ئۆلدىمۇ ئىنسانلىقىمىز 

ئابدۇسالام ئابدۇللا بۆرتېكىن

 يىتىملەر كۆزدىن ياش ئاققۇزۇپ كۈلدۇق،
ئاجىزنى قاخشىتىپ بىز قەھرىمان بولدۇق.
شۆھرەت-ئاتاققا باغلىنىپ ئىشرەتتە يۈردۇق،
راس ئەمدى ئۆلدىمۇ بىزنڭ ئىنسانلىقىمىز!؟

تىكەننى گۈل دېدى，ياق دىيەلمدۇق،
قارلىقىنى بىلدۇق يۇ，ئاق دىيەلمدۇق.
ئۇرۇقنى بودەك دېدى， ئاۋاق دىيەلمدۇق،
راس ئەمدى ئۆلدىمۇ بىزنڭ ئىنسانلىقىمىز!؟

بېيىدى سودىگەر ماشقا تاش قېتىپ،
پارىخورلار ھوقوقنى پۇل-مالغا سېتىپ.
ئەقىلنىمۇ قىلۋەتتۇق ھارامغا سەرىپ،
راس ئەمدى ئۆلدىمڭ بىزنڭ ئىنسانلىقىمىز!؟

يىگىتلەر كەيىپتىن بىھۇش ئىگىلدى بېشى،
قىزلارنىڭ قولدا رومكا چۇۋۇلدى چېچى.
ئاتلارمۇ قان يېغلاپ قاتتىغۇ بېشى،
راس ئەمدى ئۆلدىمڭ بىزنىڭ ئىنسانلىقىمىز!؟

ۋابانى تاراتتۇققۇ ئۆز تۇرۇپ ئەلگە،
ئاخىرەت پاتىمىزغۇ ئىككى مىتىر يەرگە.
ھەسەتخورلۇق ئەمەسمۇ ئۆلۈمدىن بەلگە،
راس ئەمدى ئۆلدىمڭ بىزنىڭ ئىنسانلىقىمىز!؟