ئىگىسى: 希拉克

زەيتۇنە( پوۋىسىت )     [ئۇلانما كۆچۈرۈش]

UID
10174
يازما
34
تېما
6
نادىر
0
جۇغلانما
814
تىزىملاتقان
2011-3-16
ئاخىرقى قېتىم
2012-3-10
توردا
15 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 02:23:00 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
  دەسلىپىدە ماڭا بەك ئېغىر كەلگەن بولسىمۇ، بېرىپ - بېرىپ بۇ خورلۇقلارغا كۆنۈپ قالدىم. مەن بىر تەرەپتىن، دادامنى ئايايتىم، يەنە بىر تەرەپتىن، ياخشى ئوقۇپ ئالى مەكتەپكە ئۇلىشىۋالسام بۇ دوزاختىن قۇتۇلىمەنغۇ، دەپ ئويلايىتتىم. شۇڭا جېمى دەردىمنى كۆزۈمگە زورلاپ، ئىچىمگە يۈتۈپ يۈرىۋەردىم. كۈنىگە بەش ۋاخ زەھەر - زوقۇم يۇتساممۇ ئوقۇشۇمنى تاشلىمىدىم. ئوقۇشۇمنى ئوقۇۋەردىم. لېكىن خاتا ئويلىغان ئىكەنمەن. تەقدىر ئاخىرى قىلىدىغىنىنى قىلدى. تولۇق ئوتتۇرنى پۈتتۈرشىمگە بىر يىل قالغان يىلى يېزا باشلىقى ماڭا كىشى قويدى. ئۇنىڭ ساقايماس كېسەلگە گىرىپتار بولغان خوتۇنى ئۆلۈپ كەتكەنىدى. خوتۇنىنىڭ يىل نەزىرىسىنى بېرىۋىتىپ ئۈچۈنچى كۈنىلا ئۇنىڭ ئەلچىلىرى يېتىپ كېلىشتى. دادام بىلەن ئۆگەي ئانام مەن بىلەن بىر نېمە دېيىشمەيلا « ماقۇل » لۇق چېيىنى ئىچىشتى. ئەسلىدە بۇ ئىشنى ئاشۇ ئۈگەي ئانام تېرىغان ئىكەن. ئۇ خېلى بۇرۇنلا بۇ شۇملۇقنى كۆڭلىگە پۈككەن ئىكەن. دادام يېزا باشلىقىنىڭ ئۆزىگە كۈيئوغۇل بولىشىنى ئۆزى ئۈچۈن بىر ئامەت، بىر دۆلەت، بىر بەخىت بىلگەنىدى.

  لېكىن مەن ئۇنىمىدىم. قەتئى ئۇنىمىدىم. مەن ئوقۇۋاتاتتىم، ھەم ئوقۇيتتۇم - ئالى مەكتەپكىچە ئوقۇماقچى ئىدىم. ئۇنىڭ ئۈستىگە بەكمۇ ياخشى ئوقۇۋاتاتتىم. مەن جېنىمدىن كەچسەم كېچەتتىمكى، ئوقۇشۇمنى تاشلاپ ئەللىك ياشلارغا بېرىپ قالغان بىر ئادەمگە ياتلىق بولمايىتتىم. مەندىن ئوتتۇز نەچچە ياش چوڭ بىر كىشىگە ئۆزۈمنى تۇتۇپ بەرمەيىتتىم. جىسمىمنى، ئارزۇ - ئارمانلىرىمنى ئۇنىڭغا نابۇت قىلغۇزمايىتتىم! بۇ دادامغا ياقمىدى، ياقمىدى .ەمەس، ئۇنى غەزەپلەندۈردى. ئۇ شۇ كۈنلەردە يېزا باشلىقىغا قىيناتا بولۇش خۇشاللىقىدا ساراڭ بولغانىدى. بۇ ئۇنىڭغا ھەممىنى بېرەلەيىتتى - ھوقوقنى، پۇلنى، ئابروينى!
  شۇنىڭ بىلەن دادام ساراڭ بولغان بۇغىرىدەك ماڭا تاشلاندى. تىللىدى، ھاقارەتلىدى، پوپوزا قىلدى، يېلىندى، گوللىدى، ئاخىر بېرىپ ئۇردى. ئۇرغاندىمۇ دۈشمىنىنىڭ تاسادىپى ئۆز ھويلىسىغا كىرىپ قالغان ئىتىنى ئۇرغاندەك ئۇردى. مەن باش ئەگمىدىم. « ياق! » دېگەن بىر ئېغىز سۆزۈمدىن ئىللا - بىللا يانمىدىم. ئۆگەي ئانامنىڭ بىسىمى ۋە كۈشكۈرتىشى بىلەن دادام تېخىمۇ غالجىرلاشتى. ئاخىرى بېرىپ مېنى تورۇسقا ئاستى. ئۇرىۋىرىپ چالا ئۆلۈك قىلىپ تاشلىۋەتتى. بىر كېچە - كۈندۈزدىن كېيىن ھوشۇمغا كەلدىم. بېشىم كۈپتەك ئىششىغانىدى. ئەتىيېنىم پۇچىلىنىپ قوماچ بولغانىدى. پۇت - قولۇم ئەسكى چاپاننىڭ يېڭىدەك لاكاسلاپ قالغانىدى. ئاخىرى ئورنۇمدىن تىرمىشىپ قوپتۇم - دە، ئۆمۈلىگەندەك مېڭىپ مەكتەپكەباردىم. ساۋاقداشلىرىم، مۇئەللىملەر يىغا - زارە قىلىشىپ كېتىشتى. ئارقامدىنلا دادام تاپ باستۇرۇپ بېرىپ، ئىتنىڭ ئۆلىكىنى سۆرىگەندەك سىنىپتىن سۆرەپ ئەپچىقىپ ئۆيگە ئېلىپ ماڭدى. ھىچكىم ئارا تۇرالمىدى. ئۇلار ئۈنسىز يىغلىشىپ، ئاھ ئۇرغىنىچە كۆزلىرىنى پارقىرتىپ تۇرۇپ قېلىشتى. ھېچكىم يېزا باشلىقىنىڭ ئالدىدا يامان ئاتلىق بولۇپ قېلىشنى خالىمايىتتى. يېزا باشلىقىدىن يالماۋۇزدىن قورىققاندەك قورقىشاتتى. مۇئەللىملەرنىڭ تەقدىرى يېزا باشلىقىنىڭ قولىدا ئىدى.

  دادام مېنى ئۆيگە قايتۇرۇپ كېلىپ يەنە ئۇردى. مەن يەنە ھوشۇمدىن كەتتىم. ئاخىرى نېمە بولسام بولاي دېدىم - دە، يېرىم كېچىدە قوپۇپ ناھىيە بازىرىغا قاراپ قاچتىم. بۇ تازا قەھرىتان قىش ۋاختى بولۇپ، ئۈستۈم يېلىڭ - يالىڭاچ ئىدى. ئادەمنىڭ جېنى ئىتنىڭ جېنىدىنمۇ چىڭ ئىكەن، مېنىڭ يىگەن تاياقلىرىمغا ئىتمۇ ئۆلۈپ قالار ئىدى. لېكىن مەن ئۆلمىدىم. خۇدايىم بۇ جاننى ئالمىسا، تاياق يېگەنگە ئادەم ئۆلمەيدىكەن.

تىرىشىپ - تىرمىشىپ، سۆرىلىپ - ئۆمىلەپ دىگەندەك تاڭ ئاتماستا ناھىيە بازىرىغا يېتىپ كەپتىمەن. نەگە بېرىشىمنى بىلمەيىتتىم. بازاردا نە بىرەر تونۇش - بىلىشىم، نە بىرەر ئۇرۇق - تۇققۇنۇم يوق ئىدى. ئاخىر ئاۋال قەشقەرگە، ئاندىن ئۈرۈمچىگە كېتىش خىيالىغا كەلدىم - دە، بازاردىمۇ توختىماي قەشقەرگە قاراپ ماڭدىم. ئۈچۈنچى كۈنى سەھەردە پاختەكلىگە ئاز قالغاندا ھوشۇمدىن كېتىپ يىقىلىپ قاپتىمەن. بىر دىھقان كىشى كۆرۈپ ئۆيىگە ئىلىپ بېرىپتۇ. ئۇ يەردە بەش - ئالتە كۈن تۇرۇپ سەل ئەسلىمگە كېلىۋالدىم. قارىسام ئۇلار بالىلىرى ئاچ - توق، يېرىم يالىڭاچ، بالىجانلىق ئادەملەر ئىكەن. ئاخىرى ئۇلارنىڭ تۇتقىنىغا قارىماي شەھەرگە كەتتىم. ئۆمۈرۈمدە قەشقەرگە كېلىپ بېقىشىم مۇشۇ ئىدى. مەن ئەدناسى ناھىيە بازىرىغىمۇ تۈزۈكرەك بېرىپ باقمىغانىدىم. بۇ قايناق يوغان شەھەر مېنى « ھاپ » قىلىپ يۈتىۋىتىدىغاندەك كۆرۈنۈپ كەتتى.

  بىر نەچچە كۈن ئۇ يەر - بۇ يەردە تەمتىرەپ يۈردۈم. ئاخىر بىر ئاشپۇزۇلنىڭ ئالدىغا كېلىپ قاپتىمەن. مېنى بۇ يەرگە ئاچلىق سۆرەپ كەلگەنىدى. ئاغزىمغا گىياھ سالمىغىلى خېلى بولغانىدى. لېكىن ئاشپۇزۇلنىڭ ئىشىكىدىن قانداق كىرىشنى، ئاشپۇزۇل خوجايىنىغا نېمە دېيىشىمنى بىلمەيىتتىم. تەڭقىسچىلىقتا تۇرسام، ئاشخانىدىن قىرىق ياشلار ئۆپچۆرىسىدىكى بىر ئەقپىشماق ئادەم چىقىپ كەلدى ۋە مېنى كۆرۈپ باش - كۆزلىرىمگە زەڭ سېلىپ بىر ھازاغىچە قاراپ كەتتى. خىجىلچىلىقتا ئۆلمىدىم، ئۇنىڭ بېىرىسى بولدۇم. ئاخىرى ئۇ ئادەم: « قىزچاق، بىرسىنى ئىزدەملا؟ » دەپ سورىدى. ئاغزىمغا قانداق كەلدى، ئۇ كىشىگە: « مەن ئىش ئىزدەپ كېلىۋىدىم . . . . » دەپتىمەن. ئۇ ئادەم ئارقىسىغا يېنىپ مېنى ئاشپۇزۇلغا باشلاپ كىردى. ئۇ مۇشۇ ئاشپۇزۇلنىڭ خوجايىنى ئىكەن. شۇ كۈندىن باشلاپ ئاشۇ ئاشپۇزۇلدا ئىشلەپ قالدىم. ئاشپۇزۇلدا ئۈچ - تۆت نىمكار بالىلار ئىشلەيدىكەن. مەن چىنە - قاچا، قازان - قۇمۇش يۇيىدىغان، خېرىدارغا چاي قۇيىدىغان، چاي قاينىتىدىغان، دۇكان تازىلايدىغان، ئوت قالاپ كۈل تۆكىدىغان. . . ئىشقىلىپ بۇيرىغان ھەممە ئىشنى قىلاتتىم، بۇيرىمىغاننىمۇ ئۆزۈمنى سوراپ قىلاتتىم. ئاستا - ئاستا بۇ يەرگە كۆنۈپمۇ قالدىم. نېمىلا بولسا بولسۇن، قىش - قورۇن سۇغۇقتا بىر ئىسسىق ماكان تاپقانىدىم. ئۈچ ۋاخلىق تامىقىم كاپالەتكە ئېگە ئىدى. بەدىنىمدىكى كۆك - ئىششىقلارمۇ يېنىپ ئۆزۈم خېلى رەڭ تۈزۈپ قالدىم. لېكىن ياخشى كۈنلەر ئۇزۇنغا بارمىدى. ئۇزۇن ئۆتمەي خوجايىن ماڭا نىيىتىنى بۇزغىلى تۇردى. تۇرۇپ چىمدىۋالاتتى، تۇرۇپ كۆزىنى قىسىپ غەلىتە ھىجىياتتى. مەن دۇكاندىن قوغلاپ چىقىرۋىتەرمىكىن دەپ، بېشىمنى ئىچىمگە تىقىپ ئىشلەۋەردىم. لېكىن خوجايىن بىلەن بىر يەردە يالغۇز قالغۇدەك بولسام قورقۇنۇچتىن پۈيۈن بەدىنىمگە تىتىرەك ئولىشىپ، يۈرىكىم سېلىپ كېتەتتى. مەن خوجايىنغا توغىرىدىن - توغۇرا قوپاللىق قىلمىساممۇ، ئۆزۈمگە ھەر مىنۇت ئاگاھ بولاتتىم. ئامال بار ئۇنىڭ كۆزىدىن ئۆزۈمنى قاچۇراتتىم. كېيىن قارىسام نىمكار بالىلارمۇ بۇزۇلغىلى تۇرۇشتى. ئۇلار ئۇنى قىلىپ، بۇنى قىلىپ ماڭا ئەتەي سۈركىشىدىغان، ئۇنى بەرگەن، بۇنى ئالغان بولۇپ ئۇ يەر، بۇ يېرىمنى تۇتىۋالدىغان بولۇشتى. ئۇلارنىڭ خۇي - پەيلىدىن قورقۇپ، چۆچۈپ تۇرساممۇ بىر نېمە دېيىشكە پېتىنالمايىتتىم. ئۆزۈمگە ھېزى بولۇپ، بېشىمنى يەردىن كۆتۈرمەي ئىشىمنى قىلاتتىم. خوجايىننىڭ سوغ نەپەسلىكىنى كۆتۈرەلمەي، ئىچىمگە تىنىپ تۇرسام، نىمكار تازەكلەرنىڭ تۆپىلەپ قىلىۋاتقان ھاياسىزلىقى ماڭا ھار كەلگىلى تۇردى. بۇ يەردىن كېتەي دېسەم كوچىدا قېلىشىمدىن قورقاتتىم.

  بىر كۈنى كەچقۇرۇن خوجايىن مىھمان كۈتۈشنى توختىتىپ بىزنى دۇكان تازىلاشقا بۇيرىدى ۋە ئۆزى نەگىدۇر يوقالدى. بىز تازىلىقنى تۈگىتەي دەپ تۇرساق خوجايىن قايتىپ كەلدى. ئۇ چالا مەسىت كۆرىنەتتى. ئۇ ئىشىكتىن كىرىپلا نىمكار بالىلارنى ئىشتىن توختىتىپ، ئۇلارنى سەرراپقا بېرىپ يۇيۇنۇپ كېلىڭلار، دەپ ماڭغۇزىۋەتتى. نىمكارلار ئىشىكتىن چىقا - چىقمايلا ئۇ مەسىت - ئەلەس كۆزلىرىنى غىلايتىپ ماڭا يېقىنلاپ كەلدى ۋە ھېجايغىنىچە كېلىپ مېنى پەشخۇنغا بېسىۋالدى. قورىققىنىمدىن ئۆپكەم ئاغزىمغا تىقىلپ قالدى. پۈتۈن كۈچۈم بىلەن خوجايىننىڭ مەيدىسىدىن ئىتتىرىپ تېپىچەكلەپ يۇلقۇناتتىم. لېكىن ئۇنىڭ پەيلى بۇزۇلغانىدى. يىغلىدىم، يېلىندىم. ئۇنىڭغا گېپىم تەسىر قىلمىدى. ئەكىسچە ئۇ بارغانسىرى ئەسەبىيلىشىپ مېنى يامان يەرگە قىستىغىلى تۇردى. بۇ قۇتىرغان ھايۋانغا كۈچۈم يېتىدىغاندەك ئەمەس. قارىسام پەشخۇندا كۆكتات توغۇرايدىغان قىڭىراق تۇرىدۇ. بىر نېمە قىلىپ يۈرۈپ قىڭراقنى قولۇمغا ئالدىمدە - دە، كۆزۈمنى يۇمۇپ خوجايىننىڭ يېڭىلا قىردۇرغان غىلتاڭ بېشىغا قىڭراقنىڭ چولدىسى بىلەن سالدىم. « ۋايجان » دېگەن ئاۋاز بىلەن خوجايىن ئارقىسىغا « تىرىڭڭىدە » ئۇچۇپ چۈشتى. مەن قولۇمدىكى قىڭراقنى تاشلاپ ئۆزۈمنى ئىشىككە ئاتتىم. خوجايىن ئارقامدىن ئاغزىنى بۇزۇپ تىلىغىنىچە خېلى يەرگىچە قوغلاپ ماڭدى. ھېلىمۇ ياخشى ئۇنىڭ بېشىغا قىڭراقنىڭ بىسى تەگمەپتۇ. مەن كەچلىك بازارنىڭ ئادەم جىق يېرىگە قاراپ قاچتىم. خوجايىن خەلقى ئالەم ئىچىدە رەسۋا بولۇشتىن قورىقتى بولغاي، مېنى قوغلاشتىن توختاپ، بېشىنى سىلىغىنىچە دۇكانغا ماڭدى. مەن ئادەملەر ئارىسىدا بىردەم يوشۇرنۇپ تۇردۇم - دە، خوجايىن دۇكانغا كىرىپ كەتكەندىن كىيىن بىر تار كوچىغا كىرىپ، بىر خالىي بۇلۇڭنى تاپتىم ۋە يۈزۈمنى تامغا يېقىپ ئەلەم بىلەن ھۆڭگىرەك ئېتىپ يىغلىۋەتتىم.

