تىكەن ئۈستىدىكى قۇچقاچ
مەمەتجان باش كارۋان

تىكەن ئۈستىدە،
تۇراتتى.
چىرايلىققىنە بىر قۇچقاچ.
خىيالىمنى نەققاشلىدىم،
خىياللىرىم ئېيتتىكى؛
قارىغىنا ئۇنىڭغا،
ئىنتىلگەن گويا بوستان ۋە ياكى گۈلشەنگە،
سەن نە ئۈچۈن شۇ قۇش كەبى؟
قىلماس ئەندىشە ۋە يا بولماس پەرىشان.
تۇرسىمۇ گەر تىكەن ئۈستىدە.
تىكەنلەر بىلگەندەك گويا.
يەتمەس ئاڭا قىلچىلىك زەرەر.
قارىماققا باسقان غەملەر،
يالغۇزلۇقتىن ئۆرتەنگەن تەنلەر.
كەلدى دىلدىن بىر خىتاب؛
سەنمۇ يالغۇز ئىدىڭ،
شۇ زامانلاردا، كۈن ۋە تۈنلەردە.
بۇ كۈن بۇ زامانلاردا ھەم.
مەن مىسالى شۇ قۇش كەبى،
قايتاي ئۆز دىلبىرىم، جانان كوچامغا،
يالغۇزلۇق قاپلىغان شۇ گۈزەل دۇنياغا.
بەلكىم،
شۇندا بىلىنەر ھايات تەمى.