ئوغلۇڭ سىنى سىغىندى سەھرا
ئويغاق يازمىسى
ياۋا گۈلگە پۈركىندىغان قىيا تاغ،
ئاق لىباسقا ئورۇنغاندىمۇ ئەمدى.
بۇلبۇل ناۋاسى ئۈزۈلـمەيدىغان باغ،
جىمجىت سۈكۈتكە چۈمدىمۇ ئەمدى.
يىلاندەك تولغاشقان تۇپلىق يولنى،
قات ـ قات توڭ باسقاندىمۇ ئەمدى.
باھاردا ئىللىپ قالغان قوللارنى،
چاك ـ چاك يىرىقلار باسقاندىمۇ ئەمدى.
مەيلى ئىدى يېرىلسىمۇ قولۇم،
يات شەھەردە پارقىراپ تۇرغاندىن.
ياخشى ئىدى مۇز باسسىمۇ يۇلۇمنى،
شەھەردە قىستىلشىپ چەتكە ئۇرۇلغاندىن.
ئوغلۇڭ سىنى سېغىندى سەھرا،
سەنمۇ ئوغلىڭنى سېغىندىڭمۇ.
بۇ يۇرۇتنىڭ ئاسمىنى يۇلتۇزسىز،
بۇ كىچە يۇلتۇزلىرىڭ جىمىرلىدىمۇ.
بۇ يەرنىمۇ ئاپپاق قار باستى،
ھەممە يەردا سوغوق مۇز قاتتى.
ئىللىتقان بىلەن ئازراق تىنىمنى.
قەلبىم مۇزدەك،سىنىڭ مھىرىڭگە باقتى.
ئولتۇرغان بىلەن ئېسىل ماشىنىلاردا،
تەڭ قىلـمىدىم سەھرادىكى ئېشەككە.
كاتتا سىلىنغان ھەيۋەت داچىنىمۇ،
تەڭ قىلـمىدىم سەھرادىكى كەپىگە.
ئوغلۇڭ سىنى سېغىندى سەھرا،
پات يېقىندا قايتىمەن قوينىڭغا.
ئامانلىقىڭ ئۈچۈن قولۇم دۇئادا،
مىنى باس تۇپلىق ئىللق باغرىڭغا.