  داۋامى بار

كۆيۈمچان ئەزا

گۈلۈم مېنى سېغىندىڭىزمۇ ؟

UID
12992
يازما
275
تېما
1
نادىر
0
جۇغلانما
2436
تىزىملاتقان
2011-7-5
ئاخىرقى قېتىم
2012-7-20
توردا
80 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 13:21:03 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
ئىسىت ، ئىنسان ئۆز  نەپسىنىڭ نىجىس خاھىشىنىڭ كونتروللۇقىدىن قاچانمۇ قۇتۇلار ؟ تالاي پاجىئەلەر بۇ ئىنسان ئاتلىق قوتۇر ئىتنىڭ ئاشۇ نۇمۇسسىز ، ئېنىقسىز ، قىلىقسىز ، ماكانسىز نەپسى بالاسىنىڭ قانجۇقتەك قاۋاشلىرىدىن يۈز بەردى . ئىسىت زەيتۇنە ! سەن لالىنى يەنە نېمە قانداق شۇم بورانلار كۈتۈۋاتقاندۇ ؟ بەرگىلىرىڭنىڭ جۇلاسىغا بۇ قىسمىتى ئازغۇن پەلەك زادى نېمە ئۈچۈن.. ئېيتقىنا ، زادى نېمە ئۈچۈن  كۈشەندىدۇ ؟ سەندەك بىر گۈلنى تاپقان ئاتاڭنى بۇ شۇم نىيەت ئاھ ... قانداقلارچە ئازدۇرۇپ ، سېنى ئۇنىڭ ئالدىدا قوربانلىق قوزا قىلدى ؟ تەڭرى سېنى گۈلدەك ياراتتى -يۇ ، ئەمدى سېنى كۈلدەك توزۇتماقچىمىدۇ ؟ ‹‹ھېكمىتى مۇتلەق ›› بۇ رەببىمگە تالاي ‹‹ زەيتۇنە ›› لەرنىڭ دۇنيادىن توزۇشلىرى زادى قانچىلىك بىر ئىش ...
                                         تامچە سۇ دەريادا يوق بولۇپ كەتتى ،
                                         يەرگە چاڭ قوندىيۇ كۆمۈلدى كەتتى .
                                         دۇنياغا كېلىشىڭ ، كېتىشىڭ نېمە ؟
                                         بىر چىۋىن تۇغۇلدى، يا ئۆلۈپ كەتتى .  
قانداق قىلاي ، ھېچ بىلمەيمەن : ‹‹ ئازماس ئاللاھ ، ئىنسان گۇناھكار ›› . بىزنى گۇناھكار قىلغان _ بەخت-ئامانلىقتىن قاچۇرۇپ ، ئازاپ-خارلىققا يېقىنلاشتۇرغان ئاشۇ قارامتۇل نەپسىنى _  ياراتقان ئاللاھ يەنە ئېيتىدۇكى :‹‹ ئۆزەڭنى پاك ھېسابلىما ، سېنى ئوبدان بىلىمەن ›› . ھالبۇكى ، روھ ئۈچۈن بۇ تەن بىر قەپەس ، تەن ئۈچۈنمۇ بۇ روھ بىر نەپەس . تەن بۇ روھ سولانغان بىر زىندان  ئەپسۇس ، تەنمۇ روھقا پالانغان . يەنە ھەيرانمەن : ھەممىنى رەببىم ياراتقان . يەنە قارا ، مۇنداقمۇ گەپلەر بار :
                              گۈل دەر : مەن يۈسۈف مەن مىسىر -چىمەندە ،
                              ياقۇتتىن قىممەترەك زەر ئارتۇق خەندە .
                              دېدىم : يۈسۈف بولساڭ بەلگەڭنى كۆرسەت ،
                              دىدى : باق قانلىقتۇر كۆڭلىكىم تەندە .
              
                *********************************************************

                             پەلەككە تەڭرىدەك بولسام ھۆكۈمران ،
                             پەلەكنى قىلاتتىم يەربىلەن يەكسان .
                             باشقىدىن شۇنداق بىر پەلەك ياسايتتىم ،
                             ئارمانغا يېتەتتى ئاق كۆڭۈل ئىنسان .
   
   ئۆمەر ھەييام نېمىلەرنى دىمىگەن ئىدى ؟  

                           ئاخىر بۇ ئالەمدە بىگۇناھ كىم بار ؟
                           قانداق ياشالايدۇ بولماي گۇناھكار ؟
                           يامانلىق قايتۇرساڭ يامانلىقىمغا ،
                           پەرقىمىز نېمە بولدى ؟ ئېيت ، پەرۋەردىگار !

               ***************************************************

                         خالىغان ئىشىمنى خالىماس خۇدا ،
                          قاچان تىلىكىمنى ئەيلەپتۇ بەجا .
                         ئۇنىڭ ئىستەكلىرى توپتوغرا بولسا ،
                         مېنىڭ تىلەكلىرىم پۈتۈنلەي خاتا .

               *********************************************
  
                          مەن ئاسىي بەندەڭمەن رىزايىڭ قېنى ؟
                          دىلىم قاپقاراڭغۇ زىيايىڭ قېنى ؟
                          ئىتائىتىم ئۈچۈن جەننەتنى بەرسەڭ ،
                          بۇ مېنىڭ ھەققىمغۇ ئاتايىڭ قېنى ؟

                 *******************************************   

                         يا رەب! سەن كەرىمسەن ، كەرىمى كېرەم ،
                         نېچۈن ئاسىيلارغا يېپىق باغ ئېرەم .
                         چوقۇنسام ، كەچۈرسەڭ _ بۇ كېرەم ئەمەس ،
                          گۇناھىم كەچۈرسەڭ كېرەمدۇر ، كېرەم .  

ئاھ ، زەيتۇنە ، ساڭا دەيدىغانلىرىم ئاز ئەمەس ، يەنە قانداق قىسمەت سېنى كۈتتى ؟
                         پىيالە چۈشسە گەر مەسنىڭ قولىغا ،
                         سۇندۇرۇپ قويۇشنى ئۇ كۆرمەس راۋا .
                         شۇنچە نازىنىنلار قول ، باش چانىقىنى
                         كىم سۇندۇرىدۇ ؟ كىم بەرگەندۇ ئارا ؟  

  نېمە دىگۈلۈك ‹‹ زەيتۇنە ›› لەر قىسمەتلىرىگە ؟ نېمە دىگۈلۈك بۇ قىسمەتلەرنى يازغان رەببىمنىڭ ھېكمەتلىرىگە ؟

كۆيۈمچان ئەزا

گۈلۈم مېنى سېغىندىڭىزمۇ ؟

UID
12992
يازما
275
تېما
1
نادىر
0
جۇغلانما
2436
تىزىملاتقان
2011-7-5
ئاخىرقى قېتىم
2012-7-20
توردا
80 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 13:30:06 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
ئىلگىرى بەرگىيەنىڭ ھېكايە- پوۋىستلىرى بۆلۈنۈپ يوللانغاندا داۋامى قېنى دەپ چۇكۇلداپ كەتكەن تورداشلىرىمىزغا قاراپ ھەيرانمۇ قالغان ئىدىم . ئەمدى مەنمۇ شۇ تورداشلاردەك ‹‹ داۋامى قېنى ›› دىگەن سازىمنى بۇ ئەسەر تۈگىگىچە توختىماي سازلايدىغان ئوخشايمەن . سىزمۇ  ‹‹داۋامى بار ›› دىگەن ناخشىڭىزنى تېزراق ئېيتىپ بىرەرسىز ، قېرىندىشىم .

Rank: 8Rank: 8

UID
2533
يازما
957
تېما
5
نادىر
0
جۇغلانما
42680
تىزىملاتقان
2010-6-4
ئاخىرقى قېتىم
2012-8-4
توردا
155 سائەت

ئىلغار باشقۇرغۇچى

يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 14:19:51 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
بەزىدە كۈچلۈك بىر قوشۇن باشلاپ جەنۇپنىڭ چەت يىراق يېزىلىرىدا ئوقۇشسىز قېلىۋاتقان، ئۆزىدىن زور پەرقلىق ياشتىكى كىشىلەرگە مەجبۇرىي يادلىق قىلىنىۋاتقان، دەپسەندە بولىۋاتقان قىزلارنى قوتۇلدۇرسام دەپ ئارزۇ قىلىپ كېتىمەن. بىراق مەندە ئارمانغا چۇشلۇق دەرمان يوق...

مارالبېشىغا بارغاندا مەن چۈشكەن ئۇ ئۆيدىكى كىشىلەر پەقەت ئاددىي بىر خىزمەتچىلەركەن. بىراق چوڭ قىزىنىڭ يولدىشى قايسىدۇر بىر يېزىنىڭ مۇئاۋىن شۇجىسىكەنتۇق. ئۇلارنىڭ بالىسىغا قارايدىغان بىر قىز باركەن، مېنىڭدىن خېلى كىچىك. بىچارە قىزنى ھەممىسى ئىشقا سېلىۋاتقان، ئاستىراق ياكى ياخشى قىلالماي قالسا دۆشكەللەۋاتقان. ھېلىمۇ شۇنچىلىك كىچىك قىز يېتىشىدىكەن. ئەسلى ئۇ قىزنىڭ ئوقۇيدىغان چاغلىرى ئىدىغۇ-ھە... كەچتە ئۇ قىز بىلەن بىللە ياتتىم. گەپتىن-گەپ چىقىپ «نېمىشقا ئوقۇمايسىز؟» دەپ سورىسام جىممىدە بولۇپ قالدى. قېشىمدا ياتقان ساۋاقدىشىم مېنى چىمدىپ قويدى. نېمىشقىكىن بىلمەيمەن كۆزۈمگە ياش كېلىپ توختاپ قالغانىدى. بۇ قىزنى مۇشۇ مۇئاۋىن شۇجى مەكتەپتىن چىقىرىپ بەرگەن ھېسابقا بالىسى مۇنچە ياشقا كىرگۈچە بېقىپ بېرىدىغانغا كېلىشىپ ئەكىلىۋالغان ئىكەن. ھاززىرمۇ بەزىدە مۇشۇ قىزنى ئويلاپ قالىمەن. گەرچە يىللار ئۆتۈپ كەتكەن بولسىمۇ بۇ قىزنىڭ سىزىپ قويغاندەك چىرايلىق سىيماسى كۆز ئالدىمدىن كەتمەيدۇ. بەلكىم ئۇنى ئاتا-ئانىسى ئاللىقاچان توي قىلىۋەتكەن بولىشى مۇمكىن...

ئۇ قىزنىڭ ئىسمى ئايگۈل ئىدى.



ئۆتەر-كېچەر، يىلتىزى يوق بىر نېمىلەر ساڭا ئەسقاتمايدۇ.

Rank: 8Rank: 8

UID
2533
يازما
957
تېما
5
نادىر
0
جۇغلانما
42680
تىزىملاتقان
2010-6-4
ئاخىرقى قېتىم
2012-8-4
توردا
155 سائەت

ئىلغار باشقۇرغۇچى

يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 14:27:32 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
ئەسەرنى ئوقۇغان چاغدا تەسۋىرلەرگە ئەگىشىپ ئۆزۈمنىڭ جەنۇپ ساياھىتى قىلغان چاغدىكى تۇيغۇلىرىمغا كەلگەندەك بولۇپ قالدىم. بۇ ئاپتورنىڭ تىل سەنئىتىگە ئۇستىلىقىنى بىلدۈرىشى مۇمكىن. يەنە بىرى كۆپىنچە تەسۋىرلەرنى ئۆز كۆزى بىلەن كۆرۈپ تۇرۇپ يازغاندەك تۇرىدۇ. ھەقىقىي كۆز بىلەن كۆرۈپ تۇرۇپ، جانلىق قەلەم ئىشلەتسە ئەسەرنىڭ مۇۋاپىقىيىتى شۇ يەرنى يىلتىز قىلىپ راۋاجلىنىدىكەن. ئۈمىدىم شۇكى، ئاخىرىغىچە مۇشۇ خىل ئالاھىدىلىك ئىزچىللىقىنى ساقلاپ ماڭسا.

قوشۇمچە: خۇدا ھەققى، «داۋامى قېنى» دەپ ئىنكاس يازمىساڭلار بوپتىكەن!

ئۆتەر-كېچەر، يىلتىزى يوق بىر نېمىلەر ساڭا ئەسقاتمايدۇ.

UID
20116
يازما
1
تېما
0
نادىر
0
جۇغلانما
1
تىزىملاتقان
2011-12-27
ئاخىرقى قېتىم
2011-12-28
توردا
2 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-27 15:43:34 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
تېزراق يازارسىز

UID
10174
يازما
34
تېما
6
نادىر
0
جۇغلانما
814
تىزىملاتقان
2011-3-16
ئاخىرقى قېتىم
2012-3-10
توردا
15 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-28 12:23:51 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
  قاراڭغۇ كوچىلاردا تېنەپ - تەمتىرەپ كېتىۋاتاتتىم. ئىچىم خورلۇق ۋە ئەلەم بىلەن توشۇق ئىدى. يولنىڭ ئوڭ - تەتۈرىنى ئىلغىماي مېڭىۋەردىم. كاللامدا ھېلىقى ئاشپۇزۇلدىن يىراقراق كېتىش خىيالىلا بار ئىدى. قانچە يىراق بولسا شۇنچە ياخشى. لالما ئىتتەك لاغىلداپ تىتىرەپ، تىنەپ - تەمتىرەپ يۈرۈپ تاڭنى ئاتقۇزدۇم. ئۇزۇن ئۆتمەي شەھەر جانلىنىشقا باشلىدى. مەن قەشقەردە قىزلار ئىشلەيدىغان « دوپپا رەشىلىيە كارخانىسى » بار دەپ ئاڭلىۋىدىم. مەن دوپپا تىكىش، رەشىلىيە ئىشلەشكە ئۇستا ئىدىم. بۇنى رەھمەتلىك ئانام ئۆگىتىپ قويغانىدى. مەكتەپتىمۇ رەشىلىيە كۇرژۇكىدا يېتەكچى ئىدىم. تۇرۇپلا ئاشۇ كارخانىنى تېپىپ بەش - ئالتە زامان شۇ يەردە ئىشلەپ پۇل تاپاي، ئاندىن كۆرەرمەن دېگەن خىيالغا كەلدىم - دە، ئۇ كارخانىنى ئىزدەپ ماڭدىم ۋە چۈشتىن قايرىلغاندا ئۇ كارخانىنى ئاخىرى تاپتىم. تېپىشنىغۇ تاپتىمۇ، لېكىن ئۇلار مېنى ئىشقا ئالمىدى. چۈنكى ئۇلارغا ئىشچى كېرەك ئەمەسكەن. كارخانا زىيان تارتىپ ئۆزىنىڭ ئىشچىلىرىنىمۇ قىسقارىتقىلى تۇرۇپتۇ. كۈنىگە مەندەك ئىش ئىزدەپ كېلىدىغان قىزلار كۇرمىڭ ئىكەن، ھەممىسىلا قۇرۇق قول قايتىدىكەن. بۇ گەپنى ئاڭلاپ « لاسسىدە » بولدۇم - دە، ئۇ يەردىن يېنىپ چىقتىم. كارخانىنىڭ دەرۋازىسىدىن چىقىۋاتسام ئارقامدىن بىر ئايال قىچقىرىپ قالدى. قارىسام ئوتتۇرا ياشلىق، مىھرى ئىسسىق كەلگەن بىر ئايال ئۇستىخانىنىڭ ئىشىكىدە تۇرۇپ ماڭا ئىشارەت قىلىۋاتىدۇ. كۆڭلۈمدە بىر ئۈمىت تۇغۇلۇپ، ئۇ ئايالنىڭ ئالدىغا يۈگۈرەپ باردىم. قارىسام ئۇستىخانىدا دوپپا تىكىۋاتقان ئاياللارنىڭ بىرسى ئىكەن. ئۇ ئايال ماڭا: « مۇشۇ دەرۋازىدىن چىقىپ ئوڭ تەرەپكە بۇرۇلسىلا بىر دوقمۇش بار، دوقمۇشتىن سەل ئۆتكەندە بىر ناۋايخانىنىڭ يېنىدا بىر ماشىنچىلىق دۇكىنى بار، ئۇ ئىنىمنىڭ دۇكىنى. قارىسام يۈزلىرى تۆۋەن قىزكەنلا، باشلىرىغا كۈن چۈشكەن ئوخشايدۇ. ئۇ دۇكاندا بىر نەچچە شاگىرىت قىزلار ئىشلەيدۇ. ئىنىمغا مېنى ئىۋەتتى دېسىلە، مېنىڭ ئېتىم گۈلبان خېنىم. ئىنىمنىڭ ئېتى رىشات ھاجىم. ماڭسىلا جۇگۇسىلا، ھۈنەر ئۆگىنىپ قالىلا. قەشقەر دىگەندىچا، قىز بالىنىڭ ھۈنىرى بولمىسا تالادا قالىدۇ » دېدى. مەن ئۇ ئايالغا رەخمەت ئېيتىپ ھېلىقى دۇكاننى ئىزدەپ ماڭدىم.

