مېنىڭ بۇرۇنقى قوشنام ئۆمەرجان مۇئەللىمنىڭ خىزمىتى شەھەرگە يۆتكىلىۋېدى، شەھەردىن بىريۈرۈش بىنا ئۆي سېتىۋىلىپ ، خوتۇن – بالىلىرىنى ئېلىپ شەھەرگە كەتتى . ئۇلار شەھەرگە يۆتكىلىپ كەتكەندىن كېيىن كۆڭلىمىز بىرقىسمىلا بولۇپ خۇددى ئۆزىمىزنى بىرەر ئەزايىمىز كەمدەكلا ھېس قىلىدىغان بولۇپ قالدۇق . چۈنكى مېنىڭ ئائىلەمدىكىلەر ئۆمەرجان مۇئەللىمنىڭ ئائىلىسىدىكىلىرى بىلەن ئىجىل – ئىناق ، ئۇرۇق- تۇغقاندەك ياخشى ئۆتەتتۇق .

    ئارىدىن بىرەر ئايدەك ۋاقىت ئۆتكەندىن كېيىن ئۆمەرجان مۇئەللىمنىڭ ئۆيىگە «بىز بۇ ئۆينى سېتىۋالدۇق» دەپ يېشى 45ياشلار ئەتراپىدىكى ئۆزى ئورۇق ، چىرايى كۆمۈردەك قارا ، كىيىم-كېچەكلىرى رەتسىز ۋە مەينەت ، ساقال-بۇرۇتى ئۆسۈپ كەتكەن خۇددى تۈرمىدىن ھېلىلا چىققان ئادەمنى ئەسلىتىدىغان غاپپار ئىسىملىك بىر كىشى سېمىز ئايالى بىلەن بەش بالىسىنى ئەگەشتۈرۈپ كەلدى . مەن ، ئايالىم ۋە بالىلىرىم خۇشال بولۇشۇپ ، يېڭى قوشنىلارنىڭ ئۆي-بىساتلىرىنى توشۇشۇپ بەردۇق . چۈنكى «يىراقتىكى تۇققاندىن يېقىندىكى قوشنا ياخشى» دىگەن ئىدىيە ئېڭىمدا ھۆكۈمران ئىدى .

    يېڭى قوشنام غاپپارنىڭ ئۆيىنىڭ ئالدىدا بىر ئېرىق بولۇپ ، ئۆيدىن چىقىش ، كىرىشتە ، ھارۋا ۋە ۋېلىسپىت ئېلىپ كىرىش ، چىقىشلىرىدا بولسۇن ناھايىتى قىيىنچىلىق تۇغۇلاتتى .

    ئۆيۈمنىڭ كەينىدە نۇرغۇن ياغاچلىرىم بولغاچقا ماگىزىندىن مىخلارنى ئەپكىلىپ ، ئېرىقنى مېتىر بىلەن ئۆلچەپ ، ياغاچلارنى كېسىپ ، بىر كۆۋرۈك ياساپ بەردىم ، بۇنىڭلىق بىلەن غاپپار ۋە ئۇنىڭ بالا-چاقىلىرى ناھايىتى خۇشال بولۇشۇپ كەتتى .

    بىركۈنى ئەتىگەندە چېيىمنى ئىچىپ بۇلۇپ ، كىيىم-كېچەكلىرىمنى تۈزەشتۈرۈپ خىزمىتىمگە ماڭاي دەپ ئىشىك ئالدىغا چىقىشىمغا بىر چۆگۈننى كۆتۈرگىنىچە يېڭى قوشنام غاپپار ئۆيگە كىردى ۋە :

    - ئەپەندىم چاي قايناتقان بولسىلا بىرئاز بەرسىلە بوپتىكەن ، ئۆيدە ئوتۇن-كۆمۈر يوق بولۇپ قاپتىكەن ، چاي قاينىتالمىدۇق- دېدى .

    -ھە قايناتقان ، ئۆيدە بالىلار بولغاندىن كېيىن ئېلىپ بەرسۇن – دەپ بالىلارنى ئىما قىلىپ ئالدىراشلىقىمنى ئېيتىپ مەكتەپكە كەتتىم .

    يەنە بىر كۈنى ئەتىگەندە ئالدىراش يەنە مەكتەپكە ماڭاي دەپ تۇرسام ، توساتتىن يەنە غاپپار چۆگۈننى كۆتۈرۈپ ئىشىك ئالدىدا پەيدا بولدى-دە :

    -ئەپەندىم سۇلىرى بارمىدۇ ؟ بۈگۈن ئەتىگەندە ئورنىمىزدىن ۋاقچە تۇرۇپتىكەنمىز، تۇرۇبا سۈيى توختاپ كېتىپتۇ- دەپ ھىجىيىپ تۇراتتى .

