كۆڭۈل مەرغۇللىرى

موھەممەدروزى ئابدۇقادىر

                         1

سۆز نۇرى ئالەمگە تەڭداش كۆيدۈرەر تۇرغاچ يېنىپ،

ئۆتتى بىر يىگانە  دىلبەر قېشىدىن ئوقلار ئۈزۈپ.
بەرمىدى  نىگاھىدىن غۇنچىسىن پۇراقىنى،
كۆزىگە سۈرتتى تالايلار ئىزىنى سۈرمە قىلىپ.
بىناۋا ئاشىقلىقمنى كىم كۆرۈپ يەتكەي بۇدەم،
ئىتلىرى قوغلاپ كىلىشتى داپشىنىپ زەنجىر ئۈزۈپ.
قىلمىدىم شائىرلىقىمنى رەڭ تۈزەپ ئۆتمەك ئۈچۈن،
رازىمەن مەيىن شامال روھىمنى پاك تۇرسا سۆيۈپ.

                        2
تەن سۆيەر روھنى يېقىندىن تەلمۈرۈپ،
بارىدۇ شەيتان ئۈمىدنى كۆيدۈرۈپ.
بىلمىدىم ئەقلىم نەلەردە چارىسىز،
ئالدىدى شاھى جانانلار سۆيدۈرۈپ.
بېغىمدا باردۇر يىلاننىڭ تىۋىشى،
چاقماقچى مەستخۇش چېغىمدا كەلتۈرۈپ.
يانىدۇ  چىغىرلىرىمدا غەم ئوتى،
قارا ئىس قاپلار ئۆيۈمنى دەم ئۆتۈپ.
ئېزىقىپ قالدىم چىقاي قاي شورىدىن،
كۈلكىنى ئىستەر قاراقلار تەلمۈرۈپ.
                3
بىخسىغان ئۈنلەر ئۈچۈن ئاھلار ئۇرۇپ يۈرمە ئايال،
بىۋاپا يارلار بىلەن قوللار تۇتۇپ كۈلمە ئايال.
باقمىغىن ناكەسكە  ھەرگىز كىرمىگىن گۈلزارىغا،
ئالدىراپ ۋىجدان سېتىپ، پۇل كەينىگە كىرمە ئايال.
پاكلىقىڭ ئالەمگە تەڭداش، ئېگىلگەي تاغلار كۈيۈپ،
ناتىۋان جىسمىڭنى ھەسرەت ئوتىدا   ئەزمە ئايال.
قۇترىسا چۆرەڭدە شەيتان، باس ئۇنى سۆيگۈ  بىلەن-
سەبرىدە  جوراڭنى كۈتكىن ئومىدنى ئۈزمە   ئايال.
شۇ ئۇزۇن سەپەرلىرىڭدە بىر گۈزەل مەنزىل ئايان،
ئويلىغىن قەۋمىڭنى ھەر چاغ، تۈن كوچا كەزمە ئايال.
                        4
بىر جۇنۇنلۇق باستى دىلنى يار يوزى ئايدىن غېرىب،
تاغلىرىمدىن كۆچتى شەبنەم، تۇلپىرىم قالدى ھېرىپ.
بولسا ئوت كۆيدۈرگۈچى مىسرا راۋان، دىللار يۇرۇق،
ئىستىدىم شائىرلىقمنى ئىزلىرىم مىسكىن زەئىپ.
تاڭ ناۋايى پەشلىرىنى تۇت دىدى پەرزەنت سىياق،
روھلىرىم جەۋلانىنى شەيتان سۈرى كەلدى سۈرۈپ.
كاككۇكۇم قىچقارغىلى نەكەم، بۇ دەم كۆكلەم يىراق،
بىخسىغان ئىلھاملىرىمنى ئالمىدى باغلار كۈتۈپ.
ياپيېشىل چىمەن ئارا ياشلىغىم جەۋلانى بار،
ياشىرىپ بارار قاراقلار ھىسلىرىم تۇرسا ئۆسۈپ.
پاكلىقىم دەريالىرى ئوركىشى نەۋرۇز بىلەن-
لەڭ ياساپ كەلسە چۈمۈلسەم، غەملىرىم كەتسە ئېرىپ.
ئوچرىشىپ سۈبھى بىلەن كەچسەم مەھەللە قوينىنى،
يۈرىگىم مەستخۇش بولۇپ ئۆتكۈسى نۇرغا چۈمۈپ.
                   5
يوقلاپ بارسام مەلەڭگە ئىتلىرىڭغا تالاتتىڭ،
قوياش كەبئى ھىسىمنى ئىسقا ئوخشاش تاراتتىڭ.
ئادەملىرى گۈل كەبئى كۈرۈنگەنتى كۆزۈمگە،
خەنجەر ئورۇپ كۆكسۈمگە مەشرەپ سىياق يىغلاتتىڭ.
سۆيگۈم قۇشۇم چوغ بولۇپ قونغان غېرىپ شاخلارنى،
ھىجران بىلەن پەرلىتىپ مۇزغا ئوخشاش ياراتتىڭ.
كۈڭۈل ئېتىم بوزلىدى، ئىشىكىڭگە تىكىلىپ،
بىرگە كەزگەن باغلارنى بۈگۈن كىمگە قاراتتىڭ.
ۋاپاسىزنىڭ ئالدىدا نالە قىلىش ئارتۇقچە،
قوپتۇم ياشلار ئىچىدىن غورورۇمنى ئويغاتتىڭ.
ئەزىزلىگەن كۈنلىرىم بىلمەي تولۇق زاتىڭنى،
پەرۋانىدەك ئايلىنىپ نىچۇن ئوتقا سالاتتىڭ.
ئارتالمايمەن پەلەككە ئۈنسىز تارتقان ئەلەمنى،
ۋەيران بولدى تاڭلىرىم ئەقىدەمنى قاناتتىڭ.