  خېلى ئۇزۇن ئىزدەپ ئۇ دۇكاننى تاپتىم. رىشات ھاجىم قىرىق ياشلارنىڭ ئۆپچۆرىسىدىكى، كېلىشكەن بىر ئادەم ئىكەن. ئۇ ئادەم مېنى ئوچۇق چىراي كۈتىۋالدى. دۇكاندا ئۈچ - تۆت قىز ئىشلەۋىتىپتۇ. ئوزايىدىن قارىغاندا، سەھرا قىزلىرىدەك كۆرۈنەتتى. رىشات ھاجىم ئاچىسىنىڭ ھاۋالىسىنى ئاڭلىغاندىن كىيىن مەندىن: « قوللىرىدىن نېمە ئىش كېلىدۇ ؟ » دەپ سورىدى. مەن يىڭنە ئىشى قىلالايدىغانلىقىمنى ئېيىتتىم. رىشات ھاجىم مېنى ئاق سىېرىق، سېمىزگىنە كەلگەن بىر قىزنىڭ يېنىغا باشلاپ كەلدى ۋە ئۇنىڭغا « بۇ خېنىمغا ئىش بەرسىلە، ئاۋال پەتلىگە سالسىلا، كېيىنچە بىر گەپ بولار » دېدى. شۇنىڭ بىلەن يۈرىكىم جايىغا چۈشۈپ ئىشقا كىرىشىپ كەتتىم. تېخى ئەمدى بىر چاپاننىڭ پەتلىسىنى تۈگۈتۈپ تۇرسام دۇكانغا بىر ئايال كىرىپ كەلدى. قىزلارنىڭ ھەممىسى ئورنىدىن چاچىراپ قوپۇشۇپ بىر - بىرلەپ بۇ ئايالغا تەزىم قىلىپ كېتىشتى. قارىسام ئۇ ئوتتۇز يەتتى - ئوتتۇز سەككىز ياشلاردىكى تولىمۇ چىرايلىق چوكان ئىكەن. ئۇ ئايال شۇنداق ئېسىل كىيىنگەنكى زىبۇزىننەتلىرىنىڭ چاقنىشىدىن كۆزلىرىمنى ئاچالماي قالدىم. مەنمۇ ھېلىقى قىزلارنى دوراپ ئۇ چوكانغا سالام قىلدىم. ئۇ چوكان ماڭا سىنچىلاپ ئۇزۇندىن - ئۇزۇنغا قاراپ كەتتى، ئاندىن مېنى سورىدى. قىزلار : « رىشات ھاجىمنىڭ ئاچىسى ئەۋەتىپتۇ. ھاجىم ئىشلەپ تۇرسۇن دېدى » دېيىشتى. ئۇ چوكان ئۇشتۇمتۇت ئالدىمغا كەلدى - دە، قولۇمدىكى ئىشنى تارتىۋېلىپ ئىشىك تەرەپنى كۆرسەتتى ۋە:
  
  ماڭسىلا خېنىم، جۇگۇسىلا، - دېدى.

  مەن بۇ ئايال مېنى بىرەر يەرگە ئىشقا بۇيرىۋاتقان بولسا كېرەك، دەپ ئالدىراپ قالدىم. دۇكاندىكىلەرنىڭ مۇئامىلىسىدىن ئۇنىڭ ئايال خوجايىن ئىكەنلىكىنى پەرەز قىلغانىدىم.شۇڭا مەن ھۇدۇقۇش ئىچىدە سورىدىم:

  - نەگە خېنىم؟

  ئۇ ئايال قاپاقلىرىنى ئۇچۇرۇپ ئاۋازىنى سوزۇپ ئېيىتتى:

  - ئا. . . . شۇ. . . . كەلگەن يەرلىرىگە، - مەن تېڭىرقاپ قالدىم.

  - بۇ . . . خېنىم . . . . رىشات ھاجىم . . . . .

  ئۇ خوتۇن بىردىنلا ئەلپازىنى بۇزۇپ ماڭا دېۋەيلىدى:

  - رىشات ھاجىمغىچا، بىژ خوتۇن يېتىدا. سىلىچىلىك بولمىساممۇچا، مەن ئكستەڭ بويىدا خېلى چىرايلىق خېنىلاردىن قېلىشمايمەن. رىشات ھاجىمغا مۇشۇ يېتىشىدا! جۇگۇسىلا . . . . .

  - لېكىن، بۇ قىزلارمۇ . . . .

  مەن ئۆزۈمنىڭ نېمە دەۋاتقانلىقىمنى بىلمەي قالدىم.

  - ھە، بىزچا، بۇ دۇكاندا رەسىم كۆرگەزمىسى ئاچمايمىز قايلىسىلا، تىككۈچىلىك قىلىمىز. بۇلار دېگەن ئىشلەيدىغان قىز باللا. قايلىسام سېلىنى سۈرەتتەك ياساپ قوياپ، تەكچىگە تىزىپ قويىدىغان خېنىم ئىكەنلا. ماڭسىلا، جۇگۇسىلا خېنىم، سەنئەت ئۆمىكىگە باراملا، يا بولمىسا ھېلىقى نېمىتا . . . . كالا ئوكاي دەيدىغان ئويانخانىغا باراملا، بارسىلا. سېلى شۇ يەرگە يارىشىدىكەنلا.

  مەن بۇ ئايالنىڭ ئالدىدا نېمىشقا بۇنچە گۇناھكار بولۇپ قالغىنىمنى بىلمەيىتتىم. ئۇ ئىشىكتىن كىرىپلا چىرايىمغا بىر قاراپلا ئىچىگە تىنىپ قالغانىدى ۋە قاش - كۆزلىرىمگە سىنچىلاپ قاراپ كەتكەنىدى. خىيالىدا مېنى رىشات ھاجىمنى ئايلاندۇرۇپ كېتىدۇ، دەپ قورىققانلىقىنى پەمىلدىم - دە، بۇ يەردە تۇرۇش يولۇمنىڭ ئېتىلگەنلىكىنى ھېس قىلدىم.

  مەن ئاستا ئىشىك تەرەپكە ماڭدىم.

  - ماقۇل ئەمىسە، خېنىم. . . .

- ھە، يول بولسۇن سېلىگە، ئۇزۇنغا چىقسىلا خېنىم.

  مەن قەشقەرنىڭ ھەسەتخورلۇق، پۇلپەزلىك غوۋغاسى بىلەن شاۋقۇنلاۋاتقان ئاۋات كوچىسىنىڭ ياقىسىدا كېتىۋاتىمەن. كۆڭلۈم يېرىم، پۇت - قۇلۇمدا ماغدۇر يوق، نەگە بېرىپ، نەدە تۇرۇشۇمنى بىلمەيمەن. ۋۇجۇدۇم پات - پات ئەركەكلەرنىڭ ھاياسىز ئىنتىلىشتە يالقۇنلاپ تۇرغان، چۈمبەللىك ۋە چۈمبەلسىز قىز - چوكانلارنىڭ ئاياللارغا خاس ئىچى تارلىق بىلەن تىنىپ كەتكەن كۆزلىرىنىڭ زەھەرلىك ساۋاشلىرى ئارىسىدا قالىدۇ. مۇشۇ ھالىمدا - ھە؟! ئاھ خۇدا، قانداق دۇنيا بۇ؟!

  ئاخىرى مەن بۇ شەھەرنى تاشلاپ كېتىش خىيالىغا كەلدىم. نەگە؟ راسىت نەگە؟!

  بىر بېسىپ - ئىككى بېسىپ ئاپتوبۇس بىكتىگە كېلىپ قاپتىمەن. مەن بىكەتنىڭ ھويلىسىغا كىرىپ، بىر چەتتە بوينۇمنى قىسقىنىمچە كېلىپ - كېتىپ تۇرغان ئادەملەرگە، كىرىپ - چىقىۋاتقان ئاپتوبۇسلارغا قاراپ تۇرۇپ قالدىم.

  يېنىمدا تىيىننىڭ سۇنىقى يوق، تۈنۈگۈندىن بۇيان ئاغزىمغا گىيا سالمىدىم. ئۈستىۋىشىم بەكمۇ پەجمۇدە تۇرسا، بۇ سىياقتا نەگە بارالايمەن؟ قانداق بارىمەن؟!

  مەن نېمىدۇر كۈتەتتىم. زادى نېمىنى كۈتىمەن؟ بۇ دۇنيادىن مەن نېمىنى كۈتەلەيمەن؟

  مەن بىردىنلا ھۆڭىرەپ يىغلىۋەتتىم.

  ناھايىتى بالدۇرلا كەچ كىرىپ، كۈن ئولتۇرۇشقا باشلىدى. بىردىنلا ھاۋانىڭ پەيلى بۇزۇلۇپ، شىۋىرغان چىقىپ كەتتى. بېكەتتە ئادەملەر شالاڭلاپ قالدى. ھاۋانىڭ ئوزايىدىن قاتتىق قار ياغدىغانلىقى كۆرۈنۈپلا تۇراتتى. دېگەندەك، ھە دېمەيلا قار يىغىپ كەتتى. بېكەتنىڭ ھويلىسىدا شىۋىرغان ھۇشقۇيتاتتى. بىردەمنىڭ ئىچىدىلا قاردا ياسىغان ئادەمگە ئوخشاپ قالدىم. قۇتىرغان قارلىق شىۋىرغان چاپقىداپ يۈزۈمگە ئۇرۇلۇپ كۆزۈمنى ئاچۇرمايىتتى. كىيىم - كېچىكىم يىلىڭ بولغاچ ئىچ - ئىچىمدىن مۇزلاپ، لاغىلداپ تىتىرەشكە باشلىدىم. يىرتىق كەش بىلەن قارغا كۆمۈلۈپ تۇرغان پۇتلىرىم سۇغۇقتىن ئۇيۇشۇپ قېتىپ قالدى. مەن سوغۇقتىن قىزىرىپ سېزىمىنى يوقىتىۋاتقان قوللىرىمنى قولتۇقۇمغا تىقىپ، شۈمشەيگىنىمچە بېكەت ھويلىسىنىڭ بۇلۇڭىغا تىقىلدىم.

  شۇ ئەسنادا بېكەت دەرۋازىسىدىن بىر ئۇزۇن يوللۇق ئاپتوبۇس كىرىپ كەلدى ۋە مەن تۇرغان يەرگە كېلىپ توختىدى.

  ئاپتوبۇستىن بىر - بىرلەپ چۈشىۋاتقان ئادەملەر يۈك - تاقلىرىنى كۆتۈرۈشۈپ، سوغۇقتىن دۈگدەيگىنىچە بېكەت دەرۋازىسىغا قاراپ ئالدىراپ مېڭىشتى. ھايىت - ھۇيىت دېگۈچە ئارلىقتا ئاپتوبۇسنىڭ كېلىشى بىلەن پەيدا بولغان بىردەملىك ئالدىراشچىلىق ۋە شاۋقۇن - سۈرەن بېسىقىپ، بىكەتنىڭ ئىچى يەنە بالدۇرقىدەك تىمتاسلىققا چۆمدى. پەقەت شىۋىرغاننىڭ غالجىرلارچە قۇيۇن چىقىرىپ ھۇشقۇيتىشىلا ئاڭلىناتتى. بۈگۈن باشقىچە سوغۇق بولغاچقا، ئادەتتە كېلىپ توختىغان ئاپتوبۇسقا چىۋىندەك ئولىشىۋالىدىغان ئۇششاق ئېلىپ - ساتارلارمۇ كۆرۈنمەيىتتى. پەقەت دەرۋازىنىڭ ئالدىدا بىر - ئىككى كىرا ھارۋىسى كىرا ساقلاپ تۇرىشاتتى. كىراكەشلەر ۋە ھارۋىغا قوشۇلغان ئۇلاغلارمۇ قارلىق شىۋىرغاندىن شۈمشىيىپ، بويۇنلىرىنى ئىچىگە تىقىپ دۈگدەرىشىپ تۇرىشاتتى. ئۇلارنىڭ ئۈستىۋېشىنى قېلىن بىر قەۋەت يۇمىشاق قار باسقانىدى.

  بىر چاغدا ئالدىمدا ئۇشتۇمتۇت بىر ئادەم پەيدا بولدى. ئۇزايىدىن ھېلىلا ئاپتوبۇستىن چۈشكەن يولوچىدەك قىلاتتى. ئۇنىڭ قولىدا بىر مۇنچە يۈك - تاقىسى بار ئىدى. ئۇ ئادەم ئۇدۇل ماڭا قاراپ كەلدى ۋە باش - كۆزلىرىمگە بىر قۇر قارىۋىتىپ، قويۇن يانچۇقىنى ئاختۇردى.

  - سىزچىلىك بىر قىزىم يوقاپ كېتىپ، ئۇنى ئىزدەپ ئۈرۈمچىگە چىقىۋىدىم، ھىچ يەردىن تاپالمىدىم، كۆرگەنلەر بار ئىكەن، ئىچكىرىدە يۈرەرمىش، ئۇ يەرگە بېرىشقا قۇربىتىم يەتمەي يېنىپ كەلدىم، - دېدى. ئۇ ئادەم سۆزلىگەچ قويۇن يانچۇقىدىن بىر تۇتام پۇلنى ئېلىپ ئون كويلۇق پۇلدىن بىرنى ماڭا ئۇزاتتى، - كېچە سەل ئېگىز - پەس چۈش كۆرۈپتىمەن. بەك پاراكەندە بولۇپ قالدىم. ماۋۇ پۇلنى ئېلىپ چۈش ھەققىگە بىر دۇئا قىلىۋېتىڭ.

  مەن چۆچۈپ ئارقامغا داجىدىم ۋە ئۇ ئادەمگە بىر قورقۇنۇچ ئىچىدە سەپ سالدىم. ئۇ ئەللىك بەش ياشلاردا كۆرۈنەتتى، چىرايىدىن بىر قايغۇ ۋە يول ھارغىنلىقى قېتىپ قالغانىدى. تۇرقىدىن يامان نېيىتى باردەك قىلمايىتتى.

  - ئېلىڭ ما پۇلنى. قارىسام تىلەمچى يېتىمەك ئوخشايسىز، يىتىمنىڭ دۇئاسى ئىجاۋەت بولىدۇ دەيدۇ. دۇئايىڭىزنىڭ بەركاتى بىلەن قىزىم توككىدە كېلىپ قالسا ئەجەپ ئەمەس.

  ئۇ ئادەمنىڭ كۆزىدە بىر ئۈمىت، بىر يېلىنىش ئۇچقۇندايىتتى. شۇ تاپتا بۇ بىچارە ئاتا، مەن بىر دۇئا قىلىپ قويساملا يوقىتىپ قويغان يۈرەك پارەمنى تېپىۋالىمەن، دەپ ئويلايىتتى. لېكىن مەن قانداقسىگە ئۇ پۇلنى ئالالايمەن؟ مەن قانداقسىگە تىلەمچى بولۇپ قالدىم؟ بۇ مۈمكىنمۇ؟ قېنى مېنىڭ غايىلىرىم؟ قېنى مېنىڭ ئارزۇ - ئارمانلىرىم؟ ئەمدى بولغاندا مۇشۇ كۈنگە چۈشۈپ قالدىممۇ! ياق! ياق! ئۆلسەممۇ بۇ يولغا ماڭمايمەن. ياق، ئۆلسەممۇ. . . .

  لېكىن مەن ئاچ ئىدىم. ئىتنىڭمۇ كىرىدىغان كاتىكى بولىدۇ، لېكىن مەن قەھرىتان سوغۇقتا لالما ئىتتەك تالادا قالغانىدىم. ئىتقىمۇ بىر كاتەك بىلەن بىر قاچا يۇندا بېرىدىغان بۇ دۇنيا، ماڭا كەلگەندە، تېنىمنى زەھەردەك چېقىۋاتقان مۇشۇ قارلىق شىۋىرغاندىن پاناھلىنىدىغان باش تىققۇدەك بىر ماكان بەرمەيۋاتاتتى. شۇ ھالدا تۇرىۋەرسەم كېچىدە توڭلاپ ئۆلۈپ قېلىشىم مۇمكىن ئىدى.

  مەن ئۇ ئادەمنىڭ قولىدىكى پۇلغا قورقۇمسىراپ قارىدىم. ئاشۇ پۇل مېنى ۋاختىنچە بولسىمۇ قۇتقۇزۇپ قالالايىتتى. پەقەت ئالدىمغا بىر قەدەم ماڭساملا. . . .

ئاخىرى مەن ئۇ ئادەمنىڭ قولىدىن پۇلنى ئالدىم. ئۇ ئادەم ئۈمىت بىلەن مېنىڭ ئاغزىمغا تىكىلدى. مەن دۇئاغا قول كۆتۈردۈم. ئۇ ئادەممۇ ماڭا ئەگىشىپ قولىنى كۆتۈردى.

  - بۈۋى پاتىمەم، قىزلىرىنى بالا - قازادىن ساقلىغاي. ئەي خۇدا! پەرزەنتىگە تەشنا بولۇپ يۈرىكى قان بولىۋاتقان ئاتىنىڭ تېلىكىنى ئىجاۋەت قىلىپ، ئۇ قىزنىڭ كۆڭلىگە ئىنساپ بەرگەيسەن. ئاتا بىلەن قىزىنى پات ئارىدا دىدار كۆرۈشكىلى نېسىپ قىلغايسەن. رەھمىتى ئۇلۇغ ئاللا!

  ھېلىقى ئادەمنىڭ كۆزلىرىدىن ياش قۇيۇلۇپ كەتتى، مەنمۇ ئۆزۈمنى توختىتالماي يىغلىۋەتتىم. دۇئادىن كېيىن ئۇ ئادەم ماڭا يېنىش - يېنىشلاپ رەھمەت ئېيىتتى.

  - سىزدەك بىر پاكىز پەرىزاتتەك ئۇز قىزغا ئاللا ئۆزى پاسىبان بولسۇن. رەھمەت قىزىم. خۇدايىم بەختىڭىزنى بىرەر.

  ئۇ ئادەم بېكەت دەرۋازىسىغا قاراپ ماڭدى. مەن تېگى يوق بىر كۆڭۈل يېرىمچىلىقىدا، قىزىنىڭ دەردېدە بۇنچىلىك رىيازەت چېكىپ يۈرگەن بىچارە ئاتىنىڭ ئارقىسىدىن تەلمۈرۈپ تۇرۇپ قالدىم. خۇدا! مېنىڭ ئاتام قانداق ئاتىدۇر؟

  شىۋىرغان بارغانسىرى ئەزۋەيلىمەكتە ئىدى. بېكەتنىڭ ئىچى گۆرۈستان جىملىقىغا پاتتى. بېكەت قاراۋۇللىرىمۇ نەلەرگىدۇر تىقىلىشقان ئىدى. قاش قارىيىپ، ناھايىتى تېزلا قاراڭغۇ چۈشمەكتە ئىدى. مەن قولۇمدىكى پۇلنى مەھكەم سىقىمدىغىنىمچە، سوغۇقتىن ئۇيۇشۇپ ئاللىقاچان سېزىمىنى يوقاتقان پۇتلىرىمنى تەسلىكتە يۆتكەپ بېكەت دەرۋازىسىغا قاراپ ماڭدىم. شۇ تاپتا مەن نەگە بېرىشىمنى بىلمەيىتتىم. مېنى شەپقەتسىز شەھەرنىڭ قورقۇنۇچلۇق سوغۇق ۋە قاراڭغۇ تۈنى كۈتمەكتە ئىدى.

