ياتلاشتۇق
ﻣﯘﮬﻪﻣﻤﻪﺗﺠﺎﻥ ﺭﺍﺷﯩﺪﯨﻦ
ﻳﺎﻣﺎﻥ ﻛﯘﻧﻠﻪﺭﺩﻩ ﺗﯘﻗﻘﺎﻧﺘﯘﻕ، ﺭﻭﻧﺎﻕ ﺗﺎﭘﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ،
ﭘﺎﻻﺯﺩﯨﻦ ﺗﻪﺳﺘﻪ ﺋﺎﻳﺮﯨﻠﺴﺎﻕ، ﻛﯩﮕﯩﺰ ﺑﺎﺳﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ.
ﺳﺎﺭﺍﻳﻼﺭ ﺑﯘﺯﺩﯨﻤﯘ ﺋﯩﺸﻨﻰ، ﮔﯩﻠﻪﻡ ﺋﺎﺳﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ،
ﺗﺎﻣﺎﻡ ﺋﯘﻧﺘﯘﻟﺪﻯ ﮬﻪﻡ ﺯﺍﻏﺮﺍ، ﺗﻮﻏﺎﭺ ﻳﺎﻗﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ.
ﺋﯘﭼﯘﭖ ﭼﯩﺨﺘﯘﻕ ﺩﯨﺴﻪﻙ ﻛﻮﻛﻜﻪ، ﻗﺎﻧﺎﺕ ﻗﺎﻗﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺗﯩﺰﯨﻖ ﻣﻮﻧﭽﺎﻕ ﺋﯩﺪﯗﻕ ﺑﯩﺰﻟﻪﺭ، ﺋﺎﻧﺎﻡ ﺑﻮﻳﻨﯩﺪﯨﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎ،
ﺳﯘﺯﯗﻙ ﺋﺎﻟﻤﺎ ﺋﯩﺪﯗﻕ ﺑﻪﺵ ﺗﺎﻝ، ﺋﺎﺗﺎﻡ ﻗﻮﻳﻨﯩﺪﯨﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎ.
ﺋﯘﭼﺎﺭ ﻗﯘﺷﻼﺭ ﺋﯩﺪﯗﻕ ﮬﻪﻣﺪﻩ، ﺋﺎﺷﯘ ﮬﻮﻳﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎ،
ﺗﯘﮔﻪﻝ ﻟﻪﻏﻤﻪﻥ ﺋﯩﺪﯗﻕ ﻳﺎﻛﻰ، ﭼﻮﻣﯘﺵ ﭼﻮﻳﻠﯩﺪﯨﻜﻰ ﮔﻮﻳﺎ.
ﺑﯩﺮﺍﻕ ﺑﯩﺰﻧﻰ ﺟﺎﮬﺎﻥ ﮬﻪﺭﻳﺎﻥ، ﺋﯘﺯﯗﭖ ﺗﺎﺗﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺋﻮﺗﯘﻥ ﺗﻪﺭﮔﻪﻥ ﺋﯩﺪﯗﻕ ﺑﯩﺮ ﭼﺎﻍ، ﻳﯘﺭﯗﭖ ﺟﺎﯕﮕﺎﻟﺪﯨﻤﯘ ﺑﯩﻠﻠﻪ،
ﺑﻮﺭﺍﻥ ﭼﯩﻘﺴﺎ ﻣﺎﻛﺎﻥ ﺋﻪﺗﻜﻪﻥ، ﺋﯩﺪﯗﻕ ﺋﺎﺯﮔﺎﻟﻨﯩﻤﯘ ﺑﯩﻠﻠﻪ.
ﺋﯧﻘﯩﻦ ﺋﻪﺗﺘﯘﻕ، ﭼﯧﭙﯩﭗ ﻛﻪﺗﻤﻪﻥ، ﭼﯧﻘﯩﭗ ﺩﺍﯕﮕﺎﻟﻨﯩﻤﯘ ﺑﯩﻠﻠﻪ،
ﺑﺎﺭﺍﺗﺘﺎ ﺑﯩﺮﮔﻪ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺘﯘﻕ، ﺋﯧﭽﯩﭗ ﺭﺍﻣﺰﺍﻧﻨﯩﻤﯘ ﺑﯩﻠﻠﻪ.
