يىقىلىش
ئابدۇراھمان ئابدۇللا

يۈزۈڭ كەبى سۈزۈك- سۈزۈك سەھەردە،
شەبنەملەر تۈنەپ چىقار ئىسمىڭنى ئاتاپ.
ئاخىرقى تۈگمەندە تارتىلدىم ئۇندەك،
ئازاب مېدالىنى كۆكسۈمگە تاقاپ.
 
سۆيگۈ دېگەن لىق بىر قەدەھ زەھەرمىش،
قالغاندىمەن قانداقلارچە ياقتۇرۇپ.
تەقدىرىمنى تۆمۈرچىگە سوقتۇردۇم،
ۋىسالىڭنى بازغانلاردىن ئاختۇرۇپ.
 
قۇشلىرىڭغا تېرىق بولۇپ چېچىلدىم،
سۆيگۈم ئىزھار ئەشۇ قۇشنىڭ تىلىدا.
سايىسى يوق،  يىلتىزى يوق دەرەختەك،
يىقىلدىم مەن ئاشىقلىقنىڭ يولىغا.