  « ئاۋال قورسىقىمنى تويغۇزاي، ئاندىن بىر گەپ بولار ».

  ئۇشتۇمتۇت كىمنىڭدۇر ئېڭىرىغان ئاۋازى قۇلقىمغا كىرىپ قالدى. ئەتىراپىمغا ئالاڭلاپ قارىدىم. شىۋىرغاندا پىرقىراپ تۇرغان قار توزۇندىسى ئىچىدە ھېچكىمنى كۆرەلمىدىم. « ماڭا شۇنداق بىلىنگەن ئوخشايدۇ » دەپ يەنە مېڭىۋەردىم. ھېلىقى ئىڭىراش يەنە ئاڭلاندى. بۇ كىچىك بالىنىڭ ئاۋازى ئىدى. بۇ قېتىم ئاۋاز كېلىۋاتقان تەرەپنى ئاڭقىرۋالدىم. بۇ ئاۋاز بىر تاشلاندۇق ئاپتوبۇسنىڭ كەينىدىن كېلىۋاتاتتى. بۇ ئاۋاز شۇنچىلىك ئاجىز ۋە ئايانىچلىق ئىدى. مەن ھىچ نەرسە توغۇرىسىدا ئويلاشقا ئۈلگۈرمەيلا ئاۋاز كېلىۋاتقان تەرەپكە ماڭدىم. تاشلاندۇق ئاپتوبۇسنى ئايلىنىپ نېرىسىگە ئۆتتۈم. ئۇ يەردە ئاپپاق قارغا كۆمۈلگەن كىچىككىنە ئىككى گەۋدە قارا - قۇرا بولۇپ كۆرۈندى. ئالدىراپ ئۇلارنىڭ قېشىغا باردىم. قارىسام ئىككى كىچىك بالا سوغۇقتىن ئۆزىنى كاچۇرۇپ بىر يەرگە كاللەك بولىۋاپتۇ. ئۇلارنىڭ كىچىكى قىز ئىكەن. ئۇ قىز توڭلىغىنىدىن ئىڭىراپ، خىتىلداپ يىغلاۋاتاتتى. بېشىنى ئوغۇل بالىنىڭ باغرىغا تىقىۋالغانىدى. ئوغۇل بالا سىڭلىسىنى بەزلەۋاتاتتى:

  - قولۇڭنى مەيەگە تىقە ئۇكام، ئىسسىيىدۇ. يىغلىما، يىغلىساڭ قورقىدىكەنمەن. دادام ھازىرلا كېلىدۇ. ئاندىن . . .
ئوغۇل بالىمۇ خىتىلداپ يىغلىۋەتتى.

  ئۇلار شەپەمنى ئاڭلاپ چۆچۈپ بېشىنى كۆتۈرۈشتى. مەن ئۇلارغا ئېڭىشىپ سەپسېلىپ قارىدىم.

  - سىلەر نېمىدەپ سوغاقتا بۇ يەردە تۇرىسىلەر؟

  ئۇلار دەررۇ يىغلاشتىن توختاشتى.

  ئوغۇل بالا ماڭا قاراپ ھېيىقماي جاۋاپ بەردى:

  دادىمىزنى ساقلاۋاتىمىز.

  مەن ھەيران بولدۇم.

دادىمىز؟ داداڭلار قېنى؟ داداڭلار نەگە كەتتى؟

  قىزچاق ياشلىق كۆزلىرىنى پىلدىرلىتىپ جاۋاپ بەردى:

  دادىمىز ئاپتوبۇس بىلەن تاژغۇنغا كەتكەن . . . . .  ھېلى كىلىدۇ . . . .  دادىمىز كەلسە ئۆيگە كېتىمىز.

نېمە؟ تازغۇنغا؟ ئاپتوبۇسلار ئاللىقاچان كېلىپ بولدى. ئەمدى ھىچقانداق ئاپتوبۇس كەلمەيدۇ.

  - ياق، دادامنىڭ ئاپتوبۇسى تېخى كەلمدى، - ئوغۇل بالا كېسىپلا ئېيىتتى.

  - دادامنىڭ ئاپتوبۇسى؟ داداڭلار شوپۇرمۇ؟

  - ھەئە، ئاپتوبۇس ھەيدەيدۇ.

  - ھە ئەسلىدە مۇنداق گەپ ئىكەن - دە؟! داداڭلار سىلەرنىڭ مۇشۇ يەردە ساقلايدىغىنىڭلارنى بىلەمدۇ؟

  - بىلىدۇ. ھەركۈنى مۇشۇ يەردە ساقلايمىز.

  - تۈنۈگۈنمۇ كەلمىدى، - دېدى قىز بىردىنلا ئۈمچىيىپ.

  - نېمە؟ تۈنۈگۈنمۇ كەلمىدىمۇ؟ نېمىشقا؟ - ئالدىراپ سورىدىم.

  - تاڭ. ئۈچ كۈن بولدى كەلمەيۋاتىدۇ، - ئوغۇل بالىمۇ ئۈمچىيىپ يىغلامسىرىدى، - چوڭ ئانام بارماڭلا دىگەنتى، بىز يەنە كەلدۇق.

  - چوڭ ئانام؟ ئاپاڭلارچۇ؟

  - ئا . . . . ئاپىمىز . . . - ئوغۇل بالا دۇدۇقلىدى.

  - ئاپىمىز بىزنى تاشلاپ كەتكەن، ئۈيۈمچىگە، - قىز بىردىنلا يىغلىۋەتتى، -0 ئاكا، قورسىقىم ئېچىپ كەتتى، پۇتۇم ئاغىيۋاتىدۇ.

  - يىغلىما دىسە. مېنىڭمۇ ئاچتى. دادام كەلسە بىزگە مانتا ئېلىپ بىرىدۇ، - ئوغۇل بالىمۇ يىغلىغىلى تۇردى.

  - ئۆيدە يەنە كىم بار؟

  - چو . . . .  چوڭ ئانام بار، ئاغىرىق ياتىدۇ.

  - ئاغىرىق ياتىدۇ؟ سىلەرگە تاماق ئېتىپ بېرەمدۇ؟

  - ياق، ماڭالمايدۇ. دادام باژايدىن ئىلىپ بىيىرىتى، دادام كەلمەي نان يىمىدۇق.

  نېمە قىلارىمنى بىلمەي قالدىم. بارغانسىرى قاراڭغۇ چۈشمەكتە ئىدى. شىۋىرغان كۆز ئاچۇرمايىتتى. بالىلارنىڭ چوڭى ئالتا ياشلاردا، قىزچاق بولسا تـۆت - بەش ياشلاردا كۆرۈنەتتى. بۇنچە كىچىك بالىلارنى بۇ ھالدا تاشلاپ قويۇپ كېتىۋېرىشكە پەقەتلا چىدىمايۋاتاتتىم.

  - قاراڭلار ئۇكىلىرىم، داداڭلار بۈگۈنمۇ كەلمەيدىغان ئوخشايدۇ. بۈگۈنچە ئۆيۈڭلارغا كېتىپ، ئەتە كېلىڭلار. يا بولمىسا داداڭلار كېچىچە كېلىپ قالار.

  بالىلار ئاۋازىنى قويۇپ بىرىپ تەڭلە يىغلاشتى:

  - يا، يا، ياق. . . . دادام كېلىدۇ. دادام بىلەن بىللە كېتىمىز.

  مەن ئالدىراپ قالدىم.

  - ھە، مەقۇل ئەمىسە. داداڭلارنى مەنمۇ ساقلاي. يىغلىماڭلار. يىغلىساڭلار كېتىپ قالىمەن.

  بالىلار يىغىدىن توختاپ، ئىشەنمىگەندەك ماڭا قاراشتى.

  - ياشما؟ شىلى كەتمەملا ئاچا؟ - ئۇلارنىڭ كۆزلىرى گىرىمسەن قاراڭغۇلۇق ئىچىدە يۇلتۇزدەك پارلايتتى. ئۇ كۆزلەردىن بالقىغان سەبىلەرچە ئۈمىت، خۇشاللىق بىردىنلا يۈرىكىمنى ئېرىتىۋەتتى.

  - شۇنداق، راسىت، مەن داداڭلار كەلگۈچە سىلەر بىلەن بىللە بولىمەن، - مەن زوڭزۇيۇپ ئولتۇرۇپ قىزچاقنى باغرىمغا تارىتتىم. ئۇ ھىچ ئىككىلەنمەي ئۆزىنى باغرىمغا تىقتى. ئۇنىڭ پۇت - قولى سوغۇقتىن مۇزلاپ كەتكەنىدى. ئۇنى ئىسسىتىش ئۈچۈن تېخىمۇ مەھكەمرەك قۇچاقلىدىم. شۇ چاغدا ھۇجۇدۇم، يۈرىكىم ئاللىقانداق بىر شېرىن سىزىم بىلەن لەرزىگە كەلدى. قىزچاق ئىسسىق باغرىمدا ھە دېمەيلا تاتلىق ئۇيقۇغا كەتتى.

  شۇنداق قىلىپ كىچىك ئوغۇل بىلەن ئىككىمىز ئۇلارنىڭ دادىسىنى خېلىغىچە كۈتتۇق. لېكىن ئۇلارنىڭ دادىسى كەلمىدى. بۇ پېتى ئولتۇرۇۋېرىشكە بولمايىتتى. كىچىك بالىلارلا ئەمەس، ئۆزۈممۇ كېچىنىڭ زەھەردەك چېقىۋاتقان ئاچچىق شىۋىرغېنىغا پەقەتلا چىدىيالمىدىم. ئاخىر مەن ئۇلارنى ئۆيىگە ئاپىرىپ قويۇشقا ماقۇل قىلدىم. بىز ئەڭ ئاخىرقى بىر كىرا ھارۋىسىغا ئولتۇرۇپ ئۇلارنىڭ ئۆيىگە ماڭدۇق. ئۇلار سەمەندىكى بىر تار كوچىدا، كىچىككىنە بىر قورۇدا ئولتۇردىكەن. بىز ئۈچىمىز ئاچلىق ۋە سوغۇقتىن لاغىلداپ تىتىرگىنىمىزچە ئۇلارنىڭ ئۆيىگە ئاران كېلىۋالدۇق. ئۆي ئىچى قاراڭغۇ ۋە بىسەرەمجان ئىدى. ئوت يىقىلمىغاچقا ئۆيدىن بوران ئۇچۇپ تۇراتتى. سۇپىدا يەتمىش ياشلارغا بېرىپ قالغان بىر موماي ئىنجىقلاپ يېتىپتۇ. بۇ ئايال ھېلىقى بالىلارنىڭ چوڭ ئانىسى ئىكەن. مېڭىسىگە قان چۈشۈپ بىر تەرپى پالەچ بولۇپ ياتقىلى بىر يىلدىن ئېشىپتۇ. ئۇ مەزلۇم بالىلارنى كۆرۈپ يۇم - يۇم يىغلاپ كەتتى. مەن ئەسلىدە بالىلارنى ئۆيىگە ئاپىرۋېتىپلا كەتمەكچىدىم. ئەمما ئۇ موماينىڭ ئەھۋالىغا قاراپ تېڭىرقاپ تۇرۇپ قالدىم. قېرىسى قېرى ھەم كىسەلچان، كىچىكلىرى كىچىك بۇ بىچارىلەرگە كىملا بولمىسۇن، بىر تىرىك جاننىڭ يارىدىمى زۆرۈر ئىدى. ئۇلارنىڭ مۇشۇ ھالدا نەچچە كۈندىن بۇيان قانداق ياشاپ كەلگەنلىكىنى چۈشىنەلمىدىم. ئۇلارنىڭ ئەھۋالىغا قاراپ ئىچىم سىيرىلىپ كۆزۈمگە ياش كەلدى. بۇ ھالدا مەن قانداق كېتەلەيمەن؟ مەن كەتسەم ئۇلار قانداق قىلىدۇ؟ مەن نەگە كېتىمەن؟

  مەن ئاخىرى بۈگۈن بولسىمۇ كەتمەسلىك قاراىغا كەلدىم. ئەتە تاڭ ئاتقاندا بىر گەپ بولار. مەن ئكي ئىچىگە سەپسالدىم. ئۆيگە ئوت يېقىلمىغىلى بىر نەچچە كۈن بولغان ئىكەن. مەينەتچىلىكنىڭ دەستىدىن پەگانى، سۇپىدىكى زىلچا - پالاز، كىگىزنىڭ يۈزىنى كۆرگىلى بولمايىتتى. ئۆي ئىچىدىكى سېسىقچىلىقتىن بۇ كىسەل موماينىڭ تېگىنىڭ نېمە بولۇپ كەتكەنلىكىنى تەسەۋۋۇر قىلالمىدىم. بۇ بالىلار نېمە يىگەندۇ؟ بۇ كىسەلچان مەزلۇمچۇ؟ قۇلۇم - قوشنىلارمۇ ئانچە - مۇنچە قاراپ تۇرغان ئوخشايدۇ، بولمىسا ئۇلار . . . . .

  مەن كۆپ ئويلاپ تۇرمايلا چاپىنىمنى يېشىۋىتىپ ئوتۇن كۆمۈر راسلاپ مەشكە ئوت يېقىۋەتتىم. ئاندىن ئۆي ئىچىنى بىرەر قۇر تازلىدىم ۋە موماينىڭ تېگىنى قورۇقدىدىم. ئاڭغىچە سوغۇق ۋە ئاچلىقتىن ھالىدىن كەتكەن بالىلار سۇپىدا تۈگۈلۈپ يېتىپ ئۇخلاپ قېلىشتى. ئۆيدە ئۇن - ياغ ۋە بەش - ئالتە تال قورۇلۇپ قالغان چامغۇر بار ئىكەن. مەن دەررۇ تاماققا تۇتۇش قىلدىم.

  تاماقنى تەييار قىلىپ بالىلارنى ئويغاتقىنىمدا ئكينىڭ ئىچى خېلىلا ئوبدان ئىسسىپ قالغان ئىدى. ھورى پۇرقىراپ تۇرغان سەھرا ئېشىنى بالىلارنىڭ ئالدىغا كەلتۈرگىنىمدە، خوشلۇقتىن ئۇلارنىڭ چىرايى گۈلدەك ئېچىلىپ كېتىشتى. ئۇلار خۇددى بىر ئۇخلاپ قوپۇپلا يات بىر دۇنياغا كېلىپ قالغاندەك، قازان بېشىدا پايىپىتەك بولۇپ يۈرگەن ماڭا، تازىلانغان، ئىسسىق، پاكىز ئۆي ئىچىگە، مېنىڭ ئىشىمغا نېمە دەپ رەخمەت ئېيتىشنى بىلمەي يۇم - يۇم يىغلاپ ھەم كۈلۈپ ياتقان چوڭ ئانىسىغا قاراپ بىردەم ھاڭۋىقىپ قېلىشتى.

  بىز ئىشتىھا بىلەن غىزالاندۇق. غىزادىن كىيىن بالىلارغا ئورۇن سېلىپ بەردىم. ئىسسىق ئاش ۋە ئىللىق ئائىلە مىھرى بىردەمنىڭ ئىچىدە ئۇلارنىڭ چىرايىغا تېپىپ چىقتى. ئۇلارنىڭ بودىرۇققىنە مەڭىزلىرى ئاناردەك قىزىرىپ بىردىنلا چىرايلىقلىشىپ كەتتى. ھېلىقى مومايغىمۇ جان كىرگەندەك بولۇپ قالدى. مەن قىزچاقنى قوينۇمغا سولىۋالدىم. ئوغۇل بىلەن قىز بىردىنلا ماڭا ئېچەكىشىپ كەتكەنىدى. ئۇلار پۈتۈن قايغۇلىرىنى ئۇنتۇشۇپ ۋىلىق - ۋىلىق كۈلگنىچە مېنى بىر - بىرىدىن قىزغىنىشىپ ئوينىشىشتى ۋە بىردەمدىن كېيىنلا بوينۇمغا گىرە سېلىشىپ ماڭا مەھكەم چاپلاشقىنىچە ئاسلاندەك پۇشۇلدىشىپ ئۇيقۇغا كېتىشتى. پەمىمچە ئۇلار خېلىدىن بۇيان بۇنچىلىك خاتىرجەم، خۇشال - خۇرام، پاكىز ۋە ئىسسىق ھالدا ئۇخلىمىغانىدى. بۈگۈن مەن ئۇلارغا ئانا مىھرىنى، ئائىلە ئىللقلىقىنى يەتكۈزگەنىدىم. ئۆزۈمنىڭ بۇ خىيالىدىن ئۆزۈمنىڭ كۈلگۈسى كەلدى ۋە شۇ خىيالىمدىن نېمىشقىدۇر ھوزۇرلىنىپ قالدىم. ھارغانىدىم. ئاشۇ تاتلىق سېزىم ئىچىدە ئۆزۈمنىڭ قانداق ئۇخلاپ قالغىنىمنى بىلمەي قاپتىمەن.

