ئۇھسىنىش      
ئابلىمىتجان ۋاھاپ

قەدەملىرىم ئوڭغۇل دوڭغۇل ئىلىنىۋاتىدۇ،
ماڭا كەڭرى شەھەر تاردەك بىلىنىۋاتىدۇ.
تونۇش دۇشمەن ئالدىدا تار يولدا توستى،
قۇرداشلىرىم بىرلەپ كىچىكتە سىنىلىۋاتىدۇ.

ھەر تەرپتە قالدىم ھەممە چىتىدە يالغۇز،
كۇنلۇكمۇ يوق قولۇمدا بىر ياققاندا يامغۇر.
گۆش يىيىشكە ماغدۇرۇم بارتى،ھەر كۇن،
ئاسقان قازاندا گۆش ئىدى، چىنىدە چامغۇر.

ئىچىلغان گۇللىرىم قۇرىدى بولدى خازان،
ھەققىقەتتىن سۆز ئاچماي قارلىغان يامان.
شۇلارنىڭ دەرسمدىدە يوللىرىم يانتاق،
بولۇڭلار ھەمدەمدە بولغان دوسلىرىم ئامان.

تۇماندا قالدىم تاشلىدى سۆيگەن يارىممۇ،
تىزلا كۇز باستى قەلبىمنى،كەتتى باھارمۇ.
قىشنى ئۇزاتسام كەلگىنى نىمىسى يەنىلا،
باغىمدا ئىچىلماس گۇللىرىم،يوللىرىم مۇزمۇ.