تىلشۇناسلىقتا ئورتاق ئېتىراپ قىلىنىدىغان مۇنداق بىر ھەقىقەت بار:ئۇ بولسىمۇ، بىر مىللەتنىڭ تىلى شۇ مىللەت كىشىلىرى تەرىپىدىن ئىشلىتىلگەندىلا ئاندىن ئۆز مەۋجۈتلىقىنى ساقلاپ قالالايدۇ. ئىشلىتىلىشتىن قالغان تىللار ھامان يوقىلىدۇ.بۇ خىل مەۋجۇتلۇق تىل پوزىتسىيىسى بىلەن مۇناسىۋەتلىك بولىدۇ.بۇ نوقتىدىن ئېيتقاندا، ئۇيغۇر تىلىنىڭ مەۋجۈت بولىشى ئۇيغۇرلارنىڭ ئۇنى سۆيۈپ ئىشلىتىش ۋە ئىشلەتمەسلىكى، ئۇنى قېتىرقىنىپ ئۆگىنىش-ئۆگەنمەسلىكى،جان تىكىپ قوغداش ياكى قوغدىماسلىقى بىلەن مۇناسىۋەتلىك.

يېقىنقى يىللاردىن بۇيان،قوش تىللىق مائارىپ كۈچەپ تەكىتلىنىشى بىلەن بىزدە ئانا تىل بىلەن ئىككىنچى تىلنىڭ مۇناسىۋىتىنى مۇۋاپىق بىر تەرەپ قىلىش مەسىلىلىرى بارغانسىرى نۇرغۇن كىشىلىرىمىزنىڭ بېشىنى قاتۇرىدىغان مەسىلىگە ئايلاندى. بۇ ھەقتە كۆز قاراش كۆپ ھەم زىدىيەتلىك. مېنىڭچە،بۇ زىدىيەتنى ئوڭۇشلۇق ھەل قىلىشنى چارىلىرى ئوبدانراق ئويلانساقلا تېپىپ چىقىلى بولمايدىغان نەرسە ئەمەس. بۇنىڭدىكى،ئەڭ ئاددي ۋە ئۈنۈملۈك چارە ئۆزىمىزنىڭ تىل پوزىتسىيىسىنى توغرلاش،تىلنى توغرا ئىشلىتىش ۋە يېزىش،ئۇنى ئەبجەشلەشتۈرۈشتىن ساقلىنىش،بالىلاردا كۆرۈلگەن تىل خاتالىقلىرىنى ۋاقتىدا تۈزىتىش،بالىلارنى ئانا تىلىدىكى كىتاپلارنى ئوقۇشقا ئىلھاملاندۇرۇش ئانا تىلنى قوغداش ۋە تەرەققىي قىلدۇرۇش ھەققىدىكى ئەھمىيەتلىك پائالىيەتلەرنى تەشكىللەش قاتارلىقلار(بۇلار پەقەت شەخسىي ئامىللاردۇر). بۇ خىل پائالىيەتلەرنى ئائىلە مەدەنىيىتىمىزنىڭ ئايرىلماس بىر قىسمى سۈپىتىدە جارى قىلدۇرالىساق،باللىرىمىزدا تەبىئىي ھالدا ئانا تىلنى سۆيىدىغان ئاڭنى توغرا يىتىلدۈرەلىسەك ئانا تىلنىڭ كەلگۈسى تەرەققىياتى ۋە مەۋجۈتلىقىغا زور ئىشەنچ باغلىساق بولىدۇ.