ئەپەندىم رەسسامچىلىق قىلىپ يۈرگەن كۈنلەرنىڭ بىرىدە، مەھەللىنىڭ تۇلۇمدەك سەمرىپ كەتكەن ئاچ كۆز بېيى ئەپەندىمنى چاقىرتىپ:
- ئەپەندىم، ئۆزىڭىزمۇ كامالەتكە يەتكەن كاتتا رەسسام، شۇنداق بولغاندىكىن مېنىڭ چوڭايتىلغان رەسىمىمنى سىزىپ كوچا - كويلارغا چاپلىۋەتمەمسىز؟ - دەپتۇ.
- بولىدۇ، - دەپتۇ ئەپەندىم باينىڭ سۆزىگە رازىمەنلىك بىلدۈرۈپ.
ئەپەندىم ئىككى، ئۈچ كۈن سەرپ قىلىپ، باينىڭ رەسىمىنى سىزىپ چىقىپ، ئۇنى ئادەملەر كۆپ توپلىنىدىغان كوچا دوقمۇشلىرىغا چاپلاپتۇ. جامائەت ئەپەندىمنىڭ بۇ ھەجۋىي رەسىمىنى كۆرۈپ:
- پاھ! ئاچ كۆز باينىڭ ئۆزى بوپتۇ، ئۇزۇن قۇلاقتىن ئىككىسى سىزىلسىلا چوشقىنىڭ ئۆزىلا بولغۇدەك، - دەپ مازاق قىلىشىپتۇ. شۇ ئەسنادا باي كېلىپ قاپتۇ ۋە رەسىمگە قاراپ ئەپەندىمدىن:
- ئەپەندىم، مۇشۇ مېنىڭ رەسىمىمما؟ - دەپ سوراپتۇ.
- ئەلۋەتتە شۇنداق، - دەپ جاۋاب بېرىپتۇ ئەپەندىم.
- ئەپەندىم، سىزنى كاتتا رەسسام دېسەم، سىزغان رەسىمىڭىز مۇشۇمۇ؟
بۇنى مېنىڭ رەسىمىم دېگەندىن كۆرە، چوشقىنىڭ رەسىمى دېگەن تۈزۈككەن، - دەپتۇ باي ئەپەندىمگە تىكىلىپ قاراپ.
- شۇنداق، - دەپتۇ ئەپەندىم باينى مەسخىرە قىلىپ، - كونىلاردا «قازاندا نېمە بولسا، چۆمۈچكە شۇ چىقىدۇ» دېگەن گەپ بار. باي بۇنى ئاڭلاپ ئاغزىنى ئېچىپ تۇرۇپلا قاپتۇ.