    -ئېلىڭ، ئۆيدە بار- دېدىم چىرايىمنى تۈرۈپ .

     «مېنىڭ بۇ قوشنام مىجەزى ئاجايىپ بىر قوشنىمۇ نېمە؟»

    يەنە بىر كۈنى ئەتىگەندە  مەكتەپكە ماڭاي دەپ تۇرۇشۇمغا ئىشىك چېكىلدى ، ئىچىمدە  ئاچچىقىم كېلىپ «كىمدۇ بۇ قاغا پوق يېمەستە ئىشىكنى چەككەن ؟» دەپ غودۇڭشىغىنىمچە ئىشكنى ئاچتىم . ئىشىك ئالدىدا ھېلىقى ئاجايىپ قوشنام غاپپار ھىجايغىنىچە:

     – ھە ئەپەندىم ، ساقال ئالغۇچنىڭ پىچىقى بارمىدۇ؟-دەپ ئۆسۈپ كەتكەن ساقال-بۇرۇتىنى سىلىغىنىچە سورىدى .

    -بار،- دېدىمدە ، بىر پىچاقنى ئېلىپ بەردىم .

    غاپپارنىڭ ئىككى قىزى بولۇپ ، ئۇلار دائىم دېگۈدەك بىزنىڭ بالىلاربىلەن بىزنىڭ ھويلىدا ئوينايتتى ، بىركۈنى بازاردىن بەش كىلوگرام قوي گۆشىنى ئېلىپ ئۆيگە كىرىپ پارچىلاپ قازانغا سېلىۋاتساق ، ئۇنىڭ قىزلىرى كۆرۈپ قېلىپ بىردەم ئوينىغاندىن كېيىن ئۆيىگە چىقىپ كەتتى-دە ، ئىككى سائەتتىن كېيىن بىر قىزى يوغان بىركورىنى كۆتۈرۈپ ھويلىنىڭ ئوتتۇرىدا تۇرۇپ :

    -ھەبىبۇللا مۇئەللىم ئاتام ئۆزلىرىنى سالغان گۆشلىرىنىڭ شورپىسىنى بەرسۇن دەيدۇ-دېدى .

    مەن بۇ گەپنى ئاڭلاپ ئايالىمغا قارىدىم ، ئايالىممۇ ماڭا بېرەيمۇ دېگەندەك قاراپ تۇراتتى .

    -گۆشنىڭ شورپىسىنى قوشنىلارغا بېرىڭە –دېدىم .

    ئايالىم كۆڭلى-كۆكسى كەڭ ، مېھرىبان ، يۇمشاق كۆڭۈل ئايال بولغاچقا قوشنامنىڭ قىزىنىڭ يوغان كورىسىنى توشقۇزۇپ دېگۈدەك شورپا بېرىپ ، گۆشنىمۇ بىر-ئىككى پارچە قوشۇپ ئاندىن ئۇنى يولغا سالدى . مەن ئۆيگە كىرىپ بېشىمنى تاتىلىغاچ ئىچىمدە " بۇ قوشنام ئاجايىپ بىرغەلىتە قىلىقى ۋە مىجەزى بارقوشنىمۇ نېمە؟ ئادەمنى تۈزۈكرەك بىرەر چۈشلۈك تاماق يىگىلىمۇ قويمىغان ؟ ئەمدى گۆش يېيىشنى خىيال قىلغىلىمۇ بولمايدىغان بولدىمۇ نېمە؟ " دېگەنلەرنى خىيالىمدىن ئۆتكۈزدۈم .

    قارا قىشنىڭ قەھرىتان سوغۇق كۈنلىرىنىڭ بىرى ئىدى . قاش قارايغان ۋاقىتتا ئۆيدە تېلىۋىزور كۆرۈپ ئولتۇراتتىم ، ئىشىك چېكىلدى .

    -ھە ئەپەندىم ، ئولتۇرۇپسەنمۇ؟ - دېگىنىچە يەنە قوشنام غاپپار كىرىپ كەلدى .

