جەمەتىم 

يازغۇچى :ئابدۇۋارىس ئوسمان 

ئىناق مىش چوڭ دادام بارىدا جەمەت،
رۇقسارىنى كۆرۇش ماڭا يار بولماي .
تەسلىم بوپتۇ تەبىيەتنىڭ قانۇنىيتىگە ،
ئالتۇن تېنى ئۇپۇرماي ئۇزۇنغا بارماي .

دادامغا ئىلىم ئۆگنىشنى كۆرسەتكەن ،
قەبرەمنى يوقلا دەپ قارى قىلغان .
نۇرانە قامەتلىك مىنىڭ چوڭ دادام ،
نەۋرىڭىز رەھمەت دەپ قىلىدۇ بايان .

تاغىللىرىم تۇرمۇشتا پىشىپ يىتىلگەن ،
ئۇ ھايات چېغىدا شۇنداق يىتەھلىگەن .
ئۇ ئۆلدى ئاھ ئۇرۇپ يىغلىغان تاغاملار ،
ئۈزۇلگەن تەسۋىدەك ۋەيرانە چېچىلغان .

بىرى قىلدى  سايلىقنى گۈلىستان باغ  .
بىرى قىلدى ئەتىراپنى سۆگەتلىك شاخ .
قېرىنداش مېھرى بولدى ئېگىز تاغ ،
قېرىنداش ئۇنتۇلدى باللىرى بولدى ياغ .

ھېچ بىرى سالمىدى  باللىرنى مەرىپەتكە ،
قالاقلىق قىلدى  دىيەلمەيمە بۇنادامەتكە .
بىلگەندۇ مىنىڭچە ھازىرقى مەدىنىيەتتە ،
پۇشايمان قاچىسى بارمۇ؟بىزنىڭ جەمەتكە .

كۈيلەپ يازاي دەپ جەمەتىمنى ئويلىسام،
مەرىپەتتە ساۋاق ئالالمىسا بوپتۇ دېدىم .
ھېچ بولمىسا دۇئا قىلغۇدەك نەۋرە بارمۇ؟،
نە كۈيلەش نە ماختاشتىن سۆز يازالمىدىم .