بەنىت  قىلغاچ ئوقوش قەلبىمنى                                   

ئەتراپتىكى ئۆزگىرەشلەرگە

كۆڭۈل بۆلمەي  يۈرگەن ئىكەنمەن

شۇنچى ئىللىق بىر ئارام  كۈنى

ھەمدەم بولۇپ دادام، ئاكامغا

قىغ چىقاردىم قوتاندىن بىللە.

ئۇچا خېلى يالاڭ بولسىمۇ

تەرلەپتىمەن بىر ئۇبدانغنە.

دىمىقىممۇ ئېچىشتى  شۇ دەم

قىرتاققىنى چىلە ھىدىدىن.

چايقاۋىتىپ  قولومنى يەنە

توساتتىنلا ھىس قىلىپ قالدىم:

قىرىمدىكى دۆۋە قارلارنىڭ

نە ۋاقلاردا ئېرىشكە باشلاپ

ئانا يەرگە  سىڭىپ  كەتكىنى.

يەنە تىخى بىر توپ  ھەرىلەر

غوڭولدىشىپ يۈرەر ھويلامدا.

ھويلامدىكى بىر تۈپ شېرىنگۈل

مېھرى  بىلەن سۆيمەكچى بولوپ

بۇۋىقىغا  سوزولغان لەۋدەك.

ئېچىلايلا  دەپ قاپتۇ  دېسە...

ئايدىڭ كېچە چىقسام تالاغا

قۇشنىڭ  قىر_قار قىلغان ئاۋازى

دېققىتىمنى تارتتى ئۆزىگە:

ئويلاپتىمەن  قوشنامنىڭ غېزى

تىۋىشىمنى ئاڭلىغان چىغى.

دۈشەنبىمۇ بوپ قالدى مانا ،

سومكا ئېسىپ كېتىپ بارىمەن ،

ئېتىز يولى بىلەن مەكتەپكە .

ھەيران قالدىم قىرلار ياپيېشىل

مايسىلارمۇ رەڭگە تويۇنغان .

دىمىقىمغا ئۇرۇلار يەنە

شۇنچە ئىللىق ، يېقىملىق بىر ھىد

ئىختىيارسىز ئېسىمگە سالدى

شۇ غۇبارسىز گۆدەك چىغىمدا

مېنى خۇمار قىلغان سۈتىگە

جان ئانامنىڭ يۇمشاق كۆكسىدىن

تاراپ تۇرغان مەسخۇش ھىدىنى

سۈمۈرگەندە تولدۇرۇپ ئۇنى

شۇندا بىلدىم ئەسلىدە بۇ ھىد

ئانا يەرنىڭ ئوتلۇق تىنىقى .

ھايات بەخىش ئەتمەكتە بۇدەم

ئاڭا تەشنا نىمجانلىرىغا ...

مەھەللە ھەم مەكتەپ ، يوللاردا

ئاۋۇپ قاپتۇ ۋاراڭ چۇرۇڭلار

سۈرۈلگەچكە شىمالغا قۇياش

يورۇپ قاپتۇ تەسكەي بۇلۇڭلار .

پەرۋاز قىلار ئاسماندا يەنە

شەكلى ھەر خىل رەڭدار لەگلەكلەر ...

ھەي ... بىخۇد بولۇپ قالدىممۇ نېمە؟

كېلىپ قاپتۇ ئەمەسمۇ نەۋرۇز

مەھەللەمگە جىمجىتلا ئاستا ...