زۇلمەت ئىچرە تاپتىم يورۇق نۇر
ھېسسىم تۈگەل ئۆلدىمىكىن دەيمەن ئۆزۈمگە،
مۇزلاۋاتقان پۇت-قوللىرىم،روھىمغا قاراپ.
سىڭگەن كەبىي مۇدھىش ئارمان ھەربىر سۆزۈمگە،
قارا زۇلمەت ۋۇجۇدۇمغا كەتمەكتە تاراپ.
يارالمىشىم بىر مۆجىزە ئىدىغۇ ئەسلى،
ئىنتىلىشتە ياراتماقچى بولدۇم نېمىنى؟
باياۋانغا ئوخشار ۋۇجۇد، بۇ جۇدۇن پەسلى،
ئۈششۈك سوقار چىقىپ بوران،قەلبىم بېغىنى.
نەگە باقسام زۇلمەت سايە تاشلايدۇ ھامان،
ئىزدىگەنچە بىر يورۇقلۇق ،ئاقارغان تاڭنى.
ئەقىل كۆزۈم روشەنلىكنى قىلغاچ نامايان،
قىلدىم پەرق روھىم ئىچرە قاراڭغۇ ھاڭنى.
چۆچۈدۈممەن غەپلەت ئىچرە باسقان قەدەمدىن،
سېلىپ نەزەر ئۆتكەن-كۇتكەن،يۈتكەن كۈنلەرگە.
تىترەپ كەتتى بۇ ۋۇجۇدۇم ھەسرەت-ئەلەمدىن،
يەكۈن تاپتىم: قارا يۈزمەن،قاراي كىملەرگە؟
بىر تىنىقتۇر ھايات بىلەن مامات ئارىسى،
شۇ تىنىققا ئالدىرايمەن،ئىختىيارىم يوق.
ئىزدىمەيمەن مەڭگۈلۈككە ياشاش چارىسى،
يوقىلىشتىن يىراق بەلكى تەگسە غايىپ ئوق.
مەن ياشايمەن روھىم ئارا پايانسىز جايدا،
قارا تۇپراق قورقۇتالماس نىمجان تېنىمنى.
بايقىغىنىم ئاجايىپ نۇر،قەلبىمگە ھەمرا
ئايرىپ تۇرار بىر تىنىقلا- ۋىسال تېڭىمنى!
مەنبە: ئىجادىيىتىم.
|