داۋامى بار

كۆيۈمچان ئەزا

گۈلۈم مېنى سېغىندىڭىزمۇ ؟

UID
12992
يازما
275
تېما
1
نادىر
0
جۇغلانما
2436
تىزىملاتقان
2011-7-5
ئاخىرقى قېتىم
2012-7-20
توردا
80 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-28 16:08:10 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
مۇھەممەد باغراش ھەقىقەتەن نادىر بىر ئەسەرنى ۋۇجۇدقا چىقىرىپتۇ ، دەپ ئويلىدىم . تەپسىلاتلار تەسۋىرلىرى نېمىدىگەن  تەبىئىي ، نېمىدىگەن قايىل قىلارلىق ھە ؟ خۇدانىڭ ھېكمەتلىرىگە تويۇنغان تەقدىر  ھاسىلاتلىرى بولمىش ئىنسان  سەرگۈزەشتلىرىنىڭ رەھىمسىزلىكى ، چۈشىنىكسىزلىكى مۇھەممەد باغراشنىڭ قەلىمىدە ئۆز ئىپادىسىنى تولىمۇ جايىدا تېپىپتۇ . زەيتۇنەنىڭ سەرگەردانلىق ھاياتىدىمۇ كىشى تاڭ قالغۇدەك تاساددىپىيلىقلار ، ئىسانىي مېھىر - مۇھەببەت ، كومىدىيىلىك كۈلپەت ، ھارماس ئارزۇ - ئارمانلار گىرەلەشكەن جۇشقۇن مىلودىيە ياڭراق ئەمما مۇڭلۇق سازىنى ياڭرىتىپ ، يۈرەكلەرنى تىنىمسىز چۇلغۇتماقتا ، لەرزىگە سالماقتا . ئەسەرنى ئوقۇپ مۇشۇ يەرگە كەلگۈچە تەپسىلاتلاردا مۇبالىغە خاھىشىنى ئالغان بىرەرمۇ بايان ، تەسۋىرلەرنى ئۇچراتمىدىم . ئەسەرنىڭ چىنلىق تۇيغۇسىنىڭ كۈچلۈكلۈكى  كۆزلىرىمىزدىن ياش ئاققۇزۇش دەرىجىسىگە يېتىپ بارغان بولسا كېرەك ، زەيتۇنەگە ئەگىشىپ مەنمۇ بىللە تىترىمەكتىمەن ، ئۇنىڭ بىلەن بىللە ياش تۆكمەكتىمەن . ئادەملەر ئوتتۇرىسىدىكى مەنپەئەت توقۇنۇشلىرىدىن شەكىللەنگەن بىنورمال مۇناسىۋەتلەردىن ھاسىل بولغان تېراگىدىيەلەر ئەسەردە بىر پۈتۈن ئىنسان زەيتۇنەنىڭ ھاياتلىق تارىخىغا باغلىنىپ ئەكىس ئېتىۋاتقان بولغاچقا ، بەلكىم بۇ ئەسەرنى ئىنساندىكى تېراگىدىيىلىك ئاڭنىڭ يېتىلىش تارىخى تەسۋىرلەنگەن نادىر ئەسەر دېيىش مۇمكىن . يەنى بۇ بىر بەختسىز بەندە ( زەيتۇنە ) نىڭ تىراگېدىيىلىك يوسۇندا تەدرىجىي پېشىپ يېتىلىش جەريانى تەسۋىرلەنگەن ئەسەر بولۇشى ئېھتىمال . ئەسەرنىڭ داۋامىنى كۈتسەك قېنى مۇھەممەد باغراش ئەپەندىنىڭ بۇنى مۇۋەپپەقىيەتلىك يورۇتۇپ بىرەلىگەن - بىرەلمىگەنلىكىنى كۆرىمىز ، ئىنشائاللاھ .

UID
10174
يازما
34
تېما
6
نادىر
0
جۇغلانما
814
تىزىملاتقان
2011-3-16
ئاخىرقى قېتىم
2012-3-10
توردا
15 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-28 17:42:30 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
تاڭغا يېقىن بىردىنلا چۆچۈپ ئويغۇنۇپ كەتتىم. قوينۇمدىكى قىزچاقنىڭ قىزىتمىسى ئۆرلەپ ئوت - كاۋاپ بولۇپ كېتىپتۇ. دەرھال چىراقنى ياقتىم. قارىسام قىزچاقنىڭ لەۋلىرى قۇرۇپ يېرىلىپ كېتىپتۇ. قىزىتمىسىنىڭ يۇقىرلىقىدىن پات - پات : « دادا . . . . دادام كەلدى . . . . . ئاپا بىژنى تاشلىۋەتمە! » دەپ جۆيلۈيدۇ. مەن ئوغۇل بالىنىڭ پىشانىسىنى تۇتتۇم، ئۇ بالىمۇ قىززىپ كېتىپتۇ. قارىغاندا، كۈندۈزى ئۇلارغا سوغۇق تەگكەنىدى. مومايمۇ ئويغاق ئىكەن. بالىلارنىڭ ئەھۋالىغا قاراپ مومايمۇ يىغلىغىلى تۇردى. مەن بالىلارنىڭ ئۈستىگە يوتقان - كۆرپىدىن بىر نەچچىنى ئۈستى - ئۈستىلەپ يېپىپ ئۇلارنى چۈمكەپ قويدۇم. مەن زۇكامداپ قالسام رەھمەتلىك ئاپام شۇنداق قىلاتتى. مەن ئۆيلەرنى بىرەر قۇر تازلىۋىتىپ ئاندىن،  ماڭاي دەپ ئويلىدىم - دە، مەشكە ئوت يىقىپ بولۇپ، ئۆي ئىچىنى، ھويلا - ئارامنى پاك - پاكىز تازلىۋەتتىم. مەشتە سۇ ئىسسىتىپ، بالىلارنىڭ كىيىم - كېچەكلىرىنى، موماينىڭ كوڭلەك ۋە تەگلىك لاتىلىرىنى يىغىشتۇرۇپ يۇيۇشقا باشلىدىم. چاي ۋاختى بولغۇچە ھەممە ئىشنى قىلىپ تۈگەتتىم - دە، چاي دەملەپ بالىلارنى ناشتىلىققا ئويغاتتىم. قارىسام بالىلارنىڭ ئەھۋالى بەكلا ئېغىر ئىدى. بولۇپمۇ قىزچاقنىڭ ھالى پەس ئىدى. ئۇ قىز يېرىم بىھوش ھالدا ئېڭىراپ - جۆيلۈپ ياتاتتى. بىردىنلا ئالدىراپ قالدىم. موماينىڭ قولىدىن بولسا ھىچ كەلمەيىتتى. پەقەت يۇم - يۇم يىغلاپ ياتاتتى.

  مەن مومايدىن دوختۇرخانىنىڭ ئورنىنى سورىۋىلىپ، خەق ئىشقا چۈشكەن ھامان دوختۇرخانىغا يۈگۈردۈم. تۈنۈگۈنكى ئون كوينى ھارۋىكەشكە كىراغا تۆلىۋەتكەن ئىدىم. مومايدا بارى - يوقى توققۇز يېرىم كويلا پۇل بار ئىكەن، ئازىراقلا دورا كەلدى. مەن دورىنى چاڭگاللاپ يەنە ئۆيگە قاراپ يۈگۈردۈم. بېرىپلا بىر كورا شوۋىگۈرۈچ قايناتتىم. ئىككى بالىغا دورا ئىچكۈزدۈم. پەقەت ناماز - پېشىن بولغاندا قىزچاقنىڭ ئەھۋالى سەل ياخشى بولۇپ قالدى. كەچتە يەنە ئۇلارغا تاماق ئېتىپ بەردىم.

  شۇنداق قىلىپ ئۇ كۈنىمۇ كىتەلمىدىم. خۇدايىم بۇ چارىسىزلارنى ماڭا، مەندەك بىر چارىسىزنى ئۇلارغا يولۇقتۇرغانىكەن. بۇ ئۇچۇرشىشىنىڭ ئاخىرى مېنىڭ تەقدىرىمنى تۈپتىن ئۆزگەرتىۋىتىشىنى زادىلا ئويلاپ باقماپتىمەن.

  تۆت كۈن بولغاندا قىزچاق ئورنىدىن تۇردى. تۆت كۈنگىچە قىلمىغىنىم قالمىدى. تېخى يۈزى ئېچىلمىغان قىز ئىدىم. تۆت كۈن ئىچىدە مەن گويا بىردىنلا ھەممىگە پىشقان، ھەممىگە يېتىشىدىغان بىر ئايالغا ئايلىنىپ قالدىم. بىر سەبى ئىدىم، گويا بىردىنلا مىھرىبان، بالىجان ۋە كۆيۈمچان ئانىغا ئايلىنىپ قالدىم، ئاشۇ سەبى قىز - ئوغۇل ئۈچۈن كۆيۈپ - پىشتىم. ئاشۇ چارىسىز ئائىلە ئۈچۈن قولۇمنى كۆسەي، چېچىمنى سۈپۈرگە قىلدىم. ئۇنىڭ بەدىلىگە ئاشۇ كېسەلچان موماي ۋە ئىككى نارىسىدە ئىسسىق ئىچتى، پاكىز كىيىندى. ئۇلارنىڭ چىھرىدە بىر خوشاللىق، بىر خاتىرجەملىك، بىر كۆڭۈل توقلۇقى پارلىدى. ئاشۇ كۆرۈمسىز كۆلبىنىڭ ھاۋاسى بىر ئائىلە ئىللىقلىقى ۋە بىر كۆڭۈللۈك ئائىلە شادلىقى بىلەن يېڭىلاندى.

  قىزچاق ئورنىدىن تۇرغان كۈنى كېتەي دېدىم. بۇ ئۆيدە ئۇن، ياغ، تۇز، ئوتۇن - كۆمۈر بىراقلا تۈگىگەنىدى. بالىلارنىڭ دادىسى بولسا نېمىشقىدۇر كەلمەيۋاتاتتى. تالادا قارلىق بوران ھۇشقۇيتاتتى. قازناق ۋە قازان تاراقشىپ قالغانىدى. ئۈچ جۇپ كۆز ماڭا پۈتۈن ئۈمىدلىرىنى بىغىشلاپ پىلدىرلاپ قارايىتتى.

  كېتەي دەپ قەتئى نىيەتكە كېلىپ ئورنۇمدىن قوپتۇم ۋە ئىشىككە قاراپ ماڭدىم. دېمىسىمۇ مەن ھامان كېتەتتىم. بۇ ئۆيدە بەرىبىر ئۇزاق تۇرالمايىتتىم. لېكىن پۇتۇمنى بوسۇغىدىن ئالالمىدىم. ئىشىككە قاراپ مېڭىشىم بىلەن تەڭ ھەممىنى چۈشەنگەن ئاغىرىقچان موماينىڭ چىرايىنى بىر تېگى يوق ئۈمىدسىزلىك قاپلىدى. ئىككى بالا بولسا، نېمە قىلارىنى بىلمەي ماڭا ئۈمچىيىشىپ تەلمۈرۈپ قاراپ قېلىشتى. ئۇلارنىڭ ئاشۇ سەبى كۆزلىرىدە قاسساپتىن جان تىلەۋاتقان قوزىنىڭ بىچارىلىكى ئەلەڭگىيىتتى. مەنمۇ بىر قىز بالا، يەنە كېلىپ كۆڭلۈم سۇنۇق، يۈرىكىم زەخمە يىگەن، روھىم ئىزىلگەن بىر سەبى قىز بالا، كۆڭلى ئۈزۈك بىر ناتىۋان يېتىمغۇ! مەن ئۇلارنىڭ ئاشۇ تەلمۈرۈشلىرىنى قانداقمۇ جاۋاپسىز قالدۇرالايمەن؟ ئۇلارنىڭ ھەسىرەتلىك، ئۈمىدىسىز ۋە قايغۇلۇق كۆزلىرىنىڭ بىچارىلەرچە ئىلتىجاسىغا قانداقمۇ پىسەنىت قىلماي تۇرالايمەن؟ بۇ بىچارىلەر مۇشۇ ھالدا مېنىڭىسىز نېمە كۈنگە قالار دەپ ئويلىماي تۇرالايمەنمۇ؟ مەن بوسۇغىدىن ئارقامغا ياندىم. بۇنى كۆرۈپ موماينىڭ كۆزلىرىدىن ياش قۇيۇلدى. ئىككى سەبى خوشلۇقىدىن باغرىمغا ئۆزىنى ئېتىشتى. كۆزلىرىمدىن قۇيۇلغان ياش تامچىسى ئۇلارنىڭ پاكىز، بىغۇبار يۈزلىرىنى ھۆللىدى. مەن ئەڭ بولمىغاندا، بالىلارنىڭ دادىسى قايتىپ كەلگۈچە ئۇلارنىڭ ھالىدىن خەۋەر ئالاي دەپ ئويلىدىم. خالتىنى قېقىشتۇرۇپ ئازىراق سۈيۈق ئاش قىلدىم. بالىلار تاماقنى يەپ بولغاندىن كىيىن ئوينىغىلى چىقىپ كەتتى. بۇ ئۇلارنىڭ مەن كەلگەندىن بۇيان بىرىنچى قېتىم تالاغا چىقىشى ئىدى. بىر كەمدە موماي مېنى ئاستاغىنە يېنىغا قىچقاردى ۋە يۇم - يۇم يىغلىغىنىچە ياستۇقنىڭ تېگىدىن بىر پارچە قەغەزنى ئېلىپ ماڭا سۇندى. قارىسام، بۇقەغەز شەھەرلىك خەلق تەپتىش مەھكىمىسىنىڭ نۇرجان ئاتلىق بىرسىنى رەسمى قولغا ئالغانلىقى توغۇرىسىدىكى ئۇختۇرۇشى ئىكەن. يۈرىكىم « جىغ » قىلىپ قالدى. مەن « نېمە ئىش بۇ » دىگەندەك مومايغا ئەندىكىپ تىكىلدىم. چۈنكى مەن بالىلارنىڭ ۋە موماينىڭ ئاغزىدىن بالىلارنىڭ دادىسىنىڭ ئېتىنىڭ نۇرجان ئىكەنلىكىنى ئاڭلىغانىدىم. بالىلارنىڭ دادىسى ئەسلىدە . . . .

  شۇنداق، ئەسلىدە بالىلارنىڭ دادىسى بۇنىڭدىن بىر يېرىم ئاي ئىلگىرىلا قولغا ئېلىنغان ئىكەن! موماينىڭ ئېيتىشچە نۇرجاننىڭ ئەسلىدە زەرگەرلىك ھۈنىرى بار ئىكەن. بالىلارنىڭ ئانىسى بىر ئوقەتچى بېلەن تېپىشىپ قېلىپ، سەككىز يىل تۇتقان ئۆيىنى ۋە ئاشۇ بالىلارنى تاشلاپ ھېلىقى ئوقەتچى بىلەن تاغ ئارقىسىغا ( ئۇ ئوقەتچى ئۇزۇن ئۆتمەيلا ئۇنى تاشلىۋىتىپتۇ. كىيىن ئۇلار ئۇ خوتۇننى ئۈرۈمچىدە ئەسكى - تۈسكى نەرسىلەرنى يىغىپ سېتىپ يۈرىيدۇ دەپ ئاڭلاپتۇ ) قېچىپ كەتكەندىن كىيىن ھۈنەردىنمۇ رايى يېنىپ، پۇللىرىنى يىغىپ، دەسلىپىدە كىچىكرەك بىر مىنىبوس ئېلىپ كىراكەشلىك قىپتۇ. كىيىنچە كونىراق بىر ئاپتوبۇس سېتىۋىلىپ تاشقورغان بىلەن قەشقەرنىڭ ئارلىقىدا قاتناپ خېلى بېيىپ قاپتۇ. ئۇ شۇ كۈنلەردە ئۆيگە پات - پات بىر نەچچە پاكىستانلىقنى باشلاپ كېلىدىغان بولۇپ قالغانىكەن. ئۇلار ئەسلىدە ئەتكەسچىلەر بولۇپ، بۇ ئەتكەسچىلەر ئۇزاق ئۆتمەي ساقچىلارنىڭ قولىغا چۈشۈپتۇ. بىر نەچچە ئايدىن كىيىن نۇرجانمۇ يولغا چىقىپ كەتكىنىچە قايتىپ كەلمەپتۇ. كېيىن قانۇن تەرەپ، ئاھالىلەر كومتېتى ئۆيگە مۇشۇ قەغەزنى ئەكىلىپ بېرىپتۇ ۋە ئۆينى بىر قۇر تىنتىپتۇ. ئەسلىدە نۇرجانمۇ ئاشۇ پاكىستانلىق ئەتكەسچىلەرنىڭ ئەتكەس ماللىرىنى توشۇپ بېرىپ ئۇلاردىن نۇرغۇن شىرىنكانە ئالغان ئىكەن. ئۇزۇن ئۆتمەي سوتتىن نۇرجاننىڭ تۆت يىللىق كىسىلگەنلىكىنى، ئۇنىڭ ئاپتوبۇس ۋە پۇللىرىنىڭمۇ مۇسادىرە قىلىنغانلىقىنى ئۇقتۇرۇش قىلىپتۇ. موماي بۇ ئىشلارنى بالىلاردىن يوشۇرغانىكەن. ھەر كۈنى كەچتە ئاپتوبۇس بىكىتىدە دادىسىنى كۈتىۋىلىشقا ئۈگىنىپ قالغان بالىلار دادىسى كەلمەي قويغاندىن كىيىن دادىسىنى سوراپ مومايغا ئارام بەرمىگەچكە، موماي: « داداڭلار كېچىدە كېلىپ، تاڭ بىلەن يولغا چىقىپ كەتتى » دەپ قويىدىغان بولۇپتۇ. بالىلار ئۇنىڭغا ئىشىنىپ قاپتۇ. لېكىن ۋاقىت ئۆتكەنسىرى ئۇلار مومىسىنىڭ توسۇشلىرىغا قارىماي يەنە ئاپتوبۇس بىكتىگە دادىسىنى كۈتىۋىلىش ئۈچۈن بارىدىغان بولىۋاپتۇ. بالىلار بىكەتتە ماڭا يولۇققان كۈنى مومىسى : « داداڭلار ئۈچ كۈن ئىلگىرى كېچە كىلىپ كەتتى » دىگەنىكەن ( شۇڭا ئۇلار ماڭا : « دادىمىز كەلمىگىلى ئۈچ كۈن بولدى » دېيىشكەنىكەن. مەن شۇ گەپكە ئىشىنىپ قاپتىمەن ) . ئارلىقتا مەھەللە كومتېتى بۇلارنىڭ ھالىدىن ئانچە - مۇنچە خەۋەر ئالغاچ تۇرۇپتۇ. قۇلۇم - قوشنىلىرىمۇ موماينى ۋە بالىلارنى پات - پات يوقلاپ تۇرىدىكەن. موماي ھەسىرەت، يالغۇزلۇق، كېسەل ئازابىدىن ئۆلۈم بىلەن تېرىكلىكنىڭ ئارلىقىدا جان تالىشىۋاتقان كۈنلەردە، مەن ئۇلارغا يولۇقۇپ قاپتىمەن. مەن ھېلىقى قەغەزنى كۆرۈپ بولۇپ، مومايغا قايتۇرۇپ بېرىپ، ئۇجۇقۇپ ئولتۇرۇپ قالدىم. موماي قار - يامغۇردەك تۆكۈلۈپ يىغلاپ تۇرۇپ: « قىزىم، ئۆزلىرىنى ئاللاھ ئەۋەتتى. مېنىڭ نالەم ئاللاغا يېتىپتۇ، يېتىملارنىڭ ئاھى ئاللاغا يېتىپتۇ. شۇڭا سىلىنى ئاللا بىزگە ئىۋەتىپتۇ. سېلى ئىنسان ئەمەس، بىر پەرىشتە، ئاللاغا يۈز مىڭ شۈكىرى. ئەمدى مەن خاتىرجەم كۆزۈمنى يۇمىمەن، ئاشۇ گۆدەك، ئىككى نارەسىدە يېتىمنى سېلىگە تاپشۇردۇم.....» دېدى ۋە خۇداغا رەخمەت - تەشەككۈر ئېيتىپ ئۇزۇندىن - ئۇزۇنغا دۇئا قىلدى. موماي راسىت ئېيىتقانىكەن. ئۇ گويا مېنىلا كۈتۈپ ياتقانىكەن. مۇشۇ گەپ بولۇپ ئۈچۈنچى كۈنى تاڭ سەھەردە موماي جان ئۈزدى. مەسچىت جامائىتى ئېگە بولۇپ، ئولاش - چولاش كۆمۈپ قويدۇق. ئەھلى - مەھەللە، قۇلۇم - قوشنا ۋە پۈتكۈل جامائەت ئىككى كىچىك نارەسىدىنى ماڭا تاپشۇردى ۋە ئۆزلىرىنىڭ ياخشى تىلەكلىرىنى بىلدۈرۈشتى. مەسچىت جامائىتى ۋە مەھەللە ئاھالە كومتېتىمۇ: « خاتىرجەم بولۇڭلار، سىلەرنى تاشلىۋەتمەيمىز » دىيىشتى.