    -مۇنداق ئىش ئەپەندىم ،-دېدى ئۇ سۆزىنى باشلاپ ،- بۇندىن ئىككى ئاي بۇرۇن لەمجىن بازىرى خاندۇ4-مەھەللىدە ئولتۇرۇشلۇق ئابلىكىم ئىسىملىك بىربالىنىڭ نىكاھ تويىنى قىلىپ بەرگەنتىم (ئۇ توي-تۆكۈندە ناغرا-سۇناي چالاتتى)ئۇ چاغدا ئۈزۈملەرنى ساتالمىدۇق ، كېيىن بىركەلسەڭ بېرەرمىز دېگەنىدى ، بۇ قېتىم موتسىكىلىت بىلەن بېرىپ پۇلنىڭ ئۆسۈملىرى بىلەن ئەكىلەي دەيمەن ، شۇڭا ماۋۇ قىشلىق ئايىقىڭ بىلەن ئىشتىنىڭنى بېرىپ تۇرغىن ، ئىككى سائەتتە قايتىپ كېلىمەن. -دېدى ئايىقىم بىلەن ئىشتىنىمنى كۆرسىتىپ تۇرۇپ .

    -خاپا بولمىغىن قوشنام ، ھېلى قورساقنى ئەستەرلىۋىلىپ، سائەت يەتتىدىن توققۇزغىچە مەكتەپكە بېرىپ كومپىيۇتېر ئۆگەنمىسەم بولمايدۇ-دېدىم .

    ئۇ بىردەم ئولتۇرۇپ ، ئورنىدىن تۇردى-دە :

    -مەن بىلىمەن ، مۇئەللىم دىگەننىڭ مەكتەپتە بەك ئىشى كۆپ ، شۇڭا كۈندۈزى بەك ئالدىراش ئىشلەيسىلەر، ئەتە ئاخشامغۇ ئايىقىڭ بىلەن ئىشتىنىڭ بىكار بولۇر ھە؟!- دەپ چىرايىمغا تىكىلىپ تۇراتتى .

    -ئەتە ئاخشام يەنە مەكتەپكە بېرىپ خەنزۇچە ئۆگىنىمەن ، ھازىرقى ۋاقىتتا خەنزۇچە ئۆگەنمىسەك ، كومپيۇتېر ئۆگەنمىسەك 21-ئەسىردىكى ساۋاتسىزلاردىن بولۇپ قالىمىز، دەۋرنىڭ تەلىپىگە لايىقلىشالمايمىز، بىز ياخشى ئۆگەنمىسەك سىلەرنىڭ بالىلىرىڭلارنى ياخشى ، لاياقەتلىك تەربىيىلىيەلمەيمىز ، شۇڭا مېنىڭ كۈندۈزىمۇ ، ئاخشىمىمۇ ، ئۆزەممۇ ، كىيىم-كېچەكلىرىممۇ بىكار ئەمەس-دېدىم ئاچچىقىم بىلەن .

    ئۇ مەندىن خاپا بولۇپ ، چىرايىنى پۈرۈشتۈرۈپ ئۆيدىن چىقىپ كەتتى .

    مەن ئويلىنىپ قالدىم . ماقال-تەمسىللەردە «يىراقتىكى تۇققاندىن يېقىندىكى قوشنا ياخشى» دەيدىغان گەپ بارئىكەن ، لېكىن مىنىڭ بۇ يېڭى قوشنام  كەلگىلى بىر ئاي بولا-بولمايلا ، چىرايىمنى ئېچىپ بەرسەم ، مېنى چۆمۈچ ئاخۇن كۆرۈپ قالدىمۇ –نېمە؟ ھەركۈنى دېگۈدەك تۇرۇپ سۇ دەۋاتقان ، تۇرۇپ چاي دەۋاتقان ، يەنە تۇرۇپ ساقال ئالغۇچ دەۋاتقان ، تۇرۇپ كۆمۈربولسا بەرگىن دەۋاتقان ، ئەمدى بۈگۈن ئۇ تەرەققىي قىلىپ كىيىۋاتقان كىيىملىرىمنى سورىدى . ئۇ يەنە تەرەققىي قىلىدىغان ، مەن ئۇ سورىغان نەرسىلەرنى بېرىۋىرىدىغان بولسام مېنى كىيىمسىز يالىڭاچ ھالەتكە كەلتۈرۈپ قويامدۇ-نېمە؟ مەن ئۆزەمگە پۇختا بولمىسام بولمىغۇدەك «يىراقتىكى تۇققاندىن يېقىندىكى قوشنا ئوسالمۇ نېمە؟» دېگەنلەرنى ئويلاپ قالدىم .