قايسى كۈنى بىزنىڭ تۇققانلار ئارىسىدا
بىر قىتىملىق يىغىلىش بولدى، مەنمۇ مۇشۇ قاتاردا بۇ زىياپەتكە داخىل بولدۇم، بىزنىڭ ئۆرپ- ئادىتىمىز بۇيىچە قىيمىلىق ئۈگرە كەلتۈرۈلدى. مىنىڭ شۇنچە ئامراق تامىقىمنى كىرگۈزگىنىگە خۇشال بولۇپ ئەمدى قوشۇقنى قولۇمغا ئىلىشىمغا مىنىڭ «ئىمتاھان بىرىپ ئىچكىرىگە ئۆتۈپ كەتكەن» نەۋرە ئىنىم تۇمشۇقىنى پۈرۈشتۈرۈپ:«مۇشۇ پۇراقنى پۇرىساملا بىشىم ئايلىنىدۇ» دەپ قاچىسىنى كۆرسەتتى. شۇنداق ھەيران بولدۇم:«بۇ تاماقنىڭ قەيىرى يارىمىدى ئىنىم؟» سورىدىم مەن. ئۇ گەپ قىلماي قوشۇقنى ئاشقا تەككۈزۈپ ئاپىرىپ لىۋىگە تەككۈزۈپ قويۇپلا :«قورسىقىم توق» دەپ ئىچكىلى ئۇنىمىدى.
O$x-&pW`g شۇ تەرىقىدە تاماق تارتىلىپ، شورپىمۇ كەلدى، بۇ تاغامدىن شۇنداق خۇشال بولدۇم، چۈنكى بۇلارنىڭ ھەممىسى مىنىڭ ئەڭ ئامراق تائامىلىرىم ئىدى. بىراق
يەنە شۇ نەۋرە ئىنىم كەيپىمنى ئۇچۇردى:«تۈزۈكرەك بىر نىمە قىلسىچۇ». «يەنە نىمە بولدى» . «قاراغىنا ئاكا (ئۇنىڭ سەنلىشى شۇنداق قوپال تۇيۇلدى، چۈنكى بىز ئۇرۇق-تۇققانلار ئەزەلدىن <سىلى>دىيىشەتتۇق.) قولى بىلەن تۇتۇپ يىگەن نەرسە پاكىز بولامدۇ؟» ئەمدى راستىنلا ئاچچىقىم كەلدى-دە :«ئەمىسە پۇتۇمدا قىسىپ يەمدىم» ، «چوكا تورسا » ،ئاچچىقىمدا ئۇنى سەتلىدىم:«چىكەڭگە تاڭ ئۇنداق چوكاڭنى، مەن ساڭا ئوخشاش تىرنىقىمنى بىر غىرىچ ئۆستۈرۈۋالمىدىم.»
q3Umqvl)oe ئۇ ئوشۇق گەپ قىلمىغان بىلەن تۇمشۇقى يەنىلا ئۇچلاقلىق ئىدى.
]i*q*]x2u قورساق تويۇپ تۇرغاندا كىرگەن
پۇلۇنى كۆرۈپ ئەپسۇسلىنىپ قالدىم، چۈنكى قورساق تويۇپ كەتكەنىدى، ھەم يىيەل
مەيتتىم، ھەم ئىسراپچىلىق ئىدى، بىراق ئامراقلىقىمدىن بىرنەچچە كاپام ئىلىشىمغا يەنە نەۋرە ئىنىم غىڭشىدى:«قوشۇق يوقمۇ؟ پەقەت قولۇم بىلەن بىر نىمە يىيەلمەيمەن. » ئۇنىڭ بۇ گەپلىرىدىن زوقى كىلىپ تۇرغان ئۇنىڭ دادىسى ئۇنىڭغا بىر قوشۇقنى سۇنىشىغا چوڭ تاغام گەپكە ئارىلاشتى:«نىمانداق قىلىسىز ئۇكام ؟ قولىڭىزغا بىرنىمە يۇقۇپ قالغانمۇ؟
باياتىندىن بىرى ئەجەپ يات سۆز-ھەركەتلەرنى قىلىپ كەتتىڭىز، ئۇنداق قىلىمىسىڭىز بولاتتى.»