  ئىلگىرى : « كېتىمەنغۇ » دەيىتتىم. ئەمدى كېتەلمەيتتىم. ئىلگىرى سالتاڭ ئىدىم. ئەمدى يۈكلۈك بولدۇم. ئىلگىرى بىرلا ئۆز جېنىمنىڭ غېمىنى يەيتىم. ئەمدى ئۈچ جاننىڭ غېمىنى يەيمەن.


  ھاياتىمدىكى ئۆزگۈرۈشلەرگە ئۆزۈممۇ ھەيران بولماقتا ئىدىم. ئۆزگۈرۈشلەرنىڭ ئۇشتۇمتۇت ۋە تۇيۇقسىزلىقى مېنى تاڭ قالدۇرماقتا ئىدى.

  ئاخىر تەقدىرگە تەن بەردىم. ئاشۇ نارەسىدىلەرنى باغرىمغا تارىتتىم. تەقدىرىمدە بىر سەۋەپ بىلەن بىرەر كەسكىن ئۆزگۈرۈش بولغىچە ئۇلار بىلەن بىرگە بولۇش قارارىغا كەلدىم، مەن بۇنىڭ ئۈچۈن قانچىلىك بەدەل تۆلەيدىغانلىقىمنى ئويلاپ يېتەلمەيىتتىم. ئۇلارنىڭ ھاياتىمغا قانداق ئۆزگۈرۈشلەر ئېلىپ كېلىدىغانلىقىنى ھازىرچە كۆز ئالدىمغا كەلتۈرەلمەيىتتىم. لېكىن مەن بىرلا نەرسىنى چۈشىنەتتىم ۋە شۇ نەرسە مېنى ئاشۇ قارارغا كېلىشكە چاقىرماقتا ئىدى. ئۇلار تېخى ناھايىتى كىچىك ئىدى. ئۇلار باشپاناھسىز ئىدى. ئۇلار ئاجىز ئىدى. ئۇلار ياشىشى كېرەك ئىدى ۋە مەن ئۇلارغا ھاۋادەك زۆرۈر ئېدىم! لېكىن . . . . لېكىن . . . . بىزگە - ئۈچ جانغا، بىر ئائىلىگە نۇرغۇن نەرسە كېرەكقۇ؟ مەندە ھىچ نەرسە، ھەتتا تىيىننىڭ سۇنىقىمۇ يوق ئىدى. ئىسسىق جاندىن ئۆزگە ھىچنېمە يوق ئىدى! ئۆيدە ھىچ نەرسە يوق ئىدى. ھەتتا چاشقانغا يەمچۈك بولغىدەك نەرسىمۇ يوق ئىدى.

  دەسلىپىدە مەھەللە ئاھالە كومتېتى ئىككى بالىغا ئون كويدىن يىگىرمە كوي « قۇتقۇزۇش پۇلى » بەردى. مەسچىت بىر تاغار كۆمۈر بىلەن بىر ئىككى باغلام ئوتۇن كىرگۈزۈپ بەردى. قۇلۇم - قوشنىلار ئاندا - ساندا ئاش كىرگۈزۈپ تۇردى. لېكىن بۇلار ھىچنېمىگە دال بولمىدى. ئۇلار بۇنىڭدىن ئارتۇقىنى بېرەلمەيىتتى. چۈنكى ھەممىلا كىشى ئۆز جېنىنىڭ قايغۇسىدا ئىدى.

  كۈتۈپ ئولتۇرۇپ باقتۇق، بولمىدى. بىرەر ئىش تاپارمەنمىكىن دەپ ئۇرۇنۇپ باقتىم، ئاقمىدى. لېكىن بالىلار يېيىشى، ئىسسىقراق ياشىشى كېرەك ئىدى. ئاخىرى بېرىپ قازان ئاسالمىدۇق، ئۆيدىن بوران ئۇچۇشقا باشلىدى. ئۆزۈممىغۇ مەيلى، لېكىن ئاشۇ گۆدەكلەرنىڭ ئاچلىقتىن چىرايلىرى تاتىرىپ، يۈز - كۆزلىرىدىن توپا ئۆرلەپ، سوغۇقتىن دىرىلداپ تىتىرگىنىچە بۇلۇڭغا تىقىلىپ ماڭا مۆلدۈرلەپ قاراپ ئولتۇرۇشلىرىغا چىدىماق تەس ئىدى. ئۇلارنىڭ قاراشلىرى يۈركىمنى ئېزەتتى. ئۇلارنىڭ چىرايىغا، ئاشۇ تەلمۈرۈپ تۇرغان كۆزلىرىگە قاراشتىن قورقاتتىم. كۆزۈمنى ئۇلارنىڭ كۆزىدىن ئەپقاچاتتىم. ئازاپ ۋە قايغۇدىن، چارىسىزلىك ئىچىدىكى قىينىلىشتىن تاتارغان، بوزارغان يۈزۈمنى ئۇلاردىن يوشۇراتتىم.

  بالىلارنى ئىسسىقراق ياتسۇن دەپ باغرىمغا بېسىپ يېتىپ تاڭ ئاتقۇچە كىرپىك قاقماي تېگى يوق خىياللارغا چۆمەتتىم. قىيىنىلاتتىم، ئۆرتىنەتتىم، پۇچۇلىناتتىم. ئاخىر بىر كۈنى سەھەر تۇرۇپ كەتتىم. بالىلار ھىچنېمىنى سەزمەي شىرىن ئۇيقۇدا ياتاتتى. مەن بۇ بەخىتسىز سەبىلەرنىڭ پىشانىسىگە سۆيۈپ قويدۇم - دە، كۆزلىرىمگە ياش ئالغىنىمچە ئىشىككە قاراپ ماڭدىم ۋە ئىشىكنى ياخشىلاپ يېپىپ قويۇپ، ئۇدۇل شەھەر تەرەپكە يول ئالدىم. مەن قېچىپ كېتىش قارارىغا كەلگەنىدىم! ماڭا ئەمدى بۇنىڭدىن ئۆزگە يول قالمىغان ئىدى. مەن ئاشۇ بىچارىلەرنىڭ مېنىڭ كۆزۈمچىلا ئاچلىقتىن يېقىلىپ قېلىشىغا ياكى بىر كېچىسى توڭلاپ ئۆلۈپ قېلىشىغا كۆزۈم يېتىپ قالغانىدى. مەن تىرىك ھالەتتە، بۇنداق ئەھۋالنىڭ روي بىرىشىگە چىدىيالمايىتتىم. بۇنىڭدىن كۆرە مېنىڭ ئاۋال ئۆلگىنىم تۈزۈك ئىدى. لېكىن ماڭا ھازىرچە ئۆلۈم تېخى يېقىن كەلمەيۋاتاتتى.

  ئەتىراپ قاراڭغۇ. قىشنىڭ سوغۇق تېڭىدا مۆدۈرۈپ - چوقۇرۇپ كېتىۋاتىمەن. يۈرىكىم بىر ۋىجدانى ئازاپتىن ئېچىشىدۇ. پۇتۇم ئالدىغا چامدىسام ئارقىغا تارتىدۇ. كىمدۇر بىرى گويا مېنى كۆزگە كۆرۈنمەس ئارقان بېلەن ھېلىقى ئۆينىڭ تۈۋرىكىگە باغلاپ قويغاندەك، ئۆزۈمنى سەللا قويىۋەتسەم ھېلىقى ئارقان مېنى ئاشۇ ئۆيگە تارتىپ كېتىدىغاندەك بىلىنىدۇ. مەن ئۇ ئۆينى، ھىچنەرسىدىن بىخەۋەر ھالدا شېرىن ئۇيقۇدا ياتقان، بىردەمدىن كىيىن كۆزىنى ئېچىش بىلەنلا تەلتۆكۈس يېتىملىكنىڭ، ئاچلىق، سوغۇق، باشپاناسىزلىقنىڭ شەپقەتسىز چاڭگېلىغا چۈشىدىغان چارىسىز يېتىم قوزىلارنى ئويلىماسلىققا تىرىشىمەن. يۈركىمنى ئاغىرتىۋاتقان ئۇلار توغۇرىسىدىكى خىياللارنى كاللامدىن ھەيدەپ چىقىرىشقا ئۇرىنىمەن.

  بىر چاغدا ئېسىمنى تاپسام ئۆزۈمنى ھېلىقى ئاپتوبۇس بېكتىدە كۆردۈم. بۇ يەرگە قانداق كېلىپ قالدىمكىن تاڭ؟ مېنى بۇ يەرگە نېمە خىيال ئېلىپ كەلگەندۇ؟ كېيىن ئويلاپ باقسام، ماڭا ئوخشاش تۇرمۇشتىن قاچقان، ئازاپ ۋە قايغۇنىڭ چاڭگىلىدىن قۇتۇلۇش يولىدا جان تالىشىۋاتقان بەخىتسىزلەرنى ئۆز قوينىغا ئالىدىغان ماكان ئىككى ئىكەن: ئۇنىڭ بىرسى گۆر بولسا، يەنە بىرى مۇشۇ بېكەت ئىكەن. گۆرگە تېخى بارمىغانلار ياكى گۆردىن قاچقانلار مانا مۇشۇ يەردە ئۆزلىرىگە ئاخىرىقى ئۈمىت ۋە تەسەللى تاپىدىكەن. بۇ يەردە ھەم كەتكىلى، ھەم قالغىلى بولىدىكەن.

  گىرىمسەن قاراڭغۇلۇق ئىچىدە، سەپەرگە مېڭىش ئالدىدا پايىپېتەك بولۇپ يۈرگەن ئادەملەر خۇددى ئەرۋاھلار توپىدەك كۆرۈنىدۇ. ئۇلار يۈك - تاقلىرىنى سۆرۈشۈپ ئاپتوبۇسلارنىڭ ئەتىراپىدا ئۆرە - تۆپە بولۇپ يۈرىشىدۇ. ئاپتوبۇسلار يولغا چىقىشقا تەق قىلىپ قويۇلغان. سەھەرنىڭ بىردەملىك بازىرىنى قولدىن بېرىپ قويغۇسى كەلمىگەن چار بازارچىلار، ئوغىرى - يانچۇقچىلار، دىۋانە - تىلەمچىلەر ئۇ يەر - بۇيەردە تىمسىقلاپ يۈرىشىدۇ.

  مەن بىر بېسىپ - ئىككى بېسىپ بىر ئاپتوبۇسنىڭ يېنىغا كەلدىم. ئۇقسام، ئۈرۈمچىگە ماڭىدىغان ئاپتوبۇس ئىكەن. مەن ئاپتوبۇسقا چىقىپ ئولتۇرۇپ بولۇشقان ۋە ئەمدىرەك چىقىۋاتقان ئادەملەرگە ھەۋەس ئىچىدە تەلمۈرۈپ قارىدىم. ئۇلار ئىسسىق كىيىنگەن، قانغۇچە ئۇخلىغان، قورسىقى توق، يانچۇقى توم، نەگە بارىمەن دېسە، ھەتتا ئۈرۈمچىگە بارىمەن دېسىمۇ بارىۋىرىدىغان ۋە بارالايدىغان ئادەملەر ئىدى. ئۇلار شۇقەدەر ئەركىن، غەمسىز، خاتىرجەم ۋە خوشال كۆرۈنەتتى. مېنىڭمۇ پۇلۇم بولغان بولسا، ئاشۇلارنىڭ قاتارىدا ئۈرۈمچىگە كەتسەم، جېمى دەردى - بالادىن، يېتىملىك، ئاچلىق، خورلۇق ھەمدە ھېلىقى بالىلار توغۇرىسىدىكى ۋىجدان ئازابىدىن بىراقلا قۇتۇلار ئىدىم - ھە!

  شۇ خىياللار بىلەن راستىنلا كۆڭلۈمدە بىر ئۈمىد تۇغۇلدى. بىرەر ياخشى نىيەتلىك ئادەم چىقىپ قالسا - ھە؟ مېنى ئۈرۈمچىگە ئالغاچ كەتسە، شوپۇرغا دەپ باقايمىكىن - يە؟! ئاپتوبۇسقا پۇلسىز سېلىۋالسا ئەجەپ ئەمەس. دۇنيادىكى ھەممىلا ئادەم ھېلىقى ئاشخانا خوجايىنىدەك ئەمەستۇ - ھە؟

  قۇلاقچىسىنى قىيسايتىپ كېيىگەن ئوتتۇرا ياشلاردىكى بىر باداڭ قورساق ئادەم ئاپتوبۇس كابىنكىسىنىڭ يېنىدا سۇ چىلىكى بىلەن ھەپلىشىپ تۇراتتى. پەمىمچە، ئۇ ئادەم مۇشۇ ئاپتوبۇسنىڭ شوپۇرى ئىدى. مەن ھېلىقى خىياللارنىڭ تۈرۈتكىسىدە بىر بېسىپ - ئىككى بېسىپ ئۇ ئادەمنىڭ يىنىغا كەلدىم ۋە دەككە - دۈككىچىلىك ئىچىدە ئۇ ئادەمگە ئېغىز ئاچتىم:

  - ئۇستام . . . . مېنى ئۈرۈمچىگە ئالغاچ كەتسىلىرى بوپتىكەن.

  - پۇللىرى بارما؟ - ئۇ ئادەم قىلىۋاتقان ئىشىدىن بېشىنى كۆتۈرمەي خىرقىردى، - پۇللىرى بولسا، چىقىپ ئولتۇرىۋەرسىلە. بىلەت ئالمىسىلىمۇ بولىدۇ. پۇلنى ماڭا بەرسىلە، بېلەت ئېلىشنىڭ ھاجىتى يوق.

  - پۇلۇم يوقتى، پۇلۇم بولسا بېلەت ئالار ئىدىم . . . .

  ئۇ ئادەم شارىتتىدە بېشىنى كۆتۈرۈپ كۆزىنىڭ پاختىسىنى چىقىرىپ، خۇددى مېنى « ھاپ » قىلىپ يەۋىتىدىغان ئەلپازدا ھۆركىردى:

  - پۇللىرى يوق ئادەم بۇ يەرگە پوق بار دەپ كەللىما؟ قاش - كىرپىكلىرىنى ئويناتقانغا ماشنىغا سېلىۋالىدىغان چاغ ئۆتەپ كەتتى. ھازىر پۇل كېرەك، پۇل!

  مەن چۆچۈپ ئارقامغا داجىدىم. ئۇ ئادەم يەنە نېمىلەرنىدۇر دەپ غوتۇلدىغىنىچە چېلەككە ئېڭىشىپ ئۆز ئىشىغا كىرىشىپ كەتتى. مەن ئۈن چىقارماي ئارقامغا بۇرۇلدۇم.

   « پۇل! ھەي پۇل! سەن شۇنچىلىك قىممەتلىك، شۇنچىلىك قۇدىرەتلىكمۇ سەن؟ پۇللا بولسا ھەممە نەرسە بولامدۇ؟ جېمى مۇھتاجلىق پۈتەمدۇ؟ » نالە، غەزەپ ۋە ئۆرتىنىش ئىچىدە ئويلىدىم.

  شۇ مەھەل، كىمدۇر بىرىنىڭ توۋلىغىنى ئاڭلاندى:

  - ھەي قىز، ھەي ساھىل، مەيەرگە كەلسىلە، ماڭا ئاتاپ بىر دۇئا قىلىپ قويسىلا.

