كىچىك ۋاقتىمدا دادامنىڭ ئىنتايىن كۆپ چارۋىللىرى بار بولۇپ ، لوپنۇر كۆلى ئەتراپلىرىدا يايلىتاتتى. دادام ئۇستا ئوۋچى ، بېلىقچى ئىدى. لېكىن كۈندۈزى چارۋىلارغا قارىغاچقا ، بېلىقچىلىقنى كەچتە قىلاتتى.
دادام ماڭا بەكلا ئامراق بولغاچقا بەزىدە ، لوپنۇر كۆلىگە مېنىمۇ ئېلىپ باراتتى. مەنمۇ دادامغا ئەگىشىپ يۈرۈپ ئات مىنىشنى ئۆگەنگەن، ھەم دادامغا ياردەملىشەتتىم.
تەتىل مەزگىلىدە ، بىر كۈنى ئاپامنىڭ ‹‹ قىز بالىغا جاڭگالدا نىمە بار؟›› دەپ توسۇشلىرىغىمۇ ئۇنىماي يىغلاپ يۈرۈپ دادامغا ئەگىشىۋالدىم.كەچ كىردى لونۇر كۆلى تىپ تىنىچ ، ئەتراپ قۇم بارخانلىرى ، چاتقاللىقلار بىلەن شۇنچىلىك سىرلىق ئىدى. دادام بېلىقچى كېمىسى بىلەن كۆلگە كىرىپ كەتتى ، يېقىنلا يەردە ، تىۋىش ئاڭلىنىڭ تۇراتتى . مېنى بىر ئاز قورقۇنۇچ باسقان بولسىمۇ ، دادامنىڭ قورقتىڭىزمۇ قىزىم؟؟ دەپ سورىغان سوئاللىرىغا :-يااق قورقمايمەن .دەپ خاتىرجەم قىلاتتىم.
ئۇزۇن بىر ئاش پىشىم ۋاقىتلاردىن كېيىن دادام بىر مۇنچە بېلىقلارنى ئېلىپ چىقىپ ، كۆل بويىدا گۈلخان يېقىپ ، بېلىقلارنى تازلىغاندىن كېيىن پۈتۈن پېتىلا ئىككى تال زىخقا ئۆتكۈزۈپ ، كۆيۈۋاتقان گۈلخانغا قاقلاپ پىشۇرۇپ بېرەتتى. بەزىدە توشقانلارنىمۇ شۇنداق پىشۇرۇپ بېرەتتى. بۇنداق پىشۇرۇلغان كاۋاپ شۇنچىلىك يىيىشلىك بولۇپ ، ھەتتا ئۇستىخانلىرىمۇ چۈرۈكلىشىپ تەملىك كاۋاپ تەمىگە كىرەتتى....
شۇنچە يىللاردىن بېرى، دادام پىشۇرۇپ بەرگەن ئەنە شۇ گۈلخان كاۋاپنىڭ تەمىنى ھىچ نەدە ئۇچۇرتىپ باقمىدىم .دادام پىشۇرۇپ بەرگەن كۆمەچ نانلارنى ھىچ كىم پىشالماسلىقى مۇمكىن.
رەھمەتلىك دادام دەسسىگەن ئۇ تۇپراقلاردىكى تاپاننى كۆيدۈرۈپ تۇرۇدىغان قۇملار ، سىرلىق لوپنۇر كۆلىنىڭ سۇلىرى، بېلىقلىرى، توشقانلىرى ...ھەممىسى دادام بىلەن تەڭلا غايىپ بولدى ...