ﭼﯩﺮﺍﻳﻠﯩﻖ ﺋﻮﻱ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﺋﻪﻣﺪﻯ، ﺋﻮﺗﯘﻥ ﻳﺎﺭﻏﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺋﺎﻧﺎﻡ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﻮﻳﺪﻩ، ﺗﯘﺯﯗﻙ ﺗﻮﺕ ﻛﯘﻥ ﺗﯘﺭﺍﻟﻤﺎﺳﺘﯩﻦ،
ﺋﯧﻠﯩﻨﺪﻯ ﺗﺎﺧﺘﯩﻐﺎ ﻧﺎﻧﻼﺭ، ﺋﺎﺯﺍﭘﻼﻧﺪﻯ ﺳﻮﺭﺍﻟﻤﺎﺳﺘﯩﻦ.
ﺩﺍﺩﺍﻣﻨﻰ ﻣﻪﻧﻤﯘ ﻛﻪﺗﻜﯘﺯﺩﯗﻡ، ﺑﯩﺮﻩﺭ ﺋﻮﻏﻼﻕ ﺳﻮﻳﺎﻟﻤﺎﺳﺘﯩﻦ،
ﻣﯩﺮﺍﺱ ﻣﺎﺟﺮﺍﺳﯩﻐﺎ ﭼﯘﺷﺘﯘﻕ، ﺗﯧﺨﻰ ﻗﯩﻠﭽﻪ ﺋﯘﻳﺎﻟﻤﺎﺳﺘﯩﻦ.
ﺷﯘﻻﺭ ﮬﻪﺳﺮﻩﺕ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﻧﯩﻤﺠﺎﻥ ﺗﯩﻨﯩﭗ ﻳﺎﺗﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺯﻭﺭﯗﺭ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻣﺎﻻﻱ ﻗﯩﻠﺪﯗﻕ، ﺷﯘﻻﺭﻏﺎ ﻧﻪﯞﺭﻩ ﺑﺎﻗﻘﯘﺯﺩﯗﻕ،
ﻛﯧﻠﯩﻨﻠﻪﺭ ﭼﺎﭺ ﺳﻮﻗﯘﭖ ﻳﯘﺭﺩﻯ، ﺷﯘﻻﺭﻏﺎ ﻧﺎﻧﻨﻰ ﻳﺎﻗﻘﯘﺯﺩﯗﻕ.
ﺗﯧﺰﻩﻙ ﻳﯩﻘﻘﺎﻧﻨﻰ ﺋﺎﺯ ﻛﻮﺭﯗﭖ، ﺷﯘﻻﺭﻏﺎ ﺋﯚﭼﻜﻪ ﺳﺎﻏﻘﯘﺯﺩﯗﻕ،
ﺗﯧﺨﻰ ﻏﺎﻟﯟﺍﺭﯨﺪﯗﻕ ﺑﻪﺯﻩﻥ، ﺟﺎﮬﺎﻧﺪﺍ ﻳﻮﮬﻨﻰ ﺗﺎﭘﻘﯘﺯﺩﯗﻕ.
ﺑﺎﻗﺎﺭ ﭼﺎﻏﺪﺍ ﺑﺎﮬﺎﻧﻪ ﻛﻮﭖ، ﺑﻪﺩﻩﺭ ﻗﺎﭼﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺋﺎﺗﺎ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﺎﻧﺎ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺩﯨﻤﻪﻙ ﺑﯩﺰﺩﯨﻨﻤﯘ ﻳﺎﺯ ﻛﻪﺗﺘﻰ،
ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻠﯩﻖ ﺑﯩﻨﺎﺳﯩﻨﯩﯔ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﻳﻪﺭﯨﮕﻪ ﺩﻩﺯ ﻛﻪﺗﺘﻰ،
ﺋﯩﭽﻪﺭﮔﻪ ﺋﺎﺵ، ﻛﯩﻴﻪﺭﮔﻪ ﺗﻮﻥ، ﭼﺎﻻﺭﻏﺎ ﺑﯩﻠﻠﻪ ﺳﺎﺯ ﻛﻪﺗﺘﻰ.
ﺋﺎﺭﺍﺩﯨﻦ ﺳﻪﻟﺘﻪﻧﻪﺕ ﺗﺎﺟﻰ، ﺋﺎﺟﺎﻳﯩﭗ ﺋﯩﻤﺘﯩﻴﺎﺯ ﻛﻪﺗﺘﻰ،
ﺷﯘﻻﺭ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻳﻮﻏﺎﻥ ﮬﻮﻳﻼ ﻏﯧﺮﯨﭗ ﻗﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺋﯘﺯﺍﻕ ﺋﻮﺗﻤﻪﻱ ﺳﯘﻛﯘﺕ ﭘﯘﺗﺘﻰ، ﻣﯩﺮﺍﺱ ﯞﻩﺟﯩﺪﻩ ﮔﻪﭖ ﭼﯩﻘﺘﻰ،
ﺑﯩﺮﻯ ﺋﻪﻟﭽﻰ ﻗﻮﻳﯘﭖ ﺋﺎﺳﺘﺎ، ﺑﯩﺮﻯ ﺋﺎﺷﻜﺎﺭﺍ ﺩﻩﭖ ﭼﯩﻘﺘﻰ.