O%9Cq}* ئۇ ئاتىكاچىلىق بىلەن چوڭلار بار يەردە ئەسنىگەچ مەدەنىيەت، تەرەققىيات ھەققىدە ۋەز سۆزلىدى، باشقىلار بۇ نەۋرە ئىنىمنىڭ ۋەزخانلىقىدىن بىزار بولسىمۇ چىش يىرىپ بىرنىمە دىمىدى.
T Uhp بىز قايتايلى دەپ تۇرغاندا قىشىمىزغا ئوماققىنا بىر ئاسلان كىرىپ ماڭا سۈركەلدى، ئامراقلىقىم تۇتۇپ ئۇنى قولۇمغا ئىلىشىمغا نەۋرە ئىنىم بۇرنىنى تۇتۇپ تالاغا ماڭدى. :«نىمە بولدى؟!» سورۇدۇم مەن. :«مەن بەك ئۆچ، كىسەل يۇقىدۇ.» يەنە ئوشۇق گەپ قىلمىدىم.
rP ;~
ئۆيگە مىڭىش يولىدا ئۇ بىر خەنزۇنىڭ توخۇ پاچىقى ساتىدىغان دۇكىنى ئالدىدا توختىۋالدى(تىخى توخۇ بىلەن چوشقا پاچىغىنى يىقىن قىلىپ تىزىپ قويغان):«قورسۇقۇمنى توقلىۋالاي» شۇنداق ئاچچىقىم كەلدى، ئۇنى سىلكىشلىدىم:« بىشى ئاينىپ قالغان، نىمە باياتىن ھىچنىمە يىمىگەنتىڭغۇ؟! نىمە قىلىق بۇ؟!» ئۇنىڭ گىپىنى ئاڭلاپ ھەيراق قالدىم:«ئۇنداق نەرسلەرگە مەن ئۆچ، يا ئاچىقى يوق، يا تاتلىقى، مەن مۇشۇنداق نەرسىلەرگە ئامراق.» شۇ پەيىتتە ئالدىمىزدىن خۇددى ئەلپازى مەن كۆڭلۈمدە خىيال قىلىدىغان «جىن» غا ئوخشاش بىر پىستە ئۆتتى. :«قاراڭ، نىمە دىگەن ئوماق»، ئۇئىتنى قولىغا ئىلىپ، ئىتنىڭ ئىگىسى خەنزۇنىڭ تىللاپ، سىلكىشلىشىگە قارىماي، ئىتنى سۆيۈۋىلىپ قويۇپ بەردى. ئاچچىقىمدا ئۇنى تىللىدىم:« مۈشۈكتىن قاچىسەن، بىزنىڭ ئادىتىمىزد ئىتنى مۇشۇنداق ئەتىۋارلامدا؟ نىمانداق قىپكىتىسەن؟ شۇلارنىڭ ئۆزى بوپسەنغۇ!» ئۇ كۈلۈپ تۇرۇپ:«ئۇلاردەك بولغان ياخشى ئەمەسمۇ؟ ئۇنداق-مۇنداق چەكلىمىلەر ئاز. يامان بولىدۇلارمۇ يوق، مەن ئۇلارغا ھەۋەس قىلىمەن.» بۇ گەپنى ئاڭلاپ نىمە دىيىشىمنى بىلەلمىدىم. ئىچىم شۇنداق ئاچچىق بولدى. مەن زادى كىمگە ئاچچىقلىنىمەن؟ ئۇنىڭ ئاتا-ئانىسىغىمۇ ياكى.... iMx+y5O
ئۇنىڭدىن سورىغۇم كەلدى: سەن زادى كىم؟ زادى قايسى سىنىڭ ھەقىقىي يولۇڭ؟ J'9&dt
بىراق بۇ ئويۇمنى ئۇ مەڭگۈ بىلمەيدىغاندەك قىلاتتى. |}Mkn4
بۇنداقلارغا زادى نىمە دىگۈلۈك؟؟؟!!![ بۇ يازما ئالتۇن تەرپىدىن2008-10-24 23:19دە قايتا ت ]