  مەن ئاپتوبۇسنىڭ يېنى بىلەن كېتىۋاتاتتىم. بېشىمنى كۆتۈرۈپ قارىسام، ئېسىل پەلتۇغا ئورىلىپ، باش - كۆزىنى قېلىن شال ياغلىق بىلەن ئورىۋالغان چىرايلىققىنە ياش چوكان ئاپتوبۇسنىڭ كۆزنىكىدىن ماڭا قاراپ تۇرۇپتۇ. مەن باشقا بىرسىنى چاقىرۋاتقان بولمىسۇن دەپ ئەتىراپمىغا قارىدىم، مەندىن باشقا ئادەم يوق ئىدى. دېمەك ئۇ ئايال مېنى چاقىرۋىتىپتۇ. مەن نېمە قىلارىمنى بىلمەي تىڭىرقاپ تۇرۇپ قالدىم. يۈرىكىمنى بىر ئازاپلىق ئىككىلىنىش قىستى. ئارقامغا يانسام ئاغزىنى ئېچىپ تۇرغان شەپقەتسىز مۇھتاجلىق، ئالدىمغا ماڭسام غورۇرىمغا، يۈزۈمگە، نومۇسۇمغا ئايرىۋاشلانغان ھېلىقى قۇدىرەتلىك پۇل مېنى كۈتەتتى.

  شۇ تاپتا مېنىڭ تاللىۋىلىشىم ئۈچۈن پەقەت مۇشۇ بىرلا يول قالغانىدى. چۈنكى مېنى ئىككىنچى يول - نامىراتلىق، مۇھتاجلىق مۇشۇ يەرگە ئەكەلگەنىدى.

  _ خۇدا سەپەرلىرىنى ئوڭۇشلۇق قىلسۇن، سېلىنى خېيىم - خەتەردىن ساقلاپ، ئۇرۇق - تۇققانلىرى بېلەن ساق - سالامەت يۈز كۆرەشكىلى نېسىپ قىلسۇن ئىلاھېىم.

  - ئامىن! سەدىقە بالانى يەر، تۆۋە گۇناھنى، - مانا ئەمدى مەن ئۆز ئىختىيارىم بىلەن ئامىن دېدىم! ئاۋازىم ئۇيات، ھەسىرەت، قىينىلىش ئىچىدە تىتىرەپ، ئۈزۈلۈپ چىقتى. قاتتىق ئازاپ، ئاچچىق ئۆرتىنىش، دەككە - دۈككە، تەڭقىسلىق، ئۇيات ئىچىدىن سۇغۇرلۇپ چىققان ئاۋازىم ئىچىمدىكى قىممەتلىك ھەممىلا نەرسىنى، مەن قەدىرلەيدىغان، مەن ئۇلۇغلايدىغان جېمى نەرسىنى ئۆزى بىلەن بىللە ئېلىپ چىقىپ كېتىۋاتاتتى. گەرچە دەرىتمەن بولساممۇ، ھاجەتمەن بولساممۇ ۋۇجۇدۇمدىكى پەقەت ئۆزۈملا ھىس قىلالايدىغان ۋە ھىس قىلىپ كېلىۋاتقان بىر مۇكەممەللىك بارا -بارا يېمىرلىپ، چاك - چېكىدىن بۆسۈلۈپ، چۇۋۇلماقتا ئىدى. مەن گويا ئادىمىلىك پەللىسىدىن تۈۋى يوق قاراڭغۇ، يىرگىنىشلىك ئۇپقانغا دومىلاپ چۈشۈپ كېتىۋاتاتتىم.


  - ئامىن.

ئاشۇ ئازاپلىق ھىس تۇيغۇلار كۆزلىرىمدىن تاشقىن بولۇپ تۆكۈلمەكتە ئىدى.

  - ئامىن . . . .

  ۋۇجۇدۇمنى، يۈرىكىمنى بازغان بولۇپ يەنچىۋاتقان ئۇيات، خورلۇق ھېسسىدىن كالپۇكلىرىم، ياق، پۈتكۈل جېنىم ياپىراقتەك تىتىرەيىتتى.

  - ئامىن . . .

  - ئېسىت ئايدەك چىرايىڭغا.

  - ئامىن . . . .

  - بىر دەردى باردەك قىلىدۇ بۇ قىزنىڭ.

  - ئامىن . . . .

  - بېشىغا كۈن چۈشۈپتۇ - دە.

  - ئامىن . . . .

  - ياپياش بالىكەن، يەتتە ئەزايى ساپساق تۇرۇپ بۇ يولغا كىرگۈچە بىر يەردە ئىش تېپىپ ئىشلىسىچۇ.

  - ئامىن . . . .

  - بوينى يوغاندىن بىرەرنى تېپىپ تەگسىچۇ ئېسىت!

  - ھەركىم ھەرنېمە دەيدۇ، دەرىد كەلمىسە بىلمەيدۇ، تۇغقانلار، مۇشۇ قىزنىڭمۇ مۇشۇ يولغا كىرىشىگە بىر سەۋەپ باردۇر تايىنلىق.

ھەر بىر « ئامىن » بىر پىغان، ھەر بىر « ئامىن » بىر نالە، ھەر بىر « ئامىن » بىر ھەسىرەت ئىدى. ئادەملەرنىڭ ھېلىقى سۆزلىرىگە، تالاشلىرىغا، باھالىرىغا، قىياسلىرىغا، ھاقارەتلىرىگە مەن ئاشۇ « ئامىن » بىلەن جاۋاپ بىرەتتىم. ھەر بىر « ئامىن » دېسەم يۈرۈكۈم ئۆرۈلۈپ، ھۇجۇدۇم ئوت - ئاتەش ئىچىدە پۇچۇلىناتتى، ھەر بىر « ئامىن » دېگىنىمدە ئاغزىمدىن بىر تۈتۈن چىقاتتى.

  - ئامىن . . . .

  ئاپتوبۇسلار تامام قوزغىلىپ، بېكەتنىڭ ئىچى بىكار بولغاندىلا ئاندىن بېكەت دەرۋازىسىغا قاراپ ماڭدىم. بۇ چاي ۋاختى بولۇپ، ئادەملەر ئالدىراپ ئىشقا كېتىۋاتقان چاغ ئىدى.

  پۇت - قولۇم ئىختىيارىمغا بوي سۇنمايىتتى. خۇددى باشقۇرۇشتىن قالغاندەك سۆرىلەتتى. يەلكەم مىڭ جىڭ يۈك ئارتىۋالغاندەك ئېغىر ئىدى. ئىچىم تاشلاندۇق خارابىدەك بوش ۋە قۇرۇق ئىدى. مەن بېكەتنىڭ يان تېمىن بويلاپ بىر ئەسكىلىككە باردىم - دە، ئېتىكىمدىكى پۇللارغا بىر خىل ھارغىنلىق، خورلۇق، ئۆكۈنۈش، ئۇيات ۋە ھاجەتمەنلىك تۇيغۇسى ئىچىدە تىكىلپ قاراپ قالدىم. مەن ھازىرغىچىلىك بۇنچىلىك پۇلنى ساناپ باقمىغانىدىم. بۇ پۇللار كىر، مەينەت، پۇرلانغان، مىجىلغان پۇللار ئىدى. بۇ پۇللارنىڭ ئېگىلىرىگە نىسبەتەن بۇ پۇللار ھىچنېمىگە ئەرزىمەس ئىدى. لېكىن مەن ھۇجۇدۇمدىكى ئەڭ ئېسىل نەرسىلەرنى ئاشۇ ئەرزىمەس ۋە مەينەت پۇللارغا تىگىشكەن ئىدىم. مەن شۇ تاپتا بۇ پۇللار ئۈچۈن خوشال ئەمەس ئىدىم. ئەكىسچە ئۆزى ئۈچۈن ئەڭ قەدىرلىك نەرسىنى ئىلاجىسىزلىقتىن، مۇھتاجلىقتىن ناھايىتىمۇ ئەرزان سېتىپ قويۇپ، كۆتۈرۈپ قوپقۇسىز پۇشايمانغا قالغان ئادەمدەك بىر خىل ئېچىنىش تۇيغۇسىدا ئۈمچىيىپ ئولتۇراتتىم. مۇشۇ پۇل ھىسابىغا يوقاتقان نەرسىلىرىمنىڭ ئىچ ئاغىرىقى چايان بولۇپ يۈركىمنى چاقماقتا ئىدى.

  لېكىن ماڭا ھايات كېرەك ئىدى. مۇشۇ پۇللارسىز مەن ياشاشقا ئامالسىز قالغانىدىم!

  ئاخىرى ئورنۇمدىن تۇردۇم ۋە بېكەتنىڭ بېلەت ساتىدىغان تۆشۈكى تەرەپكە قاراپ سۆرۈلۈپ ماڭدىم. مۇشۇ پۇللارغا ئۈرۈمچىگە ماڭىدىغان ئاپتوبۇسنىڭ بېلىتىنى سېتىۋالىمەن، ئاندىن . . . .

  ئادەملەر بېلەت ساتىدىغان تۆشۈكنىڭ ئاغزىغا قاپلىشىپ قاپتۇ. تاماكا ئىسىغا تولغان كىچىككىنە زالنى بېلەت ئېلىشقا ئۆچىرەت كۈتۈپ تۇرغان ئادەملەرنىڭ ۋاراڭ - چۇرۇڭى قاپلىغانىدى. مەن بىر تۇتام پۇلنى مەھكەم چاڭگاللىغىنىمچە بىلەت ئالىدىغانلارنىڭ رېتىگە قىسىلىپ كىردىم.

  شۇ ئەسنادا ئۇشتۇمتۇت كىچىك بالىنىڭ چىرقىراق ئاۋازدا يىغلىغىنى ئاڭلاندى. بۇ ئاۋاز بىلەن تەڭ يۈرىكىم ئاسقىپ، ئارقامغا ئۆرۈلدۈم- دە، ئەتىراپقا ئالاڭلاپ كۆز يۈگۈرۈتتۈم. قارىسام تۆت - بەش ياشلاردىكى بىر قىزچاق ئاپىسىنى يوقۇتۇپ قويغىنى ئۈچۈن قورقۇپ كېتىپ چىرقىراپ يىغلاۋىتىپتۇ. بىر كەمدە بىر ئايال توپتىن ئېتىلىپ چىقىتى - دە، ھېلىقى قىزنى باغرىغا باستى. قىزچاق شۇ ھامان ۋىلىقلاپ كۈلۈپ ئاپىسىنىڭ قوينىغا تىقىلدى. يۈرىكىم بىردىنلا گۈپۈلدەپ سېلىپ كەتتى. بەزگەك ئادەمدەك لاغىلداپ تىتىرەپ كەتتىم. يۈركىمدە ھىچقاچان ھىس قىلىپ باقمىغان بىر ئەندىكىش، ھودۇقۇش، ئەندىشە، سېغىنىش تۇيغۇسى دولقۇنلاندى. مېڭەمدە بىر دەھشەتلىك سوراقنىڭ ساداسى ئەكىسلىنەتتى. . .

  ھېلىقى ئۆيدە ھېچنېمىنى تۇيماي تاتلىق ئۇخلاۋاتقان ئىككى نارەسىدىنىڭ مەسۇم چىرايلىرى كۆز ئالدىمدا ئەينەن سۈرەت بولۇپ ئەكىسلىنىپ كەتتى. ئۇلار مېنىڭ يوقلۇقۇمنى بايقىغاندىن كىيىن نېمە بولۇپ كەتكەندۇ؟ ئۇلارنى ئەمدى كېمنىڭ قولىغا تاشلاپ كېتىمەن؟

  مەن شۇ دەقىقىدىلا ھەقىقى سۈرەتتە ئۆزۈمنى تېپىۋالدىم. بىر ئادەم دۇنيادا نېمە ئۈچۈن ياشايدۇ؟ پەقەت ئۆز قايغۇسى، ھەسىرىتى، بەختى، ئىستىقبالى ئۈچۈنلىما؟ ئادەملەر ئالدىدا، جەمئىيەت ئالدىدا، مىللەت ئالدىدا ئۆز زىممىسىگە ھىچقانداق بۇرۇچ ۋە مەسئۇلىيەتنى ئالمىغان بىر باياشات ئادەمنىڭ سېمىز ۋە توق ھايۋاندىن قانچىلىك پەرقى بار؟
  
  مەن دەسلىپىدە ئۇ بالىلار بىلەن يولۇقۇپ قېلىشىنى تاسادىپى توغۇرا كېلىپ قېلىش دەپ چۈشەنگەن، ئادىمىيچە ئىچ ئاغىرتىش تۇيغۇسىدا ئۇلارغا يارىدەم قولۇمنى سۇنغانىدىم. كېيىن بولسا، ئۇلارنى تاشلاپ كېتىشكە كۆڭلۈم ئۇنىمىغىنى ئۈچۈنلا ئۇلارغا باشپاناھ بولدۇم. لېكىن بۇ جەرياندا مەن بىر خىل مەجبۇرىيەتلىك، پاسسىپلىق تۇيغۇسىدا ئىدىم. ئۇلارنى گويا يەلكەمگە بىھۇدە ئارتىۋالغان بىر يۈك دەپ تونىغانىدىم. شۇڭا، جان ھەلقۇمغا يەتكەندە ئۇلارنى تاشلاپ قېچىپ چىققانىدىم! لېكىن، ئەمدىلىكتە ئويلىسام، ئىش بۇنداق ئاددى ئەمەسكەن.

  مەن ئاشۇ پاسسىپلىق ئىچىدە يەنىلا بىر ئانىنىڭ رولىنى ئالغانىدىم. مەن بۇ رولنى بىر خىل تاسادىپىلىق ۋە ۋاقىتلىق دەپ قارىغانىدىم. لېكىن . . . مەن بالىلارنىڭ نەزىرىدە بىر كۆيۈمچان ئانا بولۇپلا قالماي، ئاشۇ بىچارە مەسۇملار مېنىڭ يۈرىكىمدە بىر ئانىنىڭ يۈرىكىدە بولۇشقا تىگىشلىك بىر ئۇلۇغ مۇھەببەتنى ئويغىتىپ، ئاللىقاچان بىر مىھرىبان، كۆيۈمچان، پىداكار ئانىغا ئايلىنىپ بولغانىكەنمەن! مەن شۇ مىنۇتتا شۇنى تونۇپ يەتتىمكى، مەن ھىچنەگە كېتەلمەيىتتىم. بىر مىھرىبان ئانا ئۆزىنىڭ پەرزەنىتلىرىنى تاشلاپ ھىچنەگە كېتەلمەيىتتى!

  شۇ خىياللار بىلەن يۈرىكىمدە ئاشۇ بالىلارغا نىسبەتەن بىر خىل ئانىلارچە خوشاللىق ۋە مۇھەببەت شاۋقۇنلىسا، يۈز - كۆزلىرىم ئورۇنسىز قىلىقىم ئۈچۈن پەيدا بولغان پۇشايماندىن، نومۇس ۋە ئۇياتتىن لاۋۇلداپ كەتتى.

  مەن ھىچ ئىككىلىنىپ تۇرمايلا بېلەت ساتىدىغان زالدىن يېنىپ چىقتىم - دە، رەستىگە قاراپ ماڭدىم. بۇ پۇللارغا كېرەكلەك نەرسىلەرنى سېتىۋالىمەن، مەن يېتىپ بارغۇچە بالىلار ئويغانمىغان بولسۇن ئىلاھىم! ئۇلار مېنىڭ قېچىپ كەتكىنىمنى ئەبەدى بىلمەي قالسۇن ئىلاھىم!. . . .

  مەن ئاشۇ خىياللار بىلەن چوڭ كوچىدا خۇددى ئېلىشىپ قالغاندەك يۈگۈرۈپ كېتىۋاتىمەن. « بالىلار ئىسسىق كىيىمگە، تەمىلىك ۋە ئىسسىق تاماققا ئىگە بولىدۇ، ئۆيىمىز ئىسسىيىدىغان بولىدۇ! ئۇلار ئاچلىقتا سارغايمايدۇ، سوغۇقتا دۈگدەيمەيدۇ، ‹ ئانا › دەپ زارلىمايدۇ. ئۇلار ئەمدى ھەممە نەرسىگە ئىگە بولىدۇ! » دەپ پىچىرلايمەن. يۈركىمنى بىر خىل ئانىلىق ئەندىكىش، بىر خىل ئانىلىق مۇھەببىتى، بىر خىل قۇربان بېرىش ھېسابىغا ئېرىشكەن خاتىرجەملىك، پەخىرلىنىش ۋە شادلىق تۇيغۇسى قىسىپ ئاغىرتىدۇ.

  داۋامى بار

UID
10174
يازما
34
تېما
6
نادىر
0
جۇغلانما
814
تىزىملاتقان
2011-3-16
ئاخىرقى قېتىم
2012-3-10
توردا
15 سائەت
يوللىغان ۋاقتى 2011-12-29 01:28:51 |ھەممە قەۋەتنى كۆرۈش
  شۇكۈندىن باشلاپ مەن دىۋانە بولۇپ قالدىم. مانا بىز ھازىر ياخشى ياشاۋاتىمىز. بۇ يىل يازدا بالىلارنى مەكتەپكە بەردىم، ئوغۇل بىرىنچى يىللىقتا، قىز تەييارلىق سىنىپتا ئوقۇيدۇ.

