ھېكايە- ئۇزۇتۇشقا چىقىش

نەۋقۇت

ئۇزۇتۇشقا چىقىش
ئىككى يېنى ياپيېشىل دەرەخلەر بىلەن پۈركۈنگەن پىيادىلەر يولىدا كېتىۋاتىمىز...
ۋاقت تەڭقىسلىق ئىچىدە قىپقىزىل بولۇپ كۆيىۋاتىدۇ... ئىككىمىز ھېچنىمە دېيىشمەستىن جىمجىت پاراڭلىشىپ ناھايىتى ئۇزۇن ماڭدۇق.ئىختىيارسىز ئارقامغا قارىغۇم كەلدى.ھېلىلا كۆكىرىپ تۇرغان يوپۇرماقلار سارغىيىپ تۆكۈلىۋاتاتتى...
قولۇمدىكى يىنىككىنە سەپەر سومكاڭنىڭ مۇشۇ دەقىقىدىكى ئېغىرلىقىنى تەسۋىرلەپ بىرەلمەيمەن...
پويىزنى ساقلاۋاتىمىز، خۇددى ئامالسىز بوران- چاپقۇننى ساقلاۋاتقاندەك.ئەشۇ مېنۇتلار تۇرۇپ مىڭ يىلدەك ئۇزۇرايتتى،تۇرۇپ دەقىقىدەك قىسقىرايتتى.
مانا، پويىز ئاخىرى چىقىراق گۈدۈك ئاۋازى بىلەن كىلىپ كۆكرىكىمگە سانچىلىپ توختىۋىدى، كۈتۈش سۇپىسىدا كەلكۈن يامرىدى...
بىز كۈتۈش سۇپىسىدىكى بارغانسىرى باراقسان بولۇپ كۆكلەۋاتقان ھېجران دەرىخىنىڭ تۈۋىگە سېغىنىش،ئازاپ ۋە قىيالماسلىق گۈللىرىنىڭ بەرگىلىرىنى كۆمۈپ قويۇپ ئاستا خوشلاشتۇق.سەن گۈپۈلدەپ تۇرغان يۈرىكىمگە دەسسىگەنچە مېڭىپ پويىزغا چىقتىڭ-دە،گۈپۈلدىگەنچە يۈرۈپ كەتتىڭ...
ئېھتىمال،سەن ھازىر ئەشۇ پويىزنىڭ ۋاگۇنىدا يالىڭاچلىنىپ كۆز ياشلىرىڭ بىلەن يۇيۇنىۋاتقانسەن! ھەتتا كىشىلەرنىڭ ھەيرانلىق،ھېسداشلىق ۋە چۈشۈنۈش ئارىلاشقان نەزەرلىرىگىمۇ پەرۋا قىلمىغاندۇرسەن!
بىلەمسەن گۈلۈم! مەنمۇ ئەشۇ كۈتۈش سۇپىسىدا ساڭا قاراپ قول پۇلاڭلاتقانچە بىر تۈپ دەرەخكە ئايلىنىپ قۇرۇپ كېتىۋاتىمەن...