھەق بىل ئۇنى»

كەلدى ئۇل ۋەدە ئېتىلگەن كۈن مانا،
مەشرىقتىن نۇرىن چاچتى كۈن يەنە.

پەنجىرە كەينىدە شاھمۇ ئىنتىزار،
سىرلىق ئول سىمانى بىر كۆرمەككە زار.

كۆردى ئۇ، ئاقساپ كېلەتتى بىر كىشى،
چېھرىدە نۇرى ئاپتاپ تىۋىشى.

ئۇل كېلەتتى خۇددى مىسالى بىر ھىلال،
بارلىقۇ، يوقلۇق ئۇنىڭ ئالدىدا لال.

ئول خىيال ئېردى ئۇنى كۆرگەن زامان،
شۇل جاھاننى بىر خىيال ئەتكىل گۇمان.

سۈلھۇ، جەڭلەر ھەم خىيال بولسا نىھان،
پەخرى، نومۇس ھەم خىيال بولسا نىھان.

بىر خىيالكىم:ئۇندا سېھرى ئەۋلىيا،
ئەكس ئېتەردى نۇرى بوستانى خۇدا.

چۈشتە شاھ كۆرگەن ئەزىز ۋەيران بولۇپ،
كەلمىش ئىدى بۇل تامان مېھمان بولۇپ.

ئول ئەزىز مېھمانىنى ئالدىدىن كۈتتى شاھ،
باغرىغا باستى، دېدى: «ئەي مەرھابا!»

ئىككى دېڭىز بىرلىشىپ بىر بولدىلەر،
ئىككى جانمۇ تولغىشىپ بىر بولدىلەر.

«مەشۇغۇم سەنسەن»، دېدى شاھ:«ئول ئەمەس»
يول چىقار يولدىن جاھاندا ھەر نەپەس.

«ئەي1 ماڭا سەم مۇستافاسەن، مەن ئۆمەر،
خىزمىتىڭگە ئەمدى باغلارمەن كەمەر.

ئۆزبېكچىدىن ئۇيغۇرچىلاشتۇرغۇچى: مۇھەممەدتۇرسۇن ئابدۇكېرىم شەيدائى