ﺑﯩﺮﯨﺪﻩ ﻳﻪﯓ ﺷﯩﻤﺎﻳﻼﻏﻠﯩﻖ، ﺑﯩﺮﻯ ﭼﻪﻳﺪﻭ ﺑﯩﻠﻪﭖ ﭼﯩﻘﺘﻰ،
ﮬﺎﺯﺍﺯﯗﻝ ﻧﻪﭘﺴﯩﻤﯩﺰ ﺋﺎﮬﯩﺮ، ﺟﯩﻤﻰ ﺋﯩﺸﻨﻰ ﺳﻮﺭﻩﭖ ﭼﯩﻘﺘﻰ.
ﻗﯩﺮﯨﻖ ﻳﯩﻠﻠﯩﻖ ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻼﺭ، ﻣﯩﺮﺍﺱ ﺋﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺷﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺑﯧﺮﯨﻘﻰ ﻛﯘﻧﻠﻪﺭ، ﺋﻮﺗﻪﺭ ﮬﯩﭽﻜﯩﻤﻨﻰ ﺧﻮﺵ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ،
ﻗﻮﻳﺎﻣﺪﯗ ﻏﯘﻡ-ﺋﺎﺩﺍﯞﻩﺗﻠﻪﺭ، ﺋﺎﺭﺍﺩﺍ ﻳﺎﺯﻧﻰ ﻗﯩﺶ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ.
ﺗﯩﻨﯩﻘﺘﯩﻨﻤﯘ ﺗﻮﻻ ﻛﻮﺕ-ﻛﻮﺕ، ﻛﻪﺳﻪﻛﻨﻰ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﮬﯩﺶ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ،
ﻳﯘﺭﻩﺭ ﺷﻪﻳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺷﯘﭖ ﮔﻪﭖ-ﺳﻮﺯ، ﺋﯘﻧﯩﯖﺪﯨﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺋﯩﺶ ﻗﯩﻠﻤﺎﻱ.
ﻧﯩﺰﺍ ﮔﯘﻟﺨﺎﻧﻠﯩﺮﻯ ﺩﯨﻠﺪﺍ، ﻛﻮﻳﯘﭖ ﻳﺎﻧﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﻧﯩﺰﺍﻻﺭ ﺋﯘﻟﻐﯘﻳﯘﭖ ﺳﻪﻟﺪﻩﻙ، ﮬﻪﺳﻪﺗﺨﻮﺭﻟﯘﻗﻘﺎ ﻳﯘﺯﻟﻪﻧﺪﻯ،
ﻣﯧﻨﯩﯔ ﺋﯩﻠﻠﻪﺗﻠﯩﺮﯨﻢ ﻗﯘﻣﺪﻩﻙ، ﺳﯧﻨﯩﯔ ﺋﺎﻏﺰﯨﯖﺪﺍ ﺳﻮﺯﻟﻪﻧﺪﻯ.
"ﺳﯧﻨﯩﯖﺪﯨﻦ ﻣﻪﻥ ﻗﺎﻻﻣﺪﯨﻢ"ﻧﯩﯔ ﺋﯩﮕﯩﺰ ﻣﯘﻧﺒﯧﺮﻯ ﻛﻮﺯﻟﻪﻧﺪﻯ،
ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻠﯩﻖ ﮔﯘﻟﯩﺴﺘﺎﻧﻰ، ﺗﺎﻣﺎﻡ ﭼﻪﻳﻠﻪﻧﺪﻯ ﺗﯘﺯﻟﻪﻧﺪﻯ.
ﺋﻪﺟﻪﭖ ﺋﺎﻟﻪﻡ ﺋﯩﻜﻪﻥ ﻗﻮﺷﻼﭖ، ﺳﯧﻴﯩﺮ ﺳﺎﻏﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺧﻮﺗﻮﻧﻼﺭ ﭘﺎﺩﯨﺸﺎ ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﺳﯧﻨﻰ ﺑﻪﻧﻠﻪﭖ، ﻣﯧﻨﻰ ﺑﻪﻧﻠﻪﭖ،
ﺧﻮﺗﻮﻧﻼﺭﻏﺎ ﺧﻮﺗﻮﻥ ﺑﻮﻟﺪﯗﻕ، ﺋﯧﻐﯩﺰ ﺋﺎﭼﺴﺎﻕ ﻗﻮﭘﺎﺭ ﺳﻪﻧﻠﻪﭖ.
