ئۈزۈلمەس مېھىر

—ھۈ ھۈ ھۈ ئۇكام ئەمدى بىز يىتىمغا ئايلاندۇق ،دادىمىزمۇ يوق،ئاپىمىزمۇ يوق، بىز ئەمدى قانداق قىلمىز جېنىم ئۇكام —مەندىن تۆت ياشلا چوڭ ئاكام شۇنداق دېگىنچە مېنى قۇچاقلاپ يىغلاپ كەتكەن ئىدى .ئەمدىلا بەش ياشقا كىرگەن مەن نىمىش بولغانلىقنى بىلەلمەي قاپقارا كۆزلىرىمنى مۆلدۈرلەتكىنىمچە ئاكامغا قاراپ تۇراتتىم .
—ئاكا يىغلىمغىنە ،دادام  ئوغۇل بالا يىغلىمايدىغان  دەيتىغۇ ؟ئۇ ئويغۇنۇپ قالسا خاپا بۇلىدۇ ،ئاكا يىغىلما ماقۇلمۇ ؟كىلە يېشىڭنى سۈرتۈپ قۇياي .—مەن شۇنداق دېگنىمچە كىچىككىنە قوللىرىم بىلەن ئاكامنىڭ يېشىنى سۈرۈتكەن ئىدىم .
    ئاكام ھىچ يىغىدىن توختايدىغاندەك قىلمايتى .ئۇ ۋاقىتلاردا چۈشەنمىگەن بولسام كېرەك ،ھازىر ئاكامنىڭ شۇ يىغىسنى ئويلاپ يۈرىكىم ئاچچىق بىر ئاغرىق ئازابىدا پۇچىلنىپ كىتەتتى .
ئارىدىن قانچىلىك ۋاقىت ئۆتتىكىن ،دادام بىلەن ئاپامنى ئىككى تاۋۇتقا سېلىپ ئېلىپ مېڭىشتى .
—ئاكا ،دادام ئاپامنى نەگە ئاپىردۇ ؟
—ھۈ..ھۈ ..ھۈ ،دادا،ئاپا سىڭلىم ئىككمىز ئەمدى قانداق قىلمىز —ئاكامنىڭ ماڭا گەپ قىلغۇدەك ھالىمۇ يوق شۇنداق يىغلاۋاتتى .
—ئاكا ،دادام ئاپامنى ئېلىپ كەتتى ،ئۇلارنى نەگە ئاپىردۇ ؟مەنمۇ بىللە بارسام بۇلامدۇ ؟—شۇنداق دېگنىمچە ئاكامنىڭ پىشىگە ئېسلىپ ئۇنىڭ بىلەن تەڭ يىغلاشقا باشلىدىم .
—قىزىم ،مېڭىڭە ،بىز ئۆيگە كىرى بىردەم ئۇخلايلى ،ئاكىڭىز ،دادىڭىز بىلەن ئاپىڭىزنى ئاپرىپ قۇيۇپ يېنىپ كەلسۇن ھە،مېڭىڭە ئۇماق قىزىم —ئاپامنىڭ ئاچىسى گۈلنىسا ئاپام مېنىڭ ئەگەشكىنىمگىمۇ ئۇنىماي مېنى  ئۆيگە ئېلىپ كىرىپ كەتتى .
گۈلنىسا ئاپامنىڭ پەپىلشى بىلەن بىردەم مىشىلداپ بېقىپ ئۇيقىغا كەتكەن ئىدىم .
قانچىلىك ئۇخلىغىنىمنى بىلمەيمەن ،ئويغۇنۇپ قارىغىنىمدا ئاكام يېنىمدا بېشىنى تىزىغا قويغىنىچە مىشىلداپ يىغلاۋاتاتتى.
—ئاكا نىمىشقا يىغلايسەن ؟داداپ ئاپامنى نەگە ئەكەتتى؟ئۇلار كەلمەي سەنلا كەپسەنغۇ ؟
—دادىڭىز ئاپىڭىز يىراق جايغا كەتتى ،ئۇلار سىز چوڭ بولغاندا كىلدۇ ،شاۋكەت ئاكىڭىزنىڭ گېپىنى ئاڭلاپ ئۇنى خاپا قىلماڭ ھە قىزىم —گۈلنىسا ئاپام شۇنداق دېگىنچە ئىشىكتىن كىرىپ كەلدى ۋە قولىدىكى قاچىدىكى تاماقنى ماڭا يىگۈزۈشكە باشلىدى .
— ئوغلۇم بولدى كۆپ ئويلىماي تامىقڭنى يەۋال ،سەن چوڭ بولۇپ قالدىڭ ،ھەممنى چۈشۈنسەن ،ئوغۇل بالا يىغلمايدىغان ،قوپە بالام —گۈلنىسا ئاپام شۇنداق دەپ ئاكام ئىككمىزگە زورلاپ تاماق يىگۈزۈپ ياتىدىغان جاي تەييارلاپ بېرىپ چىقىپ كەتتى .
تۇنجى قېتىم ئاپام،دادامدىن ئايرىلىپ تاماق يىيشىم ،شۇنداقلا ئۇلاردىن ئايرىلىپ ئاكام بىلەن يالغۇز قېلشىم بولغاچقىمۇ شۇ ۋاقىتتا بەكلا غېرىپسىنغان ئىدىم .
—ئاكا مەن قورقىۋاتمەن ،ئاپام بولغان بولسا مىنى چىڭ قۇچاقلاپ ياتسا قورقمايتىم .
—قورقما،مەن بار .
—ئاكا سەن بىلەن بىللە ياتايچۇ ؟—شۇنداق دەپ ئاكام تەرەپكە سۈرۈلدۈم .گەرچە ئارىدىن ئۇزۇن يىللار ئۆتكەن بولسىمۇ، ئاكامنى چىڭڭىدە قۇچاقلاپ ئاپام،دادامسىز ئۆتكۈزگەن شۇ تۇنجى ئاخشام پەقەت ئېسىمدىن چىقمايتى .