كۈلپەت

روزىگۈل ئابدۇللا

بۈگۈن

 قولۇم تۇتماس،

 پۇتۇم باسماس،

 قۇلاق ئ‍ەسلا ئ‍اڭلىماس،

 بۇ ئ‍ەسكى كۆڭۈل ھېچنەرسىنى تاتماس.

 چۈنكى،

 كەتتى بەختىم،

 كەتتى تەختىممۇ ھەم ،

تونۇردەك ئ‍ىسسىق مىھىرلەر يىراقتۇر ماڭا.

 بولدى سورىما،

 نە دەردىمنى ئ‍ېيتاي،

 سۆزلىمەس تۇرسا بۇ دىل.

 ئ‍انا،

 ئ‍ۇ بىر ئ‍انا،

 ئ‍انا ئىدىغۇ ئ‍ۆزى ؟

 مىھىرگە تولغان كۆزى،

 شۇنچىكى سىلىق سۆزى،

 ئ‍اھ دەردىم ئ‍ۇ ئ‍انا ئىدىغۇ؟

 تىلىفۇن ئ‍ۇرالمايمەن،

 ئ‍ەركىلەپ يۈرەلمەيمەن،

 باشقىچە دىيەلمەيمەن،

 مەدھىيە بىرەلمەيمەن،

 چۈنكى ئ‍ەقلىم كىسىلدى .

 قولىغا،

 يۈزىگە ،

ئ‍اھ خۇدا پۇتلىرىغا،

 ئ‍ەسلا سۈيەلمەيمەن .

ئ‍ەمدى كىمگە باتنارمەن،

قايسى ئ‍اشنى ئ‍ىلغارمەن،

 قانداق ئ‍اتتا چاپارمەن،

 نى قازاندا قاينارمەن،

 نە بۇلۇڭدا يىغلارمەن،

 ئ‍اخىر قانداق ئ‍ۆلەرمەن،

 - بىلگۈچىگە

 شەلۋەرىگەن نىمجان يۈرەك ئى‍گىسى بولمىش ماڭا

 ساقايماس يارا،

 تېپىلماس دورا ...

 نە كۈن كۆرەي مەن ئ‍ەمدى ،

 تاشتىن قاتتىق كۈلپەت بۇ .