ﺗﯧﻨﯩﻴﺪﯗ ﻳﻪﯕﮕﯩﻠﻪﺭ ﺳﯩﻨﭽﺎﻱ، ﻣﺎﯕﺎ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﺑﯩﻠﻪﻥ ﺩﻩﻣﻠﻪﭖ،
ﺋﺎﺗﺎﺭ ﻛﻪﻳﻨﯩﻤﺪﻩ ﻏﻪﻳﯟﻩﺗﻨﯩﯔ، ﻳﻪﻧﻪ ﺋﻮﻗﻴﺎﺭﯨﻨﻰ ﺑﻪﻧﻠﻪﭖ.
ﺷﯘﻻﺭﻧﯩﯔ ﻛﻪﻳﻨﯩﺪﯨﻦ ﺑﯩﺰﻣﯘ، ﺗﯘﮔﻪﻝ ﭼﺎﭘﻘﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﺋﯘﮔﻪﻧﺪﯗﻕ ﺋﻪﺭﺯﯨﻤﻪﺱ ﺋﯩﺸﻘﺎ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﯩﻴﺪﺍﺵ-ﻳﺎﻣﺎﻧﻼﺷﻨﻰ،
ﺋﻮﺗﻪﺭﻣﯩﺰ ﺋﯘﭼﺮﯨﺸﯩﭗ ﻗﺎﻟﺴﺎﻕ، ﺋﺎﺭﺍﻧﻼ ﻟﯩﯖﺸﯩﺘﯩﭗ ﺑﺎﺷﻨﻰ.
ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺷﻠﯩﻘﻨﻰ ﻛﯩﻢ ﺑﯩﻠﮕﻪﻥ، ﺑﯘ ﺧﯩﻞ ﺋﺎﺳﺎﻥ ﺗﺎﻣﺎﻣﻼﺷﻨﻰ،
ﻧﯩﺰﺍﺩﺍ ﺋﯚﺗﺘﻰ ﮬﯧﻴﺖ-ﺋﺎﻳﻪﻡ، ﻗﯩﻼﻟﻤﺎﻱ ﺟﻪﻡ ﻗﻪﺭﯨﻨﺪﺍﺷﻨﻰ.
ﺋﯩﻨﺎﻗﺘﯘﻕ ﻛﻪﭘﯩﺪﻩ ﺗﻮﯞﺍ، ﺳﺎﺭﺍﻱ ﺳﺎﻟﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ...
ﻗﯧﺮﯨﻨﺪﺍﺵ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻳﺎﺭﺍﻟﻐﺎﻧﻼﺭ، ﺗﺎﻣﺎﻡ ﺑﯩﺰﺩﻩﻛﻤﯩﺪﯗ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ،
ﻗﯘﻳﯘﻧﻼﺭ ﻗﯘﺗﺮﯨﻐﺎﻥ ﻳﺎﻛﻰ، ﺩﺍﻻ-ﺗﯘﺯﺩﻩﻛﻤﯩﺪﯗ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ.
ﺑﯧﻐﯩﺪﺍ ﮬﯩﭻ ﺑﺎﮬﺎﺭ-ﻳﺎﺯ ﻳﻮﻕ، ﻏﺎﺯﺍﯓ ﻛﯘﺯﺩﻩﻛﻤﯩﺪﯗ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ،
ﺩﯨﻠﯩﺪﺍ ﻗﯩﻠﭽﻪ ﺋﺎﭘﺘﺎﭖ ﻳﻮﻕ، ﺳﯚﺯﻯ ﻣﯘﺯﺩﻩﻛﻤﯩﺪﯗ ﺩﻩﻳﻤﻪﻥ.
ﻳﯘﻣﯘﭖ ﻛﻮﺯ ﺑﺎﺭﭼﻪ ﻧﯘﻗﺴﺎﻧﺪﯨﻦ، ﺗﯘﮔﻪﻝ ﺗﺎﻧﻐﺎﻧﺪﺍ ﻳﺎﺗﻼﺷﺘﯘﻕ.
مەنبە: مۇھەممەتجان راشىدىن شىئىرلىرى
ياتلاشتۇق
