يۇمۇر 

 مەۋلان بىركۈنى بىر قاپاق تېىپىۋالدى، قاپاقنى ئېچىۋىدى،بىر دىۋە چىقتى،دىۋە：

-سىنىڭ تەلىۋىڭنى ئورۇندايمەن، سەن ئەڭ ياخشى دەپ قارىغان تۇرمۇشقىچە ئورۇندايمەن -دىدى.

 ئۇ ئۆز ئارزۇسىنى دىدى:

- مەن كونا زاماندا ياشىسام، كىشىلەر بىلەن ياخشى ئۆتسەم، جاھانغا نام چىقارغان، باتۇر، قورقماس قېرىندىشىم بولسا، بىرمۇقۇم خىزمىتىم بولسا ئوقىتىم ياخشى بولسا ،چىرايلىق ئايالىم بولسا……

 دەپ تۇرىشىغا دىۋە ۋۇششلا قىپ سېھىر ئىشلىتىپتۇ……

 ئۇ كۆزىنى ئاچقاندا، ئۆزىنىڭ كونا زاماندىكى كارىۋاتتا ياتقانلىقىنى ھېس قىپتۇ، پۈتكۈل ئائىلە جاھازلىرى كونا سۇلالىگە تەۋە بولۇپ، رەتلىك پاكىز قويۇلغان ئىدى، ئۇ ئەمدى تۇراي دىدىيۇ، بىراق بىر خىل ماغدۇرسىز ھېس قىلدى، دەل شۇ چاغدا بىر ئالامەت چىرايلىق ئايال كىردى، ئۇ ئايالنى كۆرۈپ ، ئىچ ئىچىدىن خوشال بولۇپ كەتتى، ئايالىنىڭ چىرايلىقلىقى ئۇنى بەك خوشال قىلدى، ئۇ ئەمدى گەپ قىلاي دىۋىدى، ئايال ئاۋۋال گەپ باشلىدى：

-ۋۇدالاڭ، دورىڭىزنى ئىچىۋىلىڭ، كىسىلىڭىز ساقايسا، ھورنان ساتىسىز ئەمەسمۇ، بولىڭە، ئىچىڭە！      