  تاڭ بىلەن تەڭ قوپىمەن - دە، بىر ۋاقلىق نامىزىمنى ئوقۇۋىلىپ ئاپتوبۇس بېكتىگە يۈگۈرەيمەن. بۇ چاغدا بالىلار تاتلىق ئۇيقۇدا ياتقان بولىدۇ. چاي ۋاختى بىلەن ئەتىگەنلىك « تىجارەت » نى تۈگۈتۈپ ئۆيگە قايتىمەن. بالىلارنى كىيىندۈرۈپ، چېيىنى ئىچكۈزۈپ مەكتەپكە يولغا سالىمەن ۋە چۈشلۈك تاماققا تۇتۇش قىلىمەن. چۈشتىن كىيىن ئۇلارنى مەكتەپكە ماڭدۇرۋېتىپ كەچلىك « تىجارەت » كە چاپىمەن. ئاخشىمى ھەممەيلەن خوشال - خۇرام ئولتۇرۇپ تاماق يەيمىز. ئاندىن بالىلار تاپشۇرۇقلىرىنى ئىشلەيدۇ. مەن ئانچە - مۇنچە ياماقچىلىق قىلىمەن، بالىلارنىڭ كىر - قاتلىرىنى يۇيىمەن. بالىلار تاپشۇرۇقلىرىنى ئىشلەپ بولغاندا مەنمۇ بىكار بولىمەن - دە، ئۇلارنىڭ تاپشۇرۇقلىرىنى تەكشۈرىمەن. ئاندىن مەن ئۇلارغا كىتاپ ئوقۇپ بىرىمەن، بالىلار ئۇسۇل ئوينايدۇ. تېلېۋىزور دىگەن نەرسىنى ئالمىدىم. بالىلارنىمۇ ۋە مېنىمۇ بىكارچى قېلىۋېتىدىكەن، نەدىكى ئەمەس ئىشلارنى كۆرسىتىدىكەن، ھەر قانداق بولسىمۇ خۇدا بەندىسىنى ئىماندىن، ئىنساپتىن، پاكلىقتىن ئايرىمىسۇن! ئاشۇ بالىلارنى ئەدەپلىك، ئەخلاقلىق، مىھرىبان، ئاق بىلەن قارىنى، ھالال بىلەن ھارامنى ئايرىيالايدىغان، ھەقىقى ئۇيغۇر بالىسى بولۇپ ئۆسسۈن دەيمەن. شۇڭا ئۇلارنىڭ پاك، بېغۇبار يۈرىكى زەرىرچە بولسىمۇ بۇلغانماسلىقى كېرەك. تېلىۋىزورنى كۆرۈپ چۈشەنگىدەك، ھېلىقى ناشايانچىلىقتىن نەپىرەتلەنگىدەك بولغاندا ئاندىن ئېلىپ بىرەرمەن. مەن ئاشۇ سەبىيلەرنىڭ دىلى دەخمىز يەپ قالمىسۇن دەپ ئۆزۈمنىڭ نېمە ئىش بىلەن مەشغۇل ئىكەنلىكىمنىمۇ ئۇلاردىن يوشۇرمەن. شەھەردە خىزمەت قىلىمەن دەپ قويىمەن. ئۇلار مېنى خىزمەتكە كەتتى دەپ چۈشىنىدۇ.

  ھە، ئېيىتماقچى، مەن موماينىڭ قىرقىنى بېرىپ بولغان كۈنى بېرىپ بالىلارنىڭ دادىسىنى يوقلاپ كەلدىم. نۇرجان ئوتتۇز ياشلاردا بار، چېچەن، ساغلام يىگىت ئىكەن. ئۇ دەسلىپىدە مېنىڭ يوقلاپ كەلگىنىمنى كۆرۈپ ھىچنىمىنى بىلەلمەي ھاڭۋېقىپ قالدى. كىيىن مەن بولغان ئىشلارنى يىپىدىن - يىڭىنىسىغىچە سۆزلەپ بەردىم. ئۇ قاتتىق ئازاپلاندى، قايغۇردى ۋە ئاخىرىدا ماڭا رەخمەت ئېيتىپ ھۆڭرەپ يىغلىۋەتتى. مەن ئۇنى خاتىرجەم قىلىپ قويۇپ قايتىپ كەلدىم. ئۇنىڭغا : « بالىلىرى سېلىنى بەك سېغىندى، ئوبدان ئۆزگۈرۈپ، ئىتتىكرەك يېنىپ چىقىپ، بالا - ۋاقىلىرىنى قوللىرىغا ئالىدىغان ئىشنى قىلسىلا، مەنمۇ ئازات بولۇپ ئۆزۈمنىڭ يولىنى تېپىۋالاي! » دېدىم. كېيىنكى قېتىم چىققىنىمدا بالىلارنى ئالغاچ چىقتىم. خوشلۇقىدىن بالىلارنىڭ بېشى ئاسمانغا يەتتى. كېتىدىغان چاغدا دادىسىنىڭ بوينىغا گېرە سېلىشىۋىلىپ قويۇپ بەرگىلى ئۇنىماي مېنى خېلى ئاۋارە قېلىشتى. ئەمگەك بىلەن ئۆزگەرتىش مەيدانىنىڭ باشلىقلىرى : « سىلى كېلىپ كەتكەندىن كىيىن نۇرجاننىڭ ئىپادىسى ئالاھىدە ياخشى بولۇپ كەتتى. يېقىندا خىزمەت كۆرسەتتى، يۇقۇرغا ئۇنىڭ مۇددىتىنى بىر يىل قىسقارتىش توغۇرىسىدا يا بولمىسا جازا مۇددىتىنى تۈرمىنىڭ سىرتىدا ئىجىرا قىلىش توغۇرىسىدا ئىلتىماس قىلدۇق، تەستىقلىنىپ قالار، ئۇ چاغدا ئۇ قايتىپ كېتىدۇ » دېيىشتى. بۇنى ئاڭلاپ ئۇچام خېلى يېنىكلىشىپ قالدى. مانا بۈگۈنمۇ شۇ يەرگە كېتىۋاتىمەن.

  ئانچە - مۇنچە پۇل يىغدىم، ئەمدى باشقىچىرەك پىلانىم بار، ھېلىقى سىلى تاماق يىگەن ئاشخانىنىڭ ئىجارە ۋاختى توشقانىكەن، ئۆي ئىگىسى ئۇ دۇكاننى ماڭا بىكارلىتىپ بېرىدىغان بولدى. مەينەتچىلىكنىڭ دەستىدىن ئۇ دۇكان خېرىدارسىز قالغانىدى. خۇدايىم بۇيرىسا پات ئارىدا ئۇ دۇكاننى قولۇمغا ئېلىپ، راۋۇرۇس بىر ئاشخانا قىلىپ ئاچىمەن. ئەمدى ھېلىقى  ھاقارەتلىك  « كەسىپ » تىن قۇتۇلىمەن. ۋاختى كەلسە ھېلىقى ئۆزۈم ئىشلىگەن ئاشپۇزۇلنىمۇ قولۇمغا كىرگۈزىمەن، ئۇ ئاشپۇزۇلنىڭ ھېلىقى سۈيدۈكى بۇزۇق خوجايىنىنىمۇ مەدىكارچىلىققا بىر ياللىۋالسام دەيمەن، ھېلىھەم بولسىمۇ ئۇنىڭغا ئۆزۈمنىڭ قانداق قىز ئىكەنلىكىمنى تونۇتۇپ قويىمەن.

  زەيتۇنە سۆزلەشتىن توختىدى. مەن ئۇنىڭ پاكىز ۋە نۇرانە چىھرىدە ئۆزىگە نىسبەتەن بىر خىل ئىشىنىش ۋە ئىپتىخارلىق تۇيغۇسىنى كۆردۈم. ئۇ سەلگىنە قېلىن كەلگەن لېكىن بەكمۇ چىرايلىق لەۋلىرىنى كۈچ بىلەن ھېمىرىپ ماڭا بىر خىل قەتئى سوراق مەنىسىدە « لاپپىدە » قاراپ قويدى ۋە شۇ ھامانلا ئاپتوبۇس كۆزنىكىدىن ناھايىتى تىزلىكتە ئارقىمىزدا تاشلىنىپ قېلىۋاتقان تۇتاش ئېتىز ۋە باغ - ۋارانلار تەرەپكا قارىۋالدى.

  مېنى تولىمۇ مۇرەككەپ بىر خىل سېزىم چۇلغىۋالغانىدى. زەيتۇنەنىڭ كەچۈرمىشلىرىنى ئاڭلاپ ئولتۇرۇپ گويا بىر كىنو كۆرگەندەك بولدۇم. ئەپسۇسكى بۇ كىنو ئەمەس، ئەكىسچە بىر قورقۇنۇچلۇق رىئاللىق ئىدى. بۇ قىزنىڭ ئوبىرازى شۇ تاپتا كۆڭلۈمدە بىر خىل ئەپسانىۋى تۈس ئالماقتا، ئادەملەر توغۇرىسىدىكى ئادەتلەنگەن چۈشەنچەم ۋە كۆزىتىش ئۇسۇلۇم مۇشۇ مېنىۇتتا ئۈزۈل - كىسىل بەربات بولماقتا ئىدى.

  بىز ئادەتتە، ياشاشقا چارىسىز قالغان بىر ياش يىگىتنىڭ ئاخرىغا بېرىپ بىر ئەشەددى ئوغۇرى بولۇپ كەتكەنلىكىنى قوبۇل قىلالايمىز ۋە يەنە دەل ئاشۇنداق ئەھۋالدا قالغان بىر قىزنىڭ خۇپىيانە ياكى ئاشكارا شەكىلدە ئىپپىتىنى سېتىش يولىغا كىرگەنلىكىنىمۇ ھىچ ئىككىلەنمەي قوبۇل قىلالايمىز - يىگىتنى يەتتە ئەزايى بېجىرىم بولسىمۇ مەلۇم سەۋەپلەر تۈپەيلى جەمئىيەت ۋە ئادەملەر ئۇنىڭغا ئەمگەك قىلىش، ئۆز تەرى ھېسابىغا ھالال ياشاش پۇرسىتىنى بەرمىگەن دەپ قارىساق، قىزنى بولسا، ھايات ئۇنى قوينىغا ئالمىغىنى ۋە ئاجىز بولغىنى ئۈچۈن ئۆزىدىكى بار نەرسىنى، ئاشۇ قىممەتلىك ۋە باھاسىز پاكلىقىنى ساتماسلىقتىن باشقا نېمە چارىسى بار دەپ قارايمىز. لېكىن ئاشۇ يىگىت ياكى قىزنىڭ ئاچلىق ۋە چارىسىزلىق تۈپەيلى باشقىلارغا قوللىرىنى سۇنۇپ بىر پارچە نان تىلەۋاتقان ھالتىنى كۆرۈشنى خالىمايمىز. ئۇلاردىن سەسكىنىمىز، يىرگىنىمىز، نەپىرەتلىنىمىز!

  ئىش يۈزىدە ئوغۇرلۇق، ئىپپىتىنى سېتىش ۋە تىلەمچىلىك ئوخشاشلا توغۇردىن - توغۇرا نومۇس، ئۇيات ۋە ئادىمىيلىك غورۇرىغا تاقىشىدىغان قىلمىش. ئوغۇرلۇق ۋە ئىپپىتىنى سېتىش ئۆزىنىڭ ئۇيات ۋە نومۇسىنى ئاياغ - ئاستى قىلىش بىلەن بىللە يەنە باشقىلارنى قان يىغلىتىش، قاىشىتىش، باشقىلارغا زىيانكەشلىك قىلىش، باشقىلارنى ئازدۇرۇش، كىشلەرنى توغۇرا يولدىن چىقىرىش، كېسەل تارقىتىش، ئائىلىنى بۇزۇش، بىگۇناھ بالىلارنىڭ يىتىم بولۇشىغا سەۋەپ بولۇش قاتارلىق ئىجىتمائى ئاقىۋەتلەنى كەلتۈرۈپ چىقىردىغان بىر خىل جىنايى ھەركەت!

  ئەمدى تىلەمچىلىك مەسلىسىگە كەلسەك، ئۇمۇ ئۆزىنىڭ ئۇيات ۋە ئار - نومۇسنى دەسمايە قىلىدىغان بىر خىل پەسكەشلەرچە قىلىق، لېكىن تىلەمچى باشقىلارغا زىيانكەشلىك قىلمايدۇ، باشقىلارنى قاخشاتمايدۇ، ئازدۇرمايدۇ، ئۇ ئىجىتمائى ساغلاملىق ۋە ئائىلەرنىڭ مۇقۇملىقى ئۈچۈن ھىچقانداق خەۋىپ سالمايدۇ. بېقىشسىز قالغان قېرى - چۆرىلەر، يېتىم - يېسىرلار، جىسمانى ئەيىبناقلار ھېچكىمگە زىيان يەتكۈزەلمەيدۇ، مېڭىشقا يول تاپالمىغان بىر بىچارە قىزمۇ ھەم! ئادەتتىكى ئەھۋالدا پەقەت ياشاشقا چارىسىز قالغان كىشىلا مۇشۇ ھاقارەتلىك چىقىش يولىنى تاللىۋالىدۇ.

  لېكىن بىز نېمە ئۈچۈن يەنىلا ئاشۇنداق ئويلايمىز؟ بىز بىر جىنايى چىركىنلىكنى قوبۇل قىلالايمىزۇ، ئەكىسچە بىر چارىسىزنىڭ ھايات ئۈچۈن جان تالىشىپ تىركىشىشىنى قوبۇل قىلالمايمىز؟!

  زەيتۇنەدەك بىر گۈزەل، پاكىز، بىغۇبار قىزنىڭ بىر بۇردا نان ئۈچۈن قاراڭغۇ سوقماقلاردا « مىھمان » ئوۋىلاپ يۈرگىنىنى كۆرسەك، « ئۇنىڭ بىلەن نېمە ئىشىم ! » دەپ، بېشىمىزنى بۇراپ كۆرمىگەنگە سېلىپ ئۆتۈپ كېتىۋىرىمىزۇ، ئۇنىڭ ئاشۇ پاكلىقىنى ساقلاپ قېلىش ئۈچۈن نېپىز يۈزىنى قېلىن قىلىپ تىلەمچىلىك قىلىۋاتقىنىنى كۆرسەك، ئۇنىڭ چۆرىسىگە ئولىشىۋىلىپ تۈرلۈك قىياسەن ئىللەتلەرنى ئۇنىڭغا توقۇيمىز، ئۇنى مەسخرە قىلىمىز، ئۇنى كەمسىتىمىز، ئۇنىڭدىن يىرگىنىمىز، ئۇنىڭغا لەنەتلەر ياغدۇرىمىز؟!

  مەن زەيتۇنەنىڭ بېكەتتە تىلەمچىلىك قىلىۋاتقىنىنى كۆرگىنىمدە شۇنداق ئويلىغانىدىم. ئۇنىڭدىن سەسكەنگەن، يىرگەنگەنىدىم، ئۇنىڭ توغۇرىسىدا ئۇنى تۇنجى رەت كۆرگىنىمدە يۈركىمدىن ئوخچۇپ چىققان ئاشۇ گۈزەل تەسىراتلار، ئىزگۈ ھىسلار، قىممەتلىك ۋە قەدىردان سېزىملىرىم ئۈچۈن ئۆكۈنگەنىدىم. لېكىن ئەمدى بولسا. . . .

  - سىز بايا « بىركۈنلۈك ۋەزىپە نورمام توشتى » دېدىڭىز، نورمىڭىزنى نېمىگە قاراپ ۋە قانچىلىك بەلگىلەيسىز؟ - مەن ۋۇجۇدۇمدا يېڭىدىن پەيدا بولىۋاتقان پىكىرلەرنىڭ لەرزىدىن ئۆزۈمنى قاچۇرماقچى بولغاندەك ئۇشتۇمتۇت ئېغىز ئاچتىم. ئۇدۇلىغا ئېگىلگنىچە مۇڭلۇق خىياللارغا چۆمگەن زەيتۇنە ئادىتى بويىچە ماڭا سوراق مەنىسىدە « لاپپىدە » قاراپ قويدى ۋە ئوت يېنىپ يالقۇنلاپ تۇرغان چىرايلىق كۆزلىرىنى خۇمالاشتۇرۇپ كۈلىۋەتتى. مەن ئۆزۈمنىڭ سۇئالىدىن سەل خىجالەت بولۇپ قالدىم. لېكىن نېمىشقىدۇر كۆڭلۈم ئازادە بولۇپ قالغان ئىدى. بۇ بەلكىم باياتىدىن بىرى يۈرىكىمنى سىقىپ تۇرغان نازۇك ۋە كۆڭۈلنى غەش قىلىدىغان سۇئالنىڭ جاۋاپ تاپقانلىقى، ئۆزۈم ئېغىز ئېچىشقا قورقىدىغان تېمىنىڭ زەيتۇنە تەرپىدىن مەردانىلىق بىلەن ئوتتۇرغا تاشلانغانلىقى تۈپەيلىدىن بولسا كېرەك، ياكى ئۇنىڭ ئاشۇ جانغا راھەت بىغىشلايدىغان شىرىن ۋە قۇۋناق كۈلكىسىنىڭ تەسىردىنمىكىن.

  داۋامى بار

كىرگەندىن كىيىن ئىنكاس يازالايسىز كىرىش | تىزىملىتىش

|شىركەت ھەققىدە ئەلكۈيى ھەققىدە| سەھىپىلىرىمىز| مۇلازىمەتلىرىمىز| ئېلان بىرىڭ| ئەلكۈيى چوڭ ئىشلىرى| نەشىر ھوقۇقى | ئالاقىلىشىش

Powered by Discuz! X2(NurQut Team) © 2006 - 2015 www.alkuyi.com All Rights Reserved
爱酷艺网络科技公司版权权益 نەشىر ھوقۇقى: ئەلكۈيى تور - تېخنىكا چەكلىك مەسئۇلىيەت شىركىتىگە تەۋە 新ICP备10001494号-1
شىركەت ئادرېسى : ئۈرۈمچى شەھىرى جەنۇبىي شىنخۇا يولى 835- نومۇر گۇاڭخۇي سارىي 13- قەۋەت ئې ئىشخانا
مۇلازىمەت قىززىق لىنىيە تېلىفۇن نومۇرى:3222515-0991 : : 8555525-0991   QQ: 285688588

رەسىمسىز شەكلى|يانفۇن|ئەلكۈيى تورى ( 新ICP备10001494号-1 )

چوققىغا قايتىش